Eh...

"Soldaat in Uruzgan" van Niels Roelen is boek nummer 12 van dit jaar. De titel verraad al een beetje waar het over gaat...een soldaat in Uruzgan. Verwacht geen thriller met een spannende ontknoping maar lees het zoals het is: Het dagelijks leven van Nederlandse soldaten die orde en vrede brengen onder extreme omstandigheden in het Afghaanse deelgebied Uruzgan. Er zijn scènes waarin men koffie drinkt en scènes waarin gewonden worden afgevoerd per helicopter.

Gisteren vlogen er een paar helicopters over m'n hoofd op het Museumplein waar ik met vriend Erwin was om te vieren dat "wij" vice-wereldkampioen zijn geworden. Het deed mij denken aan een uitspraak van mijn zoon toen hij vier was en ik een spelletje Memory van hem verloor:"Je hebt niet verloren, papa; Je bent de tweede winnaar geworden!"

Best indrukwekkend om zo'n transport-toestel laag boven een menigte te zien vliegen. De inzittenden werden luidkeels toegejuicht. Bijna vergelijkbaar met een oorlogssituatie waarbij de lokale bevolking de soldaten toejuicht die hen wel even zullen bevrijden.

Zoals de jongens van het Nederlands voetbal-elftal ons respect verdienen geldt dat ook voor hen die in afgelegen oorden hun leven wagen om voor hen wildvreemde mensen te helpen.

Of je nu wel of niet van voetbal of oorlog houdt: ik vindt dat iedereen het in zich heeft om respect te tonen.

Voetbal lijkt in zoverre op oorlog dat beiden in staat zijn saamhorigheid binnen een bevolking te bewerkstelligen. Zelfs de mensen die tegen zijn vergeten hun onderlingen verschillen en verenigen zich.

Natuurlijk zijn er altijd mensen die vinden dat het beter kan maar gek genoeg komen die nooit met een oplossing. Het zijn vaak diezelfde mensen die er schande van spreken dat iemand in elkaar werd geslagen en niemand ingreep. Als je dan vraagt wat ze er zelf aan deden komen ze nooit verder dan : "eh..."

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Walter Hawkins