Nu stond zijn besluit eindelijk vast.
Zijn vrienden hadden al heel lang aangedrongen op actie.
Eerst zou hij gaan slapen maar morgen zou het dan echt gaan gebeuren!
De volgende morgen dronk hij niet eens eerst zijn dagelijkse bakje koffie maar ging meteen de tuin in. Hij pakte een spade, zocht en vond de juiste plek en begon te graven.
Al snel voelde hij weerstand en hoorde hij het geluid van metaal op metaal. Voorzichtig pakte hij het gebutste donkergroene rechthoekige blik op en legde het op het aanrecht.
Urenlang stond hij ernaar te staren terwijl hij donders goed wist wat te doen. Hij zou zichzelf niet langer in spanning houden maar het blik schoonmaken en openen.
Zonder al te veel moeite gebeurde dat ook. Zonder zijn bril op te zetten zag hij al wat erin zat: een envelop.
Hij pakte de envelop, nam die mee naar de woonkamer en ging er rustig voor zitten. Niet in zijn luie stoel maar in die met de rechte rugleuning aan de eettafel.
Zijn vingers trilden een beetje toen hij de envelop open maakte. Hij pakte de brief bij een punt, bang dat die op zijn aanraking uit elkaar zou vallen.
Dat gebeurde niet. Dus pakte hij zijn bril en concentreerde zich op de letters in de nu uitgevouwen brief. Hij herkende het handschrift niet, noch de taal.
En dus gooide hij de brief maar weg want wat heb je aan een brief die je niet kunt lezen?