Zoon en ik keken nog even naar The Big Bang Theory en togen in gezelschap van (o)ma naar de opstapplek...bijna iedereen was er al!
Een half uur later waren wij onderweg naar Tsjechië.
De toiletten bij de Raststätte bleken tegenwoordig 70 cent op te slokken waar het vorig jaar nog maar 50 cent was. Wat niet was veranderd was het bonnetje dat je na toiletgebruik kon inleveren voor 50 cent korting op een kopje koffie.
Slapen in een bus is niet iedereen gegeven en ook mijn zoon ontdekte dat er nadelen kleven aan het groter worden...
Het siert de groepsgenoten dat niemand klaagt wanneer blijkt dat de TV aan boord niet werkt. Maar velen zal dat niet eens zijn opgevallen, verdiept als men was in de gebeurtenissen op het scherm van DS, slimme telefoon, schootcomputer, Tablet-pc of e-reader.
Aangekomen bij Hotel Astra in Spindleruv Mlyn blijkt de kamerverdeling en dergelijke dik in orde. Één klein "probleem": dankzij chauffeur Harry zijn we een uur eerder gearriveerd dan gepland. De omgeving wordt verkend, er wordt koffie gedronken en een stel kinderen maakt dankbaar gebruik van het inpandige zwembad.
Dag 2
De piste is op loopafstand van het hotel. Maar ja, dat is Rome feitelijk ook. Op zich is het maar 20 minuten glijden lopen naar het dorp en iets verder naar piste Svaty Petr maar omdat de weg naar beneden spekglad is lijkt het veel langer en velen besluiten dan ook met de (taxi)bus te gaan.
Onder begeleiding van de hipste hits van 20 jaar geleden die uit de speakers van een après-skihut knallen schrijft de groep zich in voor skiles of sluit zich aan in de rij van mensen die skies of snowboards willen huren. De jongste kinderen vermaken zich met "tubing": in een soort binnenband van een vrachtwagen een besneeuwde helling afdalen.
Het zonnetje doet z'n best ons warm te houden maar moet in de loop van de dag z'n meerdere erkennen in Koning Winter. Het is koud.
Om vier uur gaan de meesten weer terug naar het hotel alwaar wordt ontdekt dat verbinding met het internet via wifi mogelijk is.
Dag 3
Ook vandaag zijn de weergoden ons gunstig gezind; de zon schijnt en er staat weinig wind. Ons aller Bibi heeft haar eerste skiles en heeft er duidelijk plezier in. Als de juf een ander kind iets uitlegt luistert het zusje van Bram aandachtig mee. Vanaf nu luidt haar nieuwe bijnaam Skibi!
Het is duidelijk dat onze jonge groepsgenote bijtijds in bed lag en uitgeslapen in haar klas is verschenen. Enkele andere jongelui mogen hier lering uit trekken; zij gaan liever laat slapen om de volgende dag lekker lang in bed te blijven liggen. Tot frustratie van hun ouders...
Misschien heeft het te maken met een oude Tsjechische gewoonte om midden in het hoogseizoen de traproeden en het tapijt in de speelkamer te vervangen. De mensen die net terugkomen van de piste vinden het niet allemaal vermakelijk om te moeten wachten op de hotellift die krap drie mensen tegelijk kan vervoeren.
Het eten is -zoals gebruikelijk in ons hotel- weer prima verzorgd.
Dag 4
Het wordt bijna eentonig maar ook vandaag is het prachtig skiweer. Het electronisch bord naast het hok van de skipas-verkoop geeft weliswaar aan dat het 15 graden onder nul is maar niemand klaagt over de kou; ze hebben wel leukere dingen te doen!
Er is niet veel animo om woensdag met een groep naar Praag te gaan, waarschijnlijk vanwege het mooie weer. Toch zet een kleine groep door en besluit de reis te ondernemen met een lokale bus in plaats van met onze eigen touringcar.
Naar het schijnt ben ik gisteren naar bed gebracht door een dame uit de groep maar ik kan mij daar niets van herinneren. Misschien maar even geen alcohol voor deze jongen...
Dag 5
Het voelt alsof de barman iets teveel drank in m'n alcohol heeft gedaan gisteren en van de weeromstuit begroet ik de receptioniste in het Pools. Nu ken ik maar acht woorden in deze taal en is het met mijn Tsjechisch niet veel beter gesteld; alle twaalf woorden die ik machtig ben gebruik ik regelmatig. De namen van lokale drankjes en jeugdhelden daargelaten.
Onze medereizigers van vandaag vind ik ware helden want de bus naar Praag vertrekt al om acht uur vanuit het dorp. Iets na elf uur zijn we met z'n achten in de wereldstad aan de Moldau. Wij bezoeken de burcht, lopen over een beroemde oude brug en eten lekker.
Mijn persoonlijke schokbrekers -mijn knieën- hebben het eventjes zwaar bij een lange afdaling en ook mijn versleten heup protesteert. Maar ik luister lekker niet...
Helaas vertrekt de laatste bus naar Spindleruv Mlyn al op het einde van de middag en missen wij die op enkele minuten. Herinneringen aan vorig jaar komen bovendrijven. Toen misten wij de bus op de heenweg en moesten een overstap maken via Vrchlabí, een stad waarvan je de naam uitspreekt zoals je die schrijft.
Ook dit keer gaan wij met de bus naar Vrchlabí maar ditmaal staat daar een taxibusje op ons te wachten zodat wij even na achten onze opwachting maken in Hotel Astra.
Dag 6
Iemand van het personeel heeft een gemene grap uitgehaald; Bij het buffet zijn de bordjes met '5 Min' en '10 Min' omgewisseld. Dadelijk zal iemand ontdekken of de omwisseling alleen de bordjes of ook de eieren betreft.
Ook vandaag wacht ons na het goed verzorgde ontbijt een opgeruimde kamer; de complimenten voor het kamermeisje! Al vind ik dat persoonlijk een wat denigrerende term. Maar ja, probeer maar eens 'kamermevrouw' te zeggen.
Op mijn 'dobre rano' (goedemorgen) antwoord zij met een vriendelijk 'ahoj' (hallo).
Ferdinand lijkt weinig last te hebben van de speelse 'aanval' van Nienke, deze morgen. Vermoedelijk zijn de nieuwe littekens op de huid van zijn arm niet van blijvende aard.
Het is vandaag iets minder koud dan de voorgaande dagen maar de warme chocolademelk en de glühwein smaken er niet minder om.
Boven aan de pistes is het bijzonder ijzig, wat te merken is aan de toename van het aantal ongelukken. Onze groep kent een paar lichtgewonden maar nog niemand van ons hoefde in een 'banaan' naar beneden. En dat is natuurlijk goed nieuws.
Onze kinderen vermaken zich met tafelvoetbal en poolen. De andere pooltafel wordt bespeeld door een paar aardige dames die lijken te zijn weggestapt uit een zwart/wit foto van het nationale dames kogelslingerteam van de DDR uit 1952.
Anderhalf uur na sluitingstijd van de hotelbar zitten chauffeur Harry en ondergetekende nog te kletsen met bardame Kate. Zó gezellig is het!
Dag 7
De enige wolk die ik vandaag zie is het wolkje melk in de koffie. Onze tafelgenoten bij de zitgelegenheid onderaan de pistes herkennen ons nog van vorig jaar toen wij op diezelfde plek in gesprek raakten. Ik word vriendelijk begroet door mijn ski-instructeur van twee jaar terug, 'het jaar dat het misging met mijn heup'.
Sommigen geloven écht dat de aankondiging bij de winkel 'Alleen deze week 20% korting!' echt alleen voor deze week geldt...
Bij onze Vietnamese vrienden van de Asia Shop in het dorp wordt het plots wel héél druk als een groep van zo'n 80 Denen tegelijk naar binnen wil. Gelukkig waren Bram, Jan en Ferdinand op tijd binnen.
Nog even broodjes gehaald voor tijdens de terugreis morgen en -uiteraard- een item aangeschaft met daarop de beeltenis van Molletje, lokaal 'Krtek' geheten.
Door de gladde plekken op met name de Zwarte piste kletteren sommigen wel héél hard naar beneden. Hoewel je je natuurlijk pas écht zorgen moet maken als mensen omhóóg beginnen te vallen. Dan breek je niet alleen botten maar ook natuurwetten.
De pendelbus brengt ons weer netjes naar het hotel.
Door een bardame ben ik uitgenodigd mee te gaan naar een nachtclub, mits ik bereid ben te wachten op het einde van haar dienst. Echt heel aardig van haar maar ik denk dat ik maar bedank.
Traditiegetrouw wordt de organisatie van de reis even in het zonnetje gezet en wordt door sommigen nog een extra drankje gedronken, al is het maar om de munten in de lokale valuta nog even op te maken...
Dag 8
De dag begint met het zingen voor Jeanette die vandaag Sarah ziet. Veel vermoeide gezichten bij het ontbijt van vakantiegangers die zich nu realiseren waarom het winterSPORT heet en zomerVAKANTIE.
Chauffeur Harry rijdt lekker door en ook in de bus wordt nog even gezongen voor onze Sarah.
Bij de grens met Nederland nemen wij afscheid van Harry én van de wolkenloze lucht die ons al de hele week boven het hoofd hing. We zijn terug in Nederland en het regent...typisch!
Ruim voor middernacht zijn we terug in Amsterdam en het afscheid nemen van groepsgenoten duurt zo lang dat ophalende geliefden zich beginnen te vervelen.
Het is koud in Nederland maar wij koesteren warme gevoelens aan een heerlijke vakantie!
Posts
