Het ritme van de rit (Een verhaaltje)

Door omstandigheden (Had mij vergist in de datum. Onglooflijk, niet?) is het "Verhaaltje op Vrijdag" een dag te laat...Komt-ie!

========================

Het was een galerie-opening zoals zovele andere. Een bekende Nederlander hield een praatje, de gastheer maakte een paar misplaatste grapjes waar slechts een klein deel der genodigden om kon lachen en de lauwe champagne was van een duur maar smakeloos merk.

Hij bleef dan ook niet zo lang maar onderweg naar de garderobe zag hij haar staan. Zij viel op door haar lef. Dat heb je wel nodig om op een black tie-party te verschijnen in blauwe glimmende hotpants. Het viel hem op dat het haar nog stond ook.

Haar gesprekspartner boeide haar blijkbaar niet voldoende want anders zou hij haar niet zijn opgevallen. De flauwe glimlach die zij hem schonk deed hem besluiten op haar af te stappen.

"Ik heb graag een naam bij mijn fantasieën", vertelde hij haar nog zonder zichzelf voor te stellen. De interessant doende man tegenover haar volledig negerend zei zij zich gevleid te voelen en gaf hem haar naam.

Zij sprak. Als het schijnsel van de halve maan in november geluid was zou het zo klinken.

Haar naam paste meer bij een dame van wie je vermoedt dat zij bijverdient door te acteren in films die het label "18+" hebben meegekregen en daarom had hij haar in gedachten een andere naam gegeven.

Regelmatig vergat hij die weer maar heel soms kwam de gedachte aan haar en haar hotpants weer bovendrijven en moest hij glimlachen. Zijn reisgenoten keken hem dan vragend aan maar hij gaf geen antwoord. Dit was zijn persoonlijke binnenpretje.

In plaats van te antwoorden keek hij hoe het landschap aan hem voorbijtrok langs het raam van de trein en moest stilletjes harder lachen toen hij bedacht wat hij en zij samen konden doen op het ritme van de rit.

Dat niet (Een verhaaltje)

De kleine jongen bood de man een koekje,
keek hem met het hoofd schuin vriendelijk aan.
Zo open als alleen jonge kinderen kunnen zijn,
en zei 'Papa?'

Met een droeve glimlach accepteerde de man het koekje
en begon er - met droge mond - op te sabbelen.

Hij wist dat hij het jochie nooit meer zou zien.
Maar het jochie wist dat niet.

=============
Meer lezen? http://www.lulu.com/spotlight/Terrebel

De handgeschreven versie van dit verhaaltje winnen? Deel dit verhaal via uw eigen weblog, dan wel via Twitter of Facebook en laat mij dat weten. Dan doet u mee in de trekking!

Verdieping (een verhaaltje als vervolg)

Een vervolg op dit verhaaltje:

---

Het was een mooie avond geweest

en lange tijd had hij zich niet zo goed gevoeld.

Wat er verder ook zou gebeuren tussen hem en haar, 

in elk geval was er een mooie vriendschap ontstaan.

Bovendien had hij urenlang geen last gehad van zijn versleten heup.

Maar toen zij samen haar woning naderden 

verkrampte hij fysiek al bij het idee: 

'Zij woont op de derde verdieping!'

============

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/TerrebelAuthortainer

Meer lezen? Mijn verhalenbundels

Zwarte Tranen (Een verhaaltje)

Hij had nooit haast. Ook vandaag wachtte hij geduldig tot de bus stilstond bij de halte. Hij stapte in en vertelde de chauffeur het verhaaltje dat hij zijn kaart kwijt was maar naar zijn zieke oma moest. Of hij alsjeblieft - voor deze ene keer - gratis mocht meerijden?

De meeste chauffeurs trapten er niet in en lieten hem de eerstvolgende halte uitstappen. Dan wachtte hij gewoon op de volgende bus.

Sommigen glimlachten en namen hem een paar haltes mee. En soms zette een chauffeur meteen boos de bus aan de kant en liet hem uitstappen maar soms mocht hij de hele rit uitzitten.

Zij keek even op want het gesprek tussen de man en de bestuurder trok de aandacht maar al gauw zag zij dat de dakloze jongeman geen bedreiging vormde.

Zij onderdrukte een geeuw en ging verder in haar boek. Dat droeg de titel: 'En hij huilde Zwarte Tranen'.

Tram (een verhaaltje)

Het deelnemersveld was groot en onoverzichtelijk. Toch was het niet rumoerig want iedereen was geconcentreerd met één ding bezig. Met een paar snelle blikken overzag hij het speelveld en schatte hij zijn medespelers in: 'Die heeft niets in de gaten; die doorziet mogelijk wat ik van plan ben: die schuwt het gebruik van geweld niet.' Hij was één van de laatsten in de rij toen de spanning - schijnbaar plotseling - steeg en het nerveus geschuifel begon. Het groene licht werd gegeven!

En terwijl veel anderen zich over gaven aan een lichte paniek bleef hij de kalmte in persoon. Gebruikmakend van de manoeuvres van anderen bezette hij al snel de achtste plek. Met een voldoening gevende elegante draai stond hij - bijna tot zijn eigen verbazing maar met voorbedachte rade - op plek drie. En verliet daardoor als één van de eersten die morgen de drukke tram.

======================================

Meer lezen? Mijn auteurspagina: http://www.bravenewbooks.nl/site/index.php?r=userwebsite/index&id=terrenceweijnschenk

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link: http://terrebel.blogspot.com/2016/04/tram-een-verhaaltje.html Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden: https://www.facebook.com/terrebel/

Zout (Een verhaaltje

Gistermorgen mocht ik een groep mensen het een en ander bijbrengen over het gebruik van Sociale Media; 's middags hielp ik mijn moeder met een belasting-akkefietje in ruil voor pannenkoeken-met-spek, 's avonds mocht ik een bijzonder interessante Thema-avond presenteren met als onderwerp EMDR (klik de link voor meer informatie) en daarna was ik te gast op de verjaardag van een bijzonder mooie jongedame. Die één jaar oud werd. Intussen is het weer vrijdag en dus tijd voor een verhaaltje:

=======

Zonder blikken of blozen ging zij in op zijn verzoek en liep voor hem de trap op van het antieke pand.

Zij leidde hem door nauwe gangen, opende deuren die voor anderen gesloten bleven en schonk hem een warme glimlach.

Dat alles in antwoord op de vraag: 'Heb jij voor mij een snee brood en een schoteltje zout?'

Kerstavond

Boek nummer 28 van dit jaar was "American Gods", een machtig epos over archaïsche en moderne goden van de hand van Neil Gaiman. Volgens eigen zeggen werd hij tijdens het schrijven geholpen door een andere favoriete schrijver van me: Terry Pratchett.

Een "verhaaltje op vrijdag" heeft U deze week van mij gemist. Ik zal U vertellen waarom: Het gaat U niets aan...nee hoor...Donderdag waren m'n zoon en ik bij een etentje dat werd gegeven door vrienden van ons. Het leek bijkans een reünie van mensen die aan de wieg stonden van het internet in Nederland, zoveel "Hippies from Hell" waren er aanwezig! Het eten was overheerlijk en het werd zo gezellig dat ik pas tegen twee uur 's nachts in bed lag.

De dag erna was er een uitgebreide lunch bij m'n moeder waar ondermeer ook m'n broer bij was. Ik kon bij hem en z'n gezin overnachten zodat ik vanmorgen de eerste gast was op zijn vijftigste verjaarsviering. Ook daar vandaag heerlijk gegeten. Bovendien was het een leuke gewaarwording om even bij te kletsen met onder andere de dame die ruim dertig jaar terug onze buurvrouw was in dat deel van Amsterdam dat bekend staat als Geuzenveld en vermoedelijk eerdaags opgaat in het grotere stadsdeel West.

U begrijpt dat ik niet al te veel tijd had om virtueel sociaal te zijn. Daarom dus geen "Verhaaltje op Vrijdag" en zelfs geen foto's op één van m'n andere blogs in het kader van Skywatch Friday. U krijgt van mij nog wel even het antwoord van de overheid op mijn opmerking dat van alle landen ter wereld uitsluitend Zimbabwe slechter scoort dan Nederland waar het gaat om transparantie en openheid van het overheidsapparaat. Onvoorstelbaar dat er zo ontwijkend wordt geantwoord op een vraag over de Wet Openbaarheid van Bestuur! Op hun antwoord stelde ik maar meteen weer een nieuwe vraag...*Evil grin*.

Wellicht begrijpt U dat ik nu even geen zin heb om foto's van m'n camera over te zetten, ze eventueel een beetje te bewerken en vervolgens hier te plaatsen.

We geven maar de schuld aan de eindejaarsdrukte...

Op het einde van het jaar is dan toch het nieuws officiëel: De kredietcrisis is voorbij! Mensen gaven meer aan malaria dan vorig jaar. Mensen kochten meer sinterklaas- en kerstcadeaus dan vorig jaar. Mensen boekten meer vakanties dan vorig jaar. Mensen bestelden meer vuurwerk dan vorig jaar en iets meer mensen hebben meer vrije tijd doordat zij werkloos zijn geraakt. Minder dan 1 op de tien leden van de beroepsbevolking zit zonder baan en dat valt natuurlijk hartstikke mee. Niet voor die ene op de 10 natuurlijk maar het percentage (8,75) blijft onder het Europees gemiddelde liggen (ruim 11 procent).

Al met al doen wij het in ons landje lang niet slecht.

Bij deze spreek ik de wens uit dat een ieder een fijne, harmonieuze kerst heeft gehad (al zal de kerstmaaltijd voor sommige kalkoenen niet zo gezellig zijn geweest...) en wil ik hen bedanken die de tijd en moeite hebben genomen op mijn vorige stukje te reageren. Wie dat wenselijk acht: er staan nog meer liedjes van mij en de buurvrouw op Youtube.

Verder wens ik U een fijne tweede Kerstavond!

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Rafael Caldera, dat van Marcus Bakker, dat van nijlpaard Tanja en dat van Vic Chesnutt en Yves Rocher

Bevoorrecht (Een verhaaltje)

Vandaag en gisteren een zeer gezellige tijd gehad met spelen, zwemmen, taart bakken, bij oma op visite, vuurwerk halen, lekker eten en rotzooi maken...Maar u komt natuurlijk vandaag niet langs om dat te lezen; u wilt natuurlijk gewoon weer een 'verhaaltje op vrijdag'...Komt-ie!

===
Hij was deel van een verhaal dat zich overal om hem heen ontvouwde.

Niet zomaar een verhaal maar een verhaal dat latere kleinkinderen hun vrienden zouden vertellen terwijl de kolen in de barbecue afkoelden en het niet meer uitmaakte welke drank de glazen vulde, zolang het maar alcohol bevatte.

Het verhaal zou een eigen leven gaan leiden en in de loop van generaties zouden verschillende versies van de hoogtepunten ontstaan.

Sommige van die hoogtepunten zouden zich het recht verwerven op zichzelf staande verhalen te worden.

In verschillende autobiografieën zou op een dag verwezen worden naar één of meerdere gebeurtenissen die plaatsvonden tijdens die ene magische nacht.

Hij droomde niet en wist zich bevoorrecht.

Morpheus (Een verhaaltje)

Vandaag was weer een prettige dag en in plaats van een verhaaltje krijgt u een stukje te lezen (tenzij u niet verder leest dan dit natuurlijk) van mijn aankomende roman...

========

Eerst ontdekte hij dat de koffie op was, vervolgens stootte hij zijn hoofd tegen de deur van het keukenkastje en daar bovenop liet hij ook nog zijn favoriete (en enige) koffiemok uit zijn handen vallen. Toen hij ook nog eens met zijn blote linker voet ('Toch maar weer'ns knippen; die nagels zijn nu toch wel èrg lang!') in een scherf stapte uitte hij een kreet waar de Bond tegen het Vloeken geen synoniem voor kan bedenken. 'Toch nog vergeten koffie te kopen', grumbelde hij.

Ooit vroeg hij haar om even koffie voor hem te halen en zij reageerde met:
-'Wat moet ik voor haar halen?'
-'Wat bedoel je schat?'
-'Nou, de nicht van een vriendin van me ligt in het ziekenhuis en ik wil iets voor haar meenemen. Maar wat?'
-'Daar moet ik even over nadenken. Wanneer ga je erheen?'
-'Ze is 32.'
-'Wie, die vriendin of die nicht?'
-'De buurman, nou goed!?'
-'Maar dat is geen antwoord op mijn vraag.'
-'Huh, stelde jij een vraag dan?'
-'Uhuh. Wanneer ga je naar't ziekenhuis?'
-'Waarom zou ik naar het ziekenhuis gaan? Zie ik er zo ziek uit dan?'
-Nee schat, je wilde toch naar het ziekenhuis om die nicht van die vriendin op te zoeken?'
-Ja hallo, ik weet ook wel wat ik gezegd heb. Dat hoef jij niet te herhalen!!'
-Sorry schat, ik wist niet dat je boos werd.'
-'IK BEN HELEMAAL NIET BOOS!!!'

Intussen had hij niet begrepen dat het de bedoeling was dat hij een kadootje ging regelen. Wat haar een paar dagen later nóg bozer maakte. En hem moordneigingen bezorgde. Eerst begon zij als een razende te tieren en te vloeken en te beweren dat het allemaal zijn schuld was. Daarna sprak zij een paar uren niet met hem en vervolgens werd zij weer boos als zij merkte dat hij het heerlijk vond als zij zijn bestaan negeerde. Daarop werd zij opeens poeslief en genoot hij van een heerlijk potje goedmaak-seks.

Soms miste hij die momenten. Maar steeds vaker ook niet.

Zijn gedachten verwerkte hij zo langzaam dat er opeens weer een dag voorbij was. Weer een dag weg zonder dat hij had opgeruimd, schoongemaakt of zelfs maar had gedoucht. Zijn deken lag nog opengeslagen en hij klopte even het zand en andere ongeregeldheden van het laken voordat hij zich ontkleedde om vervolgens weg te zakken in de armen van Morpheus...

Geboren (Een verhaaltje)

Hij kon prachtig vertellen.
Vooral over dingen die hij ooit zou meemaken.

Over het moment dat hij een vrouw ontmoette en onmiddellijk wist dat hij de liefde van zijn leven had gevonden. Of die keer dat zijn kleindochter iets moois voor hem kocht omdat zij wist dat opa dat niet kon betalen.

Ook kon hij in geuren en kleuren vertellen over de verkiezingen in het jaar 2132 en hoe de opkomst van The Grid het Internet wegzette als een kleine kleuter.

Wie hem aanhoorde kon niet anders dan bewondering opbrengen voor de vertelstijl van de wat vreemde man.

Zoveel details! Alsof je erbij was!

Maar eigenlijk speelde hij vals.
Er was namelijk een reden waarom hij zoveel wist van de toekomst;

Hij was er geboren.

===========

Dit was een verhaaltje onder de noemer 'Opa vertelt'
Meer lezen? http://www.lulu.com/spotlight/Terrebel

Het Dak (Een verhaaltje)

Vanaf het dak had hij een magnifiek uitzicht
over de eeuwenoude stad bij zonsondergang
maar hij had geen oog voor het kleurenspektakel
dat zich voor zijn ogen ontvouwde,
noch voor het spel dat de vogels speelden
met de wind en elkaar.

Hij had alleen maar oog voor haar.

Zij glimlachte betrapt toen zij naar hem terug keek,
schreef wat op een papiertje
en gaf dat aan hem tijdens het gesprek dat volgde.

Het bleek haar telefoonnummer maar net toen hij haar wilde bedanken
rukte de wind het uit zijn handen en met een snelle beweging
greep hij net mis.

Verontschuldigend draaide hij zich naar haar om.
Alleen maar om haar melancholische blik in de ogen te zien
terwijl zij langzaam lopend achteruit stapte
van het dak.

============
Meer lezen? http://www.lulu.com/spotlight/Terrebel

De originele handgeschreven versie van dit verhaaltje winnen? Deel de link via Sociale Media en laat mij dat weten!

Duisternis (Een verhaaltje)

Net terug van een kroegbezoekje dat volgde op het bijwonen van een klassiek concert dat volgde op een etentje bij m'n moeder. Een goede avond, derhalve! Deze afgelopen dag wilde ik heel veel doen maar het enige wezenlijke dat werd gedaan was m'n vertaalde verhalenbundel voorzien van een voor- en achterkaft en aanbieden aan de drukker.

Voor wie behoefte heeft aan meer dan 100 pagina's van mijn verhaaltjes, vertaald in het Engels hoeft maar op deze link te klikken.

Voor ik't vergeet: reageren op het stukje van gisteren (foto's!) mag nog steeds...: http://terrebel.blogspot.com/2012/05/gynaecoloog.html

Het is net vrijdag geweest en dus is het tijd voor een vers verhaaltje. Ditmaal reuze-vers want geschreven tijdens het concert waar ik eerder vandaag (of voor hen die gaarne de liefde bedrijven met mieren: gisteren) bij was:

=========
Zij waren de laatsten. Alleen zij tweetjes waren nog over.
Zij waren getuigen van de laatste zonnestralen. De laatste ooit.
Zij waren de stille getuigen van de laatste ondergaande zon.
Zij zeiden geen woord want hun lichaamstaal was voldoende.

Innig ineen verstrengeld versmolten hun zielen en lichamen met de zee, de zon en de aarde.

Onder het toeziend oog van het laatste licht versmolten alle kleuren die ooit waren tot één prachtige eeuwig durende duisternis.

Verdwenen (Een verhaaltje)

Op veler verzoek hierbij het vervolg op het verhaaltje van vorige week vrijdag:

Een jongen en een meisje zaten samen op een bankje voor de winkel. Toen de jongen naar binnen ging volgde het meisje hem niet.

Een bestelbus met geblindeerde ruiten stopte voor de zaak en blokkeerde daarmee de rijweg. Maar het meisje keek niet op of om. Zelfs niet toen een man uitstapte en met een klembord onder de arm de zaak in liep.

Zonder klembord kwam de man weer naar buiten maar nog immer verroerde het meisje zich niet.

Een politie-auto moest noodgedwongen half over de stoep rijden om het zwarte busje te ontwijken. De agenten vonden dat blijkbaar hoogst vermakelijk want ze keken elkaar even aan, grijnsden en reden rustig door.

Toen later de bestelbus wegreed was het meisje verdwenen.

======

Een recensie van mijn boekje staat op About:Blank

Overlaten (Vervolg op: Vergeten (Een verhaaltje))

Het verhaaltje op vrijdag is een paar uur te laat...

------

Toen zij virtueel contact maakte en een foto meestuurde herkende hij haar meteen.

Hij was haar inderdaad nooit vergeten.

Haar gelaatstrekken waren van een klassieke schoonheid. Zij was wat rijper maar mooier dan in zijn gedachten. Zo op het oog waren de jaren aardig geweest voor haar en inmiddels had zij een zoon gekregen, zo had hij begrepen.

Zijn hart schonk hem in de schoenen toen het besef tot hem doordrong dat een ander hem voor was geweest.

Na een paar maanden van corresponderen ontdekte hij dat zij door het leven ging als alleenstaand moeder en in stilte uitte hij een voorzichtige vreugdekreet.

Nu was het aan hem om met haar af te spreken maar hij durfde niet goed.

Zou hij de volgende stap aan haar overlaten?

Prooi (een gedichtje)

Zo hé! Na alle commotie rond #ruttesfout die vooral op twitter ontstond is het nu weer tijd voor de normale gang van zaken. U bent van mij gewend aan een "verhaaltje op vrijdag". Helaas...vandaag geen verhaaltje maar...een gedichtje (Ach, het is weer'ns wat anders moet U maar denken). Dat overigens zou maar op deze of gene lijsttrekker zou kunnen slaan... Fijn weekend allemaal!

Gij zijt een mens

een levend wezen dat droomt en vecht

en tot hen spreekt

die anders dan gijzelve omgang heeft

met die dromen en gevechten

Geen mens die luistert naar de woorden van een dwaas

want dat is die U bent

Doch zonder te beseffen dat men hoort noch ziet

wat U verbeeldt

verkondigt U het woord dat Gij ziet als zijnde het ware

Wie is de ware dwaas:

Hij die doolt in lege ruimtes

of hij die spreekt

zonder te spelen met de woorden van zijn naaste?

Wie is de ware wijze:

De denkende sterveling of de strijdende god?

Tot een strijd zal het komen

dan pas wordt bepaald

wat het antwoord is en wat de vragen zijn

Als die tijd daar is

verschijnt voor U het licht

dat opkomt en verdampt

U achterlatend in verwondering

en met de knagende leegte

veroorzaakt door het ontsnappen

van de laatste prooi.

Ik leerde jou lopen (een verhaaltje)

Deze week weer een verhaaltje. Of eigenlijk een vrij lang verhaal. Maar dan alleen de introductie. Van een boek dat over mijn moeder zaliger zal gaan. Benieuwd wat u er van vindt. De werktitel is 'Ik leerde jou lopen'.

============================================

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/

================================================

70 Procent van onze herinneringen is vals. Dus wanneer wij ons herinneringen van anderen herinneren is er een behoorlijke kans dat er iets niet klopt. Net zomin als het hart van mijn moeder, over wie dit boek gaat. Het klopte ruim 81 jaren lang. Tot zij overleed op 1 mei 2017. Met haar stierven ook haar gedachten en herinneringen. Maar niet allemaal. Een aantal ervan leeft voort in foto's en documenten, in hen die haar na stonden en in hen die haar van afstand meemaakten, al dan niet fysiek.

Zij was - in de woorden van Marion Bloem -  'geen gewoon Indisch meisje'

maar zeker ook geen gewone Hollandse vrouw. Wel ervoer zij gewone verliefdheden, had gewoon werk en voedde gewoon twee kinderen op. Twee zoons. Hoewel zij ook graag een dochter had gehad. Zij was reeds in de vijftig toen een waarzegster op de kermis haar voorspelde dat zij toch nog die dochter zou krijgen. Hoewel opgevoed met guna guna wuifde zij de gedachte lacherig weg. Tot zij nog geen jaar later een brief ontving: 'Hallo mevrouw, ik ben uw dochter.' Of woorden van soortgelijke strekking. Verzonden door de dochter van een ex-vriendje. Of zoiets. Dus soort van haar stiefdochter. Ik weet het niet meer zo precies. Toen zij het mij vertelde zocht ook zijzelf naar de details die haar waren ontschoten. 

Zoals het dan gaat vullen onze hersenen de gaten in ons geheugen nagenoeg automatisch op. Wat ik nog wel weet is dat mijn moeder zich enthousiast de foto voor de geest haalde die bij de brief ingesloten zat: 'Ze heeft donkere krullen! De waarzegster zei: 'Ik zie donkere krulletjes.'!'

In de laatste jaren van haar leven had mijn moeder een maatje, een vriendelijke jonge studente die samen met haar boodschappen deed en regelmatig langskwam voor een praatje. En die zij vertrouwde. Met een aantal van haar geheimen. Zoals een ieder van ons die wel heeft. Je partner hoeft niet te weten dat je stiekem nog steeds verliefd bent op je jeugdliefde en je kind hoeft niet te weten dat hij of zij er bijna niet was geweest. Wat toen was, was toen, wat nu is, is nu.

Zij was wat - hoe zeg ik dat voorzichtig? - eigenzinnig. Je 16-jarige zoon die zich zenuwachtig maakt voor een examen op schoot trekken en te knuffelen om hem te steunen is nog tot daar aan toe. Maar om hem dan zijn eerste sigaret en een flink glas cognac aan te bieden met 'Hier, word je rustig van.', is misschien geen actie waarmee je hoger komt op de ranglijst voor Moeder van het Jaar. Net zomin als voor de ogen van je kind de kinderarts die slecht nieuws brengt een kaakslag verkopen.

Net als elke moeder was ook zij niet perfect. Natuurlijk niet. Maar ik hield van haar. En zij van mij.

'Ik leerde jou lopen', zei ze toen ik voor een moeilijke beslissing stond. 'De juiste weg moet je zelf vinden.'

Deze foto komt waarschijnlijk op de kaft.

Meer lezen? Mijn verhalenbundels

Dankbaar (Een verhaaltje)

Dit verhaaltje is geschreven naar aanleiding van een opdracht via Twitter; @Magilsen gaf mij drie woorden op als basis voor een door mij te schrijven verhaal. De woorden zijn Vader, Dankbaar en Aandacht. Hieronder het resultaat:

==============


Na jaren van hard werken en slijmen bij de baas was het hem gelukt om te worden gepromoveerd. Hij kon niet wachten om het aan zijn vader te vertellen maar zou wel moeten. In elk geval tot het bezoekuur vanavond. Hij baalde er een beetje van dat zijn vader in zo'n standaard verzorgingstehuis lag en hoopte dat hij met zijn verhoogde salaris daar iets aan kon doen. Als zijn vader ergens kon liggen waar hij elke dag werd gewassen, waar het personeel tijd had voor een beetje aandacht...o, dat zou zo mooi zijn!

Met een glimlach rond de lippen en een verlicht gemoed stapte hij op de metro naar huis. Hij haalde de post uit de brievenbus, zette de waterkoker aan en luisterde zijn antwoordapparaat af. Twee minuten later meldde een luide klik dat het water gekookt was maar hij hoorde het niet.

Wezenloos staarde hij voor zich uit terwijl één voor één de poststukken uit zijn gevoelloze handen dwarrelden na het horen van het bericht: 'Helaas is uw vader vanmorgen overleden. Belt u ons om een en ander te regelen? O ja: met de notaris heeft hij afgesproken zijn twee ton aan financieel vermogen aan het tehuis na te laten. Wij zijn hem erg dankbaar.'

=================

Meer lezen? http://www.lulu.com/spotlight/Terrebel

Doen (Een verhaaltje)

Onderstaand verhaaltje schreef ik op verzoek van tweep @HakwsDandelion die zelf het idee aandroeg...

===========


Het was laat geworden en giechelend stapten zij de auto in.
Hij had maar twee biertjes gedronken en kon dus nog best goed rijden.
Na het bedanken en betalen van de oppas ging het paar naar bed.

Maar zij kon niet meer ophouden met giechelen en hij zag maar één mogelijkheid om haar zo stil te krijgen dat de kleine niet wakker zou worden.

Even later kwam het gekwetter van vogeltjes zich voegen bij de geluiden die het gechiechel vervingen.

En nu kwam er nog een stem bij, ook: 'Papa, buuvrouw, sijn jullie aan't doen?'

==================
Meer verhaaltjes lezen? Koop mijn bundels! http://www.lulu.com/spotlight/Terrebel

Series van vroeger

Vanwege Koninginnedag geen verhaaltje op vrijdag. Volgende week zal ik dat goedmaken met een iets langer verhaaltje. Vooralsnog is het de beurt aan politici om ons verhaaltjes te vertellen.

Tegen verkiezingstijd gaan er altijd weer stemmen op om sommige bevolkingsgroepen het stemrecht te onthouden, danwel te ontnemen. Zo mocht ooit de groep die bekend staat onder de noemer "vrouwen" niet stemmen. Ook zijn er die vinden dat uitsluitend mensen van een bepaalde sociale klasse en hoger mogen stemmen. Er zijn mensen die mentaal minder validen (of whatever de gangbare politiek correcte term is) willen verbieden te stemmen. Maar als het hebben van een minimale hoeveelheid IQ-punten een maatstaf wordt dan mag ook die ene bekende dame die ooit bij BNN's IQ-quiz lager scoorde dan een aap (hoe heet zij ook al weer? Nee, niet die aap maar die vrouwelijke BN'er?) niet meer stemmen.

Mag iemand stemmen die nog maar sinds kort in ons land woont? Ik vind van wel. Hij of zij wil immers langere tijd in ons land verblijven. Ontneem je hen stemrecht dan moet je dat ook weghalen bij Nederlanders die op het punt staan te emigreren. Zij willen hier immers niet meer wonen? Maar zouden nog wel wat te zeggen hebben over hen die nog blijven. Dat is toch eigenlijk niet eerlijk.

Stel je voor dat iedere Hollander die emigreert nog even snel op Wilders stemt? Terwijl zij liggen te gniffelen in een of ander ver oord zucht de rest van ons onder een dictatuur. Nu al moet je oppassen met wat je zegt maar met Wilders aan de macht wordt dat ronduit gevaarlijk.

Vaak blijkt dat kruispunten minder gevaarlijk zijn om over te steken als de stoplichten -om wat voor reden dan ook- niet werken. Opeens gaan mensen op hun oordeel vertrouwen en niet op een gekleurd lampje.

Mobieltjes hebben ook gekleurde lampjes. En het worden er steeds meer. En dat blijft zo zolang mensen de behoefte voelen een apparaat te kopen dat nog meer kan dan het vorige. Als ze het eenmaal hebben bekijken ze wel wat ze er eigenlijk mee kunnen. Zo zijn er die minimaal eens per twee jaar een nieuw mobieltje kopen. Niet omdat de oude stuk is maar omdat er een model is uitgekomen dat nog meer kan. Alsof het nuttig is een mobieltje te hebben waarmee je niet alleen kunt bellen, sms'en, internetten, TV-kijken, spelletjes op kunt doen, muziek op kunt luisteren en films en video's mee kunt maken.

Mij lijkt dat ruim voldoende. Maar ja, wie ben ik?

De link van vandaag is voor liefhebbers van series van vroeger.

Zeker (Een verhaaltje, vervolg)

Morgen een verslag van dit weekend dat nog niet voorbij is maar eerst -en op veler verzoek mag ik wel zeggen- dit:

Vervolg op: http://terrebel.blogspot.com/2009/11/het-zijne-een-verhaaltje.html

Een paar weken later zag hij haar weer. Het was in een kleedkamer waar zij hem een voorzichtig kusje gaf en daarna aan het werk ging. Met de smaak van haar lippen nog op de zijne deed hij wat hij moest doen.

De meesten verloren het spel dat hij speelde maar hij voelde zich een winnaar ook al was hij haar uit het oog verloren. Hij zou haar ooit weer zien, dat wist hij zeker.

-------

Wie oudere verhaaltjes wil lezen verwijs ik naar het invulschermpje linksboven in dit weblog om daar "een verhaatlje" in te typen.