Haar lange paardenstaart bewoog op het ritme van haar stappen.
Haar onzekere tred werd gemaskeerd door haar kleding:
haar hardlooptenue was niet retro maar gewoon oud.
Toch had zij er duidelijk zin in, getuige de brede glimlach
rond haar iets te dikke lippen.
Zij spoorde zichzelf nog even extra aan wat harder te rennen
en elke stap bracht haar dichter bij haar einddoel: de snackbar.
Het was duidelijk dat deze dame minder wilde wegen en niet zozeer afvallen.
Elke morgen keek hij verlangend uit het halfopen raam op de tweede verdieping van zijn oude appartement en vaak werd zijn geduld beloond. In slow motion leek zij zijn levenspad te kruisen en een enkele keer keek zij even omhoog en glimlachte naar hem. Eén keer zag hij hoe zij ternauwernood een passerende fietser ontweek omdat haar ogen even niet op de weg rustten.
Hij droomde ervan ooit met haar samen te kunnen rennen maar wist dat het bij dromen zou blijven. Ooit had hij namelijk een ongeluk gehad en kon daardoor nauwelijks lopen. Tot hij een folder las bij de huisarts en besloot de gok te wagen. Nu rende hij elke morgen met haar samen. Naar de snackbar.
Dankzij fysiotherapie.
======================================================================
Bovenstaand verhaaltje schreef ik in opdracht. Van een fysiotherapeut. Het hangt inmiddels bij hem in de wachtkamer. Denk ik.
Meer lezen? http://www.lulu.com/spotlight/Terrebel
Een opgeruimd karakter
55 minuten geleden