De week voorbij

Sommigen vinden dat zij van alles mogen 'omdat zij een slechte jeugd hebben gehad.' Hoewel dat feit inderdaad een oorzaak kan zijn van asociaal, agressief of ander ongewenst gedrag mag het nooit gebruikt worden als argument om dan maar te doen en laten waar je zin in hebt.

Slechte ervaringen mogen nooit en te nimmer een excuus zijn om anderen slecht te behandelen!

'Ik had je gisteren niet moeten uitschelden'

is geen excuus maar een constatering. 

Allemaal doen wij wel eens iets waar wij achteraf spijt van hebben. Het overkomt ons allemaal wel eens 'in het heat of the moment'. Zeker wanneer wij een ander hebben gekwetst met ons gedrag of een uitspraak is het wel zo netjes om dan je excuses aan te bieden.

Gewoon 'sorry' zeggen werkt in een aantal gevallen. Zeker wanneer de ander aan je lichaamshouding en/of de blik in je ogen merkt dat je het meent. Maar soms is het niet voldoende. Dan kan het helpen om het woordje 'sorry' vergezeld te laten gaan van iets lekkers of een bloemetje.

Maar ook die vorm van excuses is niet altijd toereikend. Soms is er namelijk gewoon te veel schade aangericht. Dan zul je - als je tenminste prijs stelt op een goede relatie met de ander - met zwaardere middelen moeten komen.

Je langere tijd 'goed' gedragen bijvoorbeeld of met acties laten merken dat je echt spijt hebt van wat je hebt gezegd of gedaan.

Hoe biedt u excuses aan?

=================================

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
==================================

Maandag hielp ik een bijna 70-jarige buurvrouw met haar mobieltje. Haar eerste smartphone! Even geholpen met het opnieuw instellen van haar wachtwoord. 'Voer de pin in van uw simkaart en daarna uw wachtwoord' was lastig voor haar met haar papiertje met daarop puk-, pin- en simcodes. Dat begrijp ik helemaal. Nog wat andere instellingen voor haar verzorgd en zij bleek een goede leerling. Geweldig! Slimme dame. Bovendien helpt zij mij ook vaak.

Ik deed wat klusjes in huis, liep een rondje door de wijk 

waarbij ik even met een buurman sprak en deed minder dan dertig seconden over het aantrekken van mijn schoenen. Wát een genot dat dat niet meer minutenlang duurt en met veel pijn gepaard gaat! Voelde mij even wat bedroefd toen ik langs de woning liep waar een paar jaar geleden nog een leuke man woonde. Helaas overleed hij vrij plotseling en op vrij jonge leeftijd: nog geen vijftig. Maar echt zo'n mens die anderen een goed gevoel geeft, alleen al door zijn aanwezigheid.

Kreeg antwoord van het bedrijf waarbij ik mijn nieuwe mobieltje had besteld. Er zijn problemen met de distributie. Niet zo gek want veel distributiecentra kampen met personeelstekort, nieuwe (corona-)regels en voor spullen die uit het buitenland komen gelden vaak nieuwe importbeperkingen. Dus het kan even duren. Dat nieuws verbaasde mij dan ook niet. Wat mij verbaasde was de aanhef die de meneer of mevrouw van de helpdesk gebruikte om mij mee aan te spreken: 'Hallo daar, ' Interessant. Niet echt hoe ik op school leerde een klant aan te spreken per brief maar soit.

Had een vriendin gezellig over de vloer (oké, in mijn tuin), later nog een buurvrouw op visite, verrichte het huiswerk dat mijn arbeidscoach mij had opgegeven, werkte een uurtje voor de Geheime Jongensclub, plande afspraken in en maakte de bank schoon waar ik al een tijdje op lig te slapen en voorzag die van schone lakens. 

Vervolgens prepareerde ik mijn vlooien- en andere prikbeestjes val 

en ging tevreden slapen. Niet alles gedaan wat ik mij had voorgenomen te willen doen maar tevreden.

Dinsdag werd ik weer eens door de mangel gehaald door de fysiotherapeut. En met succes! De spieren en pezen rond mijn nieuwe heup worden steeds sterker en hoewel ik nog veel kracht en uithoudingsvermogen mis, ga ik goed vooruit. In beide betekenissen.

Voor het eerst in tijden ging ik weer eens op de thee bij een buurvrouw in plaats van omgekeerd en later op de dag had ik een andere buurvrouw op de koffie. Intussen haalde ik een en ander om mijn huid te helpen diverse beten van diverse kleine beestjes te verwerken:

Ondanks de zomerstop mocht ik een en ander regelen voor mijn Loge. Maar dat doe ik met alle liefde. En het hoort nu eenmaal tot mijn takenpakket als Secretaris: vrijwillig betekent natuurlijk niet vrijblijvend.

Kon gelukkig wat communicatie-achterstand inlopen maar het blijft lastig: heb je net zes berichten van zes verschillende personen over zes verschillende onderwerpen beantwoord, komen er doodleuk weer zeven nieuwe berichten binnen. Natuurlijk kun je wel eens een dagje overslaan maar dan hoopt de achterstand zich nog verder op. Bovendien: wanneer ik iemand een bericht stuur wil ik liever ook niet een dag of drie op een antwoord hoeven wachten. Misschien moest ik maar eens proberen om een uur per dag in te ruimen en bij dat uur 'communiceren' in mijn agenda zetten. Anderen zijn daar misschien goed in, om 'even tussendoor' een bericht te lezen, na te denken over een antwoord en dan een reactie te versturen maar mij haalt dat mij uit 'mijn flow' waardoor ik minder efficiënt kan handelen.

Hoe doet u dat? Beantwoordt u elk bericht dat binnenkomt (via e-mail, SMS, WhatsApp of hoe dan ook) vrijwel direct, wacht u op een geschikter tijdstip, zijn er soorten berichten waar u zelden tot nooit op reageert?

Er was deze dag veel rumoer rond Keti Koti ('Verbreek de ketenen'), de herdenking van het slavernijverleden. 'Ik ga toch niet sorry zeggen voor iets dat mijn voorouders honderd jaar geleden deden?' Vreemd, waarom eis je dan wel dat elke Moslim zich uitspreekt tegen aanslagen die door radicale Moslims worden gepleegd? 

Voor het slapengaan nog even lekker met een vriendin aan de telefoon gehangen, Franse les en naar bed.

Woensdag draaiden een buurvrouw en ik de rollen om: waar ik eerst als haar buddy meeging om haar prikken te halen, was het dit keer haar beurt om mij te steunen. Het ging hartstikke goed en ik kreeg mijn eerste lading van het Pfizer-vaccin ter bestrijding van Covid-19. 

Diverse onderzoeken wijzen uit dat de diverse vaccins gelukkig ook bescherming bieden tegen de zogeheten Delta-variant. Niet 100% natuurlijk maar toch. Naar verluidt - en volgens de meest recente onderzoeken - voor zo'n 88%. Niet slecht, dacht ik zo. 

Had een beetje gehoopt 'magnetisch' te worden zodat ik voortaan mijn sleutels* gewoon op mijn arm kon plakken. Dat gebeurde niet. Ik ondervond wel een bijwerking waar ik nog niet eerder over gelezen had: had nog maar net de priklocatie achter mij gelaten toen het opeens begon te regenen!

Zijn er meer lezers die Pfizer hebben ontvangen die deze bijwerking hebben ondervonden?

*Moderne sleutels zijn per definitie niet magnetisch. Er zit namelijk geen ijzer in. Het effect dat mensen ervoeren ging om een combinatie van vettige huid en de sleutels of het bestek laten plakken op een stuk huid dat zich in een hoek bevindt en niet verticaal staat. Iedereen kan deze truc dus uithalen. Daar hoef je niet voor gevaccineerd te zijn of geknuffeld te hebben met een gevaccineerde. Natuurlijk is het leuk om 'Jacqueline op Facebook' te geloven maar voor wie liever op verifieerbare feiten afgaat, is hier de uitleg van een echte dokter. 

Thuisgekomen even aan het werk en twintig minuutjes op de bank gaan liggen. Tijd voor het ophalen van ons wekelijks voedselpakket. Voor het eerst in tijden kon ik dat zelf dragen: kruk onder de ene arm, boodschappenkarretje in de andere en gaan!

Die avond mocht ik mij weer laten vermaken door een vriend die prachtige reis- en andere verhalen kan vertellen en een grote algemene kennis heeft. Vind ik fijn.

Donderdag voelde mijn linker bovenarm alsof ik er een flinke stomp op had gehad. Was ook een beetje koortsig en wat rillerig. Mogelijk een bijwerking van het Pfizer vaccin. Of gewoon toeval. Want dat kan ook. Dus ik deed het rustig aan. Beetje met de kat spelen,

beetje de oven schoonmaken, beetje schrijven, beetje koffie drinken met een buurvrouw, beetje TV kijken en een paar Franse lessen volgen. Een van de oefeningen ging over een getrouwd stel. Twee dames. Eentje met een donkere en eentje met een lichte huidskleur. 

En dan niet: 'Zij zijn lesbisch' of 'Zij zijn een gemengd koppel' of zo. Nee, gewoon: 'Zij zijn getrouwd'. 

Beangstigend nieuws uit Canada: een compleet stadje is weggevaagd. Door de aanhoudende hitte (het werd er bijna 50 graden Celsius!) vloog het stadje nagenoeg spontaan in brand. Bewoners hadden nauwelijks tijd om hun huisdieren en autosleutels te pakken en te vluchten. Verschrikkelijk! En niet ver van het gebied waar ik familie heb wonen. Natuurlijk nam ik direct contact op met de familie daar: iedereen leeft nog, al heeft men veel last van de hitte en de droogte. Dus ik hou het weerbericht goed in de gaten. Al zou ik meer willen doen maar West-Canada is nét even te ver weg om te helpen met inpakken in geval van een evacuatie. Bijvoorbeeld. Best frustrerend, soms, dat je niets anders kunt doen dan wachten en hopen dat het goedkomt.

Vrijdag had ik weer wat meer energie en ook mijn heup had wat meer kracht en souplesse dan ik in lange tijd gewend was. Dus ik deed wat meer dan de dag ervoor. Zo ging ik naar de covid-kapper,

maakte een praatje met een buurtkat,

liep - zonder krukken! - naar het 'vintage' winkeltje aan de overkant en scoorde er wat kleding voor een mogelijk in september uit te voeren opdracht,

en dronk er een biertje. Ter voorbereiding op de - hopelijk binnenkort te vieren - heropening van het café dat de zaak eigenlijk is:

Het was prachtig weer dus ik verpoosde nog even op mijn favoriete buitenplekje in de buurt:

Thuisgekomen was ik weliswaar moe (beenspieren die ruim een jaar nauwelijks waren gebruikt moesten hard aan het werk) maar had toch nog voldoende energie om het verblijf van Karper de Goudvis schoon te maken 

en mijn kamerplanten te bewateren met diens tweedehands-aquarium water. Mijn planten worden blijkbaar blij van water vermengd met goudvissenpoep en plantenresten.

Met deze en gene gebeld en ge-appt, onder meer om afspraken te maken en tevreden op de bank gaan liggen, wetend dat het niet lang meer zal duren voor ik het trappetje van mijn hoogslaper op kan klauteren en weer eens op een echt matras kan gaan slapen. 😊

Zaterdag had ik er zin in: schoonmaken en opruimen! Kan inmiddels weer een beetje bukken en mijn heup is weer - voorzichtig, Ter! - in staat in richtingen te draaien die lange tijd onmogelijk waren. Heerlijk! Een vriend kwam onaangekondigd maar zeer welkom op visite en ik zette hem aan het werk: met zijn hulp een tafel en mijn tijdelijke bed verschoven zodat ik er onder kon vegen en zwabberen. Dat was ruim een jaar niet gebeurd. Dus ik moest een anti-histamine pilletje slikken tegen het opwaaiende stof.

Om de stofwolken even te ontsnappen liep ik een rondje:

Bij thuiskomst keek ik geen Tour de France. Niet omdat een vrachtwagen boven op een berg het hele peloton tot stilstand bracht maar omdat ik een documentaire keek: Revolutie in Indonesië. Boeiend, mooi verteld, zeer informatief. En ik leerde het een en ander over het land waar mijn moeder en (half)broer zijn geboren. Zal de documentaire nog eens bekijken wanneer ik eerdaags verder ga met schrijven van het boek over mijn familie, gezien door de ogen van mijn moeder en mijzelf. 

Een vriendin nodigde mij tegen de avond uit voor een partijtje zwemmen maar - met pijn in het hart - moest ik haar uitnodiging afslaan: zat in een fijne 'flow' qua huishouden en bovendien was ik vergeten waterdichte pleisters te halen om mijn recent opengeknipte been te bedekken. Het is al vrij goed geheeld maar ik loop liever nog even niet het risico op infectie. Bacterietjes zijn erg klein tegenwoordig, heb ik gehoord.

Zondag belde, mailde en appte ik met deze en gene, waste een kleedje en verrichtte wat andere huishoudelijke klusjes. Toen er werd aangebeld verwachtte ik de geplande visite maar het was de lokale daklozenkrant-verkoper die mij iets terug kwam brengen dat hij een paar weken geleden van mij geleend had. Netjes, niet? Maar zo hoort het ook gewoon, natuurlijk.

Niet veel later kwam een vriendin op bezoek om haar interview met mij af te ronden. Onderdeel van haar project om meer te weten over de mensen om haar heen. Interessant gegeven, vind ik dat. Zij nam chocolaatjes mee en die smaakten goed bij de koffie terwijl wij in mijn tuin zaten te praten.

Intussen zat Billy de Kat geduldig te wachten tot hij ook wat aandacht kreeg. 

Die kreeg hij toen de vriendin hem een kattensnoepje aanbood en hij die netjes tussen haar vingers vandaan haalde met zijn tanden. Het is duidelijk dat hij wat bejaarder en bedaarder wordt want een jaar geleden had ik het voor onmogelijk gehouden dat hij dat met iemand anders zou doen dan mij of mijn zoon.

Met mijn zoon maakte ik een afspraak om elkaar binnenkort weer te zien en met een potje strijken tijdens het TV-kijken beëindigde ik mijn week.

'The piano has been drinking' van Tom Waits is de muziek van deze week:

Deze week staan wij stil bij het overlijden van Larry Tessler.

Meer lezen? Mijn verhalenbundels