De week voorbij

Wie kiest voor een leven van 'financiële onafhankelijkheid' (en zich niet wil verrijken ten koste van anderen), kiest voor veel en hard werken tot aan het pensioen om dan nog een jaartje of 12 te 'genieten' van al het verdiende geld.

Steeds meer mensen kiezen voor werken in deeltijd en zoeken een balans tussen werk/geliefden/vrije tijd. Want zij leven graag prettig terwijl zij nog wat jonger en mobiel zijn. 

Na jaren van 40 uren per week werken ontdekte ik dat de tweede soort levensstijl meer bij mij past. Hoe zit dat met u? Bent u voor veel en hard werken in de hoop daar na uw pensioen een paar jaar van te genieten of geniet u liever nu?

======================

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/TerrebelAuthortainer

=====================

Maandag werd ik wat brak en verward wakker na onverwacht damesbezoek de voorafgaande nacht. Overkomt iedereen wel eens, toch? 

Na wat kleine klusjes in huis te hebben gedaan en mijn volgers op Twitter te hebben opgezadeld met een raadsel

(Klikken=vergroten. Weet u de oplossing van dit raadsel?)

vertrok ik begin van de middag naar een afspraak. De vriend en ik leerden elkaar kennen in 1986. Voor lezers van onder de 35: dat is in het tijdperk van vlak na het uitsterven van de dinosauriërs. 

Volgens zijn - meegebrachte! - dagboek uit die tijd (handgeschreven want de pc met tekstverwerker stond nog niet bij iedereen thuis)

bestonden onze problemen vooral uit: 'Ik wil niet verder met deze opleiding. Hoe vertel ik dat mijn ouders?', 'Hij/zij ziet mij niet staan. Nu wil ik dood. Boehoe!' en 'Jeetje, ik heb nog maar 16 gulden tot mijn salaris komt over twee weken. Toch maar weer bij mijn moeder eten, dan?' Wij wisten bar weinig van problemen in andere werelddelen. Er was namelijk nog geen internet en niet veel mensen in onze omgeving lazen buitenlandse kranten.* 

Het was een tijd waarin je meer tijd en aandacht had voor de mensen die je liefhad omdat je geen tijd besteedde aan onbekenden op andere plekken op de globe. 

*Nee, afstemmen op een buitenlandse tv-zender konden wij ook niet. CNN bestond net maar er was nog geen sprake van bijvoorbeeld Fox en de bedenkers van RTL waren zo ongeveer net zindelijk. Wij hadden twee Nederlandse zenders. Op zondagmorgen ging ik als kind 's ochtends naar een vriendje. Die woonde op een plek met minder gebouwen in de buurt en bij mooi, helder weer, kon je soms en met een beetje geluk de zender BBC 2 ontvangen. Batman, yeah! Maar dan - uiteraard - in zwart/wit.

Ik benijd Generatie Z niet. Zij hebben nooit een tijd gekend waarin het leven wat minder snel ging. Als je wilde weten wat er in Frankrijk gebeurde, vroeg je dat aan een vriend: 'Hé, jouw tante woont toch in Frankrijk? Heeft zij nog wat gezegd over die bomaanslag toen je haar twee maanden geleden op haar verjaardag aan de telefoon had?'

Met uitzondering van zaken als een maanlanding of de moord op een president, was er in mijn beleving weinig buitenlands nieuws op de Nederlandse nieuwskanalen. Het zal er geweest zijn, hoor, maar nieuws werd in de jaren '80 vrij sporadisch gegeven en was niet elke seconde van elke dag vers beschikbaar.

Wij zaten iets langer herinneringen op te halen dan gepland want het begon al donker te worden toen ik naar huis ging. 'Wat is het toch rustig op het treinstation waar ik doorheen loop om mijn bus te pakken.' vroeg ik mij af. Tot het mij te binnen schoot: 'O ja, er is een landelijke treinstaking!'

Via WhatsApp maar ook via Twitter had ik een paar fijne, interessante conversaties. Ook kwam ik weer diverse voorbeelden tegen van de teloorgang van het onderwijsniveau:

Wanneer mensen eenmaal geloven wat een populist hen heeft verteld, zijn zij helaas niet meer met feiten te overtuigen van het tegendeel. Dat geldt ook voor informatie over asielzoekers (klik). Voor opvallend veel mensen zijn 'onderbuikgevoelens' (vaak identiek aan een oneliner van een populist) belangrijker dan cijfers.

Glimlachend - maar ook een beetje huilend om inmiddels overleden vrienden - ging ik naar bed.
Hoe heet dat, wanneer je tegelijkertijd blij én verdrietig bent? 'Glimhuilend'?

Dinsdag ging ik fris en fruitig aan het werk. Onder meer met aanbiedingen om hier en daar als entertainer aan het werk te gaan, solliciteren, opruimen, het inplannen van afspraken en het maken van een paar memes. Waarvan ik er direct eentje plaatste op sociale media. Beetje jammer dat die er de aanleiding voor was dat een vriendin mij 'ontvriendde' op Facebook. Ik kon haar er helaas niet van overtuigen dat-ie niet specifiek over haar ging maar blijkbaar voelde zij zich persoonlijk aangesproken en voelde zich zwaar beledigd. Erg jammer. Andere vrienden én vriendinnen konden hier gelukkig wél om lachen:

Een buurvrouw voelde blijkbaar aan dat ik in een opgeruimde (...) stemming verkeerde want zij stelde voor om samen mijn tuin aan te pakken. Wellicht aangestoken door een paar buren die in hún tuin aan het opruimen waren geslagen.

Voor de opruimactie zag mijn tuin er zo uit:

Binnenkort - en even hopend dat geld dat ik tegoed heb op tijd binnen is - gaan wij naar het tuincentrum voor zakken aarde om mijn tuin op te hogen en voor een nieuw tuinopbergmeubel omdat de ruim twintig jaar oude na elke dag dat er een stevige wind waait weer opnieuw in elkaar gezet moet worden. 

Verder scande ik deze dag ook weer een paar analoge foto's in met de intentie op een dag een paar vierkante meter aan foto-albums terug te brengen tot een enkel album met daarin de 'mooiste' foto's en de rest kan worden weggegeven. Bijvoorbeeld aan studenten sociologie. Of wellicht aan een of ander archief. Opdat men ooit onderzoek kan doen naar hoe 'de gewone mens' leefde. Foto's en documenten van bekende mensen zijn al ruim aanwezig in diverse archieven.

Zo kwam ik deze foto tegen:

Mijn zoon die (goed gespeeld!) 'bezorgd' toekijkt hoe mijn toenmalige gade als 'priesteres' zijn 'arme ridder' spelende kleutermeester probeert tot leven te wekken nadat die vermoord is door een ork of zo. Volkomen normaal toch? In elk geval tijdens een LARP-evenement waar wij aan deelnamen. LARP? LARP (klik).

Heeft u wel eens - buiten school om - leuke dingen gedaan met de juf of meester van uw kind?

Het was heerlijk weer dus ik genoot van het aan de waterkant zitten. Gewoon, een half uurtje even 'niets' doen. 

Het seizoen is nog niet officieel voorbij maar wij kunnen nu al zeggen dat het een zeer warme en lange zomer was. Voor mensen die de zomer van 2022 te heet vonden: die is koel vergeleken met de zomers van de komende paar decennia (klik). 

Het gaat mis met het klimaat. Zelfs wanneer dat feit wordt ontkend door bijvoorbeeld de aanhangers van BoerBurgerBeweging. Caroline van der Plas van BBB haalde in 2018 (klik) exact 120 stemmen binnen voor het CDA. Hoeveel stemmen haalt zij binnen voor Big Agro?

Maar goed nieuws: BBB begint - net als veel kleine populistische partijen - al snel uit elkaar te vallen (klik). Bovendien zijn veel 'kale wappies' (klik. Even doorscrollen naar de letter k in #Wappiepedia!) boos op haar omdat zij verklaarde (klik) dat wat haar betreft mensen die vluchten voor oorlog of andere acute nood wel degelijk welkom zijn in Nederland.  Dat valt niet goed bij mensen met een trekker in hun sociale media profiel die trots zwaaien met de vlag van Sleeswijk-Holstein.

Na nog een uurtje berichten beantwoorden - vooral via e-mail - en het versturen van nog maar eens een sollicitatie keek ik een aflevering van Tales of The Walking Dead. Daarin worden de levens belicht van mensen die 'het begin van het einde van de wereld' meemaakten. Hoogst amusant ende vermakelyck.

Woensdag was ik bijtijds op om te werken: overleg over naderende entertainmentklussen, het voorbereiden van een workshop waar ik aan deelneem, overleg over de kaft van een tijdschrift met daarin een interview met mij en wat dies meer zij.

Met een buurvrouw haalde ik ons wekelijks voedselpakket op 

en later op de middag haalden wij er gezellig samen nog wat boodschappen bij. Toen ik in de supermarkt de kruidnoten al zag liggen, dacht ik bij mijzelf...'Ha, lekker!'

In de namiddag ging ik verder met het leger maken van mijn woning. Deels omdat ik gewoon meer ruimte wil in mijn woning van 38m2 maar ook omdat ik het liever zelf doe dan wacht tot ik dood ben en medewerkers van een of ander bedrijf mijn verzameling zooi in een afvalcontainer storten. Maar ook omdat een stervende vriend mij heeft toegezegd dat ik zijn - omvangrijke - oude stripcollectie mag erven.

Trok ook deze dag een uurtje uit voor het beantwoorden van e-mails en berichten via Twitter, Facebook, WhatsApp, SMS en Signal. Zo kwam ik een bericht van mijn provider tegen: 'Hier, gratis 1000MB data. Wilt u die zelf houden en gebruiken of - omgezet in geld - doneren aan mensen die door geldgebrek niet op vakantie kunnen?' Bijzonder sympathiek! Ben zelf al dik tevreden met de 4 gig aan data die ik in mijn abonnement van €8/maand heb dus doneerde aan het goede doel.

Het was weer heerlijk toeven aan de waterkant maar had dit keer mijn mobieltje niet mee. Die ligt wel vaker thuis te rusten wanneer ik ga wandelen, boodschappen doen of bijvoorbeeld op een terrasje zit met een vriend(in).

Via mijn favoriete informatiekanaal (Twitter) las ik dat inmiddels een derde van Pakistan onder water staat door toedoen van hevige regenval en overstromingen. Ruim duizend mensen zijn tot dusver overleden en ruim 30 miljoen mensen zijn getroffen door deze watersnoodramp (klik). Maar ja, Nick en Simon zijn uit elkaar en in Nederland is dat nieuws belangrijker.

Heel fijn hoor, dat enkele regeringen in de wereld ooit gaan vergaderen over eventuele maatregelen om de te snelle klimaatverandering een halt toe te roepen maar zelfs als de te bedenken maatregelen gisteren werden uitgevoerd, is het al te laat (klik): de zeespiegel zal onherroepelijk stijgen dus misschien moest de Nederlandse overheid maar eens kijken naar het verhogen en verstevigen van dijken. 

Intussen komen over de hele wereld meren, rivieren en kanalen droog te liggen (klik). Het enige goede daaraan is dat zelfs kapitalisten beginnen te bedenken dat kapitalisme misschien toch niet zo'n geweldig systeem is: Kapitalisme is er de oorzaak van dat wij behalve afstevenen op een enorme klimaatcrisis ook te maken gaan krijgen met de daaruit voortvloeiende economische crisis.

Dus ik keek die avond ter afleiding van de ellende in de wereld maar weer een aflevering van Tales of the Living Dead: hoe ziet dat er uit, dat instorten van de samenleving? 

Donderdag deed ik 's ochtends mee aan een webinar, een korte online cursus. In de uitnodiging stonden voor mij vanzelfsprekende tips: 'Log enige tijd voor aanvangstijd in om bijvoorbeeld je camera en microfoon goed in te stellen.', 'Houd pen en papier bij de hand voor het maken van aantekeningen' en nog zo wat. Dat soort tips blijven nodig want opvallend veel mensen zijn niet op de hoogte van elementaire kennis betreffende de digitale wereld. En nee, het gaat niet alleen om oudere mensen. Die hebben nog als excuus dat zij niet met internet en computers zijn opgegroeid en dat het voor hen dus echt allemaal nieuw is. Nee, ook mensen van onder de 40 (oké, ik noem dat jong. Sleep me maar voor de rechter) weten vaak bijvoorbeeld niet wat 'copy/paste' is. De onlangs overleden uitvinder van deze geweldige tijdbesparende uitvinding zal zich omdraaien in zijn graf.

Maar goed. Zo heb ik bijvoorbeeld de ballen verstand van koken en tuinieren en kan ik maar vier soorten 'groen' onderscheiden: Laag en groen=gras; iets hoger en groen=plant*; nog iets hoger en groen=struik; best wel hoog en groen=boom.

*De bloeiende versie daarvan heet 'Bloem', heb ik begrepen.

Was bekend met het onderwerp maar heb toch wat opgestoken van het webinar met het onderwerp: 'Wanneer je denkt dat je werkervaring niet aansluit bij een vacature'.

Wilde tijdens het webinar eigenlijk mijn teennagels knippen maar was een beetje bevreesd dat de docent kon meekijken dus wachtte tot na afloop. Het was hard nodig en even speelde ik met de gedachte om maar een snoeischaar te pakken in plaats van een nagelknippertje.

Op sociale media deelde ik een foto van mijn moeder met mijn zoon op schoot. 

Dat in het kader van haar verjaardag. Zij zou deze dag 87 zijn geworden en ook de dood hoort bij het leven. Daarom stond ik er even bij stil. Stilstaan deed ik ook bij de orchideeën in het tuincentrum waar ik die middag met een buurvrouw was. 

En toen kwam er een vlinder voorbij.

Volgens sommigen 'een boodschapper van gene zijde'. Het is goed zo.

Onderweg waren er wat tramproblemen: op de heenweg was er een passagier onwel geworden waardoor de tram schoongemaakt moest worden. Door de bestuurder en conducteur want van de directie kreeg men geen toestemming naar de remise te rijden voor een goede schoonmaak. Op de terugweg was er een automobiliste die vond dat zij best door rood kon rijden en 'even voor de tram langs kon rijden'. Dat ging dus niet goed; een tram is namelijk steviger dan een auto.

's Avonds werkte ik nog een paar uurtjes voor ik naar bed ging.

Vrijdag besloot ik de keukenvloer weer eens te zwabberen. Dat je slof aan de vloer blijft plakken is een veeg teken. Stuurde diverse mensen diverse berichten via diverse media over diverse onderwerpen en had even een buurvrouw op visite. Ook verstuurde ik een sollicitatie: naar een bedrijf dat de boekhouding verzorgt voor mensen die werken in de creatieve sector. Lijkt mij geweldig om mijn passie voor cijfertjes en die voor 'de kunsten' te kunnen combineren!

Het was prachtig weer (26 graden! In Nederland. In september!) dus eind van de middag waren mijn mobieltje en ik aan de zonnige waterkant te vinden. 

Het geluk wilde dat er even een donkere wolk voor de felle nazomerzon schoof waardoor ik dit plaatje kon schieten:

Liggend aan de waterkant is het fijner berichten versturen dan van achter mijn bureau thuis. Blij dat ik deze dagen niet in Spanje (klik) woon of er op vakantie ben want daar zag het weer er iets anders uit dan in Nederland.

's Avonds had ik een uurtje een vriend op bezoek en ik nodigde hem meteen maar uit voor mijn bescheiden verjaardagsviering eerdaags. 

De rest van de avond ging ik rustig door mijn voorraad kostuums vanwege naderende entertainmentopdrachten en deed ook maar meteen (delen van) kostuums weg die ik waarschijnlijk nooit (meer) zal aantrekken.

Omdat het vrijdag was, publiceerde ik een stukje proza (klik). Ik noem dat maar zo omdat ik vaak niet weet of zo'n stukje van mij nu een gedicht of een verhaal is. Het verschil is niet altijd duidelijk.

Zaterdag was ik bijtijds de deur uit voor werk. Het had even geduurd maar ik mocht als entertainer opdraven op een heus festival. En leuk dat het was! Het weer was fenomenaal. Met als enig nadeel dat de voorraad drinkwater vrij snel op was en wij als medewerkers over moesten stappen op bier.

Het was een fijn weerzien met entertainmentcollega's. Waarvan sommigen er niet werkten maar gewoon als bezoeker rondliepen. Uiteraard - want het zal eens niet - kwam ik er ook een feestvierende buurvrouw tegen en maakte ik nieuwe vrienden. Zoals een dame die ik op weg naar het festivalterrein al was tegengekomen maar later ook op het festival zag. Meerdere malen zelfs kwamen wij elkaar tegen. Best opvallend op een terrein waar duizenden mensen rondlopen. Maar ja, ik wist welk kostuum zij aan had en ook ik schijn best op te vallen. Of dat nu aan mijn lengte van 1.40m ligt of aan mijn sprekende ogen is niet helemaal duidelijk.

Over ogen gesproken: zo zagen die van mij er bij thuiskomst die avond uit:

Doorgelopen make up en glitter all over. Had op zich wel foto's van mijzelf in kostuum willen tonen maar er was niet echt ruimte voor een mobieltje in het 'kostuum' dat ik het grootste deel van de dag droeg:

(Inderdaad: een paar stukken doek en een touw)

Maar er waren diverse professionele fotografen en ook bezoekers met mobiele camera's die foto's van mij en mijn collega's schoten. Zo werden diverse foto's van mij gemaakt terwijl ik bij een dj op het podium stond te dansen. Door een dame die het voor mij mooiste compliment van de dag maakte:

'Jij hoort gewoon op dat podium, schatje!' Lief, niet?

Ook lief voor mij was de organisatie: niet alleen door de professionele behandeling en met een goede avondmaaltijd

maar ook door mij te vragen of ik volgend jaar weer voor hen wil werken.

Hier stonden mijn collega's en ik de gasten welkom te heten door hen symbolisch van hun zorgen te ontlasten opdat zij zorgeloos van het feestje konden genieten:

Jelui begrijpt dat ik glimlachend nog even goed rondkeek bij mijn vertrek

en nog even intens genoot van dit uitzicht op de weg naar de tram die mij terug naar de realiteit van alledag zou brengen:

Tijdens mijn eetpauze publiceerde ik een vers Engelstalig gedicht (klik). Want het was zaterdag tenslotte.

Zondag werd ik wakker. Met spierpijn. Heerlijk! Lang geleden dat ik spierpijn had van urenlang dansen en door mul zand lopen. Ik gaf mijn arme, oude spieren wat rust door mailtjes te beantwoorden, mijn administratie bij te werken, aantekeningen uit te werken en weinig meer te doen in huis dan de was en de afwas.

De komende tijd zal het waarschijnlijk minder zonnig zijn dus ik deed een dutje aan de waterkant:

Waar ik een eendje zag genieten van een traktatie:

Het was officieel de honderdste 'warme dag' (Klik. Boven de 20 graden in De Bilt) van het jaar. Een verschijnsel dat de laatste paar decennia steeds normaler is geworden, ondanks dat dat door een steeds kleiner worden groep wordt tegengesproken.

Op weg erheen stopte ik weer wat voor mij boventallige spullen in mijn favoriete buurtweggeefkastje:

Op sociale media moest ik een conversatie helaas beëindigen omdat mijn gesprekspartner maar bleef komen met aantoonbaar onjuiste informatie en op gegeven moment zelfs overging tot liegen om zijn argumenten kracht bij te zetten. Erg jammer. Want wanneer je moet liegen om iets te bewijzen, bewijst dat alleen maar dat je geen bewijs hebt. En dat je liegt. Toch gingen wij, elkaar keurig een fijne avond wensend, netjes uit elkaar. Vind ik mooi.

Verder genoot ik van een heerlijk rustige avond en een stuk gebakken kip dat een buurvrouw mij had gebracht. De rest van de avond was voor het sorteren en verwijderen van e-mails (Ruim 8000 stuks. Hoppa!) uitschrijven van nieuwsbrieven kost een beetje tijd maar levert uiteindelijk ook tijd en ruimte op) en nog een paar van dat soort klusjes. Intussen genoot ik van een aflevering van Hawkeye, een 'realistische' serie over een superheld die ook gewoon een mens blijkt te zijn en bijvoorbeeld terecht komt op een LARP-evenement waar hij verbaasd rondkijkt. En waar ik eerder deze week over schreef. 

Het pleonasme van deze week is: een onverwachte verrassing

Heather Nova levert met Storm de muziek deze week:

Deze week staan wij stil bij het overlijden van Michail Gorbatsjov en Frank Drake.

Meer lezen? Mijn verhalenbundels