De week voorbij (een Corona-dagboek)

Toch nog - by popular demand - een paar opmerkingen over de Israël-Palestina kwestie: aan beide zijden van het conflict zijn er daders en slachtoffers. Voor beiden geldt: de burgers - en met name de kinderen - zijn onschuldig. Al zijn er burgers die het geweld steunen, zowel aan Palestijnse alsook aan Israëlische zijde. Buitenlandse vrienden en familieleden van beide groepen maken zich terecht zorgen. 

Een groot verschil is dat Amerikanen, Fransen en Nederlanders met Palestijnse vrienden en familieleden steeds minder vrienden en familieleden hebben in het betreffende gebied. Terwijl de vrienden en familie aan de andere kant zich een stuk minder zorgen hoeven te maken over het plotseling overlijden van hun vrienden en familieleden in het conflictgebied. Zij hebben daar vooral het Israëlische leger en Palestijnse rebellen voor te 'danken'. 

Geen idee waarom de beide partijen niet in vrede kunnen samenleven maar persoonlijk denk ik niet dat meer geweld de oplossing is. Volgens mij is er nog geen enkel conflict opgelost door kinderen te vermoorden. Ook niet door militairen te verwonden trouwens.

Nogmaals: het gaat er niet om wie er ooit begonnen is en zelfs niet waarom. Punt is dat beide partijen een einde kunnen maken aan de gewelddadigheden maar dat de leiders van beide partijen dat weigeren.

Op de beelden zie ik vaak burgers die zich nauwelijks kunnen verdedigen het opnemen tegen zwaarbewapende militairen:

Misschien heeft u wel beelden gezien van ongewapende Israëlische burgers die protesteren tegenover zwaar bewapende militante Palestijnen. Zo ja, dan zou ik die beelden ook graag zien. Gewoon, om mij een completer beeld te kunnen vormen.

Ongetwijfeld heeft Israël het volste (door God gegeven? Dan heb ik de betreffende Bijbelpassage even gemist) recht om complete families van hun land te verdrijven maar ik vraag mij oprecht af in hoeverre dat geweld rechtvaardigt. Dus ik probeer mij voor te stellen hoe de wereld er tegenaan zou kijken wanneer 'de Hollanders' 'de Friezen' van het land afjagen dat zij al honderden jaren bewonen.  

(Probeert u zich dit kaartje, maar dan van Friesland

maar eens voor ogen te krijgen)

Zijn 'Ja maar 2000 jaar geleden zei God dat wij daar mogen wonen!' en 'Na de oorlog zei Amerika dat wij er mogen wonen!' geldige redenen?

====================================================

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
=====================================================

Maandag was ik vooral moe. Het vergt blijkbaar nogal wat energie, het herstellen na het inzetten van een nieuwe heup. Dus ik was blij met de hulp die ik deze dag ontving: de buurvrouw die mij regelmatig op mijn donder komt geven omdat ik toch meer probeer dan ik nog kan stuurde dit keer haar echtgenoot. Die zette koffie voor mij, steunde mij moreel toen ik de dagelijkse 'anti-trombose' prik in mijn buik zette en gaf mj welkome afleiding.

's Middags kwam de fysiotherapeut mij leren hoe ik makkelijker het opstapje dat mijn badkamer in leidt kan overwinnen. Nog maar een paar weken, dan kan ik het daar nog schoonmaken óók!

Ook gaf hij mij tips over hoe ik comfortabeler op de bank kan zitten en hij leerde mij hoe ik met minder moeite kan opstaan van diezelfde bank. Fijn!

Ook het korte bezoek van de jonge buurman die direct boven mij woont was dat. Of ik nog iets nodig had? En: 'Jammer dat het uit is, buurman. Jullie leken mij zo'n leuk stel!' Lief, niet?

De Algemene Ledenvergadering van de Geheime Jongensclub die avond liet ik aan mij voorbijgaan. Veel te 'groggy' en veel te weinig energie. Concentreren is vooralsnog erg moeilijk.

Dinsdag telde Nederland 17,5 miljoen inwoners. Vreemd dus dat toen de teller op 13 miljoen stond men al riep dat Nederland 'vol' was. Maar ik begrijp nu dat er wél ruimte was voor ruim vier miljoen mensen erbij maar niet voor een paar duizend vluchtelingen? En elk jaar komen er duizenden expats* bij maar voor immigranten is er geen ruimte? Beetje vreemd vind ik dat want er is of wél ruimte of  géén ruimte. Je zou bijna denken dat het de mensen die graag 'Vol=vol!' (klik. Verhaaltje) roepen vooral gaat om de kleur van de huid van de mensen die er bij komen. Daar schreef ik al eens eerder over. Hier bijvoorbeeld. Maar ook hier. 

*Eenvoudig gezegd: blanke immigranten. Er schijnt een nuance te zijn maar die heb ik nog niet gevonden.

Het lukte mij deze dag zelf om mijn gordijnen open te schuiven (met hulp van mijn favoriete hulpstuk: een grijpstok) en koffie te zetten voor een buurvrouw. Leunend tegen het aanrecht kan ik weer zelf kleine dingetjes doen! Goed, een volle koffiepot tillen of twee lege kopjes meenemen is gewoon nog even niet mogelijk (probeer dat maar eens te doen wanneer je op twee krukken steunt) maar ik ben blij met elk stukje progressie, hoe klein ook.

Zo zit en lig ik, geïnstalleerd op de bank: drugs, thee en de TV-afstandsbediening onder handbereik.

Begin van de middag had ik een andere buurvrouw op de thee en later op de dag kwam zij gezellig met en bij mij eten en onze favoriete Duitse spelshow kijken. 

Intussen werd ik ook blij van een paar privé-berichten van collega's en zelfs een lief en uitgebreid 'Hoe gaat 't met je?' bericht van een oud-collega van de brouwerij. Jammer genoeg nog steeds geen enkele reactie op de berichten die ik mijn werkgever stuurde, de afgelopen maanden maar dat is dan maar zo. Vooral jammer voor hem. Een simpel berichtje met 'Beterschap!' was voor mij voldoende geweest om te kunnen denken dat hij iets geeft om zijn werknemers. Maar goed, zijn keus. Ik zou het teleurstellend, ja zelfs beledigend, vinden als hij bij een te plannen confrontatie zich ervan af zou maken met een simpel: 'Had er geen tijd voor'. 

Woensdag voelde ik mij niet zo lekker. Slecht geslapen door pijn en frustratie. Daardoor chagrijnig. Dus toen een vriendin appte: 'Hoe gaat 't?' appte ik terug 'Prima, hoor!' Had er gewoon geen zin in om te zeggen dat ik had liggen janken van de pijn, van liefdesverdriet, om het overlijden van een geliefde oud-collega, de dood van de moeder van mijn zoon. Of dat ik mijn eigen vijf jaar geleden overleden moeder miste, dat ik mijn kinderen verschrikkelijk mis, dat ik mijn beide banen zo goed als kwijt ben of mij [censuur] voelde omdat ik met het huidige prachtige weer 

niet eens 'even' aan de waterkant kan zitten met een goed boek. Of met een slecht boek. Ook goed.

Heb zelfs moeite met simpele dingen als toiletbezoek en ik kan 'kiezen': Wil ik op mijn rug liggen slapen of lig ik liever op mijn rug?' omdat er momenteel geen andere opties zijn. Dat ik voor mijn (over)leven zwaar afhankelijk ben van de goedheid van mensen in mijn omgeving omdat de gemeente Amsterdam thuiszorg logistiek niet kan regelen, ervaar ik als naar. Wist u dat de wachttijd voor thuishulp (klik. Echt waar) in de hoofdstad tegenwoordig ruim een jaar is? Behalve voor een aantal uitzonderingsgevallen: 

'Kunt u zelfstandig naar het toilet? Ach, dat is nou jammer. Dan gaat u gewoon op de wachtlijst voor thuiszorg. Erg vervelend hoor dat uw been er afgerukt is door een vrachtwagen die er overheen reed. Volgende keer gewoon even een jaartje van te voren bellen voordat u met uw fiets onder een vrachtwagen gaat liggen, goed? Wij leven met u mee, hoor!'

's Middags werd mijn wekelijkse voedselpakket geleverd. 

Opgehaald door een buurvrouw die bij het sjouwen spontaan hulp kreeg van een buurman. Met de buurvrouw heerlijk zitten lachen om anekdotes en spontaan zelfbedachte (woord)grapjes. Lachen is goede medicatie! Fijn te zien dat ook zij er zichtbaar van opknapte.

Een vriend die onaangekondigd (doen er wel meer bij mij. Vind ik weinig mis mee. Integendeel) langskwam merkte op: 'I'm sensing much more positive vibes from you than last time I saw you'. Het heeft er schijn van dat ik 'terugstuiter' naar een staat van positiviteit.

De vriend kwam mij de gitaar terugbrengen die hij maanden geleden van mij geleend had. Door een neurologische aandoening zijn reguliere gitaren te groot voor hem en deze - die u wellicht kent van foto's als deze 

- is een slag kleiner dan de meeste gitaren. Voor hem erg fijn om op te spelen. Als dank heeft hij een ouderwetse gitaarhoes voor mij gemaakt (van onder meer een spijkerbroek)

én er nieuwe snaren op gezet.

Was weer even weggedoezeld (het wil maar blijven slapen, dat lijf van mij!) toen het tijd was om te eten met 'de woensdagavondvriend'. Hij was zo lief mij even lekker te laten dutten terwijl hij aan de slag ging in de keuken. Na het eten ben ik normaal gesproken degene die koffie zet maar dit keer nam hij ook díe taak voor zijn rekening en kon ik een paar minuten extra op mijn luie achterwerk blijven hangen.

Donderdag liet ik mij wekken door de wekker. Gelukkig maar, want anders was ik een kwartiertje later gewekt door twee mensen die vlak voor mijn deur een hoop herrie moesten maken. Luidruchtige dronken jongeren zeker? Jointjesrokende en brommeropvoerende 'jongeren van Noord-Afrikaanse komaf? Nope. Twee blanke ouderen. Speciaal voor hun doel - het verstoren van de rust van zoveel mogelijk mensen in zo kort mogelijke tijd - hadden zij oranje pakjes aan gedaan, oorbeschermers op de hoofden en zeer luidruchtige bladblazers in hun handen. 

Zogenaamd zijn die dingen bedoeld om herfstblaadjes van de straat af te blazen (de stoep op, waarna Moeder Natuur die gewoon weer de straat op blaast) om te voorkomen dat na een regenbui door gladheid eventueel gevaarlijke situaties zouden kunnen ontstaan. Onzin natuurlijk. Alsof de overheid miljoenen euro's per jaar wil uitgeven zodat burgers zich niet lelijk kunnen bezeren wanneer zij uitglijden over een nat herfstblaadje. 

De overheid kan dat geld echt wel beter besteden, hoor! Aan het bezuinigen* op Zorg en Onderwijs bijvoorbeeld. Zodat er meer geld overblijft voor het in stand houden van écht leuke dingen. Zoals gewapende conflicten en de olie- en plasticindustrie. Waarom denkt u bijvoorbeeld dat in onder meer Rwanda wegwerpplastic onlangs simpelweg werd verboden maar dat dat in Nederland 'niet kan'? 

*Bezuinigen kost geld. Denk goed na voor u bezuinigt

Drie hints: Shell is een Nederlands bedrijf, de Nederlandse overheid en het Koningshuis zijn de grootste aandeelhouder en uit olie wordt plastic gewonnen. Zie hier direct de reden waarom Nederlandse gemeentes weigeren over te stappen op elektrische bladblazers en nog steeds de zware en zeer milieuvervuilende benzine aangedreven lawaaimakers gebruiken. Ik zou het moeilijk vinden te geloven als uit de facturen blijkt dat de benzine niet van Shell is gekocht.

Weliswaar heeft 'de EU' de SUP-richtlijn aangenomen maar ik heb zomaar het vermoeden dat Nederland zich ook dit keer 'helaas' niet aan de Europese richtlijnen (om het gebruik van plastic terug te dringen) zal houden. Maar er zitten ontzettend veel gaten in die SUP ('single use plastics')-richtlijn. Gaten waar de (Nederlandse) overheid en de fabrikanten van verpakkingen ongetwijfeld (noem mij maar pessimist wat dit betreft) 'een handig gebruik' van gaan maken. Alleen wij als consument kunnen hier écht iets aan doen: gewoon weigeren hun snoepjes te kopen wanneer die niet in een papieren rolletje maar per stuk (in plastic!) verpakt in een (plastic!) zakje zitten. Bijvoorbeeld.

Of anders gezegd: ik voelde mij donderdag een stukje beter. Dat gevoel werd versterkt doordat de fysiotherapeut en ik een rondje buiten liepen. Wat een feest! Ook leuk: wij werden beiden regelmatig aangesproken door buurtbewoners. Hij is ongeveer net zo lang fysiotherapeut in de wijk als dat ik er woon. Ik vermoed zelfs dat hij meer buurvrouwen in ondergoed heeft gezien dan ik. Dan zegt wat! 😁

Kan nu dus ook weer fysiek werken aan het verbeteren van mijn immuunsysteem. Over immuunsysteem gesproken: er kwam een rapport uit dat geen correlatie aantoont tussen het slikken van (extra) Vitamine D en de kans om COVID-19 op te lopen. Dit was mijn reactie op een reactie op dat bericht:

Een goed immuunsysteem helpt bij de bestrijding van de symptomen van covid-19. Maar veel sporten, goed slapen, groene thee drinken en extra vitamine D slikken houden een virus niet tegen. https://t.co/OprJWWTkxF

— Terrence 'Wappiepedia' Weynschenk (@Terrebelius) June 3, 2021

Van de fysio kreeg ik toestemming later op de dag weer een stukje te wandelen 'maar bij voorkeur niet alleen'. Goede tip! Ik was dus blij dat een buurvrouw mee was naar de supermarkt om lekkers te halen voor haar, mijzelf en mijn kat. Kon zij mooi ('Even wachten. Stoepfietser. Moment, tram trekt op.') op het verkeer letten terwijl ik mij concentreerde op het goed neerzetten van voeten en krukken. En ademhalen. Wanneer ik een inspanning lever wil ik nog wel eens mijn adem inhouden. Onpraktische gewoonte. Indertijd uit mijn lijf geslagen (letterlijk) door de toenmalige Pencak Silat guru maar ben al lang weer teruggevallen naar die oude gewoonte. Doet u dat ook, de adem inhouden tijdens het leveren van een zware inspanning?

Het was een feest om buiten te zijn om te vieren dat mijn nieuwe heup deze dag precies een week oud was! Onderweg kon ik geen foto's maken (lastig, op twee krukken steunend) maar toen ik thuiskwam schoot ik deze blije selfie:

Vond wel dat ik een dutje had verdiend na deze marathon van een paar honderd meter maar er werd aangebeld. Nog beter: het was mijn nicht die onverwacht langskwam! Dat zij lekkers mee had was welkom en lief maar ik word gewoon altijd blij als ik haar zie. Niet afgesproken kwam een buurvrouw delen in de feestvreugde:

Dutje overgeslagen en weer geen tijd om verder te reageren op de letterlijk honderden mensen die mij blijken van medeleven hadden gestuurd via diverse media. Maar soit. O ja, natuurlijk ook weer keurig wat Franse woordjes geoefend via de DuoLingo app. Een nieuwe oefening en een herhaaloefening van een paar weken terug:

De Star Trek: DS9 aflevering die ik die avond keek ging over 'onze' tijd. De aflevering was uitgezonden in 1993 en speelde zich af in het Amerika van 2024: werkloze Amerikanen zijn door de overheid 'om humanitaire redenen' oude stadswijken toegewezen waar zij 'kunnen leven hoe zij willen'. Klinkt best sympathiek maar de wijken zijn afgesloten van de buitenwereld en de bewoners zijn volledig op zichzelf aangewezen. Officieel is er wel een 'banenbureau' waar je je kunt inschrijven voor werk maar niemand buiten de wijken wil 'zo'n armoedzaaier uit 'Asieldistrict A' in dienst nemen en de in de media mooi omschreven 'voedseldistributiecentra' zijn gaarkeukens waar mensen vechten om een sneetje brood of een ei.' Intussen is buiten de centra een handjevol mensen stipstapelmesjogene rijk en kunnen alleen de mensen die voor hen werken en zich nederig en kruiperig opstellen een leven leiden in relatieve welvaart. 

Klinkt u dat bekend in de oren dat scenario?

Pas wanneer een aantal ghetto-bewoners in opstand komt, de opstand zeer gewelddadig wordt neergeslagen en beelden en verhalen naar buiten lekken over wat er écht gaande is in de 'humanitaire centra', beginnen er op de Aarde van 2024 langzaam dingen te verander op sociaal economisch gebied. 

Vrijdag werd ik wakker gebeld. 11.00 Uur. Een beeldbeldgesprek met een vriendin. Leuk! Beetje bijkletsen is altijd fijn maar als je elkaar dan ook nog eens kunt zien geeft dat iets extra's, vind ik. Wij vertelden van elkaars wedervaren, ik vertelde haar een spontaan bedachte variant op 'Het verhaal van de schedel van Shakespeare' waar zij erg om moest lachen en wij bedachten dat het Nederlandse woord 'kluwen' waarschijnlijk etymologisch gerelateerd is aan het Oud-Engels woord voor bolletje garen: 'Clewe'. Op mijn Engelstalige blog plaatste ik een filmpje dat dieper in gaat op de herkomst van het woord 'clue' ('aanwijzing') dat daar uit voortkwam.

Via Twitter ontving ik bericht van een man die begin jaren '90 samenwoonde met de moeder van mijn zoon. Hij was medebewoner van het begeleid wonen project waar zij ook aan deelnam voordat zij op zichzelf mocht gaan wonen en mijn buurvrouw werd. Binnenkort gaan hij en ik samen herinneringen ophalen. Hij wist nog dat zij en ik een kindje kregen. Daardoor moest ik natuurlijk direct aan mijn zoon denken.

Ouders zijn masochisten: wij voeden onze kinderen op tot zelfstandige volwassenen die ons niet nodig hebben, wetend dat het ons veel pijn gaat doen wanneer wij slagen. Geen wonder dat onze kinderen ons 'gek' noemen. Ik hou van ze.

Was moe dus ging een dutje doen. De eerste keer dat de voordeurbel ging miste ik die dus. Bij de tweede of derde keer werd ik wakker, grabbelde badjas en stokken bij elkaar, hobbelde naar de plek waar de doordrukknop voor de voordeur zat maar het was al te laat.

Later ontdekte ik dat er een pakketje voor mij was achtergelaten: een vrij zware doos met daarop het logo van de brouwerij waar ik werk. Wat zou het kunnen zijn? 

Had ook meerdere appjes, e-mails en telefoontjes gemist. Dat is dan maar zo: die mogen achter in de rij bij de achterstand die ik de afgelopen twee weken heb opgelopen met de verwerking ervan.

Zaterdag deed ik het héél rustig aan. Beetje van dit, beetje van dat. Gewoon heel erg moe. Daarnaast blij met berichten van mijn kinderen en diverse vrienden en vriendinnen. Eigenlijk heb ik het helemaal zo slecht nog niet. Deze dag was ik vooral tevreden met tevreden zijn. Ik deed mijn oefeningen, vulde die aan met oefeningen die ik leerde in mijn pencak silat tijd (niet de beenoefeningen. Duh!), regelde de overstap naar een goedkopere energieleverancier en hing wat voor de TV. 

De Star Trek: DS9 aflevering van die avond ging - ruimteschepen, achtervolgingen en explosies even daargelaten - over de bijzondere liefdesband tussen vader en zoon. Ik weer huilen natuurlijk. Watje dat ik ben.

Zondag weer wat energie. Een buurvrouw was zo lief mij te helpen die te gebruiken voor een wandeling en het halen van kattenvoer en dergelijke. Fijn om weer eens buiten te zijn! 

Niet dat ik het tegenwoordig zo erg vind, binnen in mijn eigen huisje. Dat is wel eens anders geweest. Was een tijdlang niet blij met mijzelf en mijn woning. Noch met mijn leven, trouwens. Maar het lukt mij steeds vaker om gewoon tevreden te zijn. Een fijne gewaarwording. Blij word ik zelfs met onverwachte herinneringen zoals die aan een mooi festival waar ik mocht werken. Met een heerlijke groep mensen werkten wij aan de bewustwording rond het probleem van de afgenomen hoeveelheid bijen. Ik speelde een bijtje dat door luchtvervuiling langzaam het loodje legde. Het dansje/toneelstukje voerden wij meerdere malen op, verspreid over het terrein. Hoogtepunt was toen een jongetje uit het publiek naar voren snelde en zijn versie van 'mond-op-mond-beademing' uitvoerde om het kleine bijtje (mij dus) te redden. Zó lief en hartverwarmend!

Het pleonasme van deze week is: 'Geheim chantagemateriaal'

De muziek van deze week is Wicked Little Town van/uit Hedwig and the Angry Inch

Deze week staan wij stil bij het overlijden van Herman Stok

Meer lezen? Mijn verhalenbundels