Nu kan ik een hele verhandeling gaan houden over waarom de Amerikanen (en dús Nederland want die loopt gewoon achter Amerika aan, licht voorovergebogen met de lippen op bil-hoogte)) militairen naar Afghanistan blijft sturen, of ik plaats gewoon de link naar een uitstekend artikel over dat onderwerp op Sargasso.
Een andere link verwijst naar de recensie van mijn boekje maar omdat dit anders een heel saai stuk wordt volgt hier integraal de gehele tekst, zoals die onlangs verscheen op About:Blank (en ja, ik ben er trots op):
Recensie Verzamelde Verhalen van Terrence Weijnschenk
Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen en zeggen dat de titel het boekje geen eer aan doet. Na het dichtslaan bekroop mij het gevoel dat een titel als Vluchtige Ontmoetingen meer recht zou doen aan deze kleine hartenkreten.
Het boekje is een verzameling van 35 verhaaltjes, de meeste niet langer dan een bladzijde. Volgens de achterkant van het boek zijn sommige van deze verhalen reeds eerder gepubliceerd door de schrijver op zijn blog, http://terrebel.blogspot.com. Verder wordt hier vermeld dat het om – al dan niet – verzonnen anekdotes gaat waarin geen namen worden genoemd van de betrokkenen en mocht u zichzelf herkennen in een der verhalen dan is dat hoogstwaarschijnlijk toeval. Maar misschien ook niet…..
Dit wekt toch wel mijn nieuwsgierigheid. Wie zijn al die dames? De meeste verhalen gaan over de liefde en laten je even binnenkijken in het gevoelsleven van de schrijver - al dan niet verzonnen -. Tijd is ook een belangrijke factor in vele verhaaltjes en zorgt voor een melancholische sfeer. Sommige verhalen zorgen ook voor een lach. Zoals bij het verhaaltje Vriend.
De verhalen zijn klein maar fijn maar hadden soms nog best wat kleiner mogen zijn. Een voorbeeld daarvan is de laatste alinea in het verhaal Gezegd dat luidt: “Met het terugtrekken van zijn hand slikte hij ook de niet-uitgesproken woorden in. Die waren niet meer nodig want in wezen was alles nu al gezegd” Hier wordt net wat te veel uitgelegd in die laatste zin. Daar was het voldoende geweest om te eindigen met “Alles was nu al gezegd”.
Wat ik een geweldig openingszin vind, in het verhaal Het ritme van de rit, is: “Ik heb graag een naam bij mijn fantasieën”. Misschien voor de nog jongere partyganger een afgezaagde frase, ik weet het niet maar ik vond het een goede binnenkomer.
Kortom een leuk boekje met interessante hersenspinsels die dus zoals op de achterflap staat vermeld een vervolg gaat krijgen. Ik ben benieuwd!
zaterdag, 04 december 2010 om 10:21 / Auteur: Anoushka
En dan is er weer Over Onbekende Helden, de nieuwe rubriek op dit blog. Dit maal over William Kamkwamba. Inmiddels 23 maar toentertijd 14 bouwde deze jongeman uit Mali geheel en al zelfstandig een windmolen die zijn dorp van stroom voorziet. Hij was niet naar school gegaan omdat daar geen geld voor was maar studeerde op eigen houtje in de lokale bibliotheek. Hij raakte geïnspireerd en bouwde een windmolen die bestaat uit ondermeer afvalhout, platgeslagen dakgoten en een halve oude fiets.
Duurzaam hoeft niet altijd hightech te zijn en je kunt ontzettend veel bereiken door pure volharding. Hij had verder geluk dat hij volledig gesteund werd door zijn ouders (papa ging voortaan lopend want hij offerde zijn fiets op omdat hij geloofde in zijn zoon) en niet op het land hoefde te werken. En vooruit: hier de link naar het volledige verhaal.
Posts
