Kranten, radio, televisie, boeken, tijdschriften, familieleden, buren, vrienden en kennissen. Dat waren de bronnen van informatie waar ik het mee moest doen. In elk geval tot 1992, toen het internet aan een enorme opmars begon.
============
============
In het begin werd het internet veelal gevuld door mensen die met de beste intenties informatie deelden. Al was dat over hun zieke kat of pas overleden oma. Overheden en instellingen begonnen informatie te delen en universiteiten deden mee. Korte tijd later gevolgd door kranten. En tijdschriften. En idioten.
Opeens kon elke gek met een waandidee 'de waarheid' verkondigen. En lezers slikten het voor zoete koek. Net als in de kroeg wanneer iemand dronken brabbelt: 'Het is echt *HIK!* waar, hoor! Keppet selluf gesjien. Memme eiguh oguh!' Wat technisch gesproken zou kunnen maar waarschijnlijker een droombeeld was, voortgekomen uit een delirium.
Het probleem van artikelen op internet is dat je niet kunt zien of de auteur het stukje grijnzend en voor de lol schreef, dronken was op het moment van schrijven of als betaalde baan in dienst van anderen bepaalde ideeën verspreidt of lezers alleen maar wil aansporen tot het kopen van bepaalde producten of diensten.
Een paar weggevertjes vertellen vaak of informatie oprecht wordt gedeeld of met kwade intentie. Bijvoorbeeld wanneer het stuk is gesigneerd met namen als Fleischbaum of Pritt Stift (zie mijn stukje (klik) over Telegraaf-dochter en weblog Geen Stijl) of - nog erger - 'de redactie'. Dan zouden alle alarmbellen moeten afgaan.
Ook als een stuk zeer positief of juist erg negatief schrijft over een bepaald onderwerp kun je ervan uitgaan dat de geleverde informatie niet klopt. Of in elk geval onvolledig is. Niet alleen bij restaurantrecensies. Daarvan zijn de meest lovende vaak geschreven door de restauranteigenaar en de 'blijf hier absoluut vandaan want het eten is onverteerbaar en veel te duur en het personeel is onbeschoft!'-stukjes zijn vaak geschreven in opdracht van een concurrent. Het gaat zelfs zo ver dat het schrijven van recensies in opdracht een van de hardst groeiende bedrijfstakken is. Inderdaad: mensen worden betaald om stukjes te schrijven over bijvoorbeeld restaurants maar ook over producten of diensten. Terwijl zij daar vaak geen gebruiker van zijn (geweest).
Dat geldt dus niet alleen voor recensies maar ook voor artikelen op websites die zich lovend uitlaten over kernenergie, windenergie afkraken, Poetin ophemelen of juist neersabelen. Ronduit gevaarlijk zijn websites (vaak met 'truth' of 'natural' in de naam) die mensen bang maken voor alles wat de overheid en/of wetenschappers beweren maar jou kunnen 'redden': 'Alleen producten die u in onze webshop koopt beschermen écht tegen [enge maar populaire en al dan niet imaginaire aandoening]! Koop snel want deze aanbieding loopt over drie uren af en de voorraad [kraanwater met een drupje kleurstof] is beperkt!'
Dat geldt dus niet alleen voor recensies maar ook voor artikelen op websites die zich lovend uitlaten over kernenergie, windenergie afkraken, Poetin ophemelen of juist neersabelen. Ronduit gevaarlijk zijn websites (vaak met 'truth' of 'natural' in de naam) die mensen bang maken voor alles wat de overheid en/of wetenschappers beweren maar jou kunnen 'redden': 'Alleen producten die u in onze webshop koopt beschermen écht tegen [enge maar populaire en al dan niet imaginaire aandoening]! Koop snel want deze aanbieding loopt over drie uren af en de voorraad [kraanwater met een drupje kleurstof] is beperkt!'
En mensen trappen er massaal in. Waarom? 'Nou, hij zegt dat-ie dokter is!' 'Zei hij ook niet dat je artsen nooit moet vertrouwen?' 'Eh...ja. Maar hem wel hoor!' 'Waarom?' 'Nou, hij zegt dat hij te vertrouwen is.'
Hint: mensen die vaak en graag zeggen dat zij te vertrouwen zijn, zijn net zo betrouwbaar als tweedehandsautohandelaar 'Eerlijke Henkie'.
Posts
