Vind blogstukjes van mij op onderwerp:

Elke zondag een persoonlijk weekoverzicht, elke dinsdag wat goed nieuws met een paar katten, elke woensdag een overweging en elke vrijdag een verhaaltje.

Mijn verhalenbundels zijn te koop via Bol.com én via Lulu.com!

Als u mijn stukjes de moeite waard vindt, kunt u een blogdonatie
verrichten. Elke bijdrage is welkom!

zondag, maart 13, 2016

De week voorbij

Maandag was ik nog ietwat ondersteboven van een documentaire die ik zondag zag in het kader van 'ik moet meer TV kijken want ik schijn veel te missen'. Mijn keuze viel op 'Langs de oevers van de Yangtze', een serie over het leven in China. Ik viel met mijn neus in de boter want deze aflevering ging over entertainers. Eentje die niet deed wat zijn ouders en omgeving van hem verwachtten maar zijn eigen weg ging als danser. Het tweede deel ging over The Dwarf Empire (klik voor een bijzonder interessant (Engelstalig) artikel), een amusementspark waar uitsluitend kleine mensen werken (en wonen!). Niet omdat ze dat zo geweldig leuk vinden om te doen maar vooral omdat de reguliere maatschappij niet kan omgaan met mensen die afwijken van de meeste anderen, op welke manier dan ook.

Voldoe je niet aan de norm, dan hoor je er niet bij. Alleen als entertainer word je blijkbaar serieus genomen. Algemeen gesproken dan. En ja, als entertainer werd ik doorgaans uitsluitend gevraagd vanwege mijn lengte van 1.40m en ja, ik ben werk misgelopen vanwege mijn gestalte. Niet alleen 'omdat je niet bij de bedieningshendel kunt' (sommige mensen hebben nog nooit van een krukje gehoord) maar ook omdat tijdens het sollicitatiegesprek al duidelijk was dat de potentiële opdrachtgever geen idee had hoe hij iemand moet behandelen die er duidelijk anders uitziet dan hijzelf.

Pas jaren later leerde ik beseffen dat juist dát soort mensen gehandicapt zijn en niet ik. Toch deed (en doet) het pijn om puur vanwege je uiterlijk een andere behandeling te krijgen dan anderen. Mooie les uit het filmpje van een entertainer uit het themapark: 'Ondanks dat de maatschappij mij een bepaalde kant uit dwingt heb ik mij voorgenomen mijn eigen weg te volgen.' Precies dat probeer ik ook.

Overdag deed ik mijn werk als Cijfermeester voor een kleine brouwerij (klik) en wandelde ik in de lunchpauze met een collega en diens hond.

Kijk, een reiger!
Hond ziet geit

Erg grappig: de maandelijkse test van het luchtalarm ging niet door door een storing (Lees: de verantwoordelijke persoon vergat op het knopje te drukken.' (klik)) Twee maanden geleden oefende men al met een alarm per sms-bericht. Dat werkte op zich prima maar kwam bij het merendeel der burgers een kwartier te laat binnen: 'Er is een wolk gifgas ontsnapt. Sluit onmiddellijk alle ramen en deuren.' Ja, jammer. Ik vind dat grappig, die kneuterigheid. Jammer van de miljoenen euro's die op deze manier worden verspild.

's Avonds mocht ik een kleine rol vervullen in een prachtig ritueel in mijn vrijmetselaarsloge, een prachtige plek waar rust verplicht is en waar niet naar het uiterlijk wordt gekeken maar naar de persoon. Zoals overigens ook - en volkomen terecht! - op het werk wordt gedaan.

O, en helemaal vergeten te melden: vorige week zaterdag vierden mijn vriendin en ik op zeer bescheiden wijze ons vier jaren en drie maanden samenzijn.

Dinsdag stond de collega die mij zou ophalen van huis in de file waardoor ik tijd had voor een kleine handwas. Daarbij verdronk ik per ongeluk een spinnetje dat de wasbak in gekropen was. Zielig, niet? Op het werk beleefde ik ons eerste werkoverleg en mocht ik met succes diverse administratieve problemen oplossen. Ook leerde ik een paar collega's beter kennen. Altijd fijn! Omdat ik een beetje laat was ging ik maar niet eerst naar huis maar meteen door naar mijn afspraak van die avond:

Het verlengen van mijn inschrijving bij de Voedselbank waardoor ik in elk geval de komende drie maanden verzekerd ben van voedsel! Erg fijn want momenteel kost werken mij geld: als ik niet gehaald of gebracht kan worden ben ik meer aan kosten voor het openbaar vervoer kwijt dan dat ik krijg aan reiskostenvergoeding en een salaris ontvang ik (nog) niet.

Ik herlas een ouder verhaaltje van mijzelf en bedacht dat het een waar gebeurd verhaal was: het jochie in het verhaal (klik), dat was ik.

Woensdag werd ik gebeld door een ambtenaar van de uitkeringsinstantie DWI, RVE of UWV (men weet het zelf ook niet meer): hij was een paar weken op vakantie geweest en wilde weten hoe mijn avontuur als telemarketeer was verlopen. 'Licht rampzalig' kon ik hem mededelen. Maar of hij het wel als 'succesverhaal' op zijn conto mocht bijschrijven? Natuurlijk, jongen! Ook ambtenaren moeten tegenwoordig scoren. In vakjargon: 'Targets halen'. Lukt het hen niet binnen een afgebakend tijdsbestek een bepaalde hoeveelheid werklozen naar (al dan niet betaald) werk te leiden, dan wordt hun eigen contract niet verlengd en komen ze zelf aan de andere kant van het loket te zitten. Dat willen zij koste wat kost voorkomen want zij weten hoe zij dan behandeld zullen worden.

Iemand vroeg mij ook: 'Hoe moet ik jou noemen: dwerg, lilliputter, klein mens? Wat vind je fijn?' Die vraag is mij eerder gesteld en toen antwoordde ik: -'Wat mij betreft mag jij mij 'Terrence' noemen. En hoe zal ik jou noemen: 'Neger, boy, zwartjoekel, moorkop? Wat vind je fijn? Of zal ik gewoon 'Glenn' zeggen? (Naam gefingeerd in verband met privacy. Bovendien ben ik gewoon vergeten hoe de nieuwe collega indertijd echt heette.)

Mijn opgebouwde negatieve energie zette ik om in fysiek trainen, schoonmaken en opruimen. Tevens waren er diverse formulieren die om mijn aandacht vroegen: zo wil Waternet graag weten wat mijn inkomsten en uitgaven waren in 2013. En 2014. En 2015. Ook probeer ik mijn ziektekostenverzekeraar ervan te overtuigen dat zij medische kosten dienen te vergoeden. Daar betaal ik hen namelijk voor en ook in hun eigen voorwaarden staat dat zij voornoemde kosten zullen vergoeden. Waarom men dat weigert is vooralsnog een raadsel.

Een schoolmoeder van vroeger kwam langs om de kleren waar haar zoon uit gegroeid is langs te brengen en even gezellig te kletsen. Misschien dat mijn zoon of ik nog wat hebben aan die kleren? Is allicht beter dan weggooien.

's Avonds maakte ik een begin met mijn nieuwe levenshouding: voortaan richt ik mijn aandacht nog maar op een paar dingen. Te weten: mijn reguliere werk, ukelele leren spelen, mijn verhalenbundel, mijn eerste conference, zangles, mijn gezondheid, mijn woning, maar één tijdschrift en maximaal drie boeken tegelijk lezen, de bewonerscommissie, de vrijmetselarij en natuurlijk mijn partner en mijn kinderen. Heb ik die zaken eenmaal onder controle, dan pas mag ik mij bezig houden met de rest: leren schilderen, vrijwilligerswerk voor twee andere stichtingen, pianoles, beter leren jongleren, Franse les, meer leren op entertainment gebied, mijn roman afschrijven en uitgeven, een panfluit kopen en beter leren bespelen, een kinderboek schrijven en dan een sciencefiction roman, Russische les nemen, breien, speurwerk verrichten naar mijn vader, reizen naar Azië en Amerika en vaker naar lezingen, musea en concerten gaan. Natuurlijk kan ik wachten tot 1 januari maar waarom zou ik niet nu al goede voornemens mogen hebben?

O, en ik kookte voor mijn zoon en mijzelf mihoen met roerbakgroente en een gehaktbal:
Donderdag werkte ik op kantoor. Huh? Maar je werkt toch alleen op maandag en dinsdag? In de brouwerij ja maar sinds heel kort delen mijn vriendin en ik een gezamenlijke kantoorruimte met anderen, letterlijk om de hoek bij haar loods. Het fijne is dat je dan niet te maken hebt met de afleiding van thuis werken: geen buurvrouwen die even thee komen drinken, geen goudvissen die aandacht behoeven, katten en kinderen. En geen mensen die je opbellen met: 'O, als je toch thuis zit te werken vandaag kun je voor mij wel even naar het postkantoor.' Ik hield mij dit dagje op kantoor vooral bezig met het verwerken van de baromzetlijsten van de hoofdstedelijke vrijmetselaars. Een secuur (maar niet heel ingewikkeld) werkje dat een aantal uren van opperste concentratie vereist. Op kantoor gaat dat makkelijker dan thuis. In mijn pauze las ik een bericht van iemand die het momenteel heel zwaar heeft en antwoordde:

'Twee weken geleden sprak ik een jongeman die onlangs een zware hartoperatie had ondergaan en vertelde dat hij niet wist hoe lang hij nog te leven had. 'Niemand weet dat toch?', antwoordde ik. En hij glimlachte.'

Onderweg naar het nieuwe kantoor maakte ik deze foto terwijl ik op het veerpont wachtte en plaatste die op Instagram (klik).

Vrijdag werd ik om acht uur wakker gebeld door de moeder van mijn zoon: zij gaat eerdaags naar een andere instelling voor verdere behandeling. Na het telefoongesprek bracht ik een bezoek aan de oogarts. Die spoot druppeltjes in mijn ogen die een half uurtje moesten inwerken. Ik wist dat van tevoren dus ik had gezellig een paar luisterboeken op mijn mobieltje gezet. Ik deed het zó goed bij de oogarts dat ik volgende maand mag terugkomen voor nog meer tests!

Mijn oogafwijking (de oogzenuw van het rechteroog is vele malen groter dan gebruikelijk, misschien wel hierdoor (klik)) is zó bijzonder dat de oogarts zei: 'Ogenblikje, dan haal ik er even een collega bij.' Ik lach helemaal in een deuk omdat ik een beetje stoned was van het onderzoek even daarvoor. Mijn gegrinnik werd erger toen de collega mijn oog van zeer dichtbij bekeek en klanken uitstootte als 'Wauw!', 'Tsjonge!', 'Goh!', 'Wat bijzonder!', 'Nog nooit gezien!' en 'Zo, nou hé!' Bijzonder vermakelijk. Zelfs toen de drugs waren uitgewerkt. De oogarts stelde mij gerust - of deed een poging daartoe - door mij mede te delen dat mijn oogafwijking waarschijnlijk geen consequenties voor mij heeft. 'Hoezo 'waarschijnlijk'?, vroeg ik. 'Eh nou...eh...eigenlijk weet ik het niet. Vandaar dat ik verder onderzoek aanbeveel.' Duidelijk.

Ik kon 's middags nog steeds niet heel goed zien en was behoorlijk duizelig dus deed maar een dutje in plaats van eten te halen bij de Voedselbank. Je hebt als klant één uur per week om het pakket op te halen en ben je er in dat uurtje niet, dan is dat jammer.

Mijn klantmanager liet mij per e-mail weten dat ook zij mijn inkomensmanager (Door in de Participatiewet (o.a. de vroegere Bijstand) te zitten help ik zo'n acht mensen bij de gemeente aan het werk!) niet kan bereiken. Zelf vind ik het heel lastig om te communiceren met onbereikbare mensen. Voor hun lijkt het mij ook lastig want communiceren is - in dit geval - hun beroep. Problemen worden dan ook vaak niet opgelost maar 'doorgeschoven' naar de opvolger: ook de gemeente werkt met tijdelijke contracten. Er ontstaat zo geen binding met het bedrijf. Mensen voelen dus niet de behoefte hun best te doen 'want over zes maanden ben ik hier tóch weg.' De nieuwe flexwet werkt die desinteresse nog verder in de hand want mensen ontslaan is daardoor erg makkelijk: voor werknemers is er nog nauwelijks zekerheid. Sterker nog: de enige zekerheid die veel werknemers in Nederland nog hebben is dat zij niet zeker weten of zij over een paar maanden nog betaald werk hebben. Maar geen nood: minister Asscher is hard bezig te overwegen of hij de invulling van 'zijn' flexwet zal heroverwegen.

Verder vandaag leerde ik dat het absoluut geen zin heeft om feiten, cijfers en statistieken op mensen af te vuren om hen ergens van te overtuigen. Mensen maken beslissingen namelijk vooral vanuit hun emoties en niet vanuit hun vermogen tot (al dan niet zelfstandig) nadenken. Ze geloven automatisch autoriteiten (vandaar dat het dragen van een net pak, een bril en/of een doktersjas zo goed werkt in reclames!) en als een idee vaak genoeg herhaald is gaat men het vanzelf geloven (en verdedigen!) en aansprekende anekdotes blijven langer in het geheugen hangen dan feiten en cijfers. Goed om te weten, toch? Voortaan dus wat minder feitelijkheden in dit weblog en wat meer anekdotes en herhalingen. Of toch maar niet?

Ik babbelde even met een buurvrouw en met mijn zoon zag ik weer lekker een aflevering van The Walking Dead.


's Avonds was ik te gast op het jaarlijks terugkerende Blogbal (klik): het Boekenbal voor online schrijvers in het Nederlands taalgebied.
 Met heuse discobal!
 En kijk, Harry Mulisch!
En bier en hapjes!

Daar kwam ik oude bekenden tegen en ontwikkelde ik nieuwe bekenden. Een bekende bleek mijn huidige baas te kennen en een ander bleek een goede vriend van de mentor van mijn zoon en tevens van een goede vriend van mijn vriendin. Ach ja, de wereld is een dorp. Een beetje absurd is natuurlijk wel dat ik hem vorige week zondag (klik) óók al tegenkwam!

O, en ik plaatste dit verhaaltje. (klik)

Zaterdag hielp ik mijn vriendin met opbouwen op de markt
 Nieuw: eetstokjes voor beginners!
(Te verkrijgen via http://www.rataplandesign.com (klik))

en kneep er een paar uurtjes tussenuit om met vrienden hier af te spreken:

alvorens te gaan flipperen in de Ton Ton Club (klik).

Niet alleen klassieke en moderne flipperkasten en bijvoorbeeld Space Invaders (Hoera!) maar ook Airhockey, hypermoderne spellen en...MegaJenga!
 Line Wobbler (klik)
 Candy Crush (een metertje of twee groot!)
 Een oude favoriet. Met de nadruk op oud.
 Een fijne flipperkast voor nerds.

Jenga met hulp van een hoogwerker!

En hier een korte filmimpressie:



Daarna verder op de markt die dit keer wel tot 8 uur 's avonds duurde! Een vriendin was zo lief ons een paar uurtjes bij te staan, een vroegere collega-actrice uit een toneelclub kwam langs en stomtoevallig kwam ook mijn vroegere Pencak Silat (klik) leraar langs de kraam. Ik ga dus binnenkort weer sporten! Ik deed even een wijntje met een man die wellicht zaken met mij wil doen:
En 's avonds gingen wij onaangekondigd langs bij een jarige vriendin die erg verheugd was ons te zien. Haar kat ziet u komende dinsdag in mijn wekelijkse kattenlog.

Zondag mocht ik de hele dag mijn vriendin bijstaan op de markt.
En proefde daar de heerlijke handgemaakte chocolaatjes van Chove ('Chocolate Love') (klik).

Al met al was het weer zo'n week waarvan je kunt zeggen: 'Vervelen, wat is dat?'

Vorige week plaatste ik een Nederlandstalig én een Engelstalig lied in mijn weekoverzicht. Ditmaal weer een Nederlandstalig liedje. Hier is Dik Hout met 'Meer dan een ander'


Deze week staan wij stil bij het overlijden van Michael White, Nancy Reagan, Keith Emerson, sir George Martin en Cees Fasseur

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden.

vrijdag, maart 11, 2016

Kalifaat (Een verhaaltje in de serie 'Opa vertelt')

'Natúúrlijk moeten andere mensen in andere landen leven volgens onze normen en waarden. Wat dat zijn de beste waarden en normen die er zijn. Toch?'

-'Nou en of, opa!'

'Zelf weten die anderen vaak niet eens dat zij het zo slecht hebben en hun regering vindt dat prima zo.'

-'O, wat slecht, opa!'

'Dat is het zeker, lieverd. Daarom moeten die regeringen omver geworpen worden en worden vervangen door mensen die ónze waarden en normen aanhangen. Ook al weet de bevolking dat nog niet - die worden namelijk bewust onwetend gehouden door hun regering - óns systeem van rechten en plichten is gewoon veel beter voor ze. Wij gebruiken dat al eeuwen en weten dus dat het werkt. Heb je ooit wel eens iemand horen klagen dat zij het in ons land zo vreselijk slecht hebben?'

-'Nee, opa.'

'Nou dan. Je bent het er dus mee eens dat wij - desnoods met geweld - anderen onze waarden en normen opleggen?'

-'Zeker weten, opa!'

'Prima. Welk land zullen wij dan nu eens gaan inlijven bij ons Kalifaat?'

=============
Meer lezen? Mijn auteurspagina (klik)

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden.

woensdag, maart 09, 2016

Even een paar vragen

Als de Islam nooit bestaan had, zouden dan de aanslagen in Parijs van 13 november 2015 hebben plaatsgehad? Als tweeduizend jaar geleden een herbergier had geweigerd een jong koppel uit het Midden Oosten eten en onderdak te verlenen, waren al die mensen die zijn vermoord 'uit naam van De Kerk' dan in leven gebleven?

Als het socialisme nooit had bestaan, had Anders Breivik dan om een andere reden zijn gruweldaad begaan? We zullen het nooit weten. Maar ik vraag het mij af: hebben psychopatische idioten altijd een reden nodig of bestaat er eerst die drang tot moorden en is de reden in wezen bijzaak?

Hier een (Engelstalig) filmpje:



In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden.

dinsdag, maart 08, 2016

Goed nieuws en kattenlog

Goed nieuws of niet? Naar het schijnt zijn er resten gevonden van bijlen van honderden jaren oud die aantonen dat de reuzen die voorkomen in zoveel culturen en verhalen echt bestaan hebben. Schijnbaar konden deze bijlen (klik) uitsluitend gehanteerd worden door mensen die drie maal zo groot en sterk waren als mensen van nu. Interessant, niet? 

Echt goed nieuws is dat kinderen de toekomst hebben. De jonge deelnemers aan The Voice Kids Arabic (klik) bijvoorbeeld. Veelal afkomstig uit gebieden waar vooral diepe ellende heerst. De kinderen blijven hoop houden en het zou volwassenen sieren daar een voorbeeld aan te nemen en eindelijk eens in te zien dat je met zingen verder komt in het leven dan met haat en geweld.

 Maneki Neko zit graag in bad
om bad- en douchewater op te likken.
 Billy zit hier voor het raam te wachten
tot zijn baasje uit school komt
Hier in close up
 Dit is Freya
Freya 'helpt' mijn vriendin met het inpakken 
van de spullen voor de markt.
Gewoon, omdat het kan.

De zelfbedachte lolcat van deze week heb ik misschien
ooit eerder geplaatst maar dat kan ik mij niet herinneren:
'Een kind vertellen te leren
is als gras vertellen te groeien'

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden.

maandag, maart 07, 2016

Virtueel gesprek: schulden

Virtueel gesprek:

 'Ja maar ik heb geen schulden!'
 -'Behalve dan je studieschuld van €15.000?'
 'Ja, behalve dat dan.'
 -'En je hypotheekschuld van anderhalve ton?'
 'Ja maar dat is normaal!'

 -'Samengevat: jij lacht mij uit omdat ik €500 rood sta bij de bank
en dús een schuld heb van €500
 maar jouw schuld van €165.000 is geen schuld maar 'normaal'?

 'Nou eh...'

Hier een filmpje over schulden:


In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden.

zondag, maart 06, 2016

De week voorbij

Maandag voelde voor mij als een zondag want het bedrijf waar ik werk was die dag dicht. Ik verzorgde dus een potje strijken, verzorgde Blackie en Caesar Alexander Draconius ('Drakie') II en had twee contaclenzen in. Dat doe ik sinds kort. In mijn rechteroog droeg ik nooit wat dus het is even wennen. Alsof je een wimperhaartje in je oog hebt. Het is wat irritant maar het zal wel wennen. Dus. Nadeel van alles scherper en beter zien dan ooit tevoren: je ziet nu ook overal in huis pluisjes, stofdelen en ander ongeregeld. Ik ben dus voortdurend met een stofdoekje bezig. Met mijn zoon keek ik de film The Brady Bunch, naar de decennia oude televisie serie. Spontaan kreeg ik last van mijn vullingen bij het voorbijkomen van al die oude zoetsappige familiewaarden en overdreven politieke correctheid. Maar vermakelijk was het! Onder meer door 'cameo's' van een aantal van de originele castleden. Hier de officiële trailer:


(En probeer nu maar het deuntje te vergeten. ;-) Succes!)

Verder had ik contact met mijn agent en verrichte ik wat (vrijwilligers)werk voor de Bewonerscommissie. 's Avonds mochten wij weer van gedachten wisselen met een groep van zo'n 20 heren. Dit maal ging het over Einstein, Aristoteles en Dawkins en kwam de opmerking voorbij: 'Het denken is niet in staat om dit te begrijpen.' U begrijpt dat ik een fantastische avond beleefde!

Dinsdag loste ik een weken oud administratief probleem op op het werk (terwijl ik genoot van het tikken van de regen tegen het raam waarachter ik werk),

maakte collega's, klanten én de baas blij. Een collega bracht mij thuis met de auto. 's Avonds ging ik langs op het kantoor van de Voedselbank voor een verlenging van mijn inschrijving maar was er door het niet komen van de tram te laat en mag het volgende week weer proberen. Daarna mocht ik mijn vriendin aan werk helpen: het lijmen van een houten dingetje in opdracht van de voorzitter van mijn maandagavond club.

Woensdag weer lekker half acht mijn bed uit en een uurtje reizen naar het werk. Niet alleen wat oude openstaande posten opgelost maar ook naar de vuilstort geweest om bierbrouwafval te dumpen, samen met een paar collega's. Met een collega nog even een uurtje doorgewerkt om een klant blij te maken. Blije klanten zijn eerder geneigd weer bij je te bestellen wanneer je ze blij weet te maken. Zo werkt dat nu eenmaal. Een collega bracht mij thuis met de auto. Mijn heup gaf mij te veel last om mij te wagen aan een uurtje sporten. Toch maar weer eens afspreken met de fysiotherapeut dan. Met mijn zoon keek ik gezellig samen - uitgesteld want beiden konden wij zowel maandag alsook dinsdag niet - naar een aflevering van The Walking Dead. Erg interessant, die gedwongen sociale interactie tussen mensen uit verschillende culturen en achtergronden. Ik vind dat meer mensen dat zouden moeten proberen: samenwerken met mensen die buiten je reguliere netwerk vallen. Immers: dat wat je kent boezemt je geen angst (meer) in!

Donderdag werd ik uit mijn remslaap gerukt door een aanbellende loodgieter: 'Ik mot bij u even mijn boormachine opladen omdat ik een klus heb bij u in het pand!' Noem mij maar Sherlock Holmes maar mijn gedachten deden: 'Wat doet een loodgieter met een boormachine?' 'Waarom kan hij het apparaat niet opladen bij de buren die hem hebben ingehuurd?' en 'Welke professional gaat naar een klus zonder te controleren of zijn apparatuur in orde is?' Wie dit blog vaker leest weet dat ik bijzonder goed van vertrouwen ben maar ook dat ik de neiging heb na te denken. Ik liet hem dus niet binnen. Wat zou u hebben gedaan?

Ik schreef een brief aan de gemeente ('U heeft mogelijk een grote schuld bij ons maar u mag zelf uitzoeken of dat zo is en hoe hoog die schuld is. Intussen verrekenen wij alvast een bedrag met uw uitkering.') (klik), aan de woningbouwcorporatie ('U mag kiezen: u tekent vrijwillig voor akkoord of wij sturen een advocaat die u dwingt te tekenen.' (klik), hanteerde een scheermes (niet klik) en waagde mij aan het onder handen nemen van een stapel tijdschriften, papieren en boeken:
Verder onderhandelde ik wat over mogelijk toekomstige betaalde opdrachten, schaafde wat aan mijn eerste conference, verwerkte mijn privé administratie van de afgelopen maand, klooide wat met foto's en klungelde verder eigenlijk maar wat aan met een grote grijns op mijn gezicht. Ik voelde mij dus wel een beetje Mark Rutte, deze dag: Zeggen dat je van alles doet maar feitelijk niets meer doen dan heel daadkrachtig de schouders ophalen. Ook plaatste ik een stukje op mijn Engelstalig blog (klik).

's Avonds zat ik met een collega in een bioscoopzaal in Zaandam voor de rolprent Deadpool. Vermakelijk. Op een nabijgelegen parkeerterrein maakte ik deze foto:
Vrijdag was het koud en nat toen mijn zoon en ik zijn oma begeleidden naar haar favoriete lunchroom: die waar een kolonel uit Kentucky stukken kip verkoopt. Ik maakte de administratieve handelingen af waar ik donderdag aan begonnen was en bracht een bezoek aan de Voedselbank. De avond was vastgelegd voor een mini middelbare school reünie maar door een verandering in het werkrooster van één der deelnemers ging dat niet door. Jammer natuurlijk maar anderzijds fijn: onverwacht meer tijd om een liedje te oefenen op de ukelele (ik wordt geacht het te kennen voor 1 april), geschreven aantekeningen te verwerken op de laptop, met de kat te spelen en te lezen. Ook keek ik een aflevering van The Big Bang Theory. Gewoon, op televisie! (Ik kijk zelden televisie maar waag mij regelmatig op (uitgesteld) kijken van series. Nu dus gewoon terwijl de aflevering op tv speelde. En niet zomaar eentje maar eentje met een held van mij in een geweldige gastrol: Stephen Hawking, de briljante natuurkundige!

De zaterdag begon lekker vroeg met een bezoekje aan de mondhygiëniste. Je kunt bij haar bijvoorbeeld ook dinsdagmorgen 07.00u terecht. Erg handig voor al die mensen die 'gewoon' werken van 9 tot 5 en voor haar zelf ook handig omdat zij dan eerder naar huis kan om haar kind van school te halen. Ik heb ook nooit begrepen waarom wereldwijd elk werk gedaan kan worden in precies 40 uren per week en wel van 9 tot 5 op werkdagen. Toch reuze handig wanneer bijvoorbeeld zo'n dure MRI-scanner in een ziekenhuis ook 's avonds of in het weekend gebruikt kan worden? Het zou veel efficiënter kunnen zijn als het mensen werd gegund buiten de gebruikelijke werktijden te werken. Handig voor klanten ook, want een bedrijf is dan meestal ook ruimer bereikbaar.

Onderweg naar huis maakte ik deze foto van een duif op het exacte moment van opstijgen. 
Op de achtergrond ziet u een gele vogel met een gele kuif. Een ara? Een halsbandparkiet? Een kruising tussen een papegaai en een kanarie? Wie het weet mag het zeggen. Verder verwijderde ik 974 mailtjes uit mijn inbox (dat ruimt lekker op!) en deed ik een dutje. Gewoon omdat ik een dagje ouder wordt en die avond een feestje had: er was een jarige in een nachtclub.

Men vraagt mij wel eens: als je leeft van iets meer dan €3 per dag (binnenkort verhoogd naar €5 want dan is een vermeende schuld afbetaald! Yihaa!), waar haal je dan het geld vandaan om het hele land door te reizen? Goede vraag. Heb ik bijvoorbeeld een fotoshoot dan wordt de reis betaald. Ik word regelmatig gesponsord door vrienden (die ver weg wonen en mij toch willen zien en dan mijn reiskosten op zich nemen. Bijvoorbeeld), vrienden in de muziekindustrie en entertainment branche hebben nog wel eens een vrijkaartje voor me en wat ook helpt is dat mijn vriendin een auto heeft en ik wel eens kan meerijden. En soms heb ik het er voor over om even rood te staan bij de bank. En dan is er nog de definitie van 'vaak': is twee keer per maand 'vaak'?

Eerdaags hoop ik betaald te krijgen voor het werk dat ik nu nog doe als 'gratis werkervaring' (terwijl ik ruim 17 jaren betaalde werkervaring heb dus hoe de gemeente denkt mij blij te maken met gratis werkervaring is vooralsnog een raadsel. Maar goed: de regering van VVD en PvdA vindt het geweldig dat mensen hun betaalde baan kwijtraken en worden vervangen door langdurig werklozen die vervolgens datzelfde werk 'gratis' doen 'met behoud van uitkering'. Mensen geen salaris geven voor werk (wat een Europese wettelijke verplichting is waar Nederland zich niet wenst aan te conformeren) schijnt goed te zijn voor de economie. 

Economisch onderlegde lezers die dat even kunnen uitleggen? Bedankt!

Maar hier is een link die aantoont hoe goed wij het eigenlijk hebben in Nederland: http://www.ifitweremyhome.com/compare/NL/US

Zaterdagavond liep ik - zoal eerder aan gememoreerd - rond op een oergezellig feestje 

en ook daar kwam ik een oude bekende tegen. De wereld is een dorp!

Zondag hielp ik mijn vriendin op de markt. Altijd gezellig! Ondanks de regen. De omzet viel een beetje tegen maar het kan niet altijd geweldig gaan. Toch?
Hier de populaire olifant suikerstrooier

 NIEUW! De eetstokjes-voor-beginners
 (Een deel van) de kraam
Servetzwaantjes (oude bekenden voor maar €15 per 6)

Aanvullend op de verkoop via de markt verkoopt zij steeds
meer en vaker via haar webwinkel: http://www.rataplandesign.com

Ook dit keer weer diverse bekenden ontmoet op de markt. Dit maal ook een docent van mijn zoon die tevens ook docent is van een dochter van mijn baas bij wie mij zoon een paar weken geleden een feestje vierde. Het kan verkeren en ik blijf erbij: de wereld is een dorp!

Het liedje van deze week is aardig van toepassing op mij. Denk ik.

Astrid Nijgh met 'Ik doe wat ik doe':

En een extraatje voor de lol 
(en omdat u de tijd en moeite heeft genomen dit hele stuk te lezen!):

Revolver - Get around town:


Deze week staan wij stil bij het overlijden van Koen Everink, Nancy Reagan en Raymond Tomlinson

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden.

vrijdag, maart 04, 2016

Glimlach (een verhaaltje)

Net als ieder ander leefde zij in het nu.
Maar in haar hoofd was het toen.
Toen zij voor het eerst naar school ging.
Toen zij de jongen ontmoette die later haar man zou worden.
Toen zij haar eerste kind kreeg.
Toen.

Voor haar geestesoog zag zij haar moeder.
In het hier en nu zagen haar kinderen die van hen.
De moeder die nog eenmaal echt de ogen opende
voordat zij die voor altijd sloot.

Maar niet voor het produceren van één laatste glimlach.

==================================
Meer lezen? Mijn auteurspagina.

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden.

woensdag, maart 02, 2016

Een gelukkige oude dag!

Van nu af aan zal ik alleen nog maar over leuke dingen schrijven.

Of nee, toch maar niet.

Ik zie mijn dochters veel te weinig, mijn moeder's gezondheid laat te wensen over en mijn maandinkomen is eigenlijk te laag om een 'normaal' leven te hebben voor mij en mijn zoon. Door mijn voorkomen word ik vrijwel dagelijks uitgelachen en bespot en fysiek kan ik lang niet alles wat ik zou willen kunnen. Onder meer vanwege een heupprobleem.

Maar ik leef nog! En mijn zoon gaat hartstikke goed op school en mijn relatie loopt goed en ik woon in de mooiste stad ter wereld! En mijn dochters gaan lekker en zijn gezond!

Hoewel ik wel eens denk het moeilijk te hebben liggen mijn kinderen tenminste niet dood op het strand van een land waar ik dacht veilig te zijn voor het oorlogsgeweld in mijn eigen land. Ik heb een dak boven mijn hoofd en spoel mijn uitwerpselen weg met schoon drinkwater terwijl dagelijks duizenden mensen sterven door een gebrek daaraan.

Ik heb elke dag ruim voldoende te eten en ben behoorlijk mobiel. De meeste dingen die ik wilde doen of die anderen graag zouden doen heb ik in mijn leven al gedaan: De Eiffeltoren beklimmen, zangles, vechten met een Minotaurus, vanaf Amsterdam naar Zuid-Frankrijk rijden om mijn vriendin op te zoeken terwijl ik net twee weken mijn rijbewijs had, miljonair gevoeld aan de Côte d'Azur (uit het zwembad stappend worden opgewacht door een geüniformeerde meneer met handdoek), een triootje, een solo rondreis maken door Amerika, in een circus werken, sex met een buurvrouw, met kinderen werken, Vrijmetselaar worden, optreden in poptempel Paradiso Amsterdam, een geiser tot uitbarsting zien komen in IJsland, zingen voor publiek, De Berlijnse Muur zien, David Bowie, U2 en Bruce Springsteen live zien optreden, in een film meespelen met bekende acteurs, een boek uitgeven, wonen in een huis met een tuin en een vijver daarin, vader worden...en zelfs in het huwelijk treden lijkt een droom die uitkomt! Dus eigenlijk heb ik niets te klagen.

Of toch: waarom kan het blijkbaar zoveel mensen niets tot weinig schelen hoe slecht anderen het hebben? Is het angst? Durven mensen het niet onder ogen te komen? Schamen zij zich voor hun eigen buitengewoon luxe situatie? Of zijn veel mensen gewoon keihard egoïstisch en zelfs egocentrisch?

Hier een mogelijke reden voor een gelukkige en gezonde oude dag:


Maar eigenlijk maakt het allemaal niet uit, als je iemand hebt om van te houden.
Hier is Depeche Mode met 'Somebody':



In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden.

dinsdag, maart 01, 2016

Kattenlog en goed nieuws

Geweldig nieuws voor de fans van (de stem van) Morgan Freeman: hij is nu beschikbaar voor de navigatiecomputer!



 Billy de Kat in onze woonkamer
Pollo, de kat van een vriendin

De zelfgemaakte 'lolcat' van deze week:
'
'Ik heb een hekel aan geweld!
Dus laten we meer bommen werpen!'


In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden.

maandag, februari 29, 2016

Virtueel gesprek: hamburger

'Ik vind dat helemaal niets, dat fastfood. Waardeloos, zo'n hamburger!'
-'Vind je?'
'Ja. Waardeloze troep zo'n hamburger. Doe mij maar een broodje, een beetje sla, een stukje tomaat, wat slasaus en een heerlijk stukje rundvlees!'
-'Je beschreef zojuist een hamburger.'

'Eh...'

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden.

zondag, februari 28, 2016

De week voorbij

Maandag was ik nog ietwat vermoeid van de belevenissen van voorgaande week (klik) maar toch vermaakte ik mij uitstekend op kantoor. Half zeven thuis, snel een hapje eten en naar een vergadering voorafgaand aan een avond met het thema 'Het pentagram in verschillende tijden en culturen.' Erg interessant! Ook kwam de vraag voorbij: 'Is het niet raar om te zeggen dat je vindt dat groepen mensen niet over één kam geschoren kunnen worden maar dat alle vrouwen/Jan Smit fans/homo's/Belgen/moslims/voetbalfans...'? Op de weg terug naar huis kwam ik langs een avondwinkel waar men het bier verkoopt van de kleine brouwerij waar ik nu werk
en even later kwam ik een bevriende filmproducent tegen en kletste even met hem op zijn woonboot. Gezellig! Al met al sliep ik al tegen een uurtje of één 's nachts.

Dinsdag bracht ik een potentiële investeerder in contact met mijn baas, verrichtte ik wat vrijwilligerswerk voor mijn maandagavond club, plaatste berichten op Facebook (klik. Overigens betreft dit mijn 'professionele' pagina en niet mijn persoonlijke. Die reserveer ik voor vrienden.) en Twitter (klik) (dat doe ik dagelijks maar gek genoeg maakte ik daar hier zelden melding van), liet een mondhygiëniste mij een nieuw poetstrucje aanleren, haalde een kledingstuk op bij mijn kleermaker en voorzag hem van een nieuwe opdracht, regelde een en ander via mijn agent, probeerde te ontdekken waarom een factuur nog niet betaald was, had een buurvrouw op de thee en had na de vergadering die avond nog even langs kunnen gaan bij een jarige vriend maar ook voor mij blijken er grenzen aan wat ik kan doen op
één dag.

Ik vergaderde met de Bewonerscommissie en een afvaardiging van de woningbouwcorporatie. Eén van de agendapunten was dit akkefietje (klik) waarbij Ymere bewoners doodleuk meedeelde: 'Ofwel gaat u vrijwillig akkoord met ons voorstel, dan wel dwingen wij uw medewerking af via een advocaat.' De woningcorporatie noemt dat 'de bewoners informeren'. Ik noem het 'bedreigen'. Lollig toeval: de nieuwe gebiedsbeheerder kwam kennis maken met de Bewonerscommissie en blijkt een oud-collega van mijn huidige baas! Op het einde van de bijeenkomst mochten wij een drankje doen:

Tijdens het eten keek ik met mijn zoon een nieuwe aflevering van The Walking Dead omdat wij daar beiden maandag niet aan toe kwamen.

Overigens, wist u al dat ik ook een Instagram account (klik) heb?

Woensdag begon ik de dag met dit uitzicht

en beleefde ik een vruchtvolle dag op het werk. Bovendien was het gezellig. Als je na afloop van de werkdag nog even met de baas een biertje doet
en wat keuvelt over studietijd en wat dies meer zij, mag je dat best als positief ervaren, vind ik. Minder positief was de hoofdpijn die mijn plan om te gaan sporten die avond dwarsboomde. Wel ging ik even bij een buurvrouw langs om haar wat eten te brengen. Ik regelde een en ander via telefoon en per e-mail en ging vroeg naar bed.

Donderdag was ik op de koffie bij mijn schoonvader en diens gade. Gezellig met een kopje koffie en een saucijzenbroodje! Omdat ik toch in Bussum was meteen maar even mijn nieuwe contaclenzen opgehaald.

Verder hield ik mij bezig met het takenlijstje van deze dag:
Natuurlijk staat daar niet alles op (stofzuigen, scheren, spinnenwebben verwijderen, half uurtje gitaarspelen, kookplaat schoonmaken ...) en één puntje van de lijst heb ik door tijdgebrek niet kunnen doen (ik besloot mijn tijd anders te spenderen maar dat is privé...;-)) maar al met al was ik weer bijzonder tevreden over de dag. Misschien is het al eens opgevallen maar ik probeer altijd het maximale te halen uit elke dag. Want stel je voor dat het je laatste was?

Onderweg van de tramhalte naar de woning van de zangjuf (die mij liet kennismaken met de lax vox methode (klik)) handelde ik een viertal telefoongesprekken af. Niet slecht voor een wandeling van acht minuten, dacht ik zo! Daarna snel door naar een etentje (terwijl ik onderweg dit zag:
Zwerm spreeuwen langs de Rooseveltlaan
met mijn vriendin bij een vriendin die thuis deze lamp heeft staan:

(onderweg er naar toe en er vandaan schoot ik deze foto's met mijn trouwe mobieltje:
 De Amstel
Café-restaurant en toeristen informatie 
met daarachter Amsterdam Centraal Station

 )en daarna lekker slapen tussen verse lakens.


Vrijdag was ik 's ochtends een paar uurtjes bij een Broeder om de baromzetlijsten van januari door te nemen en eventuele discrepanties op te lossen. Een bijzittende Broeder had broodjes meegenomen en de aanwezige echtgenote zette een heerlijk bakje koffie! Ik was daarna een beetje te laat bij mijn afspraak met mijn klantmanager (maar zag onderweg dit:
)
van de gemeente en sprak met haar over zelfontplooiïng, het ouderschap en de Tsjechische taal. Ik kon thuis een kwartiertje genieten van wat zelfopgeroepen rust voordat het tijd was bij de Voedselbank mijn wekelijkse portie eten op te halen en een bezoek te brengen aan mijn moeder. 's Avonds hield ik mij bezig met een beetje televisie kijken (De Wereld Draait Door en The Big Bang Theory), het maken van een test ten bate van mijn werk als stembureaulid, 6 april aanstaande, en schrijven. Zo schreef ik weer een 'verhaaltje op vrijdag' (klik).

Zaterdagmiddag was ik bij een verjaardag

waarna ik een kledingstuk ophaalde bij mijn kleermaker en 's avonds zou ik op een heus Rock and Rollfeest verschijnen maar mijn voorgenomen partner kon helaas niet. In je eentje rock'n rollen is niet erg vermakelijk. Een beetje als het vieren van de verjaardag van je dochter zonder haar. Een paar weken geleden was mijn jongste jarig. Veertien lentes telt zij inmiddels en het is nu ruim een jaar geleden dat ik haar voor het laatst heb gezien. En dat doet pijn. Vandaar waarschijnlijk dat ik niet eerder aan haar verjaren refereerde. Gelukkig staan er altijd wel wat zaken open op mijn takenlijstje zodat ik mij nimmer hoef te vervelen...;-) Zo kon ik een was draaien, een handwas verrichten en eindelijk mijn foto's van januari in een online album (klik) stoppen.

Zondag was ik te gast bij een 'Sermoen van Jeroen', een comedy routine van Jeroen van Merwijk (klik) rond een thema. Dit maal: 'Vrijmetselarij'.
Nabespreking van het 'Sermoen van Jeroen'
met de spreker (voor de kijker) links aan tafel.

Hij verwoordde de gedachten van mensen die zich nooit hebben verdiept in wat vrijmetselarij nu eigenlijk is en vroeg zich af of er online niet ergens te vinden is wat er zoal wordt besproken in die mysterieuze gebouwen met dat symbool van de 'passer en winkelhaak' op de voorgevel. Welnu, dat bestaat en wel hier: De Gebroken Kolom (klik). Daar worden voordrachten verzameld die men zelf de moeite vindt om te delen met mensen die geen vrijmetselaar zijn. Er staat zelfs een 'Bouwstuk' (zo noemen vrijmetselaren een voordracht) van mij tussen! Let wel: vrijmetselaren zijn individuen. Het is dus onmogelijk om te zeggen: 'De vrijmetselarij vindt dat...' Net zo min als je kunt zeggen: 'Alle homo's/trambestuurders/cabaretiers/christenen/... vinden dat...' Het betreft dus een verzameling opgeschreven gedachten van zeer diverse mensen met zeer diverse achtergronden. In dit geval uitsluitend mannen. Waar Le Droit Humain ('gemengde' vrijmetselarij) en de Orde der Weefsters (uitsluitend vrouwelijke leden) hun gedachten online delen weet ik niet.

Een en ander geschiedde in Deventer.


Op uitnodiging van een vriend.

Het is bijna grappig maar er zijn nog steeds mensen die én mijn wekelijkse verslag lezen én denken dat ik mij te pletter verveel 'want je werkt toch maar twee dagen in de week?' Alsof alleen mensen die betaalde arbeid (of 'werkervaring met behoud van uitkering') verrichten wat te doen hebben en de uren dat zij niet werken verveeld op de bank hangen in de hoop dat iemand hen een opdracht geeft. Raar vind ik dat. En u: verveelt u zich al die uren dat u niet (al dan niet betaalde) arbeid verricht of voedt u kinderen op, voert u een huishouden, doet u vrijwilligerswerk, volgt u cursussen, gaat u wel eens naar de tandarts, doet u leuke dingen met uw partner en.of huisdieren, heeft u hobby's of misschien slaapt u zelfs wel eens? Een paar mensen die ik ken zijn er al jaren van overtuigd dat alleen mensen met betaald werk (en zijzelf uiteraard) nuttig zijn en alle anderen luie parasieten. Ik ben benieuwd naar uw commentaren!

Het lied van deze week is 'Following a Bird' van Ezio Bosso:

(Als u denkt: 'Wat zit-ie raar?': Hij lijdt aan een spierziekte waardoor hij fysiek helaas steeds minder kan. Behalve piano spelen.)

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden.

vrijdag, februari 26, 2016

Saddam Hussein (Een verhaaltje)

Mijn lijden werd verlicht door haar prachtige ogen en wonderschone verhalen.

Haar naam betekende zoveel als 'Dochter van de Maan en de Man met het Zwaard' en terwijl zij vertelde van haar jeugd in Irak dacht ik aan Sheherazade en haar verhalen uit Duizend-en-één-nacht.

Ik zag voor mij hoe zij over de witgestucte muur van haar ouderlijk huis klom, alleen maar om af te spreken met haar verboden liefde.

Later beleefde zij buitenlandse avonturen en eindigde uiteindelijk als mondhygiëniste in Nederland.

Ik gilde het uit van de pijn onder haar vaardige vingers maar zij glimlachte alleen maar. 'Denk je dat dit pijn doet? Dan heb je geen idee wat de klanten van mijn vader doormaakten. Hij was 'lijfwacht' in de persoonlijke garde van Saddam Hussein'.

============
Meer lezen? Mijn auteurspagina

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden.

woensdag, februari 24, 2016

Recept voor manipulatie

Recept voor manipulatie

Men neme een bestaande angst. Bijvoorbeeld die voor de dood.

Voeg toe: enkele controleerbare feiten.

Bijvoorbeeld: 'veel mensen gaan dood door griep' en 'iets kopen is goed voor de economie.'

Roer het geheel door elkaar terwijl je wat wollig taalgebruik er langzaam in laat druppelen.

Serveer direct na het koken. Dus voordat men tijd heeft om na te denken.

Beloof een smakelijk toetje als iets zoets na het zure. Een fijne sigaar uit eigen doos bijvoorbeeld.

Et voilá! Het recept om meer mensen een auto te laten kopen is klaar!

Huh? Meer auto's verkopen? Hoe dan? Nou, zo bijvoorbeeld:

'Elk jaar sterven 4000 mensen aan de griep. Dus wie op een bushalte staat heeft 20% meer (één op de vijf mensen die met de auto naar het werk gaat, gaat wel eens met het openbaar vervoer omdat de auto in de garage staat of is uitgeleend. Eén op vijf is twintig procent.) kans door griep te sterven dan iemand die met de auto naar het werk gaat. Dus daarom: koop een extra auto! Dat is nog goed voor de economie óók! Met de extra inkomsten van de accijnzen op benzine worden nieuwe stroken asfalt aangelegd. Voelt u zich al zoeven over die nieuwe zevende rijbaan?'

Politici manipuleren ons door gewoon keihard te liegen, door artikelen uit het verband te citeren en door onbetrouwbare nieuwsbronnen als betrouwbaar te presenteren. Er zijn heel wat mensen die er in trappen, bijvoorbeeld in hoaxes ('broodje aap' verhalen) over asielzoekers! (klik)

Hier een filmpje over hoe reclame ons manipuleert:


In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden.