De week voorbij

Het zal u wellicht verbazen, maar ik spreek wel eens mensen die ik nog nooit eerder gesproken heb. Om iemand snel een beetje te leren kennen, stel ik vragen als 'Wat doe je?', 'Waar houd jij je mee bezig?' of bijvoorbeeld 'Wat drijft je?' Daar komen altijd interessante antwoorden uit.

Zo hoorde ik bijvoorbeeld deze verschillende antwoorden van verschillende mensen: 'Ik ben danseres', 'Ik schilder graag', 'Ik heb het druk met mijn kinderen', 'Ik werk op een accountantskantoor', 'Ik word blij van wandelen' en nog zo wat.

En altijd valt mij weer iets op. Nee, niet alleen dat nagenoeg alle antwoorden met het woord 'Ik' beginnen. Wat mij logisch lijkt. Neen, het valt mij echt op dat ik zelden van mensen hoor dat zij met meerdere projecten bezig zijn, verschillende passies hebben en ook horen dat iemand twee beroepen heeft is zeldzaam. Soms komt een combinatie voor en heeft iemand een beroep én een passie. Of een passie én een project. Maar verreweg de meesten houden zich voornamelijk met één enkel iets bezig. 

Nu vraag ik mij dus af: heeft u meer dan één beroep/passie/project waar u zich tegelijkertijd mee bezighoudt?

======================

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/TerrebelAuthortainer

Meer lezen? Mijn verhalenbundels

==================

Maandag werd ik wakker om kwart over zeven, een half uur voor mijn wekker afging. Beetje jammer. Maar er gloort hoop: nog voor de zomer (hopelijk die van 2023) is men waarschijnlijk klaar met de wegwerkzaamheden voor mijn deur. Ze werken hard hoor, de wegwerkers. Maar hun machines en zijzelf maken nogal wat herrie. Ik vind het een tikkeltje irritant wanneer mensen aan mijn slaapkamerraam (geen dubbel glas...) op luide toon conversaties voeren. Of ze nu Oegandees, Roemeens, Indiees (taalgrapje, Marianne. Ik weet dat de juiste term 'Hindi' is ;-)). of Hagenees spreken.

Het was tijd voor de eerste lesmorgen van de cursus 'Succesvol naar werk', mij attent aangeboden door de overheid. Deze dag werd gesproken over wat de cursus inhoudt en stelden de deelnemers en cursusleidster zich aan elkaar voor. 

Was even in paniek omdat ik het aanmeldingsdocument niet kon vinden, terwijl ik nochtans zeker wist dat goed bewaard te hebben. Toch maar zonder papier mijn jas aangetrokken en mijn sleutels van het haakje gehaald. En daar was dus het papier. Dat ik met vooruitziende blik in het zicht had gehangen. Silly me.

Mag trouwens ook de kerstkaarten wel eens verwijderen.

Het viaduct bij de betreffende tramhalte kende ik als een naargeestige plek. Vrij ideaal als je op zoek was naar een tweedehands infuusnaald, zeg maar. Of intens geniet van de geur van menselijke urine. Maar de plek bleek geschilderd, opgeknapt, verlicht en voorzien van interessante kunst. Fijn!

In het gebouw zelf kon je koffie bestellen bij een heuse 'gebaarista'; doven/slechthorenden kunnen ook gewoon werken. Dus. 

"Leer in 10 seconde", zag ik maar niet als schrijffout maar als "Amsterdams dialect".

Ook de automaatkoffie was trouwens van prima kwaliteit. En gratis. Toch mooi meegenomen. Of juister gezegd: ter plekke gedronken. En een tweede bakkie gehaald in de pauze.

Op de weg terug naar huis haalde ik een foto-bestelling op. De banner voor 'mijn' onderdeel van een verhalenvertelfestival houd ik nog even geheim maar ik was ook toe aan een nieuwe sleutelhanger. De vorige was van goedkoop plastic en inmiddels zo beschadigd dat je niet meer kon zien dat het een foto van mijn kinderen betrof. Tijd voor een upgrade dus:

Na een paar uurtjes werken, waarbij ik mijn woning kon bevrijden van een leuke hoeveelheid overbodig papierwerk, 

was het tijd voor een boeiende avond in mijn Vrijmetselaarsloge:

het betrof een speciale 'Comparitie' betreffende de mores van de club. Niet alleen voor de nieuwe leden interessant om te horen wat zoal de geschreven alsook de ongeschreven regels zijn van een vereniging. De avond duurde lang en er waren veel 'waarom'-vragen. Een borreltje was dan ook dik verdiend.

Dinsdag ging ik aan de slag met de gemaakte aantekeningen en het de dag ervoor op cursus meegekregen huiswerk. Ook maakte ik een begin met de (online) cursus ten bate van mijn komende werk als stembureaulid. 

's Middags ontmoette ik een vriend met wie ik gezamenlijk werk besprak. Onder het genot van een kopje koffie en een portie bitterballen. Hij trakteerde. De schat.

In een woonkamer uit de jaren '70? 

Nee hoor, dit is gewoon een deel van de inrichting van een café-restaurant. Op de weg terug naar huis haalde ik bij de supermarkt nog wat ingrediënten voor het avondeten:

Na nog een paar uurtjes werken (van het zien van mijn takenlijst werd ik al moe. Maar vooruit. Dat is een onderwerp voor een later blog), besloot ik dat het tijd was voor een aflevering van de Japanse serie Alice in Borderland. Niet alleen goed voor het ontwikkelen van je taalgevoel maar het is ook altijd goed om wat te leren over andere culturen. Leren over andere culturen zorgt ervoor dat je mensen wat beter begrijpt en dus wat minder 'nationalistisch' (ik vind 'racistisch' eigenlijk best een naar woord. Maar racisten zijn nu eenmaal racisten) wordt.

Woensdag zou ik 's ochtends bij een vriend gaan koffiedrinken maar er kwam wat tussen dus ik maakte een nieuwe afspraak met hem. Hield mij bezig met opruimen, schoonmaken, de stembureaucursus en wat administratief werk voor de Geheime Jongensclub. Terwijl ik probeerde de werkgeluiden van buiten mijn kantoorruimte/slaapkamer buiten te sluiten met muziek van onder andere Anne Clark en The Passions. Zat even in een 'eighties New Wave mood', denk ik.

Het was eigenlijk best fijn dat een buurvrouw mij vroeg haar te begeleiden bij een tocht over de markt die middag. Dus ik zette mijn wasmachine aan het werk voor ik de buurvrouw mocht trakteren op een overheerlijke Vietnamese loempia: 

Waarna wij een winkel binnenstapten waar het hart in het Indonesisch deel in ons sneller ging kloppen: een handel in Aziatische voedselproducten. 'Kijk, dát is nog eens een potje sambal!'

Tussen al het snoepgoed uit verre streken voelde ik mij als een...eh...kind in een snoepwinkel. 

Als een kind dat zo jong is dat het nog niet kan lezen, zelfs. Want mijn Vietnamees, Chinees, Koreaans en zelfs Indonesisch is wat roestig.

Tijdens de nazit bij mij thuis, vertelde ik haar dat ik net dit stuk (klik) geschreven had. Over hoe irritant ik het vind om gestoord te worden terwijl ik aangegeven heb niet gestoord te willen worden. 'Ik begrijp je volkomen!', vertelde zij mij, nadat ik vertelde de verloren uren die avond goed te maken met een paar uren hard werken waarbij ik hoopte niet gestoord te worden.

Het verbaasde mij dus niet dat zij mij die avond uit mijn concentratie belde met 'Er is nu iets leuks op tv en ik denk dat jij dat ook graag kijkt.' Mijn eigen schuld: Wanneer je als man een vrouw vertelt dat je niet gestoord wil worden, wat doet zij dan? D'oh!

Echt heel erg vond ik het niet. Dan werk ik gewoon een half uurtje langer door. En van sommige mensen kan ik het bewust overschrijden van mijn grenzen beter hebben dan van anderen. 

Natuurlijk kan ik mijn telefoon uitzetten tijdens het werk maar dat doe ik slechts een enkele keer. Ben namelijk graag beschikbaar voor wanneer iets écht belangrijk is. Maar misschien is 'Er is iets leuks op tv!' wel belangrijk genoeg om over te [storen] bellen voor iemand die na wekenlang zes uren per dag tv-kijken, eindelijk een programma tegenkomt dat de moeite van het kijken waard is. Zou kunnen.

Om mijn focus te heroveren stortte ik mij - met enig succes - op Franse les:

en het schrobben van het aanrecht en mijn trouwe Dopper. Het waterflesje dat mij nooit teleurstelt, altijd luistert, er voor mij is wanneer ik het nodig heb, fijn aanvoelt, mij gehydrateerd houdt waarbij het rekening houdt met mijn noden, lekker in mijn hand past, makkelijk is schoon te maken, mij nooit in de war brengt of stoort tijdens het werken, eenvoudig is mee te nemen, een prachtige kleur heeft en mooie rondingen, niet glad wordt wanneer het nat wordt...Misschien moest ik het flesje maar eens ten huwelijk vragen.

Nog een paar vragen beantwoorden van de Stembureautraining onder het genot van de klanken van Orchestral Manouvres in the Dark en reageren op een paar emails en sociale media berichten. Zo formuleerde ik een nep-makelaarstekst toen iemand meldde dat dit 'huis' voor €350.000 te koop staat:

Het makelaarskantoor schoot overigens zelf dit filmpje van het 'woonobject':

Zoals dat dan gaat, kon ik het niet laten daar deze wervende tekst bij te verzinnen:

'Deze rustieke mini-villa werd in 1953 van Zeeland door het water naar Friesland vervoerd waar het object werd bewoond door een stel bejaarde eenden. Die verlieten het bij een aardbeving in 2002. Na nog een aardbeving kwam een deel weer deels boven water en kan nu van u zijn!' 

Daarna ging ik strijken tijdens een aflevering van de dystopische Japanse serie Alice in Borderland (dat ondermeer waarschuwt voor de gevaren van technologiën zoals die worden ontwikkeld door Elon Musk's Neuralink (klik)) en mijn dag zat er zomaar opeens op. Om iets na twee uur des nachts. Keurig, toch? Net als mijn witte vlinderstrik:

Donderdag was ik op de koffie bij een vriend die ik dit hele jaar nog niet gezien had. Hij is toe aan zijn derde mobieltje in drie jaren tijd want met de vorige exemplaren kon hij niet overweg. Ook deze mocht ik voor hem gebruiksvriendelijker proberen te maken. Met wisselend succes, al waren de vorige twee een 'ouderwets' mobieltje en een smartphone en is dit exemplaar speciaal ontwikkeld voor ouderen die liever grote toetsen indrukken dan iconen vegen. 

Net als veel anderen heeft hij er gewoon veel moeite mee om een pincode te onthouden en met handelingen als 'Klik op het streepje en houd daarna het sterretje een seconde lang ingedrukt.' en 'Als je wilt bellen, druk dan op het plaatje dat op een groene telefoon lijkt. Wil je ophangen, druk dan op het rode telefoontje.' Lijkt eenvoudig maar is voor veel mensen nog best ingewikkeld. Niet heel erg natuurlijk en hij kan op zijn beurt dingen die voor mij erg lastig zijn. Maar in het huidige tijdsgewricht is het toch wel heel erg handig om in elk geval wat basis digitale vaardigheden aan te leren. Je kunt wel willen dat dingen nog gaan zoals ze 'vroeger' waren maar met die gedachte houd je verandering niet tegen.

Twee mensen die ik als kind kende deden hun best om te leven als 'vroeger'. Dankzij een geur die ik deze dag oppikte op straat, kwam de herinnering boven aan kunstenaar Jan Everts en diens vrouw Mary. 

Als kind was ik vaak met mijn moeder mee wanneer wij bij hen op visite gingen. Het was er koud 'want geld uitgeven aan kolen is zonde. En waar heb je anders truien voor?' en het rook er heerlijk naar verf en verse klei. Terwijl 'de grote mensen' praatten, mocht ik mij bezighouden met een stuk klei en herinner mij nog het fijne gevoel. Intussen boetseerde de vriendin van mijn moeder een buste van mij. Geen idee waar die gebleven is. Maar het idee was indertijd om een afgietsel in brons te maken. Dus als u toevallig een buste ziet staan die wel erg veel lijkt op een zevenjarige ikke...?

Achter hun huis verbouwden zij wat groentes en ook hadden zij een stel kippen rondlopen op hun erf. Gewoon, in hartje Amsterdam. Die legden hele kleine eitjes die ik mocht rapen. En kwam zo ook over mijn angst voor eieren eten heen. Vermoedelijk ooit getraumatiseerd doordat ik ooit vreselijk ziek was geworden van een rot ei.

Wat mij vooral bij is gebleven is de rust en tevredenheid die het stel uitstraalde. Lijkt mij een mooi hoofdstuk voor een boek over mijn moeder dat ik aan het schrijven ben. Zal alleen moeten verzinnen hoe zij elkaar hadden ontmoet want ik kan het hen niet meer vragen. Althans, ik zou een verwijsbrief voor een psychiater moeten vragen wanneer de betrokkenen mij zouden antwoorden.

Terwijl ik zo liep te mijmeren, stond ik opeens voor de deur van de vriend.

Op de weg naar huis kwam ik deze duttende vogel tegen

en sprak ik diverse bekenden die ik toevallig tegenkwam. Wat trouwens vrijwel dagelijks gebeurt maar als ik al die ontmoetingen noteer, wordt het hier nog voller dan het al is. 'Is het bij jou in de buurt zo normaal om elkaar te spreken op straat en in de supermarkt of ligt dat aan jou?' Beiden een beetje, maar inderdaad, het is zo'n buurtje waar je dit soort briefjes op een raam of portiekdeur aantreft:

Je realiseren dat anderen last van je zouden kunnen hebben, daar uitleg over geven én excuses aanbieden én aangeven dat een oplossing in zicht is. Ik vind dat mooi.

Is dat in uw woonbuurt ook gebruikelijk?

Vrijdag werd ik weer lekker vroeg mijn bed uit getrild. 'Nou, dan doe je toch 's middags een dutje om een beetje bij te slapen?' Sympathiek idee. Maar probeer maar te slapen tijdens een aardbeving op een schaal van 3,7. 

Vrees dat er binnenkort werklieden komen om zich bezig te houden met het repareren van de scheuren in het pand uit 1892 waar ik in woon.

Ondanks koppijn toch maar wat werk gedaan proberen te krijgen. Maar veel verder dan het beantwoorden van een stuk of tien e-mails en evenzovele andere berichten, kwam ik helaas niet. Inmiddels was ik ook wat koortsig en rillerig. Potverdriedubbeltjesnogesantoezeg.

En koppijn of niet, het was vrijdag en dus diende er een verhaaltje (klik) bedacht en gepubliceerd te worden.

Na het avondeten deed ik een dutje. Waarna ik mij iets energieker voelde en verder ging met de stembureaucursus. De dag sloot ik af met het kijken van de post-apocalytische serie 'Last of Us' met daarin een glansrol voor Pedro 'The Mandalorian' Pascal. Vriendschap, verraad, overleven en onthouden wat belangrijk is. Boeiend verhaal.

Zaterdag was ik iets eerder wakker dan mijn ogen. Eerst bleek dat ik mijn slaapmasker nog op had. Maar toen ik dat had afgedaan, bleek ik nog steeds niets te zien. Mijn ogen zaten dichtgeplakt. Toch verkouden, vermoed ik. De keelpijn erbij was ook wel een weggevertje.

Met lichte tegenzin toch maar aan het werk. Na een update van mijn browser (toeval of niet?) mocht ik aan mijn email providers opnieuw bewijzen dat ik ben wie ik aangeef te zijn. Was in een half uurtje gepiept maar leverde mij toch enige irritatie op. Zal horen bij het niet lekker voelen. Maar ook als ik niet geïrriteerd zou zijn, vind ik het feitelijk tijdverspilling om codes aan te vragen, die te ontvangen op de mobiel, die dan in te voeren en vervolgens een bevestigingscode te moeten invullen. Alleen om te bewijzen dat het e-mailadres dat alleen ik gebruik door niemand anders wordt gebruikt.

Het moeten bevestigen van mijn e-mail identiteit vind ik net zo nuttig als op een cursus solliciteren leren wat 'links' en 'bijlages' zijn en waar je zoal vacatures kunt vinden.

Maakte het recente overlijden van een bevriende buurman administratief in orde als penningmeester, secretaris en voorzitter a.i.. Dat deed ik bij de overkoepelende bewonersorganisatie. Uiteraard gaf mijn pc de melding 'kan scanner niet vinden' toen ik de benodigde documenten wilde scannen. Dan maar de 'ouderwetse' methode en de documenten inscannen met de daartoe ingebouwde app in mijn mobieltje. D'oh! Daarna speelde ik wat met mijn visjes.

Op sociale media kwam ik een staatje tegen. Iemand plaatste een foto van een wetenschappelijk uitziend staatje.

Daarbij meldde hij dat volgens hem (de gevolgen van) corona zwaar overdreven zijn en de maatregelen helemaal niet nodig waren. Terwijl volgens de door hem gedeelde informatie toch maar liefst 1 op de 200 ouderen die het virus oploopt (in 2020) eraan bezwijkt. Dat vind ik niet 'best meevallen', in zijn woorden.

Zijn bron bleek de website van Maurice de Hond. Die indertijd als statisticus was ontslagen bij de NOS omdat er flink wat schortte aan zijn onderzoekstechnieken.

In serieuze gedachtewisselingen heb ik een bloedhekel aan mensen die doelbewust liegen. Een nare eigenschap waar ik zo mogelijk een grotere hekel heb dan aan doelbewust liegen is gaslighting. Het is misschien omdat een vroegere liefdsespartner aan gaslighting deed maar stellig iets beweren met als doel dat de ander aan diens verstand gaat twijfelen, vind ik verachtelijk.

Ik vertelde mijn gesprekspartner dat ik de naam van de maker van de grafiek had ingetikt in een zoekmachine en al snel ontdekte dat hij niet bekend staat als integer, hoewel wel als zeer deskundig. John Ioannidis (klik) schatte het Amerikaanse aantal covid-doden in op 'maximaal 10.000'. In werkelijkheid werden dat er meer dan een miljoen. Iedere statisticus zit er wel eens wat naast natuurlijk, maar misrekenen met een factor honderd is óf heel erg slecht óf doelbewust misleidend.

Wellicht is hij een ontzettend goede viroloog maar als statisticus is hij lichtelijk mislukt. Dus óf hij is beroerd in zijn vak óf de geruchten zijn waar en hij kreeg geld 'van onbekende bronnen', met de bedoeling corona te bagatelliseren. 

Deed verder wat klusjes in huis maar voelde mij helaas iets te ziek om wat werk af te maken. Dus ik hing ziekjes op de bank en keek de laatste paar afleveringen van Alice in Borderland. Met daarin een mooie conclusie. Zal die niet verklappen voor het geval u de serie nog niet gezien heeft maar wel gaat zien.

Zondag voelde ik mij gelukkig een heel stuk beter. De symptomen die ik nu had, leken op weinig meer dan die van hooikoorts. Niet zo heel gek want in de binnentuin staat een plant in bloei die normaliter bloeit in augustus. Na een paar uurtjes werken was het tijd voor de lunch. Die werd verzorgd door mijn zoon. Hij kwam met twee croissantjes voor elk 'van een echte bakker, pap, niet van de supermarkt.' 

En dat was te proeven. Hij installeerde voor mij een heuse 'speedcomfort' (klik) cv-ventilator en nam de gebruiksaanwijzing van mijn aquariumpomp mee om die rustig te bestuderen alvorens mij later te helpen met het installeren van het best ingewikkelde apparaat. Bij de deur zag hij een vuilniszak staan: 'Zal ik die voor je in de container gooien?' Attent, niet?

Na zijn vertrek wierp ik mij op wat huishoudelijke taken en wilde net verder met administratief werk toen mij de vraag werd gesteld: 'Ga je mee naar het strand?' Natuurlijk. Werk en huishouden moet maar even wachten.

De keuze was gevallen op het strand van Wijk aan Zee, het dorp waar ik menig vakantie doorbracht als jongeling omdat een tante van mij er woonde:

Deze foto maakte ik deze dag, niet in de jaren '80.

Hou van het spelen met de filters van Snapseed.

Natuurlijk poseerden wij even in het 'luisteroor'

en hieronder ziet u op de achtergrond het dorp

en daar weer achter Tata Steel.

Na het wandelen en koukleumen (als je er eenmaal in stond viel het best mee met de temperatuur van het zeewater) lieten wij ons een traditioneel avondmaal goed smaken. 

Waarna ik mij mocht uitleven op de trampoline bij het familierestaurant:

Was even na half acht thuis en kon dus nog een paar uurtjes werken en een week aan Franse les afsluiten met het behalen van de toppositie in de hoogste 'league'. 

Ne pas mal, eh?

De muziek van deze week dan:

4 Non Blondes - In My Dreams (Live on 2 Meter Sessions)

Deze week staan wij stil bij het overlijden van Richard Belzer