Elke zondag een persoonlijk weekoverzicht, elke dinsdag wat goed nieuws met een paar katten, elke woensdag een overweging en elke vrijdag een verhaaltje.
Mijn verhalenbundels zijn te koop via Bol.com én via Lulu.com!
Als u mijn stukjes de moeite waard vindt, kunt u een blogdonatie verrichten. Elke bijdrage is welkom!
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Onlangs werd in Canada een verpleegster (klik. Engels) de toegang ontzegt tot haar huurkamer. De huisbaas vond dat zij mogelijk besmet zou kunnen zijn met corona en wilde niet dat de andere huurders eventueel aangestoken zouden kunnen worden. En ook vanuit India (klik. Engels) bereiken soortgelijke berichten over 'corona-angst' de buitenwereld. Niet aardig.
Wel aardig - en dus goed nieuws in mijn ogen - is dat beheerders van een paar vakantieparken (klik) in Nederland die wegens tegenvallende bezoekersaantallen vrijstaande huisjes gratis ende voor niets beschikbaar heeft gesteld aan verpleegkundigen die in de regio werken.
Kijk, die mensen begrijpen dat de hashtag #samensterk (Klik. Bedacht als hulpmiddel om via sociale media anderen te vinden die iets willen bijdragen aan het indammen van de pandemie) echt alleen nut heeft wanneer iedereen doorheeft wat het woordje 'samen' betekent. Zou fijn zijn als woningcorporaties en hypotheekverstrekkers (klik) dat ook eens zouden begrijpen.
Billy de Kat heeft vanaf dit plekje een mooi overzicht
over wat er zoal gebeurt in de gemeenschappelijke binnentuin:
De lolcat gaat dit keer over mensen die wetenschappers pas serieus nemen
wanneer het hen persoonlijk aangaat:
'Jarenlang probeer ik jullie te vertellen dat miljoenen mensen
per jaar sterven door luchtvervuiling en jullie halen de schouders op.
Maar nu ik jullie vertel over een virus dat (honderd)duizenden mensen doodt
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
====================================================
Tegen verveling bestaat een remedie die bewezen werkt: ga werken.
In een quarantaine-periode vervelen velen zich. Persoonlijk vraag ik mij af hoe dat moet, je vervelen, want ik heb geen idee. 'O nee, Netflix heeft een storing! Wat moet ik nu doen!? Weet je wat? Ik ga een vriend bellen waarvan ik weet dat hij thuis zit te werken. Hij verveelt zich vast minstens net zo erg als ik!' Nou, nee, want die vriend is aan het werk en zit niet op jouw 'Hallo, ik verveel mij. Jij ook?' telefoontje te wachten. Anders is het natuurlijk wanneer er écht wat aan de hand is.
Het aantal mensen dat zichzelf van het leven beroofd is de laatste paar weken explosief gestegen. Vermoedelijke oorzaken: sociale isolatie en...verveling. Heeft u een kantoorbaan dan is de kans gigataurustastisch dat u de meeste van uw werkzaamheden vanuit huis kunt doen met een redelijke computer en dito internetverbinding. 'Ja maar, het communiceren met collega's dan?' Zeg maar eerlijk: dat deed u toch al vooral via WhatsApp.
Ik gun u ook graag uw wijntje en uw straaltje zon terwijl u thuis op een kleine berg met geld zit te wachten tot het allemaal voorbij is. Logisch dat u dan klaagt over het lawaai van die rot-buurtkinderen! Waarom gaan die eigenlijk niet gewoon naar school? Tip: lees af en toe het nieuws. Dan zou u weten dat de scholen dicht zijn. Tip twee: in plaats van uw buren uit te schelden kunt u aanbieden met hun kinderen een middagje naar de speeltuin te gaan zodat hun ouders thuis even rustig kunnen werken. Voor de baas of aan hun relatie of voor het staatspensioen van hun chagrijnige buurman, dat is om het even.
Ook voor uw eigen vermogen tot plezier hebben (en te voorkomen dat u eenzaam en chagrijnig bent in de laatste minuten van uw leven te zijner tijd) kan het geen kwaad om kinderen te zien schommelen of door hen uitgelachen te worden terwijl u probeert te hoelahoepen.
Kortom: om anderen geven werkt goed tegen verveling. Bovendien geeft u dan aan dat u inhoud kunt geven aan het begrip 'samen'leving.
In het nieuws: mensen zijn zwaar gestoord! Wat bezielt mensen in godesnaam om iemand die het waagt met aantoonbare feiten te komen dood te wensen en uit te schelden omdat de bekende Nederlander in kwestie (klik. Even omlaag scrollen naar afgelopen vrijdag) complottheorieën (klik) afdoet als onzin en levensgevaarlijk?
Ook in het nieuws: oplichters die misbruik maken van de situatie, uitsluitend voor puur persoonlijk financieel gewin. Dus ik zeg: keihard aanpakken die lichtgetinte jongemannen van Noord-Afrikaanse komaf. Of o, neetwee vijftigplussers uit Oldenzaal en Amersfoort (klik)! Wat ben je voor mens wanneer je voor bijna een miljoen euro aan medische mondkapjes 'verkoopt' maar er geen enkel probleem mee hebt om mensen én hoop te geven én te bestelen?
Maandag zette ik mij om elf uur aan het toetsenbord. Een beetje brak. In de nacht van zaterdag op zondag ging ik tegen zeven uur 's ochtends naar bed. 'Morgen ga ik vroeg naar bed!' nam ik mijzelf voor. Als je half vijf in de ochtend vroeg kunt noemen, heb ik woord gehouden.
Zowel voor de Loge alsook voor (de boekhouding van) een vriend werkte ik een paar uren terwijl ik mensen probeerde uit te leggen dat ik daadwerkelijk aan het werk ben wanneer ik werk. 'Huh, maar je werkt toch thuis, dan kun je voor mij toch wel even...?' Nou eh...nee. Doe maar alsof ik onbereikbaar ben en ergens fysiek op kantoor zit waar jij mij niet kúnt storen. Goed? Jij kan dat!
Ook het voorbereiden van een virtuele vergadering kost tijd en moeite. Wil je zo normaal mogelijk vergaderen of kies je voor een aangepaste vorm vanwege de technische (on) mogelijkheden? Het vergt wat geduld om hardleerse mensen ergens van te overtuigen. Niet alleen: 'Dus jij gelooft die onzin op Facebook over Corona omdat de neef van een buurvrouw van een kennis volgens dat bericht gelooft dat dat klopt en het was niet op het journaal dus het moet wel waar zijn?' maar ook: 'Dat kan ik niet want ik weet niet hoe dat moet!' 'Heb je het wel eens geprobeerd?' 'Nee, maar ik weet zeker dat ik het te moeilijk vindt.' 'Het enige dat je hoeft te doen is te klikken op een link die ik jou via WhatsApp of per e-mail stuur.' 'Huh, zo makkelijk? Maar dat heb jij mij helemaal niet verteld!' 'Dat probeerde ik maar jouw oren zaten te vol met vooroordelen en vooringenomenheid om mij te kunnen horen.'
's Middags even een wandelingetje en een paar boodschappen halen. Praatje met de caissière en zo. Daarna een kopje thee met een buurvrouw. Hapje eten en aan het toetsenbord om te notuleren tijdens een online bijeenkomst van de Geheime Jongensclub. Even wennen, beetje giechelen. Zien en horen hoe scepsis verdwijnt. Mooi!
De dag afgesloten met een aflevering van The Walking Dead en in bed nog even liggen beeldbellen met een dierbare. Glimlachend in slaap gevallen.
Dinsdag weer vol aan de bak. Na het genieten van een kopje koffie met een bakje yoghurt:
Collega's uitleggen dat ik (€900/maand) betaald wordt voor drie dagen (dinsdag, woensdag en vrijdag) per week werken. Dus niet 'even tussendoor' op andere dagen (en onbezoldigd!) zal werken voor de zaak. Hoezeer ik die ook een warm hart toedraag. Dat anderen 24/7 beschikbaar zijn voor de zaak is eh...hun zaak. Er is een tijd dat ik graag wilde 'pleasen' en dus nooit nee zei. Die tijd ligt in het verleden.
Ook ik bedek mijn gezicht tegenwoordig een stuk vaker dan pré-Corona.
Maar hoe goed werkt dat eigenlijk, een (al dan niet hip) mondkapje of een sjaal voor neus en mond? Dat wordt hier (klik) uitgelegd.
In mijn lunchpauze even een wandeling gemaakt in de wijk. Waarbij ik een vroegere mede-beoefenaar van pencak silat sprak en in een verzameling boeken en tijdschriften snuffelde,
daartoe neergezet door een buurtgenoot die de gedwongen tijd thuis blijkbaar gebruikt om de boekenkasten op te schonen. Goeie actie!
Er gebeuren mooie dingen in deze nieuwe wereld die zomaar geregisseerd zou kunnen zijn door David Lynch:
Nog een paar uren hard aan het werk om een kleine brouwerij administratief te helpen en daarna het avondeten voorbereiden. Met twee vrienden deelde ik de maaltijd en later voegde een vriendin zich bij het gezelschap. Zij en ik in de ene kamer van mijn woning en de twee vrienden in de andere om voldoende ruimte tussen ons in te kunnen houden en risico lager te houden.
Het beste is natuurlijk om in je eentje volkomen afgesloten van de buitenwereld in een zuurstoftent in een bunker te zitten en alles wat je van buitenaf nodig hebt (voedsel, sociale contacten, een extra oplader voor je smartphone) via de interwebs tot je te laten komen. Maar als je 'leven in een afgesloten kist' 'leven' kunt noemen zie ik persoonlijk weinig verschil met dood zijn. 'Leven' is voor mij geen equivalent van 'in leven blijven'.
Voor je het goed en wel beseft is het zomaar vanzelf half zes in den ochtend en word je op dat gegeven gewezen doordat de duisternis verdreven wordt door het licht en ook de vogels buiten elkaar daarop wijzen.
Woensdag (na keurig ruim drie uren slaap) even lopen vegen en opruimen in huis. In weinig verhullende (want afwezige) nachtkledij. Tot vermaak van een logerende vriend en een steigerbouwer. En een langs mijn raam lopende buurvrouw. Kopje koffie om mij te helpen beseffen wat 'wakker zijn' ook alweer inhoudt en weer aan het werk voor de brouwerij. Bakje yoghurt erbij:
Ondanks verbazingwekkende gedachtes van collega's ('O, dat bedrag dat binnen kwam op onze bankrekening betreft een verkoop dus die hoef je niet in de boekhouding op te nemen. Waarom wil je eigenlijk weten wat er verkocht is en hoeveel?') kost het bijhouden van de boekhouding van een bierbrouwerij wel degelijk tijd en moeite. Zeker wanneer mensen 'vergeten' facturen door te sturen en vinden dat alle afgesproken procedures compleet genegeerd mogen worden vanwege een wereldwijd dood en ellende zaaiend virus. Tip: wanneer is afgesproken om informatie per e-mail te versturen kan dat ook nog steeds gewoon terwijl de betreffende collega thuis zit. Of er vier meter tussen twee computers in zit of vier kilometer maakt voor de e-mail applicatie en het gebruik ervan geen ende sodemieter uit. Capice!?
Het binnenvallende zonlicht viel fraai op mijn servies:
Er gebeurde deze dag iets waardoor ik moest denken aan een collega die indertijd in de keuken bij de koelkast stond met een tas boodschappen en mij vroeg: 'Eh, waar vind ik de groentelade waar ik de groentes in kan opbergen?' waarop ik antwoordde: 'Wanneer je de koelkast opent dan zie je daarin een lade waar groente in zit. Dat is de groentelade.' 'Ja, dat weet ik óók wel!' 'Even een vraagje: als je al weet waar de groentela is, waarom vraag jij mij dan jou te vertellen waar de groentela is?' Vermakelijk! Vind ik. Als grap al maar helemaal wanneer iemand het meent.
Een buurvrouw die op de koffie wilde komen moest ik helaas afwijzen want mijn koffiepauze was al voorbij en - heel eenvoudig regeltje eigenlijk maar nog steeds niet voor iedereen duidelijk - wanneer ik aan het werk ben, ben ik aan het werk.
Omdat ik - net als ieder ander mens die ik ken - er automatisch van uit ga dat anderen precies zo denken en doen als ik - blijf ik mij verbazen over mensen die - terwijl zij zeggen hard (eventueel thuis. Met name deze dagen) aan het werk te zijn maar op de een of andere manier toch een paar uurtjes onder werktijd te besteden hebben om via de app kattenplaatjes te delen, een tiental berichten op Facebook weten te publiceren en enkele tientallen foto's op Instagram kunnen 'liken'.
Razendknap vind ik dat! Ik wil graag weten hoe je én 8 uren op een dag kunt werken én in diezelfde acht uren alle bovengenoemde handelingen kunt uitvoeren. Daarom vroeg ik het een vriend: 'O maar blogs lezen, plaatjes doorsturen en Facebook-en en zo doe ik echt alleen maar in mijn lunchpauze, hoor!'
Interessant vind ik dat. Dat mensen lunchpauze hebben om kwart over acht, half elf, kwart voor twaalf, tien voor een, half vier én om vijf over half vijf. En de volgende werkdag op andere tijden 6 tot 12 keer lunchen. 'Die zullen wel flink overgewicht hebben!', denk ik dan. 'Met alles wat zij aan voedsel verwerken.'
Uiteraard is het niet mogelijk acht uren lang goed geconcentreerd bezig te zijn en ook ik maak wel eens uitstapje naar andere werkzaamheden. Af en toe kan dat ook prima maar de gemiddelde tijd die wordt besteed aan 'zaken buiten het werk' onder werktijd schijnt ruim twee uren per dag te bedragen. Ik vind dat best veel.
Hoe dan ook: een vriendin liet weten dat zij voor mij, een vriend en een buurvrouw twee flinke tassen vol voedsel had klaargezet bij een gratis voedseldistributiepunt ('Guerilla Kitchen'. Mooie naam, vind ik dat) waar zij als vrijwilligster werkt. Zeer welkom! Te meer nu ik moet zien te leven van de €900 per maand die ik van de brouwerij ontvang en geen gemiddeld €300 per maand extra binnen haal als entertainer omdat nachtclubs zijn gesloten en festivals en bedrijfsfeesten geen doorgang vinden. Geld voor extra's als een fijne fles drank, toetjes of (strip)boeken of zo is er dus eigenlijk niet en zou ik ook niet meer moeten kopen.
Ja, dan steekt het mij wanneer ik van een vriendin hoor: 'Oepsie, ik ontdek net dat ik al drie jaar voor een sportschoolabonnement betaal terwijl ik nooit sport. Per ongeluk mijn proefabonnement niet afgezegd. Maar ach, het is maar een paar tientjes per maand.'
's Avonds belde ik mijn oom in Chicago. Het gaat niet zo goed met zijn vrouw dus dan informeer je af en toe even. Buitendien meldde hij dat een goede vriendin van mijn moeder zaliger was overleden.
Later op de avond nog een vriendin op visite gehad die een klein hapje mee-at en de kat maakte duidelijk dat hij vriendjes was met de vriend
en toen was de dag weer voorbij.
Donderdag werd ik vroeg gewekt door werklieden die besloten om kwart over zeven 's ochtends mijn vensterbanken aan de buitenkant te schuren. Met zwaar materieel en veel herrie.
Joepie. Zoiets kan natuurlijk ook 's middags maar het was die middag mooi weer. Of zo. Hoe dan ook: lekker wat in huis gerommeld, een grapefruit en een eitje gegeten. Met een vriendin in de binnentuin genoten van het mooie weer en wat staan mijmeren. Onder meer over een vriend met corona.
Tijdens mijn dagelijkse wandelingetje raakte ik in gesprek met een buurvrouw die nu ook vooral thuis werkt. Ik steunde een lokale middenstander door een kop koffie van hem af te nemen, verkocht aan het tafeltje dat hij buiten zijn koffiezaak heeft staan. Het was zowaar gezellig! Hier een momentopname waaruit blijkt dat 'de anderhalve meter'- regel soms lastig is na te leven. Hoe passeer je elkaar op anderhalve meter wanneer de stoep anderhalve meter breed is?
Ook hij verbaasde zich over mensen die hem melden dat zij zich vervelen. Hoe doen zij dat toch?
Ondanks dat ik deze dag niet hoefde te werken, werkte ik niet alleen aan de boekhouding van een vriend die in de entertainment zit maar ook een uurtje voor de brouwerij. Ook al zo'n bedrijfstak die hard is getroffen (klik). Tijdelijke steun van overheid en banken is...nu ja...eh...tijdelijk dus als de huidige situatie veel langer duurt zie ik het somber in. Anderzijds: mocht ik in de bijstand geraken dan zal ik er zo'n €100 per maand op vooruit gaan. Vreemde wereld eigenlijk, niet?
's Avonds - ik zat midden in een aflevering van 'Picard' - kwam mij ter ore dat een bevriende acteur annex entertainer is overleden. 66 Pas maar al jaren een slechte gezondheid. Corona? Ik weet het niet. Hoe dan ook treurig. Had even niemand om mij heen dus uitte mijn gevoelensdoor droefgeestige muziekjes af te spelen en met vrienden via WhatsApp. Dat kan ook.
Plantjes water gegeven, water ververst van het aquarium, de lege keukenrol in mijn geweldige keukenrolhouder
(Wanneer de rol bijna leeg is ziet men alleen nog maar de oortjes van de eekhoorn)
vervangen door een volle en wat met de kat en mijn gitaar gespeeld. Niet gelijktijdig overigens.
Het werd iets later dan gepland want ik verkoos denken aan de overleden vriend én aan een vriend die is opgenomen in het ziekenhuis boven het sluiten der luiken.
Vrijdag was de afdeling Financiële Administratie van een lokale brouwerij gesloten in verband met Goede Vrijdag. Althans, dat had ik - zijnde in mijn eentje voornoemde afdeling - besloten. Paar dingetjes gedaan in de boekhouding. Afleiding. En mijzelf getrakteerd op een prettig ontbijtje:
Terwijl ik zat te smikkelen klopte een buurvrouw op de keukendeur. Uiteraard stond ik haar te woord. Maar pas nadat zij mij had gevraagd een paar boodschappen voor haar te halen realiseerde ik mij dat ik verkleed was als Adam. U weet wel, die van Eva. Maar dan voordat de katholieke kerk (althans, de toenmalige paus) besloot dat genitaliën (om voor mij nog immer onduidelijke redenen. Tenzij het de bedoeling is dat mensen meer gaan fantaseren en gefrustreerder raken omdat die delen van het menselijk lichaam tot taboe zijn gebombardeerd) onzichtbaar moeten zijn en dus bedekt moeten worden door kleding of met een vijgenblad (hoe dan?). Een flink aantal oude standbeelden heeft de uitwendige geslachtsdelen moeten inleveren voor vijgenbladeren (klik. Zeer interessant! Ook omdat wij in Nederland een paar jaar geleden opeens besloten dat topless zonnen in Zandvoort smakeloos (en de bikini werd vervangen door steeds meer bedekkende badpakken of gewoon door t-shirts) was terwijl wij in diezelfde periode islamitische vrouwen veroordeelden omdat zij weigerden stukjes blote huid te laten zien. Gek eigenlijk.) omdat de regerend paus indertijd hypocriet preuts was.
Met een vriendin zat ik een heerlijke uurtje te beeldbellen. Heel fijn!
Intussen vervaagt mijn idee van tijd. Onze tijd blijken wij op te hangen aan vaste gewoontes. Dat zijn voor mij de maandagavondclub, elke dinsdagavond een vriend op visite, elke woensdagavond naar een vriend, elke dinsdag, woensdag en vrijdag overdag werken voor een baas op locatie en vaak stappen op zaterdagavond.
Mijn interne agenda en klok zijn zó van slag dat ik verbaasd ben als er in mijn schermpje staat: 'U hebt niet op tijd gespeeld' wanneer ik twee dagen de tijd heb gehad voor een tegenzet in een spelletje via internet maar blijkbaar toch buiten die tijd inlog terwijl de vorige zet in mijn beleving nauwelijks een halve dag eerder was gezet.
In de supermarkt brak ik bijna. Emotioneel. Tijdens een praatje met een jongedame die klanten erop wees dat zij een (gedesinfecteerd) mandje moesten pakken. Zij had het zichtbaar moeilijk met de nieuwe aandoening die de prachtige naam 'huidhonger' heeft gekregen: iemand een hand kunnen geven, knuffelen met familie en vrienden of een schouderklopje van een collega. Het werd er niet beter op toen ik vertelde van een overleden vriend, dat een andere vriend met corona in het ziekenhuis ligt en in mijn hand het in een gedesinfecteerd plastic hoesje gestoken boodschappenlijstje van een buurvrouw die thuis wacht op de uitslag van een corona-test.
Best ingewikkeld nog, zo'n boodschappenlijstje van een buurvrouw. Zeker voor iemand met trekjes van autisme. Wat bedoelt ze toch met '2 melk' 'Een pakje thee' en 'kattenvoer'? 2 Pakken van een liter? Vol of halfvol? Welk merk? Welke smaak thee? In welke hoeveelheid? Welk merk? Harde brokjes, natvoer? Zakjes, een pak (zo ja, van hoeveel kilo inhoud?) of blikjes?
Onderweg om de tas boodschappen langs te brengen (geen sinecure want om van mijn keukendeur naar die van haar te komen wordt enige flexibiliteit van het lichaam verwacht:
) sprak ik een buurtgenote. Het duurde even maar wij ontdekten waar wij elkaar eerder hadden gezien: zij blijkt bardame in een kroeg die ik in vroeger tijden frequenteerde. Overkomt mij anders nooooit, dit soort ontmoetingen.
Thuis verder met schrijven: aantekeningen verwerken tot verhaaltjes en blogstukjes, een paar nieuwe 'lolcats' (klik) maken. Met een doosje overheerlijke druiven op mijn bureau. Gekregen van een vriendin. De druiven, niet het bureau.
Diezelfde vriendin kwam begin van de avond om zich te verwonderen over een straal zonlicht die zich toegang had verschaft tot de woonkamer
en mij het een en ander aan lekkers brengen. Zodoende zat ik die avond 'Picard' te kijken, genietend van een heerlijke linzensoep:
Daarna deden een buurman en ik samen een borreltje. Wij luisterden muziek (The Flaming Lips. Op vinyl!) en waren samen stil na het uiten van onze gevoelens van ongerustheid:
Zaterdag bestond de lunch uit eieren met spek. Als voorafje een restant linzensoep van de dag ervoor.
Tijdens ontbijt-tijd sliep ik namelijk nog. Met een buurvrouw deelde ik een pot koffie en later op de dag kwam een vriendin bij mij thuis ('Bij jou ben ik niet op visite maar voelt het als thuis zijn.') en wij deelden onze zorgen: 'Ook al hebben wij beiden op een dag beiden maar contact met twee mensen, samen hebben wij dan dus met vier mensen contact gehad.'
Tussendoor maakte ik de toiletpot schoon en ook de douchestang en een aantal lampenkappen kreeg te maken met een (tijdelijke, hoor!) aanval van voorjaarsschoonmaak.
Tussendoor hield ik mij bezig met lezen, scheren en schrijven. Ook deed ik fysieke oefeningen om mijn arme oude lijf een beetje soepel te houden. En met succes! Want de trap op en af naar buren kan ik tegenwoordig zonder de trapleuning nodig te hebben om in balans te blijven. Ja, lieve lezers en lezerinnen: het gaat hartstikke goed met het been waar ik sinds vorig december (november?) last van had!
Zondag...of nee, het was nog zaterdag kwam er een vriend langs. Later een vriendin die zich inmiddels zó thuis voelt dat zij rustig een filmpje zat te kijken terwijl ik de oven schoonmaakte en zo. Fijn. Samen alleen zijn is toch prettiger dan in je eentje alleen zitten zijn. Vind ik.
Een collega van de brouwerij was zo lief een doos met diverse biertjes langs te brengen. Was prettig en vertrouwd om met hem samen - in de tuin, wel zo netjes - een sigaretje te doen. Zoals vroeger. Ook al is 'vroeger' pas een paar weken oud.
Met een vriend heerlijk zitten eten. Dit had ik gebroddeld cq opgewarmd:
Bovenstaande gebruikte ik voor het maken van een sausje voor over de vegaburger
die diende als voorafje.
Deze heerlijke curry schotel hoefde ik alleen maar op te warmen.
Drupje chilasso er in voor een beetje pit.
Daarna inloggen op de wekelijkse livefeed van Amsterdam Beatclub voor wat gogogo-plezier:
's Avonds bankhangen met een slechte film: Jupiter Ascending en daarna nog een paar uurtjes in de stilte van de nacht zitten schrijven.
Zondag Pasen gevierd door tot noen liggen te genieten van mijn vers gewassen lakens. Familie, vrienden en collega's een Vrolijk (danwel Gezegend) Pasen gewenst (ik heb via de slimme telefoon tegenwoordig contact met zo'n twintig mensen per dag. Ik app mij helemaal tureluurs! En met alle liefde.)
Was blij met de visite: eerst een vriend, toen koffie met een buurvrouw en later op de middag kwam een vriendin zich bij mij thuis voelen.
Velen voelen zich eenzaam en/of verveeld in deze tijden van zelf-isolatie dus als ik een beetje kan steunen door gesprekken te voeren, muziekjes, foto's en meme's te delen dan doe ik dat graag en aan de slag: via de voedseldistributie een paar dozen eieren gekregen en wat je teveel hebt, dat deel je. Concreet: gevulde eieren maken en uitdelen.
Zo zag ik er uit toen ik mij meldde bij een buurman die mij had uitgenodigd voor een hapje en drankje in het kader van het vieren van het Paasfeest:
Na zoveel gezelligheid (interessante nieuwe mensen ontmoet! Niet veel, vanwege de beperkte ruimte en het fysiek afstand kunnen houden) was het even wennen om in een leeg huis thuis te komen. Maar inmiddels weet ik dat ik dat kan, alleen zijn. En het is prima. Of - in de woorden van Zuid-Afrikaans dichter Adam Small:
's Avonds nog even een rondje gewandeld. Aan de waterkant de zon zien ondergaan
en een hoofdstuk zitten lezen in een van de boeken die ik momenteel aan het lezen ben en met een buurtgenoot genoten van de stilte (geen vliegtuigen, geen boten) en praten over het altijd weer boeiende dierenrijk. Met focus op de dieren in onze directe omgeving.
Posts
