Elke zondag een persoonlijk weekoverzicht, elke dinsdag wat goed nieuws met een paar katten, elke woensdag een overweging en elke vrijdag een verhaaltje.
Mijn verhalenbundels zijn te koop via Bol.com én via Lulu.com!
Als u mijn stukjes de moeite waard vindt, kunt u een blogdonatie verrichten. Elke bijdrage is welkom!
Goed nieuws is natuurlijk dat steeds meer mensen ervan overtuigd zijn dat wij maar één planeet hebben en daar dus zuinig op moeten zijn. Grote bedrijven haken in op die tendens. Zo ook LG. Met een wasmachine die bijzonder weinig water verbruikt: http://creativity-online.com/work/lg-cactus/51446
Maneki Neko is een nieuwsgierige kat
(is dat niet een pleonasme?)
'Wil je een appelboom?
Plant dan een appel pitje!'
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Onlangs diende Lilian Marijnissen van de SP een motie in om de overheid te verzoeken geld te investeren in de zorg. Tijdens de meest recente verkiezingscampagnes riepen vooral de PVV, de VVD en Forum voor Democratie om het hardst dat er nodig moest worden geïnvesteerd in de zorg in Nederland. Zij zullen dus van harte dit voorstel van de Socialistische Partij hebben ondersteund zodat het ook uitgevoerd zal worden. Toch? In dit overzicht ziet u hoe de verschillende partijen hebben gestemd inzake het voorstel 'Meer geld naar de zorg'.
Zelf heb ik ook wat zorgen:
Door een brand nam ik noodgedwongen afscheid van bijna al mijn wereldse goederen. Niet veel later nam ik afscheid van mijn linkerheup (waar ik na ruim 40 jaar toch aardig aan gehecht was geraakt), relatief kort geleden nam ik (in korte tijd na elkaar) afscheid van zes overleden vrienden. Ik nam (symbolisch) afscheid van alle drie mijn kinderen door hun tandenborstels in mijn badkamer weg te gooien, ik nam (voor alle zekerheid omdat het opeens heel slecht ging. Een paar dagen later weer iets beter maar dat wist ik toen nog niet)) afscheid van mijn moeder, ik nam afscheid van een stervende vriend en ik nam afscheid (na een relatie van 5 jaar, vier maanden en - op twee uren na - 22 dagen) van mijn mooie, geweldige, stoere, lieve vriendin.
Ik ben dus wel even klaar met afscheid nemen. Zie dit maar als oproep aan iedereen die mij na staat: 'Blijf nog effe. Alsjeblieft.' Maandag was het Tweede Paasdag. Geen idee wat er dan herdacht of gevierd wordt maar het is een officiële vrije dag en dus kon ik uitslapen en koffie drinken bij een buurvrouw. Een buurvrouw van mijn moeder, welteverstaan. Tevens mijn vroegere biebjuf. Daarna in mijn moeder's huis de post regelen en de plantjes water geven. Puur uit macht der gewoonte riep ik vanuit de deuropening 'Hoi, ma!' om even een steek in mijn hart te voelen toen zij niet antwoordde met 'Hé, lieverd!' Dit is het hofje waar mijn moeder officieel woont. Hoe lang nog is nog even de vraag.
Zitten schrijven, lopen opruimen en schoonmaken. Daar heb ik nu meer tijd voor. Een voordeel van het niet hebben van een partner. Of kinderen in huis...Raar om naar bed te gaan zonder iemand gevraagd te hebben 'Hoe was je dag?' Niet 'in het echie' dan. Via sociale media of de telefoon is het toch anders. Vind ik.
Dinsdag stond ik hier op mijn lift naar het werk te wachten:
Fijn gewerkt en - voor zover mijn geheugen mij niet in de steek laat - weinig meegemaakt dat het vermelden waard is. Wat mij betreft dan. Behalve dan misschien dat diverse collega's met goed gevolg een cursus hadden doorlopen:
Een collega bracht mij met de auto naar het verpleeghuis waar mijn moeder verblijft. Het viel mij erg zwaar haar een gesprek en een lachje te ontlokken. Zit momenteel namelijk nogal 'laag in mijn energie'. Dus. Fijn dat ik niet hoefde te koken want een buurvrouw had mij een bakje rijs met bami gebracht.
Woensdag wakker geworden na een paar prettige dromen te hebben gedroomd. Wat ik heb gedroomd hou ik lekker voor mijzelf. :-p Nog steeds pijn maar ik merk dat ik sterker word. 'Eelt op je ziel kweken' noemt men dat ook wel. Het verwerken van verlies, daar is tijd voor nodig. En hoeveel tijd verschilt per gebeurtenis en per persoon. Bovendien zijn er allerlei andere zaken nog die invloed hebben op je geestesgesteldheid. En ook die zaken kunnen per dag - en zelfs per uur! - verschillen. 'Ups' en 'downs' dus. En dat is het leven. En dat leven gaat door. Voor mij persoonlijk volgt dat leven tijdelijk een 'zaagtand-curve'; de pieken en dalen zijn scherp en volgen elkaar snel op. Ontbijten in mijn eentje vind ik niet leuk. Daarom at ik met een vriendin een 'full English breakfast' in het centrum van de grote stad A.
Ik blijf deelnemen aan een leven buiten mijn bed. 'Denk niet aan haar!' raadde iemand mij aan als tip bij het overkomen van liefdesverdriet. Kunst! Dat werkt net zo goed als op dieet gaan en jezelf voorhouden: 'Ik mag niet snoepen!' Juist door er aan te denken krijg je zin in dat wat je niet kunt hebben. 'Ga in de hoek staan en denk niet aan een witte beer' is een bekende test. Probeer het maar eens en merk dat dat ontzettend moeilijk is. Zo werkt dat ook met die ene leuke auto, baan of (potentiële/ex-) partner. Dat heb ik niet van mijzelf maar uit psychologisch onderzoek (klik).
Bij mijn personalia bij werkgevers stond altijd achter 'In geval van nood contact opnemen met:' de naam van mijn moeder, mijn zoon en/of mijn vriendin. Inmiddels niet meer. Jammer dan. En door. Wat makkelijker zou gaan zonder die stekende ijspegels in mijn hart en ziel. Maar die zullen smelten en op een dag nauwelijks nog pijn doen. Want zo gaat dat.
's Middags deed ik mee aan een marktonderzoek en 's avonds at ik (kaasfondue!) bij een vriend. Deze foto maakte ik bij hem in de straat:
Natuurlijk kán ik wel alleen zijn maar dat ik daar niet gewoon voor kan kiezen is een heel ander verhaal. Daarom 's avonds even een kopje thee met een buurvrouw voor ik ging douchen en slapen.
Het was donderdag een fijne werkdag met een goed werkoverleg met nagenoeg het hele team. Een collega bracht mij per auto naar de bushalte en dat scheelde mij twintig minuten lopen. Fijn! Daardoor was ik keurig op tijd op zangles. Heel therapeutisch, zingen. Ik kan het iedereen aanraden! Of misschien was het wel de thee, of de balans- en ademhalingsoefeningen. Hoe dan ook: een uur later voelde ik mij beter dan ik mij in weken gevoeld had. Het ging alleen even mis bij een emotionele passage in het lied dat wij oefenden:
Voordat ik naar zangles ging wist ik al dat het ook met mij weer goed zal komen. Maar toen ik er wegging besefte ik het ook. En dat is winst.
Vrijdag niet kunnen uitslapen omdat werklieden doen wat zij zoal doen: dingen met grof geweld slopen en daar op luide toon slechte grappen bij maken. De woningcorporatie heeft blijkbaar een bouwbedrijf opdracht gegeven de woning boven mijn hoofd gereed te maken voor de ontvangt van nieuwe bewoners. De slecht geïsoleerde huurwoning zal ongetwijfeld een koopwoning worden 'met een rijke historie en oude charmes'. Waarmee men bedoelt dat het oud is en kraakt, piept en tocht aan alle kanten. De woningen waren gereed in 1892 en bedoeld om - tijdelijk! - mensen uit Friesland op te vangen die vanwege mislukte aardappeloogst naar Amsterdam kwamen, hopend op voedsel, onderdak en werk. Ja, ook toen al waren er gelukszoekers! Sommigen gingen inderdaad later terug maar velen bleven. Zie daar de oorsprong van het gegeven dat er zoveel mensen in Amsterdam de achternaam 'De Vries' dragen.
Bijna grappig dat mensen ruim 2 ton neertellen voor een oud appartement van 39m2 zonder balkon dat in 1937 was afgeschreven en waarvan de waarde indertijd is vastgesteld op nul gulden en nul cent...
Een psychologe bracht mij telefonisch op de hoogte van haar bevindingen na haar bezoek aan mijn moeder in het verpleeghuis. Informatie die ik direct doorgaf aan mijn broer. Wij wachten nog enkele tests af en hopen dan meer duidelijkheid te hebben over 'hoe het nu verder moet' met onze moeder.
's Middags kwam een vriendin mij helpen met het verbouwen van mijn huis. Althans, met het herarrangeren van de aanwezige meubels opdat het mij mogelijk wordt gemaakt voortaan (weer) in de slaap- in plaats van in de woonkamer te slapen. Zal even wennen worden, na ruim 20 jaar weer eens te slapen in mijn eigen slaapkamer...
Bovendien trakteerde zij op een stukje chocola!
Daar bereikte mij het besef dat ik komend nieuwjaarsfeest waarschijnlijk zal doorbrengen zonder mijn moeder, zonder mijn kinderen én zonder partner. Voor een aantal mensen wellicht heel normaal maar voor mij wordt dat voor het eerst. Ik geloof niet dat ik heel blij ben met dat gevoel. De kat voelde dat direct aan en kwam meteen bij mij in bed op de nieuwe (en dus nog in te richten) plek:
Ook zaterdag nog werd ik geplaagd door herinneringen. Ik ga nu door het stadium dat ook fijne herinneringen (aan mijn moeder, aan mijn leuke ex-vriendin, aan mijn kinderen, aan een stervende vriend) aanvoelen als messteken, toegebracht met een bot kartelmes. Toch zou ik al die herinneringen aan al die geliefden voor geen goud willen missen. De pijn zal minder worden.
Afleiding helpt daarbij. Daarom stond ik met een buurvrouw samen op een kraampje op een buurtfestival om oude spulletjes (vooral van mijn kinderen) weg te doen voor weinig geld
en 's avonds was ik naar Breda voor de verjaardag van een vriend.
Zondag een beetje brak (Mentale notitie: 'Nachtje doorhalen? Niet meer doen!'), de dag begonnen met een korte wandeling,
een treinrit en een kopje thee met een buurvrouw, daarna naar de instelling waar de moeder van mijn zoon woont. Even later kwam hij er bij en wij spraken wat over vroeger en zo. Daarna met mijn zoon door naar míjn moeder in het verpleeghuis waar inmiddels ook mijn broer en diens vrouw waren gearriveerd. Onderweg fijn met mijn zoon gebabbeld over zijn studie, zijn woonsituatie en zijn sociale leven. Voor mij als vader erg fijn te horen en te zien dat het hem zo goed gaat! Zowel mijn moeder alsook die van mijn zoon waren redelijk goed aanspreekbaar. En dat was fijn. Het zijn de kleine dingen...
Vroeg naar bed want tikkie brak nog steeds.
In de serie 'onbekende helden' deze week Bill Nye, 'The Science Guy' (klik). Met zijn aanstekelijke vertelstijl en guitige voorkomen wist hij al tienduizenden mensen te overtuigen van het belang van wetenschap.
Ook deze week weer een liedje dat past bij mijn gemoedstoestand (maar die gaat verbeteren, hoor!):
Sinead O'Connor met 'Nothing compares to you'.
En als extra'tje:
Red Hot Chili Peppers met 'Under the Bridge'
'Sometimes it feels like I don't have a partner...'
Deze week staan wij stil bij het overlijden van J. Geils (overleden 11 april), Michele Scarponi, Cuba Goodin Sr. en Erin Moran
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Posts
