De week voorbij

Zij: Ik vind het verwarrend
Hij: Wat?
Zij: Dat je zegt wat je bedoelt
Hij: Waarom vind je dat verwarrend?
Zij: Hoe weet ik dan wat je bedoelt en weet je wat mijn moeder mij gisteren vertelde?
Hij: Omdat ik zeg wat ik bedoel. En nee, ik weet niet wat jouw moeder jou gisteren vertelde. Dat weet ik pas als jij mij dat vertelt.
Zij: Dat bedoel ik nou! Verwarrend!

Het is echt waar: de hersens van mannen werken anders dan die van vrouwen. Althans, in mijn ervaring.

Hoe ervaart u een (eventueel) verschil in manier van denken tussen man en vrouw? En heeft u voorbeelden? De leukste krijgt een eervolle vermelding in mijn volgende weekoverzicht.

Maandag werkte ik met een collega aan verbetering van het voorraadbeheer systeem van de brouwerij waar ik werk. Toch best handig wanneer een klant belt voor een bestelling en je hoeft niet fysiek de dozen bier in het magazijn te tellen en de klant terug te bellen met de vraag: 'Van het bier waar u negen dozen van wilt hebben wij er zes in voorraad, mag ik u interesseren in drie dozen van één van onze zeventien andere biersoorten?' De Molen van Sloten stond er weer mooi bij deze dag:

Thuis even snel een hapje eten geregeld voor mijzelf, een kat en een goudvis terwijl ik door de nieuwe berichten per whatsapp, sms en e-mail ging ten behoeve van de bijeenkomst die avond.

Het werd een machtig interessante avond in onze Loge. In principe (wij zijn ook maar mensen dus het gebeurt wel eens spontaan) doen wij niet aan discussiëren (waarbij het gaat om de ander te overtuigen van het eigen gelijk) maar aan compareren (waarbij je - zonder oordeel te vellen - je gedachtes over aan onderwerp naast elkaar legt en op die manier wel eens nieuw inzicht verwerft). De 'Circle of Influence' van Simon Covey kwam voorbij maar ook het 'Serenity Prayer'. Was lollig!

Net als de naborrel waar ik de aanwezige Broeders trakteerde op een drankje in het kader van mijn 50ste verjaardag die ik onlangs op mijn 52ste vierde.

Op de weg terug naar huis kwam ik rond elf uur een vriendin tegen van de vriend met wie ik recent onze verjaarsviering deelde. Zij en ik blijken volgens Facebook 37 gemeenschappelijke kennissen te hebben.

Uiteindelijk keurig iets na middernacht mijzelf de slaapkamer in gesleept. Best wel een beetje moe.

Dinsdag ruw gewekt door mensen die een hoogwerker bedienden, recht voor mijn deur.

Blijkbaar zijn er werkzaamheden aan het dak maar is de woningcorporatie 'vergeten' de bewoners in te lichten. Die vonden het al raar dat borden aangaven dat zij vier weken lang hun auto's niet in de straat mogen parkeren.

Flink aan het schrijven gegaan: een verslag van de bijeenkomst van maandag, aantekeningen uitwerken voor blogstukjes en verhalen, verhalenbundel redigeren, lolcats bedenken. Voor de lunch: pannekoeken (zonder tussen-n vind ik. Je bakt toch in één pan?) met spek en stroop!

Ik werd gebeld: of ik eerdaags wil kennismaken met het secretariaat van een stichting waar ik wellicht part-time (betaald!) mag komen werken. Gelukkig heb ik het niet erg druk in mijn leven.

Wat er ook gebeurt in mijn leven, ik blijf mij er iets van aantrekken van wat er in de rest van de wereld aan de hand is. Onlusten in Haïti (klik), ruim 20 doden bij protesten in West-Papua (klik), het faillissement van Thomas Cook (klik), een VVD-kamerlid die de wet heeft overtreden (klik), gletsjers die verdwijnen door de veel te snelle opwarming van de Aarde (klik), de president van Amerika die wegens leugens en bedrog wellicht wordt afgezet en de premier van Engeland die wegens leugens en bedrog wellicht wordt afgezet, et cetera.

Omdat ik rust pak wanneer het kan deed ik een kort middagdutje. Ook u gun ik rust. Daarom:


















Lekker niet, even niets?

's Avonds kwam een vriend eten. En hij nam het eten mee, ook nog! Kletsen, filosoferen...gewoon hartstikke gezellig. Tegen een uurtje of drie 's nachts maar eens gaan slapen.

Woensdag sprak ik maar twee buurvrouwen en draaide een was, werkte wat als Secretaris en aan mijn volgende verhalenbundel. Ook nam ik de tijd om te reageren op enkele tientallen van de ruim honderd ontvangen felicitaties voor mijn verjaardag, twee weken eerder. Op allemaal individueel reageren lijkt teveel op werk. Sorry.

's Avonds at ik bij een vriend en onderweg kwam ik langs deze gracht:

Samen zagen wij de Beatles Special bij De Wereld Draait Door. Zo kijk ik ook nog eens tv! Tijdens het strijken thuis, later die avond keek ik hoe de president van Amerika weer leugens verkondigde en valse informatie verspreidde terwijl er hem een afzettingsprocedure boven het hoofd hangt.

Hij had een buitenlandse mogendheid gedreigd eerder toegezegde steun te onthouden als dat land niet leugens over zijn grootste politieke rivaal de wereld in zou helpen. Bovendien heeft hij zijn dochter en zijn schoonzoon hoge posities in zijn regering gegeven. En verdient hij nog steeds geld aan het verhuren van kamers in zijn hotels en golfbanen. Die hij zelfs aan zijn eigen lijfwachten verhuurt wanneer die hem beschermen terwijl hij daar zelf vergadert en zo. Ook dat schijnt niet te mogen. Goh.

Donderdag overkwam mij iets wat nooit eerder gebeurd was: een jongedame stond voor mij op in de bus. Zij zag mij strompelen (omdat ik last had van mijn linkerbeen. Overgehouden aan het plaatsen van een nieuwe heup en bij vochtig, heiïg weer heb ik wel eens last)

Het was een beetje rare dag op het werk. Mocht verder gaan met het inwerken van mijn nieuwe assistent en het op weg helpen in onze systemen van onze nieuwe part time office manager. Leuk, al dat lesgeven maar mijn eigenlijke werk kwam flink onder druk te staan. Had niet eens tijd voor een paar privé-dingetjes tussendoor! ;-)

Dus met een collega maar rustig buiten de deur de lunch genoten. Gewoon, om er even uit te zijn. Bovendien kon ik toen zonder druk reageren op een paar berichten die ik ontvangen had.

's Avonds stond er voor mij een afspraak gepland maar die ging niet door. Daardoor tijd voor klusjes die waren blijven liggen zoals het uploaden van foto-albums van mijn computer naar de 'cloud' (lees: Facebook en Flickr), het uitwerken van een verslag, het beantwoorden van een paar e-mails en thee drinken met een buurvrouw.

De chocoladereep die wij deelden was in een mum van tijd soldaat gemaakt.

Vrijdag kletste ik onderweg naar de bushalte even met mijn kapper. Omdat ik deze dag niemand hoefde in te werken (oké, een collega uitleggen dat als je een document per e-mail verstuurt dat je dan niet het origineel kwijt bent en dat de vraag 'Is die ene betaling al binnen?' te weinig informatie verschaft om de vraag te beantwoorden tel ik even niet mee. Dat soort dingen zijn dagelijkse praktijk in het bedrijf waar ik werk.) kon ik voorkomen dat de werkachterstand zou oplopen. Bovendien mocht ik een vers experiment proeven.

Fijn!

Ook fijn is dat in het nieuws diverse zaken spelen waaruit blijkt dat er momenteel geen echte crisis bezig is in Nederland. 'De overheid wil wat doen aan het klimaatbeleid! Ze willen dus de auto afpakken van de hardwerkende Nederlander en dat doen ze door de maximumsnelheid op sommige wegen met maar liefst 10 kilometer per uur te verlagen!' Experts bogen zich over de vraag wat dat betekent. Hier (klik) hun bevindingen.

'De minister wil meisjes bun Barbie en jongens hun autootjes afpakken!' Ook dat is nepnieuws. Minister van Engelshoven wil dat speelgoedwinkels onderzoeken of het mogelijk is om speelgoed aan te prijzen zonder onderscheid te maken tussen specifiek 'jongens'- of 'meisjes'-speelgoed en dat wij daarmee kijken naar Frankrijk waar een proef van enkele maanden is gestart. Dus 'Frankrijk verbiedt genderspecifiek speelgoed!' en 'De minister wil dat ook!' is doodgewoon onzin. Maar vertel dat maar aan mensen die afgaan op spectaculaire krantenkoppen waar zelfs het Jeugdjournaal (klik) aan meedoet. Best vermakelijk vind ik om de 'discussies' te volgen over van welke mug er dit keer een olifant gemaakt moet worden. Zo heeft ieder z'n hobby's.

Thuis even een klein hapje gegeten en mijn huisdieren gevoederd. Hoefde de kat niet veel te verschaffen want die had zelf al wat geregeld.

Even opfrissen en dooooooorrrr. Naar een avond verhalen vertellen en de verjaardag van een vriendin op de betreffende locatie. Boeiende verhalen in het kader van Samizdat, stories from the underground. Verhalen van mensen die te leiden hebben (vooral hadden) van autoriteiten. Sprak er met 'oude' vrienden en maakte er nieuwe en hoorde en zag ellende met een glimlach worden gebracht.

 In de pauzes werden ook buiten verhalen gedeeld.

Gezongen werd er ook.

Een boeiende avond met mensen met zeer diverse achtergronden en van zeer diverse gezindten en leeftijden uit zeer diverse landen. Van 16 tot 72 en van Syrië tot Slowakije via IJsland. Afgesproken was dat iedereen zoveel mogelijk Engels zou spreken en gaandeweg leerde je woordjes van elkaars moederstaal omdat je soms de juiste Engelse uitdrukking of zinssnede niet kent. Mij was de eer gegund een bezoeker in het Nederlands te leren zeggen: 'Ik stond vanmorgen om vijf uur op.'

Onderweg naar de tramhalte zag ik een cruiseschip:

De tram op de weg terug naar huis deelde ik toevallig met een vriendin en haar zus. Met hen stapte ik uit op dezelfde halte en samen kletsten wij even bij, tijdelijk onder een luifel schuilend voor een heftige stortbui. Bij de avondwinkel haalde ik wat lekkers om thuis te knabbelen en wat voor het ontbijt omdat ik wist dat vlak na mijn ontwaken de volgende dag nog niet veel winkels in de buurt open zouden zijn. Bij het thuiskomen kletste ik nog even met een buurvrouw die net thuiskwam van haar werk en iets na een uur 's nachts gleden mijn oogleden voor enkele uren over mijn oogbollen.

Zaterdag haalde de daartoe ingestelde wekker mij kwart over zes uit mijn REM-slaap (ik droomde dat ik een revolutionaire manier had bedacht om sokken te vouwen en op te bergen). Tijd voor een plens water, mijzelf in nette kleren hijsen en op weg te gaan naar een filmset.

Die bleek op twee verschillende locaties te zijn. Een paar collega's en ik deden een biertje op de goede afloop:

Vanaf de tweede locatie kwam ik voor het eerst van mijn leven uit bij het nieuwe metrostation 'Rokin':

Kan nog niet al te veel over zeggen over wat daar gebeurde maar ongetwijfeld krijgt u dat te zijner tijd - als u dat wilt - te zien. Kleine hint: het lijkt absoluut niet op wat ik deed in dit filmpje:


Speciaal voor de opnames leende ik een shirt van de barman van het theater waar een deel van de film werd opgenomen en ik maakte van de gelegenheid gebruik hen te interesseren voor inkoop van het bier van de brouwerij waar ik voor werk. Ook bleek het een goede gelegenheid om nieuwe vrienden te maken.

Was tegen vier uur 's middags thuis, een kwartiertje uitpuffen op de bank (zekers, acteren is wel degelijk werk en kost dus wel degelijk energie) en dooooorrr! Ik maakte mij op om mij te vervoegen bij een flinke groep buren in het kader van Burendag. Ondanks de regen kwamen er verspreid over de middag tientallen buren langs voor een praatje en iets lekkers van de barbecue.

 Druiven uit eigen binnentuin:

 Op initiatief van een buurvrouw was er ook 

een plantjes weggeef-actie:

Beetje babbelen, beetje eten, rustig genieten en vroeg naar huis. Daar kreeg ik later op de avond een vriend op de koffie en samen zagen wij het elf uur worden. Tijd om te onderzoeken of mijn bed nog een beetje comfortabel lag. Dat bleek het geval want ik kan mij het moment dat mijn hoofd het kussen raakte niet herinneren.

Zondag iets na tienen wakker (buiten 's nachts een keertje mijn bed uit voor een plasje) en het heel rustig aan gedaan. Vegen, zwabberen, schrijven, opruimen, meubels verplaatsen, aquarium schoonmaken, planten water geven en een stukje wandelen.

Had 's middags even een buurvrouw op visite. Zij kwam mij wat worstjes en zo brengen die over waren van de buurtbarbecue. Lief!

Third Uncle van Bauhaus is de muziek van deze week:



Meer lezen? Mijn verhalenbundels

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/

Elk jaar weer (een verhaaltje)

In het café waar zij elkaar hadden leren kennen
bestelde hij hetzelfde als toen: twee biertjes.
Geen spectaculaire bestelling
maar het was wat zij toen dronken.

Hij liep naar hun tafeltje,
zette de biertjes neer en begon te wachten.

Tijdens het wachten
nam hij steeds een klein slokje van zijn bier.
Toen het glas leeg was
begon hij aan het andere.

Toen ook dat leeg was stond hij op,
groette de barman met een glimlach
en een hoofdknik en ging naar huis.

Elk jaar weer.

=====================

Meer lezen? Mijn verhalenbundels

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/

Vrouwenrechten

'Moslims zijn barbaren! In Nederland en België hebben wij tenminste al honderden jaren gelijke rechten voor mannen en vrouwen!'

Nou nee, niet dus.
Er heerst nog veel ongelijkheid tussen de seksen. Zo krijgen vrouwen vaak minder betaald dan mannen voor hetzelfde werk en zijn voor vrouwen de kansen om hogerop te komen in het bedrijfsleven kleiner. Anderzijds mogen mannen niet meedoen aan de jaarlijkse ladies bikeride (klik) en krijgen vrouwelijke bikinimodellen doorgaans meer geld betaald voor hun werk dan hun mannelijke tegenhangers. 'Ja maar vrouwen mogen geen Vrijmetselaar worden!' Ook dat is net niet helemaal waar. Ruim 200 jaar geleden werd de eerste vrouw oogluikend tot een Loge toegelaten en in Nederland trad rond het jaar 1900 de eerste vrouw officieel toe tot de Orde der Vrijmetselaren.

'Honderden jaren' gelijke rechten is een tikkie overdreven. Zo kwam zo'n 2000 jaar geleden de democratie naar boven als regeringsvorm maar duurde het ruim 1900 jaar voor vrouwen in Nederland hun stem officieel konden laten horen bij het kiezen van volksvertegenwoordigers. In 1918 met name. Vanaf 1956 was 'de vrouw' volgens de Nederlandse overheid niet langer handelingsonbekwaam (klik). Tot 1971 waren vrouwen wettelijk nog steeds ondergeschikt aan hun echtgenoot.

Anderzijds: toen mijn zoontje indertijd een groter bed nodig had en ik vanuit de Bijstand een goedkope lening van de gemeente wilde voor de aanschaf er van werd mij verteld dat die regeling inderdaad bestond. Voor Bijstandsmoeders. Als Bijstandsvader 'moet u maar gaan werken, meneer!'

Ook raar: in Nederland was het eeuwenlang voor vrouwen 'not done' om in een broek te lopen zoals het nu voor mannen nog steeds niet te doen is om zonder nare opmerkingen en vreemde blikken te ontlokken in een rok of jurk te lopen. Daarom noemen Schotten hun rok een 'kilt', dragen mannen van Indische komaf een 'sarong' en liep Jezus niet in een jurk maar in een...O ja, volgens de boeken en films wel degelijk in een jurk. Al twijfelen historici aan deze Hollywood editie van de bekende Bijbelse figuur. Mogelijk droeg Hij een tuniek. Of zo. Dat is een soort jurk. Dus. Als zodanig.

Overigens was het in de eerste drie eeuwen van het Christendom zo'n beetje verboden om afbeeldingen van de Zoon van God te produceren. Maar dat terzijde. Over Christendom gesproken: kijk eens hoe het staat met vrouwenrechten in de Biblebelt. En hoeveel vrouwelijke priesters verspreiden in Nederland en België het Woord van de katholieke kerk?

Persoonlijk ben ik benieuwd of mijn latere kleinkinderen nog échte gelijkheid tussen man en vrouw in Nederland gaan beleven. Vooropgesteld dat over een jaar of zestig Nederland nog bestaat. En niet is ingelijfd door België. Bijvoorbeeld. Of een provincie is van Ierland dat zich intussen heeft afgescheiden van Engeland.

Meer lezen? Mijn verhalenbundels

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/

Goed nieuws en kattenlog

Goed nieuws vind ik dat er mensen zijn als Greta Thumberg (klik)  die laten zien dat de vraag: 'Wat kan ik daar in mijn eentje nou aan doen?' geen vraag hoeft te zijn die met de handen geheven in een gebaar van hopeloosheid gesteld hoeft te worden. Een jaar geleden werd zij nog uitgelachen omdat zij in haar eentje voor het parlementsgebouw zat actie te voeren. Naast een foto uit die tijd eentje van een jaar later. Een foto die is gemaakt van een actie die zij heeft geïnspireerd:

Voor hen die vinden dat de 16-jarige activiste een zwakzinnig instrument is in handen van 'de mainstream media in dienst van de klimaathysterie': Greta is een jonge vrouw (die toevallig Asperger heeft) die de smoesjes van regeringen en groot-industriëlen (niet toevallig krijgen veel regeringsdienaren veel geld uit grote industrieën) als 'Sorry hoor, het is niet dat wij niet willen maar wij kúnnen er gewoon niets aan doen. Iets met economie en marktwerking en mijn vrouw wil een nieuwe auto die betaald wordt door mijn olievriendjes en zo maar dat snapt een eenvoudig meisje als jij tóch niet.' niet langer accepteert. Haar persoon en haar acties worden belachelijk gemaakt door mensen die bang zijn voor haar. Haar oprechtheid, haar openheid, haar gedrevenheid. Eigenschappen die zij zelf niet bezitten.

Eigenlijk zouden u en ik ons moeten schamen dat wij ons wél door die overheidssmoesjes in de luren laten leggen.

Hier een leuke herinnering aan Maneki Neko:

De lolcat van deze week:

'Als je niets kunt doen aan een situatie,

creëer dan een nieuwe oplossing.'

Meer lezen? Mijn verhalenbundels

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/

De week voorbij

Onlangs zag ik een advertentie waarin een snackgelegenheid een aanbieding aanprees: het ging om een Milk Shake. Voor mij klinkt dat als Appel Sap of Schoen Veter. Bezit u toevallig misschien een hand tas? 

Alsof mensen die teksten schrijven zich aanpassen aan het ogenschijnlijk steeds lagere niveau van taalonderwijs. Natuurlijk is taal veranderlijk. U en ik zouden slechts met bijzonder veel moeite iemand kunnen verstaan die 200 jaar geleden in Nederland leefde. Bijvoorbeeld. Maar toch.

Wat is uw ervaring? Gaat het gevoel voor taal plaatsmaken voor het gevoel van snel de juiste app-instellingen vinden van het nieuwe mobieltje? En is dat eigenlijk erg?

Maandag was ik op het werk nog even bezig met bijkomen van mijn verjaarsfeestje, de zaterdag ervoor. Ik bracht de frietbak terug die wij hadden geleend van de lokale snackbar en bedankte voor het gebruik ervan.

Maar het feesten ging nog even door want er was sprake van een afscheidsfeestje van een collega. Dus was er taart. Update: hier was het woord 'vlaai' natuurlijk beter op z'n plek geweest.

Opvallend genoeg werd er wel degelijk ook nog gewerkt.

Bij thuiskomst snel even opfrissen en omkleden want als een van 31 heren mocht ik meewerken aan de opening van het werkjaar van onze vrijmetselaarsloge. Het werd een prachtige avond. En er was champagne.

Wie iets meer wil weten over vrijmetselarij dan er in spannende boeken en films verteld wordt is van harte welkom op onze komende open avond op 30 september in Amsterdam: https://www.vrijmetselarij.nl/Open-dagen-avonden/ArtMID/12249/ArticleID/20 (wel vooraf even aanmelden graag).

Dinsdag was ik even naar de bank en naar de supermarkt waar ik flirtte met de caissière. Want zo ben ik. Heel onschuldig hoor! Maar leuk voor haar én voor mij. Als iedereen nu eens elke dag minstens één ander persoon zou laten glimlachen...

's Avonds stond ik glimlachend aardappelen te schillen, wetend dat een vriend de rest van de maaltijd zou verzorgen. Wij aten lekker en spraken over (de zin en onzin van) rassenleer, oude veldtochten, gezamenlijke vrienden en recepten.

Rond een uurtje of twee 's nachts kroop ik onder mijn dekbed.

Woensdag werd ik een tikkie verkouden wakker. Overkomt mij vaker bij weerswisselingen en is niet heel erg. Paar uurtjes gewerkt aan mijn administratie en als Secretaris van de maandagavondclub. Terwijl ik app-contact onderhield met een buurvrouw en een paar vrienden. Ja, ook via een mobieltje is echt stimulerend menselijk contact mogelijk. Zo'n apparaat levert niet alleen maar kommer en kwel op maar is een instrument. Geen doel. Dus.

Had 's middags een buurvrouw op de thee en wij deden er kaas en worst en plagerijtjes bij.

Gezellig!

Niet lang nadat zij haar eigen wooneenheid weer opzocht was ik de deur uit:

een vriend van mij trakteerde mij op zelfgebakken pannenkoeken. Met kersenjamprutje.

Heerlijk!

Natuurlijk spraken wij even over de Algemene Beschouwingen die volgden op Prinsjesdag en kwam ook de moord op een advocaat die een drugshandelaar als cliënt had ter sprake. Verder in het nieuws:

Volgens Saoedi-Arabië bewijzen brokstukken van drones dat Iran (een land dat al een jaartje of 200 geen enkel ander land aanviel) achter het bombarderen van een olieveld zat. Raar.

Dus als ik een gummiknuppel bestel via Ali Express en die knuppel wordt later bij een lijk gevonden dan 'bewijst' dat dat 'de Chinezen' (er staat immers 'Made in China' op de knuppel) achter de moord zitten. Goed om te weten!

Minder leuk nieuws en zeker niet grappig: tientallen kinderen kwamen om bij een brand in een school in Liberia.

Donderdag was het een rustige dag op het werk. Omdat het zo rustig was liet ik mijn reguliere werk (behalve het hoogstnodige) even voor wat het was ten faveure van het invullen van een rol als docent: ik mocht een nieuwe collega het een en ander bijbrengen en het laatste werkuur verrichtte ik wat ingewikkelde werkklussen. Een biertje kreeg ik voor de broodnodige vloeibare inspiratie:

Onderweg naar huis kwam ik langs dit gebouw

en daar in de buurt een buurman tegen met wie ik even een babbeltje maakte.

Terwijl er bewegende beelden voorbij kwamen op een televisiescherm verwijderde ik een stapel vinyl singels uit mijn collectie.

Een volgende keer zijn de langspeelplaten aan de beurt. Dan blijven alleen de platen over die ik zeker nog eens zal draaien. Wat mijn huis uit gaat verdwijnt zeker niet in een afvalcontainer maar hoop ik kwijt te raken aan bevriende DJ's. Vroeg naar bed om de dreigende verkoudheid het hoofd te bieden.

Vrijdag was het schitterend weer. In beide betekenissen. Had wat last van branderige ogen en dat bemoeilijkte mijn beeldschermwerk enigszins. Toch flink kunnen werken aan de debiteurenadministratie en zo. Mocht een nieuw biertje proeven

en de vrijdagmiddagborrel was gezellig.

Leuk dat ik mijzelf deze dag een factuur mocht sturen voor de zaalhuur vanwege mijn verjaardag, een week eerder.

Thuis gegeten, met de kat gespeeld en wat huishoudelijke klusjes (een handwas en zo) opgeknapt. Daarna opgefrist en omgekleed voor een bezoek aan een lokale horecagelegenheid. Waar ik de barman interesseerde om wat bier af te nemen van de brouwerij waar ik werk, de DJ interesseerde om wat vinyl van mij over te nemen en wat danste en flirte en een fijn biertje dronk.

Want zo ben ik.

Die avond speelde er een band. The Black Djangos produceren 'psychedelic surf' muziek.

Alsof de Beach Boys punk hadden gemaakt. Of zo. Zeer dansbaar en erg gezellig!

Zaterdag (na dik acht uren slapen!) een uurtje in huis aan de gang gegaan en vervolgens boodschappen gehaald voor het avondeten. Mijn zoon ontmoette ik bij zijn moeder om haar te steunen na het ontvangen van slecht nieuws. Fijn om te zien dat zij duidelijk gesterkt werd door ons bezoek. Tussen haar adres en het mijne ligt de rivier de Amstel:

Terwijl onze zoon bij vrienden Formule 1 ging kijken, was ik bij een dames basketbaltoernooi waar ik bijkletste met een vriendin die ik op mijn verjaarsfeestje voor het eerst in jaren weer gezien had en met wie de gespreksstof nog lang niet op was. Wij genoten van het prachtige weer en het gezelschap. En een biertje.

Thuis even aan de thee met een buurvrouw die haar kopje nog niet leeg had voor mijn twee oudste kinderen zich aandienden. Terwijl ik met mijn zoon stond te koken

(een enchilada-schotel met bonen, linzen, kip, tomaat en kaas en zo)

vermaakte zijn zus zich met een doos vol oude spulletjes van haar uit de tijd dat zij nog part time bij haar broer en mij woonde. Later op de avond had ik nog even een buurvrouw over de vloer.

Het was fijn en gezellig: een dag vol met zoeken en vinden van verbinding met mensen die niet bang zijn om te spelen en dat spelen net zo serieus nemen als het leven in het algemeen.

'Botox voor je brein' van Tim Drake en Chris Middleton is boek nummer 13 van dit jaar en ik las het zondag uit, liggend aan de waterkant, genietend van een zomerdag met een graadje of 25 celsius.

De titel vind ik wat verkeerd gekozen (maar allitereert wel lekker) maar het origineel is misschien niet erg pakkend: 'You're as young as you think'. Gelukkig gaat het om de inhoud. Die bestaat uit tips om een jonger brein te houden dan wel te creëren. Vaak hebben jongere mensen een jonger 'brein' dan oudere mensen maar dat hoeft niet per sé.

Voorbeelden van 'jonge breinen' zijn de Dalai Lama en Steve Jobs. Maar ook die buurvrouw van 92 met die pretlichtjes in de ogen wanneer zij over haar eerste vriendje praat of een kat ziet spelen is waarschijnlijk iemand met 'een jong brein'. Inmiddels heeft heus onderzoek aangetoond dat mensen met een jong brein niet alleen ouder worden dan mensen die liever geen enkel risico nemen maar doorgaans ook een prettiger leven leiden.

Samenvattend: als er een voorstel voorbij komt zegt iemand met een 'oud' brein 'Nee, dankjewel. Bedankt voor het aanbod.' terwijl iemand met een 'jong' brein zal zeggen 'Ach, waarom ook niet? Oké, ik doe het!?'

Voordat ik mijn lichaam in het gras bij de waterzijde vlijde wisselde ik de lakens en stopte ik een was in de wasmachine. Na het heerlijk verpozen werkte ik een uurtje aan de voorbereiding van een vergadering. Het plan was om na het werken, koken en eten nog even een paar mensen te bellen maar kon mij er niet toe zetten. Dus een half uurtje onderuit gezakt op de bank hangen en tijdig naar bed.

Het pleonasme van deze week is: 'Mijn verwachting vooraf was...'

Michael Kiwanuka met 'Love and Hate' is de muziek van deze week:



Deze week staan wij stil bij het overlijden van Derk Wiersum, Daniël Wayenberg, Fernando Ricksen en Wim Crouwel

Meer lezen? Mijn verhalenbundels

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/

Onbereikbare Liefde (een verhaaltje)

Hij kon er niets meer bij hebben.
Dat zou niet goed gaan.
Dus besloot hij - na jaren van overdenking -
eens goed op te ruimen.

Terwijl hij opruiming hield in huis
werd het steeds leger in zijn hoofd.

Ooit zouden zijn huis en hoofd
zo leeg zijn dat hij weer ruimte had
in zijn hart.

Hij zou dan opstijgen.

Steeds hoger en hoger!
Tot hij haar vond,
zijn onbereikbare liefde.

=====================
Meer lezen? Mijn verhalenbundels

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/

Om je voor te schamen?

Had hier wel eens laten weten dat ik ooit per abuis een privé-bericht voor iemand in een groepsapp plaatste en mij daarover een tikkeltje schaamde. Dat was niet de enige keer in mijn leven dat ik een 'oeps!' -moment beleefde.

Zo was er die keer dat mijn moeder enthousiast de deur van mijn tienerkamer opende. Om vervolgens te ontdekken dat ik niet in mijn eentje in bed lag. En zo zijn er meer momenten:

Werd ooit aangesproken door een dame in een kroeg. Zij vroeg zich verbaasd af waarom ik haar niet herkende want wij hadden pas enkele weken daarvoor uitgebreid gebabbeld. In de sauna. Dat realiseerde ik mij pas toen ik er uit floepte: 'Sorry, ik herkende je even niet met je kleren aan.' Zij kon er wel om lachen. Haar man die op de kruk ernaast zat ook. Denk ik.

Volgens mij zijn er geen mensen die zich niet even met het schaamrood op de kaken realiseerden dat zij misschien beter niet hadden kunnen doen wat zij op dat moment deden.

Een paar werkgevers geleden kwam een nieuwe collega met mij kennismaken. 'Hoe moet ik jou noemen?, vroeg hij.'Wat vind jij prettig? Dwerg, liliputter, klein mens?' -'Wat vind jij prettig om genoemd te worden?', was mijn wedervraag. 'Neger, zwartjoekel, roetmop? Of zal ik gewoon George zeggen? Dan mag jij mij Terrence noemen!' Dat was een oeps-momentje voor mijn nieuwe collega (die overigens geen George heette. Die naam heb ik gefingeerd.)

Velen schamen zich bij de dokter en dat schijnt het meest het geval te zijn bij hoogopgeleiden.

Hoe dan ook: iedereen schaamt zich wel eens.

U toch ook?

Meer lezen? Mijn verhalenbundels
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/

Goed nieuws en kattenlog

Goed nieuws voor de nabestaanden van William Earl Moldt (klik). 22 Jaar nadat hij zijn vrouw liet weten onderweg te zijn naar huis is zijn auto met daarin zijn stoffelijke resten gevonden in een vijver in de staat Florida. Iemand zag via Google Earth opvallende bandensporen en zo werd duidelijk wat er met de toen 40-jarige man is gebeurd en kan hij een fatsoenlijke uitvaart krijgen.

Billy de Kat op het vloerkleed

dat er inmiddels niet meer is.

Omdat vlooien het fijn vonden

er hun eitjes in te leggen.

De lolcat van deze week:

'Ga recht op je doel af!

Maar wees bereid van koers te veranderen.'

Meer lezen? Mijn verhalenbundels
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/

De week voorbij

'Kijk niet achterom want dan zie je niet wat er voor je ligt'. Of wel: wie te veel in het verleden blijft hangen kan zich niet richten op zijn toekomst. Wat niet wil zeggen dat wij niet zouden kunnen leren van het verleden.  Helaas is het zo dat de geschiedenis ons leert is dat wij maar weinig leren van de geschiedenis.

Wat heeft u geleerd uit uw eigen persoonlijke geschiedenis?

Maandag had ik nog een beetje last van 'kleine oogjes' met dank aan het voorafgaand weekend en mijn nieuwe assistent was er niet. Jammer. Maar de nieuwe tijdelijke office manager wegwijs maken in de door ons gebruikte systemen verliep voorspoedig. Wij vormen nu al een uitstekend team!

Ooit werkte ik met een office manager die er genoeghen in schiep om per e-mail box tientallen verschillende 'sub-mappen' aan te maken: 'Is afgehandeld door (naam)', 'Is doorgestuurd naar (naam afdeling'), 'Moet nog worden beantwoord', 'Hoeft niet op gereageerd te worden', 'Is een nieuwsbrief', en zo verder. Bijzonder tijdrovend en volkomen nutteloos. Zeker in het mailprogramma 'Mozilla Thunderbird' waarin het zoeken van mailtjes op inhoud of afzender een eitje is en men bovendien mailtjes van een 'label' ('Belangrijk', 'Ter informatie') kan voorzien, mocht dat nodig zijn.

Maar vaak is het dat niet: eenmaal doorgestuurd is een mailtje een doorgestuurd mailtje. Daar een apart etiket aan hangen of de moeite nemen het bericht te verplaatsen naar een daartoe aangemaakte submap is weinig meer dan tijdverspilling. Alsof je een post-it briefje plakt op een leeg glas met op dat briefje geschreven: 'Dit is een leeg glas'.

Al met al een prima werkdag.

Thuis even een restje zelfgemaakt avondmaal (Praktisch want buitenshuis kan ik niet alles eten. Althans, het kan wel maar niet zonder vervelende consequenties. Hierdoor (klik)) verwerkt, de kat en goudvis eten gegeven en de computer opgestart om een verslag af te drukken. Maar de printer weigerde dienst. Het betreffende document dus maar per e-mail gestuurd naar een lid van de groep die later die avond vergaderde: het bestuur van onze Vrijmetselaarsloge. Onderweg naar de vergaderplek kwam ik langs het altijd weer inspirerende Amsterdam centraal station en met de metro

reed ik vanaf daar naar Amsterdam Zuidoost. Een half uurtje later liep ik langs het gebouw waar mijn broer woonde toen hij net op zichzelf ging. Herinneringen.

Verder lopend (een klein kwartier) belde, mailde en appte ik een paar mensen. Soms best handig, zo'n looptelefoon! Bovendien: hoe krijg ik anders mijn agenda vol? ;-)

Een goede vergadering met diverse interessante punten. Sommige praktisch ('Wie maakt na afloop de bar schoon?') en anderen meer 'maçonniek'. Onder meer over het bepalen van een thema voor het komend 'werkjaar'. Dat is geen sinecure maar een zeer serieuze aangelegenheid. 'Is er een goede balans tussen 'esoterisch' en 'pragmatisch'? Voldoende ruimte voor eigen interpretatie maar niet zoveel dat het thema ondergesneeuwd raakt?' 'Zet het aan tot daadwerkelijk compareren of tot een opsomming van data?' En zo verder. Een drankje erbij voor de broodnodige inspiratie en gespreksstof:

Al met al iets na middernacht mijn luikjes gesloten.

Dinsdag iets langer in bed blijven liggen dan ik van plan was. Boodschappen gedaan en verder gegaan met opruimen in huis. Een goed maar voor mij oncomfortabel paar schoenen in de grote weggeef doos gelegd en een opschrijfboekje gevonden dat aantekeningen van mijn moeder bleek te bevatten uit de tijd dat de kinder'bescherming' vond dat ik als alleenstaand vader ('Een man kan in zijn eentje toch geen kind opvoeden!? Wij plaatsen hem voor u in een pleeggezin. U hoeft alleen maar een paar honderd gulden per maand te betalen en als het allemaal goed gaat krijgt u over een jaar of acht bezoekrecht. Fijn toch?' Ik was boos. Heel boos. Ik leerde het de Hulk. Boos zijn.) niet voor hem mocht zorgen.

Door psychische manipulatie van een paar sleutelfiguren en een paar juridische trucs van een via via bevriend jurist is het ons toen gelukt om mijn moeder ('Ja, een vrouw kan natuurlijk wél in haar eentje voor een kind zorgen. Dat weet toch iedereen?') zijn pleegmoeder te laten worden. Meer herinneringen. Bij het vinden van dat notitieboekje. Dus.

De opborrelende negatieve emoties (jarenlang had ik als terugkerende nachtmerrie dat de oproerpolitie met geweld mijn huis wilde binnendringen om mijn zoon weg te halen bij mij. Via haar auto met een grote grijns bekeken door de maatschappelijk werkster van het ziekenhuis waar mijn zoon was geboren. In mijn droom had ik mijn huis gebarricadeerd en een gehelmde ME'er stak zijn hoofd door de geforceerde opening in de houten planken voor mijn raam. Ik pakte zijn hoofd tussen mijn handen, keek hem in de van angst groot geworden ogen, zei 'Sorry' en draaide zijn nek om. Nog steeds hoor ik af en toe die misselijkmakende 'krak!'.) gebruikte ik om te stofzuigen, zwabberen en strijken.

's Avonds kwam een vriend eten. En koken. Fijn zitten kletsen. Over geschiedenis, complotten, relaties, films, muziek. En opeens was het drie uur 's nachts.

Woensdag de tijd genomen om een beetje bij te komen van de week ervoor. Door onder meer heel rustig het aanrecht schoon te maken, mijn honderden boeken te sorteren op 'wil ik graag nog lezen', 'mag weg' en 'hou ik in de kast omdat het in mijn ogen een klassieker is'. Beetje gewerkt voor de Loge en in mijn huis. Door mijn stapel muziek-op-vinyl waarvan ik een deel kan afstaan aan een bevriend DJ. Tijdens het sorteren een muziekje op en denkend aan de mooie momenten waarvan de beelden bij het zien van de plaatjes vanzelf boven kwamen drijven.

Heerlijk rustig! Het weer (striemende regen, algehele nattigheid en een onprettig frisse wind) deed mij niet verlangen mijn woning te verlaten dus ik bleef binnen. Lezen, bellen, thee drinken met een buurvrouw, even kletsen met een andere buurvrouw en administratieve werkzaamheden en zo.

Er was weer veel in het nieuws (Wapen in huis burgemeester Halsema, 'Gouden Eeuw', Wilders, Brexit...) en over sommige zaken heb ik een beter beargumenteerde mening dan over andere zaken maar laat ik volstaan met een oproep om te waken voor schreeuwende krantenkoppen en nieuwsvervalsing met als doel het bewerken van de publieke opinie. Hier een voorbeeld.

Donderdag zag het er even niet zo uit maar rond de lunch was het bijzonder zonnig en warm dus ik genoot mijn lunch buiten de brouwerij.

Fijn gewerkt aan een overzicht van leveranciers ('Waar kopen wij onze lege bierflessen in, wie is daar de contactpersoon en wat is ons klantnummer?'. Hetzelfde voor bieretiketten, folders, bierviltjes, mout, inkt, juridisch advies, et cetera.). Ook loste ik op het werk een klein ICT-probleem op: geen internet. Even nadenken, zoeken en...iemand had de stekker eruit getrokken van een stekkerdoos ten behoeve van het opladen van een laptop. Modems hebben stroom nodig. Opgelost!

's Avonds bakte ik een pizza voor mijzelf en een buurvrouw.

Vind ik gezellig, samen eten, kletsen en thee drinken.

Vrijdag miste ik 's ochtends mijn overstapbus. Maar geen nood! Een meneer die ik een paar maanden terug voor het eerst ontmoette in een lokale club nodigde mij op de koffie bij hem thuis om het half uur wachttijd op een leukere manier uit te zitten dan pruilend in de abri die vanaf zijn balkon goed te zien is:

Hij nodigde mij uit voor een feestje en ik hem.

Een half uur later dan gepland op kantoor hield ik mij bezig met de creatie van een vers debiteurenoverzicht en een stuk crediteurenbewaking. Klinkt misschien wat saai maar zoals met alles is het wat je er van maakt: muziekje erbij, even naar buiten om te praten met een collega en even kletsen met een nieuwe stagiaire. Intussen kreeg ik af wat ik af wilde hebben en wist ik een dove collega een goed weekend toe te wensen in gebarentaal.

Na het werk even langs bij een buurvrouw met een puntje overgebleven pizza waarvoor zij eerder de verse ananas had bezorgd en om haar te bedanken voor het lieve verjaarskaartje wat ik van haar ontving. Daarna wat boodschappen gehaald voor mijn verjaarsfeestje, het laatste puntje pizza opgeknabbeld, een plens water over mijn gezicht en naar een feestje in een kroeg ter ere van Vrijdag de Dertiende. Onderweg erheen kwam ik langs een vroeger politiebureau

en met een vriend samen vond ik een plekje op het terras aan een tafel die hij als metaalwerker ooit had gemaakt:

Gezellig! Niet lang gebleven want best wel een beetje moe en de dag erna weer een feestje. Ben toch ook de jongste niet meer...

Zaterdag werd ik jarig wakker. 52. Maar die avond vierde ik mijn 50ste verjaardag omdat ik dat twee jaar geleden eigenlijk niet deed. Door omstandigheden. Ontving ruim 100 felicitaties per telefoon, WhatsApp, Messenger, E-mail, SMS, Facebook, LinkedIn en Insta DM! Als Hyves nog had bestaan... Wat een verwennerij, niet? Prachtige cadeau's ook en niet altijd in fysieke verschijningsvorm.

's Ochtends nog even wat laatste verjaarsschapjes gehaald en onderweg naar en van de supermarkt even wat buren gesproken. Onder meer over de naderende Burendag. Het was waarlijk een prachtige dag dus ik genoot even van een zen-momentje aan de waterkant:

Voor mij begon de avond met het leggen van een goede bodem voor wat mijn maag later in de dag zou overkomen: had in een naburig restaurant met vrienden afgesproken. Bij wijze van voorpret, zeg maar. Mijn zoon (zijn oudste zus kwam later op de avond naar mijn verjaarsfeest. Ook heel fijn om haar weer te zien!) en een vriendin van mij kwamen er gezellig bij zitten en gezamenlijk togen wij naar de feestlocatie: de brouwerij waar ik werk.

Oude vrienden, nog oudere vrienden, nieuwe vrienden die een connectie legden met jonge vrienden, vrienden van vrienden die andere vrienden van vrienden toevallig bleken te kennen en het besef dat vriendschap misschien wel de meest onderschatte én meest waardevolle vormen van liefde is. Het was fijn.

Hier een paar foto's:

Zoon, oudste dochter en mijn achternichtjes

Die door de mensen die dit stukje lezen via Facebook niet te zien zijn omdat Facebook dat niet toestaat. Die mensen vraag ik op de link onderin dit stukje te klikken om de foto's te kunnen zien. Natuurlijk kan ik de foto's stuk voor stuk uploaden naar Facebook en op de juiste plek invoeren maar dat ga ik niet doen. Let wel: ik hou van jullie maar dat is mij teveel moeite.

Heel tof ook dat ik lieve berichtjes mocht ontvangen van de nog steeds vrij hechte cast van De Elephantman (klik. Voor een filmpje van de voorstelling en zo), de musical waar ik vorig jaar oktober in mocht meespelen.

Tegen drie uur 's nachts rolde ik intens tevreden mijn bedje in.

Zondag deed ik best lang over het proces van wakker worden. In bed reageerde ik dankzij mijn mobieltje op een aantal felicitaties (iedereen die mij - op welke wijze dan ook - feliciteerde persoonlijk bedanken zat er gewoon niet in. Dan zou ik nog een dag of wat nodig hebben. Wel met een aantal vrienden vervolgafspraken gemaakt omdat je op zo'n feest nu eenmaal niet de tijd hebt om uitgebreid met alle aanwezigen te kletsen.

Even een kop thee met een buurman en buurvrouw en even een rondje lopen om de spinnenwebben in mijn kop te verjagen. Het was prachtig weer!

Ik stopte even bij een openbare boekenruilkast, haalde er een boek uit (kon als rechtgeaarde nerd deze echt niet laten liggen) en stopte er acht stuks terug voor in de plaats.

Ook zo ontstaat er steeds meer ruimte in mijn huis. Daar heel kalmpjes aan de planten water gegeven, een beetje lopen opruimen, de vensterbanken schoongemaakt (de kat ligt er graag. En neemt wel eens wat mee van buiten), zitten lezen en berichtjes verstuurd en ontvangen. Door tijdig naar bed te gaan mij voorbereid op de volgende week.

Het pleonasme van de week is: 'Lokaal buurthuis'.

'Live by the Day' van Skinscape is de muziek van deze week:


Deze week staan wij stil bij het overlijden van Bacharuddin Yusuf Habibie, Eddie Money, Charlie Cole en Sean Stephenson. Die een week eerder overleed.



Meer lezen? Mijn verhalenbundels

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/