Kindermoordenaar

Gisteren was ik met Eva en de Ferman naar een filiaal van een grote Zweedse meubelketen. Zodoende stond de dag van vandaag in het teken van het in elkaar zetten van meubels én een bezoekje aan m'n moeder voor wie wij een nieuwe keukenkruk hadden meegenomen. Zijn zusje is inmiddels weer naar haar zusje en moeder terwijl mijn zoon nog even het nieuwe TV-meubel in elkaar schroeft.

Dat is voor ons het begin van de herfstvakantie! Eigenlijk begon die voor mij donderdag al een beetje omdat ik toen een certificaat in ontvangst mocht nemen.

Donderdag was onze groep ZZP'ers-in-opleiding voor het laatst officieel bijeen. Nog twee collega-cursisten legden ons hun presentatie voor en dat was dan dat. Voortaan ben ik dus weer de donderdagochtend "vrij". Ik zet dat woord tussen haakjes omdat de reguliere lezer weet dat ik mij geenszins zal vervelen...;-)

Gek genoeg blijken het vaak zij die een vaste baan hebben die zich het vaakst vervelen. Typisch. Misschien is het omdat ze in feite hun dagen vullen met maar één ding en dus -al dan niet bewust- een gevoel van gemis ervaren die ze herkennen als verlies? Misschien wel dat men daarom soms tot 's avonds laat TV kijkt om de volgende morgen zo lang mogelijk in bed te blijven liggen waarna men weer moet hollen om de trein te halen. Je zou zeggen: zet gewoon de wekker 5 minuten vroeger en je haalt je trein met gemak.

Onbewust is het missen van de trein misschien wel een uiting van onvrede over hun baan. Toch blijkt men verbazingwekkend loyaal naar de werkgever.

Je zou een loyaliteits-probleem hebben als je meer dan één paspoort hebt. Wat een onzin! Alsof je met het bezit van de geluidsdrager "Born in the USA" van Bruce Springsteen aangeeft dat je sympathiseert met de Amerikaanse overheid. Of met de aanschaf van een artikel van IKEA laat zien dat je hart ligt bij de Zweedse meubelindustrie. Of dat je het liefst dagelijks mensen in elkaar tremt als je graag naar Jean Claude van Damme-films kijkt. Of laat merken dat je het eens bent met de olie-lobby door minder zuinig dan 1:15 te rijden met je lease-auto.

Maar ja, we hadden al vastgesteld dat Wilders-stemmers doorgaans zeer ontevreden mensen zijn en dat die meestal een verlaagd IQ hebben. Met enig nuance-gevoel de zaken bekijken is hen vreemd. Zo schreeuwen ze moord en brand als er een kindermoordenaar aktief is maar kopen ze gewoon produkten van Nestlé. Huh, Nestlé? Yep. Dat is dat bedrijf dat uit de goedheid van het hart van het management "goedkoop" melkpoeder levert aan Afrikaanse ontwikkelingslanden. Er zit een reclame-campagne bij dit prachtig staaltje menslievendheid die de vaak onwetende Afrikaanse moeders vertelt dat de poedermelk van Nestlé beter is dan de gratis zelfgeproduceerde moedermelk.

Maar die moedermelk hoeft niet te worden aangelengd met water...Gevolg: duizenden extra babies sterven omdat het geweldige melk-produkt wordt aangelengd met vervuild water. Simpelweg omdat er geen schoon water voorhanden is. Natuurlijk weet Nestlé dit en is het bedrijf dus verantwoordelijk voor de dood van duizenden babies per jaar. En dat alles uitsluitend voor een procentje meer bonus-uitkering voor het management.

Wie is er dan eigenlijk de grotere schurk: de baas van Nestlé of die ene kindermoordenaar?

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Max Kohnstamm

Hoop (Een verhaaltje)

De vloer was bezaaid met onuitgesproken beloftes, vermomd als platgetrapte bekers waar ooit slecht bier in zat. Nu al voelde hij het verdriet dat paste bij de gedachte haar nooit weer te zien. Ooit waren zij geliefden maar vanavond niet meer dan gasten op het zoveelste feestje waar hij dat jaar was.

In de hoop haar te kunnen vergeten.

In de hoop haar weer tegen te komen.

Het was hoop die hem als een blaadje in de wind dreef van plek naar plek. Van vrouw naar vrouw.

Het was hoop die zijn slapeloze nachten veroorzaakte.

Nachten die hij doorbracht in de armen van zijn inmiddels denkbeeldige geliefde.

Hij had zoveel kunnen hebben maar had inmiddels zoveel verloren dat hem niets anders restte dan dat ene: Hoop.