Ik bepaal liever zelf of en wanneer ik reageer op prietpraat. Als er écht wat is ('Je kind ligt in het ziekenhuis en vraagt naar je!') dan bel je en kom ik - werk of geen werk - onmiddellijk in actie. Op andere berichten reageer ik wanneer het mij uitkomt. Als mensen daar moeite mee hebben dan is dat maar zo. Terwijl mensen dat weten van mij zijn er nog steeds mensen die mij bellen om te zeggen: 'Ik heb je een uur geleden een mailtje gestuurd met de vraag wanneer wij weer eens zullen afspreken maar je hebt nog niet gereageerd! Waarom niet? Is er wat mis of zo?'
Je kunt dan wéér zeggen dat je aan het werk bent en dus geen tijd hebt voor trivialiteiten (ja, er zijn mensen die er wél tijd voor nemen maar die zijn dan dus niet aan het werk.) maar sommigen zijn bijzonder hardleers. Mensen in elkaar slaan mag wettelijk niet en cynisch worden mag ik niet meer van sommigen en in de praktijk hebben veel mensen moeite met sarcasme begrijpen maar geduldig mensen blijven uitleggen dat je de rol wc-papier vervangt wanneer je de laatste velletjes gebruikt, dat je iemand niet mag storen wanneer die aangeeft niet gestoord te willen worden lukt mij niet meer want mijn geduld is op.
Appjes als 'Kan ik even storen?' kan ik waarderen. Minder waardeer ik het wanneer ik dan antwoord met 'Nee' en men vervolgens belt om te vragen waaróm ik niet gestoord kan worden en of het echt niet even kan. Iedere vrouw (en man). En wie zich (nog) niet met een van de twee meest voorkomende geslachten identificeert) die wel eens is lastig gevallen kan het beamen: 'Nee betekent 'nee'. Wat is daar onduidelijk aan?'
Ik heb het zelfs niet meer voor mensen die vanaf hun werk mij melden: 'Ik verveel mij op het werk. Wat doe jij nu?' en dan boos worden wanneer ik zeg: 'Ik ben aan het werk. Werkt prima tegen verveling. Probeer het eens!' Natuurlijk kan de boog niet altijd gespannen staan en ook op het werk is het nuttig af en toe iets anders te doen: de tandarts bellen voor een afspraak, een kattenfilmpje kijken, even uit het raam zitten staren, een blokje om lopen. Maar: 'Ik verveel mij dus ik ga lekker een ander van zijn werk afhouden.' is niet iets dat bij mij opkomt. Bij anderen blijkbaar wel.
Hoe voedt u mensen op?
Maandag haalde ik mijn lunch bij de lokale supermarkt terwijl net de uitbater van mijn favoriete koffiedrinkplaats naar buiten kwam. Even staan babbelen natuurlijk. Zo ook met de meneer van de winkel waar ik een verjaardagskaart kocht (een dag te laat. Schande! De kaart komt dus een dag te laat aan) voor mijn inmiddels 24-jarige zoon: 'Zo hé, dan was je dus een tiener toen je hem kreeg? Jij was er vroeg bij!' Altijd leuk, zo'n complimentje en goed te weten dat mijn eenvoudige gezichtscrème zo goed werkt.
Op kantoor
ging ik als 'Kwartiermaker' verder met het inventariseren van de diverse knelpunten en het bedenken van oplossingen waar voor elke betrokken medewerker van de betreffende huurdersvereniging mee te werken valt, op weg naar een modernisering van het secretariaat. Ook wel: 'De neuzen dezelfde kant op laten wijzen', 'Consensus over de te volgen procedures bereiken' en 'Zoeken naar wat verbindt en niet naar wat scheidt'. Leuke opdracht dus!
Het was heerlijk weer, merkte ik bij mijn wandeling in de lunchpauze.
Ik at wat, vond een brievenbus en telefoneerde met twee vrienden die beiden een andere hulpvraag hadden voor mij. Die ik - houzee! - in beide gevallen afdoende kon beantwoorden.
De tram had te maken met een omleiding. Dus de passagiers - waaronder ik - ook. Daardoor pas kwart voor zeven thuis: de kat en goudvis eten geven, een flinke scheut yoghurt uit een pak opslokken, koffertje pakken en door naar een avondje vrij metselen.
De conversatie behelsde onder meer de Ubuntu cultuur: een oude Afrikaanse manier van 'zijn' die wel wordt omgeschreven als 'Ik ben omdat wij zijn'. In modern Nederlands 'Samuh foor ons eiguh'.
In de pauze en na afloop een borreltje genuttigd als hulp bij het ontwarren van mijn eigen aantekeningen.
Was elf uur thuis, maakte een begin met het uitwerken van het door mij in elkaar geknutselde verslag van de avond, plofte op de bank en genoot van doorkliefde lichamen, intriges en los bungelende darmen. Het was weer tijd voor The Walking Dead!
Dinsdag ontving ik keurig antwoord van supermarktketen Dirk van den Broek op mijn vraag (klik) over een opvallend prijsverschil in rookworst. Heldere uitleg maar het voelt nog steeds raar dat een lagere hoeveelheid van hetzelfde product duurder is dan een grotere hoeveelheid. Handig hoor, dat Twitter! 'Vroeger' handelde ik dit soort zaken af per e-mail die ik dan plaatste in een apart blog (blog).
Op kantoor zag ik dat de Goede Sint en zijn Pieten waren langs geweest want het was een zooitje.
Op de brouwerij mocht ik mij - behalve op Twitter - ook al met cijfers bezighouden: het splitsen van representatiekosten (klik) en kantinekosten (klik. Als u dat leuk lijkt, hoor! Hoef niet. Dus.) in wat wel en niet aftrekbaar is voor de belastingdienst en in hoeverre. Best geinig om dat niet alleen uit te zoeken maar ook praktisch en technisch ('In welke rubrieken zet je allemaal een vinkje wanneer je eventueel de betreffende grootboekrekening aanpast?') toe te passen op de boekhouding.
Biertje op het einde van de werkdag voelde verdiend:
Was behoorlijk moe die avond en als een vriend niet had aangebeld omdat hij voor ons en bij mij kwam koken
was ik later waker geworden op de bank waarop ik in slaap was gevallen.
Het was erg gezellig en wij vermaeckten ons met het luisteren naar fijne muziekjes en zo.
Woensdag stond ik hier ongeveer op de bushalte
en mocht ik op de brouwerij verder met het inlopen van de achterstand die ik de week ervoor had opgelopen (was twee dagen ziek en had een halve dag cursus dus maar een halve dag effectief gewerkt) en een collega verzorgde voor mij een extra uitdaging. Heel lief. NOT.
'Ik heb een doos bier geopend van een soort die in beperkte oplage is geproduceerd en daardoor niet is opgevoerd in de voorraadadministratie maar wel is verkocht. Er moet dus een doos bier administratief worden verwijderd uit een niet-bestaande voorraad en 24 losse flesjes worden opgevoerd in de magazijn voorraad, waarvan ik er vanmiddag eentje officieel heb verkocht voor een later vast te stellen bedrag. Maak jij dat even administratief in orde?'
Vooral dat 'even'. Lieve mensen, voor de administratie van de brouwerij heb ik 24 uren per week ter beschikking. Dik een uur daarvan afsnoepen terwijl ik al een achterstand heb zorgt voor een flinke hap uit de mij beschikbare werktijd. Het betekent dat ander werk blijft liggen. Dus.
In de lunchpauze belde ik een vriend en maakte een en ander in orde ten behoeve van een komende entertainment-opdracht. Ook regelde ik wat voor de bewonerscommissie en merkte dat opeens mijn lunchpauze voorbij was. Toch genoten van het uitzicht op de brouwerij:
Onderweg naar huis dankzij het soms best wel handige slimme verspreek-apparaat (klemtoon op 'ver') met diverse mensen contact gehad over diverse onderwerpen en bij een vriend lekker gegeten en zitten kletsen. Tegen acht uur thuis, even een buurvrouw gesproken, een blije Billy gemaakt en even voor de computer (onbegrijpelijk, mensen die áchter de computer gaan zitten. Dat werkt toch niet handig?) gaan zitten om een en ander te doen voor de maandagavondclub.
Donderdag stond ik fijn een half uurtje langer dan anders op de tram te wachten: omleiding, opgebroken weg, zieke bestuurder Gelukkig toch nog redelijk tijd op kantoor. Het ene, niet het andere. Voor de duidelijkheid. ;-) Een collega beter leren kennen en bereikt wat ik wilde bereiken. Bovendien was er koffie. En snert.
Een goede dag dus!
Een goede dag voor de Nederlandse parlementaire democratie was toen deze week (na diverse incidenten) de volledige Tweede Kamer zich achter het idee schaarde om wetsovertreders voortaan harder aan te pakken. Yeah, zwaardere straffen voor wetsovertreders! U kunt dus wel raden welke politieke partijen met name stonden te juichen om het idee in kwestie snel een wet te maken. Toch?
Via deze link (klik) kunt u zien of inderdaad élke partij zich uitsprak voor zwaardere straffen voor een specifieke groep van wetsovertreders. Voor wie lezen - om wat voor reden dan ook - lastig is, is hier een plaatje:
Vrijdag had ik even een 'What about Mary'- momentje. In mijn ochtendhaast (de woonkamerklok was stil blijven staan en ik had dat te laat door) wist ik even niet waar mijn kwakje haargel was gebleven. Toch maar de deur uitgegaan (heel even met een buurman staan kletsen. En geconstateerd dat het volop herfst was
ontdekt dat het spul al in mijn haar zat.
Op kantoor mijn pet opgehouden zodat niemand door had dat mijn haar slecht zat
en hard aan de slag gegaan met de dagelijkse administratie van de brouwerij en in de lunchpauze een en ander geregeld voor een komende entertainment opdracht. Als toetje fungeerde een heerlijk stuk cake, gebakken door een onlangs jarig geweest zijnde collega.
Had dus voldoende energie om goed op te letten toen een externe boekhouder mijn praktische oplossingen aanreikte voor de boekhoudkundige uitdagingen waar ik in de loop der tijd mee geconfronteerd ben.
Na het werk heerlijk gegeten met een lieve tante die mij op de Indische maaltijd trakteerde als verlaat verjaarscadeau.
Zij ging gezellig met mij mee naar een avondje vertier, verbazing ende vermaeck. Oorspronkelijk zou ik er gaan voordragen uit eigen werk maar stond mijn plekje af aan een vriendin die er nog nooit had opgetreden met haar gitaar en eigen liedjes.
Ook zii heeft zich die avond prima vermaakt. Sprak er met oude bekenden, nieuwe vrienden en maakte kennis met mensen die ik nog niet kende: er zijn geen vreemdelingen, alleen maar mensen die je nog niet hebt ontmoet.
Na het drie uurtjes zitten, luisteren en genieten besloot ik - in plaats van de tram te pakken - te wandelen naar de locatie van een verjaarsfeestje van een vriendin. Een tweetal vrienden van haar bleek ik te kennen uit een geheel ander netwerk. Beetje dansen, beetje flirten, beetje drinken, beetje nieuwe vrienden maken...
en opeens zie je thuis op de klok dat het vier uur is in de ochtend. Zo gaat dat. Misschien toch wel een goed idee om 'nee' te zeggen tegen werken in een nachtclub deze nacht.
Zaterdagochtend maar even rustig aan gedaan: mailtjes beantwoorden, lichte huishoudelijke klusjes opknappen (toilet schoonmaken, vloeren vegen en zo) en 's middags naar de regeringszetel. Den Haag dus. Om er samen met een gezellige collega als entertainer te werken op een verjaardagsfeest. Mét bitterballen! Jippie!
Er was veel gedoe met de treinen (omleidingen vanwege al dan niet geplande werkzaamheden en zo) dus ik nam verheugd het aanbod van mijn collega aan om mij met de auto een lift te geven naar Amsterdam waar hij toevallig ook moest zijn.
Al met al al tegen middernacht in bed! Dat wordt nog wat met mij! :-) In bed boek nummer 16 van het jaar uitgelezen: 'Ginnungigap en andere verhalen' is een SF-verhalenbundel met onder meer een verhaal van George R.R. Martin.
Zondag toch een beetje brak (hoe kan dat nou?) wakker, gezellig liggen appen met een buurvrouw, uitgebreid aan de telefoon gehangen met een vriend, een beetje zitten schrijven, de tijd genomen voor wat persoonlijke verzorging en de deur uit naar een concert van mijn leukste (oké en enige.) zangjuf.
Zij trad op als dirigente van een Buurtcantate: een muziekstuk voor en door buurtbewoners.
Dit jaar kon ik niet meedoen want de repetities vielen op dagen en tijden waarop ik al andere verplichtingen had. Mooie muziek, aardige mensen en lekker hapjes. En koffie.
Kon het niet laten een kaarsje te branden voor een onlangs overleden vriend.
Kunst in de kerk:
De kerk van buiten gezien. Met vogels:
Op de weg terug naar huis kwam ik hier langs:
even de supermarkt in voor boodschappen. Waarbij ik in gesprek raakte met een buurvrouw en een babbeltje maakte met de vroegere eigenaar van een winkeltje waar ik graag kwam. Helaas moest hij de deuren sluiten toen hij een brief kreeg waarin stond dat hij voortaan een 'marktconforme' huur voor zijn zaakje moest betalen. Dat houdt in dat alleen grote winkelketens die in handen zijn van Chinese investeringsmaatschappijen de huur kunnen opbrengen. Daarom zien alle winkelcentra in grote en middelgrote gemeentes er identiek uit. Jammer vind ik dat.
Net als mensen die er op uit zijn om haat en tweedeling te zaaien door opzettelijk nepnieuws te verspreiden. Hier een uitgebreide analyse (klik) betreffende een column waarin iemand die rechten heeft gestudeerd duidelijk laat merken weinig te weten van hoe het strafrecht werkt in Nederland. Dus óf de persoon heeft tijdens college niet opgelet óf liegt de lezers doelbewust voor.
Had nog een uitnodiging voor een feestje staan deze avond maar ook ik ben inmiddels bekend met de grenzen van mijn kunnen.
Het Engelstalige stuk van deze week: https://terrebelius.blogspot.com/2019/11/climate-change-convenient-truth.html
Het weinig bekende 'Tenderness' van Jan Rot is de muziek van deze week:
Meer lezen? Mijn verhalenbundels
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Posts
