De week voorbij

Onlangs berekende ik dat ik per dag zo’n 16 verschillende verzoeken ontvang om ‘even’ iets te bekijken of te beluisteren: Een Engelstalige vriend stuurt mij een kopie van een belastingbrief met de vraag: ‘Waar gaat het over? Wat moet ik ermee?’. Een vriend stuurt een filmpje: ‘Toen ik dit zag moest ik aan jou denken.’ Een mede-bestuurslid stuurt een mailtje: ‘Heb jij nog punten voor de agenda

in verband met de vergadering morgen?’ en zo verder. 

En dan zijn er natuurlijk nog de werkgerelateerde berichten: uitnodigingen voor workshops,

vragen van collega’s, opmerkingen van klanten of leveranciers. Daarnaast zijn er mensen die graag met mij afspreken over entertainmentopdrachten, overleg voeren met betrekking tot de illustraties voor mijn komende kinderboek...et cetera, enzovoorts.

Als ik gewoon ‘leuke’ berichten via Twitter, Instagram en Facebook (‘Hé, lang niets van je gehoord. Hoe is ‘t met je?’) niet meetel kost alleen al communiceren mij zo’n anderhalf uur per dag. Elke dag. Zelfs als ik de zondag probeer ‘vrij’ te houden.

Hoeveel tijd bent u per dag kwijt aan communicatie? Die met geliefden even niet meegerekend.

===============================================================

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/TerrebelAuthortainer

===========================================================

Maandag ontving ik weer eens een antwoord op een vraag waarbij ik dacht: 'Tsja, wat kan ik hier mee?' Wegens privacy redenen zal ik de exacte vraag en het antwoord niet herhalen maar het valt te vergelijken met:

'Ik vroeg jou laatst of je morgen komt lunchen maar ontving nog geen antwoord. Kom je morgen lunchen?' En het antwoord is dan iets als: 'Mijn buren hebben een nieuw tuinhekje.'

Als je dan vraagt: 'Waarom geef je geen antwoord?' wordt er of niet of verontwaardigd gereageerd: 'Maar ik héb toch antwoord gegeven?'

Nee, dat heb je dus niet. Waarom vermijden mensen het om een inhoudelijk antwoord op een vraag te geven?

Die avond was daar geen sprake van want ik had een avondje met de Geheime Jongensclub. De lokale Vrijmetselaarsclub (of 'Loge' beter gezegd) waar ik lid van ben. Tijdens onze gedachtewisselingen is het van groot belang om te luisteren en goed na te denken voor je een antwoord geeft. 'Dat vind ik onzin!' roepen is niet voldoende; je dient ook te kunnen aangeven waaróm je iets onzin vindt. Ben je al een tijdje stil dan zal een mede-Broeder of de Voorzitter jou aanwijzen en vragen jouw mening te geven. Heb je geen mening - geen mening hebben kan gewoon, mensen! Je hoeft niet overal een mening op te geven! - dan zeg je dat gewoon in plaats van dat je iemand die je aardig vindt napraat.

Er stond een Rituaal (fysieke uitvoering van een op papier staand ritueel) gepland maar vanwege de lockdown was dat vervangen door een bijeenkomst via beeldbellen met als thema 'Wat is voor u Broederschap?' Net als familieleden zijn ook de leden van een Broederschap niet per se vrienden. Daarover werd in elk geval consensus bereikt.

Een boeiende avond!

Eerder op de dag had ik een wandeling 

van een half uur gemaakt door bij een vriend langs te gaan om hem te helpen met een computeruitdaging. Hij woont vlak bij waar mijn moeder zaliger ooit woonde. En dat was in een straat die evenwijdig loopt aan deze gracht.

 

Dinsdag had ik weer eens ruzie met Windows. Het duurde namelijk een half uur na het aanzetten van de computer voordat ik deze kon gebruiken. Hoewel ik nochtans - na het problematisch verlopen installeren van updates - keurig vinkjes had gezet bij 'niet automatisch zoeken naar updates' en 'updates niet automatisch installeren', mag u raden wat mijn pc tóch deed. Juist: zonder mijn instemming ging het apparaat windows-updates installeren. Om na enige tijd dezelfde foutmelding te laten zien: 'Kon updates niet installeren'. Binnenkort komt mijn zoon langs en als ook hij het probleem niet weet op te lossen, overweeg ik weer terug te gaan naar besturingssysteem Ubuntu. Ook omdat dat zo'n prachtige term is.

Goed, het duurde dus even maar ik kon aan de gang met het uitwerken van een verslag, het berekenen van diverse reisroutes in verband met te ondernemen reizen, het verzamelen van stukken, het plegen van overleg, het eten van een broodje en zulke zaken meer. Oké, toegegeven, bij het eten van het broodje was de computer niet strikt noodzakelijk. 

Die gebruikte ik alleen maar om een reactie-video te kijken. Ik vind het prachtig om bij mensen 'het kwartje te zien vallen' wanneer zij ontdekken dat in een ander land dingen soms beter zijn dan in hun thuisland.  Ook leuk: de reactie van een Amerikaan die voor het eerst André van Duin hoort en ziet.

Ik geniet intens van het genieten van mensen wanneer zij hun eerste 'floorgasm' beleven. 

En nu weet u wat ik in mijn pauzes doe. Inderdaad, kijken en luisteren naar Floor Jansen. 

Een reageerder wees mij erop dat het filmje van de Amerikaan is verwijderd. Erg jammer. Als troost krijgt u van mij zijn reactie op zijn eerste kennismaking met Doe Maar:

Had Windows gelukkig goed genoeg werkend voor een online overleg met een arbeidscoach: ‘Waar sta je met je sollicitaties? Heb je je CV inmiddels aangepast aan de hand van mijn opmerkingen vorige keer?’

Na mijn gesprek met haar ging ik aan de slag met haar tips.

’s Middags vertrok ik naar Haarlem: na een tijdlang met elkaar twitteren vonden een twittervriend en ik het tijd worden elkaar in het echie te zien. Dat viel niet tegen!

Het was zo gezellig dat ik iets te laat was bij mijn volgende afspraak. Die had ik met entertainmentvrienden. 

(ziet u mij?)

Centraal thema was – uiteraard – ’Lockdown. En wat nu?’ Hoe fijn en gezellig het ook was, toch ging ik half elf weer richting huis. Met een kleine omweg naar de bushalte want nu ik er toch was wilde ik wel even iets van Haarlem zien:

Woensdag deed ik klussen in huis, schreef een verslag, stuurde wat e-mails rond voor de Geheime Jongensclub en meer van die dingen tot het tijd was om samen met een buurvrouw ons wekelijks voedselpakket te halen.

Onderweg naar een vriend die avond om bij hem te eten belde ik een paar mensen. Heel fijn dat ik een wandeling van een half uur weer makkelijk aankan want niet alleen zie je dan weer eens wat anders, 

het scheelt ook tijd. Huh? Is met de bus of tram gaan niet sneller dan lopen? Jawel, maar in het openbaar vervoer bel ik niet dus door lopend richting een afspraak mensen te bellen hoef ik dat later niet meer te doen.

Eenmaal thuis nog een uurtje voorbereidend werk gedaan voor komende afspraken en lekker rond middernacht naar bed.

Donderdag was ik tijdig de deur uit: ruim een ochtend lang alleen maar aantekeningen uitwerken. Thuis bij een mede-alumni van een cursus. Zo hadden wij steun aan elkaar en minder last van huiselijke afleidingen, wat een bijkomstigheid is van in je eentje thuis werken. Erg prettig! Haar echtgenoot was zo lief een lunch voor mij te verzorgen

en ik kon afscheid nemen van diverse papiertjes met daarop krabbels 

die ik wist uit te werken tot een paar minuten one man show, weblogstukjes, 'lolcats' en wat dies meer zij. Heerlijk! Samen aan het werk zijn is een stuk prettiger vaak dan in je eentje wat mij betreft. Het werkt stimulerend. Wanneer je alleen thuis zit ga je toch snel dingen doen als de was ophangen, rondhangen op sociale media of gekke dingen doen als stofzuigen en zo. Waar ik moeite mee heb is om thuis aan het werk te zijn terwijl een huisgenoot (M/V/O) op de bank hangt en ligt te lachen om de capriolen van katten of andere dingen doet die niets met werken te maken hebben. Maar dat ben ik. Voor u is dat wellicht anders.

Bovendien bleek mijn 'collega'  in een voor mij bekende buurt te wonen: 

ik zat er in de buurt op school, heb in de buurt gewerkt, mijn moeder werkte er en de laatste paar weken van haar leven woonde zij er in een verzorgingshuis.

Op de weg terug naar huis raakte ik in de supermarkt in gesprek met een buurman. Kon hem meteen vragen of hij nog wat in te brengen had voor de vergadering van de Bewonerscommissie van later op die middag.

Tijdens die vergadering maakten wij kennis met de nieuwste Consulent Gebiedsbeheer. Onze vijfde in acht jaar tijd, als ik de telling een beetje heb bijgehouden. Erg lang laat woningcorporatie Ymere mensen niet in die functie zitten. Althans niet in dezelfde wijk. Bang dat die mensen een band opbouwen met de bewoners voor wie zij werken? Hoe dan ook: wij wisten niet dat de vorige er mee was gestopt dus stuurden al geruime tijd e-mails naar iemand die die nooit zou lezen. 

Ook bleek dat Ymere had besloten dat wij op non-actief waren gesteld tot er een nieuw bestuurslid was gekozen om een overleden lid te vervangen. Wel een klein beetje gek dat het bestuur van de Bewonerscommissie zelf niet weet dat iemand van hen dood is. Je zou denken dat het opvalt, een lijk aan de vergadertafel. Verder besloot Ymere onze naam aan een andere Bewonerscommissie te geven. Uiteraard zonder vooraf overleg. Maar dat is tekenend voor Ymere: het totale gebrek aan communicatieve vaardigheden. Ook hoorden wij dat de belofte van een aantal jaren geleden: 'Nee hoor, veertig procent van de woningen blijven sociale huurwoningen. Echt waar!' een eh...hoe zeg je dit netje?...leugen bleek te zijn: zodra een huurder vertrekt - al dan niet horizontaal - wordt de betreffende woning vrijgegeven aan 'de vrije markt'. Die alleen maar 'vrij' is voor mensen met veel geld. Beetje jammer. De woordvoerdster van de woningcorporatie heeft niet kunnen ontdekken waarom in de administratie bij Ymere stond genoteerd dat een van onze bestuursleden (het bestuur bestaat momenteel uit twee personen) is overleden. Beide bestuursleden zijn van mening nog in leven te zijn. Maar ja, als in de computer staat dat je dood bent, dan is dat zo. 

Hierbij mijn meest recente brief aan Ymere. En dat was zeker niet de eerste zoals u hier kunt zien.

O ja, we kregen een cadeautje van Ymere 'voor jullie inzet voor de buurt'. Heel lief. Bloembollen.

Daarna was het zeker afgelopen met mijn afspraken voor de dag? De vraag stellen is die beantwoorden. Nee dus. Er stond ook nog een bestuursvergadering van de Geheime Jongensclub op het program. Ook daar met centraal thema: 'Lockdown. En wat nu?' Daarna meteen het gezegde omgezet in een geschreven verslag en tijdig naar bed.

Vrijdag kwam een vriendin bij mij zitten want bij haar thuis was de stroom uitgevallen. Ik kon dus niet met goed fatsoen lanterfanten want sociale druk is best sterk. Niet dat ik van plan was te lanterfanten hoor, want er diende het een en ander te gebeuren. Zo maakte ik pizzadeeg ter voorbereiding op een lunch de volgende dag, verzamelde stukken ten behoeve van een komende vergadering, schreef ik een vers verhaaltje, sprak ik in een boekwinkel met de coach die mij onlangs hielp met mijn bedrijf en in die boekwinkel bleek te werken, op straat met een vriendin die ik jaren geleden voor het laatst sprak en bij de ingang van de supermarkt met de daklozenkrantverkoper die ik eertijds een van mijn krukken gaf omdat ik er maar eentje nodig had.

Het was een tikkie fris maar prachtig weer!

Wat mij opviel waren de miljoenen herfstbladeren. 

En gek genoeg geen bladblazer in zicht. Het hele jaar rond lopen die apparaten een takkeherrie te maken maar liggen er eindelijk blaadjes waar mensen last van hebben, dan laat de gemeente die milieu- en trommelvlies teisterende apparaten in de schuur staan. Heb er al eens eerder mijn onvrede over geuit 

maar ik blijf het nare apparaten vinden.

Klinkt zo lekker makkelijk niet, 'stukken verzamelen voor een vergadering'? Maar het is toch al gauw een klusje van zo'n twee uren met over en weer overleg, een agenda samenstellen, bedenken hoe je beleidsplannen presenteert en dan een begeleidende uitnodiging schrijven die er voor zorgt dat de verenigingsleden niet bij voorbaat denken: 'Volgens mij komt er een vervelende hoofdpijn de kop opsteken en kan ik er de avond van de Algemene Ledenvergadering helaas niet bij zijn.'

Werd gebeld naar aanleiding van mijn brief aan Ymere de dag ervoor: naar het schijnt is de naamswijziging van onze Bewonerscommissie ooit eens gemeld aan onze voorzitter. Men zal overleggen of wij in elk geval ons e-mail adres mogen behouden. Dat is dan toch heel vriendelijk.

Ook vriendelijk: mijn aanvraag voor overheidssteun omdat ik vanwege de nieuwe lockdown inkomsten uit entertainment mis is goedgekeurd! Naast het salaris van €960 per maand voor mijn deeltijdbaan krijg ik - in elk geval drie maanden lang - van de overheid een bedrag zodat ik in elk geval een inkomen op bijstandsniveau heb.

Zaterdag was ik 's ochtends even de deur uit om een ingrediënt te halen voor de pizza's die ik zou gaan bakken. Mijn kinderen waren keurig op tijd om die bij wijze van lunch te komen verorberen. Voor mijn jongste maakte ik een ultragezonde: met paddestoelen, broccoli, tomaat, bloemkool en wortel:

Het werd een reuzegezellige middag!

Beetje chillen, beetje bijkletsen, beetje spelen...gewoon, heerlijk normaal!

Minder blij werd ik van het nieuws dat buitenlandse kranten bereikte: een stel idioten deed hard z'n best om - in navolging van de nazi's - Rotterdam fysiek stuk te maken.

Leden van 'Het Volk' vonden het nodig zware vernielingen aan te richten, met zwaar vuurwerk te gooien en zeer gewelddadig te zijn tegen hulpverleners. Best raar voor mensen die ook graag roepen dat vuurwerk verboden moet worden, geweld tegen hulpverleners absoluut niet zou mogen, agressievelingen keihard moeten worden aangepakt en iedereen die de wet overtreedt het land moet worden uitgezet. 

Een groot deel van hen stemt PVV, de enige 'democratische' partij van Nederland die maar één lid heeft. Geert Wilders zei ooit dat hij vindt dat relschoppers wat hem betreft 'een knieschot' (klik) mogen krijgen van de politie. Oké, hij zei 'Marokkaanse relschoppers' maar bedoelde vast relschoppers in het algemeen. Anders zou hij zich schuldig maken aan discriminatie natuurlijk. En discriminatie is verboden in Nederland. Goed, het werd een buikschot maar toch. Je zou denken dat de heer Wilders en zijn aanhangers blij zouden zijn met het nieuws dat de Nederlandse politie eindelijk keihard optreedt tegen relschoppers maar om onverklaarbare redenen zijn zij dat niet. Vreemd.

Ook dit was een onderwerp van gesprek toen ik bij een buurvrouw op de koffie ging nadat mijn kinderen het huis uit waren. 's Avonds werkte ik nog even voor de Geheime Jongensclub voor ik mij overgaf aan 'Netflix en chill'. 

Zondag stond sociale media bol van de rellen in Rotterdam. Om wat tegengas te geven aan de polarisatie plaatste ik dit commentaar:

(En ja, ik zag het foutje ook en heb de extra t in 'vindT' later verwijderd)

Natuurlijk is het niet fijn om te voelen dat je wordt aangetast in je vrijheid maar in een samenleving zijn er nu eenmaal grenzen aan vrijheid. Wie alleen maar wil doen waar-ie zin in heeft zal uiteindelijk alleen zijn.

Omdat ik het niet kon laten verrichtte ik wat werkzaamheden voor de Geheime Jongensclub maar verder deed ik het rustig aan, hoor! Dus ik sorteerde de hoeden en petten, maskers en pruiken die ik gebruik als entertainer, pakte een fotoalbum en digitaliseerde een aantal foto's, maakte de vensterbanken schoon, verwerkte aantekeningen tot toekomstige blogstukjes, zag Nederlandse schaatsers gouden plakken winnen, 

trainde mijn hand- arm- en kaakspieren door een heerlijk maar hard en taai stuk brood te snijden en te verorberen, 

oefende wat Franse woorden (en overweeg te stoppen met DuoLingo om in plaats van te werken met een app voor twee uren per week gewoon een Franstalige vriend(in) over te halen om live met mij te oefenen), maakte een blije Billy door hem het voer te geven dat een kat van een vriendin niet lekker bleek te vinden en ruimde een beetje op en zo. Lekker rustig dagie dus.

Dat ik eindigde met het kijken van een aflevering van Foundation. Oké, na het bezoek van een vriend en het beantwoorden van een stuk of wat berichten die ik ontving via Twitter, Messenger, Instagram en zelfs per e-mail. Voor ik wat ging lezen voor het slapengaan nog even het laatste nieuws meegepakt. Het was weer duidelijk: terwijl Nederlandse bejaardentehuizen doodshuizen zijn geworden waarin onze bejaarde mens in rap tempo het laatste zetje richting gene zijde ontvangt van een zeker bekend virus en scholen een enorme besmettingshaard zijn gebleken, blijkt ons demissionair kabinet volstrekt besluiteloos. 'What else is new?' vraagt den Engelsman zich dan af. Ik niet meer. Tenzij de volledige 'Haagse kliek' wordt vervangen - inclusief de ambtenaren die achter de schermen feitelijk het meeste werk verrichten - zal er niets veranderen in de houding van Premier Rutte c.s.

'Seven into the Sea' van In Tua Nua is de muziek van deze week:

Deze week staan wij stil bij het overlijden van Gisela Wieberdink, Mick Rock en Philip Margo