Au revoir!

Au revoir!

Eventjes had ik eergisteren het Palestijns/Israëlische vraagstuk aangehaald. In reaktie op een reaktie haalde ik het probleem aan van een generaties lopend conflict: de conflictsituatie wordt op een gegeven moment de normale situatie voor verreweg de meeste mensen die erin leven. Een situatie van vrede kan men zich niet voorstellen en dat is een van de redenen dat men niet erg hard z'n best doet om een situatie die afwijkt van het normale te bereiken. Maar wat kun je daaraan doen? Bitter weinig, lijkt mij, of heeft U nog een ideetje?

En als U dan ook ideetjes heeft om wereldwijd een einde te maken aan corruptie zodat mensen als ex-VN medewerker Benon Sevan niet meer rijk kunnen worden over de ellende van hongerende mensen?
Zou fijn zijn. Door meneer Sevan's gesjoemel met olie-voor-voedsel gelden zijn er kinderen met honger naar bed gegaan. De Cypriotische schurk moet het gestolen geld verdubbelen uit eigen zak en terugstorten in de kas van het programma. Daarnaast mag hij een maand lang alleen maar water drinken en absoluut niets eten. Voelt hij ook'ns even hoe het is om honger te lijden. Zal'm goed doen. Helaas (en soms maar goed ook) is het niet aan mij om straffen op te leggen aan witteboordencriminelen.

Wat mij zeker goed zal doen is een weekje weggaan en werken aan de vader/zoon relatie.
In het kader van het sturen van kaartjes (niet veel hoor) vandaag m'n adresboekje een beetje bijgewerkt. Naar mijn bescheiden mening staan er iets te veel doorgestreepte namen in. Het zijn de namen van hen die mooit meer een kaartje zullen ontvangen om de eenvoudige reden dat zij het tijdige met het eeuwige hebben verruild.
Vooralsnog verruilen wij onze Amsterdamsche residentie voor die van vriend Philip in Parijs. Buurvrouw Angélique kwam ons nog een Bon Voyage wensen en m'n moeder logeert hier teneinde ons in de vroege morgenstond te kunnen uitzwaaien.

Rest mij alleen nog maar te typen:

Au revoir!