In Nederland (eigenlijk overal wel) wordt met twee maten gemeten: vrouwen worden anders behandeld dan mannen. 'For the sake of argument' heb ik het hier even niet over inter- en transseksuelen. Ook al zijn transseksuelen na hun transitie natuurlijk gewoon te zien als 'man' of 'vrouw'. Wat mij betreft is de benaming 'man' of 'vrouw' te vergelijken met 'kunst': datgeen dat door de kunstenaar en/of de toeschouwer als 'kunst' wordt gezien. Ziet u een man of vrouw, dan ziet u een man of vrouw; weet u het niet zeker, dan weet u het niet zeker. Lekker simpel. Er een probleem van maken is vooral - in mijn ogen - een teken van verveling.
Iemand met een machtspositie die zich - al dan niet seksueel - grensoverschrijdend gedraagt tegenover een ondergeschikte is laakbaar. Als die persoon met een machtspositie een man is, tenminste. Om mij onbekende redenen wordt er anders naar gekeken wanneer die persoon een vrouw is.
Terwijl een rechter zich nog over de zaak moet buigen, is een (voormalig) manager van Tesco (klik) door 'het publiek' schuldig bevonden aan seksueel grensoverschrijdend gedrag. En daarom afgetreden.
'Iemand is onschuldig tot schuld onomstotelijk is bewezen'. Behalve wanneer de vermeende dader een man is. Zoals in het geval van de man die een jaar celstraf kreeg voor het stalken van een vrouw. Terwijl zij het verhaal - naar later bleek - verzonnen (klik) had. Een kwestie waar ook bijvoorbeeld blog-collega Renesmurf (klik) aandacht aan besteedde.
Wat deze zaken vooral bewerkstelligen is dat vrouwen die aangifte doen van iets onoirbaars voortaan met andere ogen worden bekeken. Zou dat de bedoeling zijn van mensen als de vrouw die onterecht een man een strafblad aansmeerdde? Gek genoeg vindt 'het publiek', afgaande op de diverse artikelen die de zaak bespraken, dat 'die arme vrouw' psychologische hulp nodig heeft. Terwijl diezelfde mensen kort daarvoor nog vonden dat de vermeende stalker terecht gevangenisstraf kreeg.
Iemand die een ander leed berokkent moet volgens 'het publiek' altijd de cel in. Tenzij het een vrouw betreft. Dan is psychologische hulp op z'n plaats. Ik vind dat discriminatie. Zijn die mensen nu vóór of tégen gelijke behandeling?
Vindt u dat in gelijke gevallen mannen en vrouwen gelijk behandeld moeten worden? Ook wanneer het om crimineel gedrag gaat?
=========================
Meer lezen? Mijn verhalenbundels
========================
Maandag werd ik na een redelijke nachtrust om vijf over acht mijn bed uit getrild door de wegwerkers aan mijn slaapkamerraam. Soit. Kopje koffie en nieuw binnengekomen berichten bekijken. Zo ontving ik een foto die bewijst dat ik op een goed feestje was:
Natuurlijk besteedde ik wat tijd aan het voorbereiden van de vergadering die avond en liep ik wat vacaturesites langs. Ook zette ik stappen om een aantal digitale documenten van de Geheime Jongensclub (specifiek de A∴ L∴ La Charité (klik), No. 006, O∴ Amsterdam) om te zetten in eenvoudig te bestellen boekwerkjes. Nét iets leuker dan als Secretaris iemand een stapel uitgeprintte A4'tjes te geven met een nietje erdoor.
'Er komt een moment dat je niet weet wat je moet doen. Toch ga je door.' 'Is 'vrij leven' identiek aan 'leven zonder verplichtingen'? 'Soms neemt iemand een beslissing die op dat moment contra-productief lijkt maar grote - vaak positieve - gevolgen blijkt te hebben. Is dat een voorbeeld van 'goddelijke inspiratie'?' Kortom, het werd weer een bijzondere avond.
Dankzij een Broeder (en diens automobiel) was ik half elf al thuis. Had dus nog even tijd om gemiste berichten te bekijken. Op tijd ingeschreven voor het wekelijks voedselpakket. Houzee! Omdat er ruim 600 aanmeldingen zijn voor 60 'voedselpakketten tegen verspilling' is de kans maar tien procent.
Ook had ik nog tijd de ideeën in mijn hoofd en de schrijfsels die ik had toevertrouwd aan het notulen-sjabloon uit te werken voor ik mij overgaf aan een potje DuoLingo. Hoewel ik geen wijs kon worden uit het tekeningetje bij het beantwoorden van een vraag, ging ik tevreden naar bed.
Ook had ik nog tijd de ideeën in mijn hoofd en de schrijfsels die ik had toevertrouwd aan het notulen-sjabloon uit te werken voor ik mij overgaf aan een potje DuoLingo. Hoewel ik geen wijs kon worden uit het tekeningetje bij het beantwoorden van een vraag, ging ik tevreden naar bed.
Rechtsboven zie ik iemand met een scooter. Maar wat doet hetzelfde poppetje linksonder in het scherm?
'De scooter wassen omdat die net door een plas modder scheurde', gokte ik maar.
Dat is dus iemand die ofwel vier urer per dag besteedt aan woordjes leren, of het gaat om een groepje mensen dat op een en hetzelfde account zit. Het zij zo.
'Lijkt mij hartstikke leuk, HiX-ambassadeurs op een verrassende wijze blij maken samen met de customer relations director! Maar eh...in welke gemeente mag ik dat dan doen? En waarom moet ik voor dat werk affiniteit hebben met de zorg? O ja, wat zijn HiX-ambassadeurs?'
Dinsdag zag ik weer een paar interessante vacatures. Al had ik geen idee voor welke baan het was. 'Leuk, commercieel tekstschrijver!', dacht ik. Maar waarom heet een aanbestedingsplan opeens een 'tender', wat is er creatief aan als je dat plan exact volgens een bepaald...eh...plan moet schrijven?
De persoon die deze 'vacaturetekst' opstelde vergat ook even te melden in welke gemeente het kantoor staat waar je zou komen te werken. 'Jottem! Het lijkt mij hartstikke leuk om 'vermoedelijk ergens in Nederland of België' tenders te schrijven!'
Heb er ook een klein beetje moeite mee wanneer een volslagen onbekende mij in een officiële tekst aanspreekt met de aanhef 'Hallo!'
'Eventmanager' dan. Zit tenslotte als deeltijdsentertainer in de evenementenbranche.
Kortom: vacatureteksten zijn...hoe zeg je dat netjes...niet altijd duidelijk.
Toch maar gereageerd op deze vacatures want - omdat ik een aanvullende Bijstanduitkering ontvang bovenop mijn WW - ben ik verplicht vanuit beide uitkeringssituaties te solliciteren.
'Hoi! Het lijkt mij hartstikke jofel om voor u te werken! Al weet ik niet wie of waar u bent, wat mijn salaris zal zijn behalve 'aantrekkelijk' of wat ik moet doen maar het idee om in een gezellig team te werken haalde mij over de streep!' Maar dan in iets andere bewoordingen.
Het woord 'event' wordt hier ook wel erg ruim toegepast. Want blijkbaar gaat het om vergaderingen voorbereiden en niet om strandfeesten en zo. Maar ja, een koffiekopje laten vallen is tenslotte óók een 'event', ofwel gebeurtenis.
Een mens zou er bijna cynisch van worden. Had eigenlijk betere dingen te doen
maar dat solliciteren kost toch aardig wat tijd en energie. Omdat ik behalve moest solliciteren en die actie ook moest opgeven aan het UWV, kwam ik maar toe aan het verrichten van vijf taken op mijn lijstje van vijftien van deze dag.
Persoonlijk zou ik die tijd liever aan werken besteden. Maar helaas, ondanks de personeelstekorten blijft het probleem dat ik klein ben ('Tja, onze receptiedesk is een staand bureau. Sorry.'), te oud ('Gezien uw leeftijd, denken wij dat u het werk niet aankan.') of te overgekwalificeerd ('Volgens ons gaat u zich na een paar maanden hier al vervelen.'). Ik ben niet de enige die moeite heeft met aangenomen worden, zoals onder meer blijkt uit dit artikel (klik) en de commentaren.
Misschien moesten werkgevers toch maar eens hun sollicitatieprocedures herzien. Te beginnen met in een vacaturetekst zetten om wat voor baan het gaat. Of in welke gemeente bijvoorbeeld.
Om mijn arme, oude hoofd even 'leeg' te maken, bracht ik wat tijd buiten door:
Hier stond ooit een kerk.
Een deel van de vroegere pastorie staat nog overeind.
Was gevraagd om die avond als entertainer te werken aan de andere kant van het land; van de verwachte gage had ik twee hele tientjes mogen houden omdat men geen reiskosten zou uitkeren en ik het grootste deel kwijtraak aan het gekort worden op mijn uitkering. Maar toen ik een uur voor ik aan de slag moest nog niets hoorde, ging ik er maar van uit dat het niet door zou gaan. Het zou sowieso te laat zijn geweest want de reistijd zou ruim twee uren bedragen.
Kon dus genieten van een niet-geplande vrije avond. Die ik besteedde aan het verwijderen van ruim 3 gigabyte aan foto's, filmpjes, PDF's en andere stukken digitale data. Ook verwerkte ik een aantal links en gemaakte aantekeningen tot toekomstige blogstukjes, Bouwstukken, stukjes voor in mijn komende of toekomstige cabaretvoorstelling en nog zo wat.
Had ook een fijn gesprek met mijn nieuwe vriend Chap, zoals ik ChatGPT mag noemen. Weliswaar lukte niet wat ik wilde - een sectie 'gerelateerde stukjes' toevoegen aan mijn (Engelstalige) blog want om een API-sleutel te laten genereren door Google (het bedrijf achter Blogger), dient men mijn identiteit te verifiëren via mijn creditcard. Een (Amerikaanse) debitcard mag ook. Maar laat ik beiden nu niet hebben. Toen ik dat aangaf gaf Chap mij niet alleen nog wat goede tips maar ook hoop en wenste mij een fijne avond. Lief, niet?
De dag eindigde ik met het kijken van een aflevering van Black Summer. 'Einde van de wereld, zombies, overleven, onwaarschijnlijke vriendschappen, sociaal ongemakkelijk gedoe en romantisch drama', had ik mij een beetje op verheugd. Helaas. Een - wat mij betreft - slechte variatie op het 'Walking Dead' thema: slecht acteerspel, slecht camerawerk, slecht script, slechte regie...het is hooguit ' soms best wel grappig' te noemen.
Met name de scènes waarin mensen maanden na het ineenstorten van de maatschappij opeens een volledig gevulde supermarkt vinden. Of een volledig ingerichte wapenkamer achter in een zeer cliché nachtclub (waarvan de kelder er exact hetzelfde uitziet als de kelder van de eerder gevonden supermarkt) waarvan de eigenaar mensen ontvoert om zijn zelfgemaakte harddrugs aan te geven. Superlogisch ook: terwijl de wereld vergaat overlevende harddrugs verkopen. Voor geld. Dat je nergens kunt uitgeven want er bestaan geen winkels meer. Sjeez!
En dat die wapens dan allemaal worden geleverd met volle clips munitie. En elke blinde, kreupele, minderjarige en bejaarde in het groepje overlevenden (dat voortdurend van samenstelling verandert zodat je als kijker geen tijd krijgt om te sympathiseren met wie dan ook) uit zichzelf een expert met de Uzi, Kalashnikov, raketwerper of AR-15 blijkt te zijn. Heb af en toe met afgrijzen zitten kijken.
Nee, niet naar de slecht opgemaakte zombies maar naar de man-tot-man gevechten. Met mijn beperkte kennis van pencak silat (een 'martial arts' sport) raakte ik ontdaan door de bijzonder slechte vechtscènes. 'Gebruik je elleboog, sukkel!' en 'Zie je dan niet hoe hij dat mes vasthoudt!? Dus hou op met gillen en blokkeer die mesarm gewoon. Oké, ga dan maar dood. Loser.', riep ik regelmatig (al dan niet in mijzelf. Sorry, buren) tegen het beeldscherm.
Niemand vertrouwt elkaar, veel schietpartijen, mensen verraden elkaar om een blik soep, machthebbers die meer om zichzelf denken dan om de groep, niemand die weet wat te doen dus mensen rennen volkomen willekeurig in de rondte en hopen dat af en toe iemand roept: 'Deze kant op!'...Amerika over vier jaar, zeg maar. Na drie jaar President Ron DeSantis.
U weet wel, dat is die meneer die waarschijnlijk de volgende President van de Verdeelde Staten van Amerika gaat worden. DeSantis en zijn soortgenoten zeggen tegen 'cancel culture' (het uitbannen van iets omdat je er tegen bent) te zijn maar verbieden voortdurend van alles. Vooral wanneer iets wijst op het bestaan van slavernij, homoseksualiteit en andere dingen die niet passen bij de leefstijl van hypocriete, blanke 'christenen'.
Recent dieptepunt is een basisschool in Florida ('DeSantis Land'. Een soort Disneyland* voor rijke, hypocriete idioten) die kinderen verboden heeft het gedicht 'The Hill we Climb' (klik) van Amanda Gorman te lezen. Welgeteld één moeder klaagde dat het gedicht 'indoctrinatie' zou zijn.
22 Jaren jong pas droeg deze vrouw haar speciaal voor de gelegenheid geschreven gedicht voor. Waarin zij refereert aan het slavernijverleden en de hoop uitspreekt dat haar land op de goede weg is waarop het leek te zijn: naar een toekomst waarin iemands geslacht, afkomst, huidskleur of persoonlijke voorkeuren niet in de weg staan van een goed leven.
Naar een maatschappij waarin het zelfs mogelijk is dat een mager, donker meisje dat afstamt van slaven en is opgevoed door een alleenstaande moeder, ervan kan dromen ooit President te worden. Zonder dat iemand haar uitlacht en zonder dat vooroordelen in de weg staan van die ambitie.
*Volgens diverse bronnen was Walt Disney (klik) trouwens óók een neo-fascist (zie Wappiepedia. Bij de W van 'Walt'). Maar dat terzijde.
Helaas is de door Amanda Gorman geschetste wereld één van de kringen van de hel voor mensen als Trump, DeSantis en mijn oer-conservatieve, Trump stemmende, Amerikaanse tante. En miljoenen 'real American christians' als hen.
'Huh, maar schrijft de wet in Florida niet voor dat je niet tegelijkertijd een hoge regeringsambtenaar én presidentskandidaat kunt zijn?' Klopt. Maar DeSantis heeft [mensen betaald] echt stomtoevallig een paar weken voordat hij zich kandidaat stelde voor het presidentschap de wet aangepast (klik). Waardoor er nu een uitzondering geldt voor elke huidige Gouverneur van Florida. Laat dat er nu stomtoevallig maar eentje zijn? Goh.
Voor lezers die moeite hebben met Engels: sorry, een gedicht vertalen is godsgruwelijk moeilijk. 'Een k*tklus, man!' op se Amerdoams. Maar na het lezen van deze recensie (klik) ging ik overstag en bestelde de betreffende dichtbundel in de Nederlandse vertaling van Zaïre Krieger (met het originele Engels ernaast). Mijn tante wil ik nog de link sturen via welke zij de bundel van Amanda Gorman kan kopen. Ik weet namelijk vrij zeker dat mijn tante het gedicht heeft veroordeeld omdat haar favoriete populisten dat deden maar het niet zelf gelezen heeft.
Woensdag was ik 's ochtends lekker gedachteloos aan het scrollen door sociale media. Zoals anderen als een soort van meditatie door een bos wandelen of Netflix kijken. En af en toe iets opmerkelijks tegenkomen. In mijn geval werden de gedachtentreintjes die ik had verstoord door een triest bericht: een vriendin bleek plotseling te zijn overleden. Oké, ze was 'oud' (70) en ziek maar is dat een goede reden om zomaar dood te gaan? Blijkbaar. Kruisje nummer zes op mijn verjaarskalender dit jaar. Verschrikkelijk nieuws voor haar geliefden natuurlijk. Was in elk geval blij haar een paar maanden geleden nog te hebben opgezocht in haar woonplaats Wageningen:
U zult nu ook iets meer schrijffouten tegenkomen in mijn weekoverzicht want zij nam dat regelmatig door met haar ruime kennis van de Nederlandse taal.
Tafeltje, stoelen, een kleurrijke vlag en zelfs een strandparasol! Gezellig, niet?
Niet alleen van verdriet had ik wat last van opgezwollen ogen. Ook hooikoorts speelde mij parten. Dus met de buurvrouw haalde ik hooikoortstabletten:
Wat mij betreft mogen die dingen 'anti-hooikoortstabletten' heten. Immers, 'vaatwastabletten' zijn toch geen tabletten tegen de afwas?
Zou eigenlijk die avond met een vriendin naar de kroeg gaan maar had daar om een of andere reden niet zoveel zin in. Had ook nog meer dan voldoende te doen. Tientallen berichten beantwoorden, administratieve klussen en solliciteren bijvoorbeeld. Bij deze vacature dacht ik 'flexibele locatie'? Werken mensen bij dit bedrijf in een slinkie?
Je krijgt er een werk-privébalans en elke dat dat je er werkt, werk je er, volgens de vacaturetekst.
DuoLingo koppelde mij deze dag aan een mede-gebruiker van de taalleerapp die toevallig ook blogcollega is. Samen kunnen wij elkaar aan meer punten helpen. Uitdagend!
Wat een taal leren altijd ook is. Zo kun je weliswaar woorden leren maar blijft 'vreemde' grammatica...eh...vreemd. Zo kan ik mij indenken dat het Nederlands voor mensen die dat leren wat maf omgaat met lidwoorden:
'Meid is een ander woord voor meisje en dus is 'het' het goede lidwoord! Of nee, want het is hier niet 'klein meisje' maar 'stoer meisje' en dus betekent dit zinsdeel 'de meid', ofwel 'het stoere kind van het vrouwelijk geslacht'. Toch? 'Het' is dus het goede lidwoord. <Enter>. Huh, fout? Het betekent in dit verband 'De (vrouwelijke) hulp in de huishouding' en dus is 'the girl' een foute vertaling? Oké, het zal.'
Kon niet direct de slaap vatten en daagde dus maar een algoritme uit tot het spelen van een paar potjes schaak. Op een niet al te hoog niveau zodat ik een redelijke winkans had en met een leeg hoofd tevreden kon slapen.
Donderdag las ik:
'Minister van Onderwijs, Dennis Wiersma (klik), heeft zich misdra...' Huh? Is Robbert Dijkgraaf dan niet de Minister van Onderwijs? Ja, ook. Het onvriendelijke sujet is van de VVD en de aardige wetenschapper is van D66. Zo kunnen 'links' en 'rechts' elkaar de schuld geven van jarenlang slecht onderwijsbeleid van CDA en VVD. Waar blijkbaar D66 de schuldige van is. Dat is handig. Of zo. Denk ik.
Wiersma is Minister van Primair en Secundair onderwijs. Terwijl Dijkgraaf Minister van Onderwijs is. En van Wetenschap. En van Cultuur. Dus de ene meneer gaat over onderwijs in Nederland en de andere...ook. Hoe dan ook: Minister Wiersma mag blijven van Rutte en de rest van de VVD-fractie 'want elke keer dat hij mensen uitscheldt, beledigt en intimideert, biedt hij zijn excuses aan. Uiteraard pas nadat de klachten over zijn herhaalde wangedrag naar buiten komen. Hij is dus een goede VVD'er.'
Het was een aparte dag. Niet alleen omdat er een verwarde dame aan mijn deur belde: 'Ik zoek mijn zoon die hier woont.' 'Hoe heet uw zoon?', vroeg ik. Waarop zij een naam noemde die mij niet bekend voorkwam. 'Uw zoon woont hier niet, mevrouw.' 'Oké. Dag, mevrouw.' Terwijl ik mij duidelijk niet geschoren had. Soit.
Later klopte een buurman aan mijn keukendeur: 'Is mijn buurvrouw thuis?' 'Geen idee. Ik hou niet van alle 214 buurtgenoten bij wanneer wie wel of niet thuis is.' 'Ja, maar ik moet haar vertellen dat ik de plantjes in de binnentuin water heb gegeven!' 'Zal haar vertellen dat jij dat gedaan hebt en weet zeker dat zij net zo trots op jou is als ik dat ben.' 'Oké.'
Deze dag was ik vooral nog bezig met het verwerken van een verlies van een vriendin. Werk wacht maar even. Excuses aan mensen die mij berichten hebben gestuurd en wachten op antwoord. Even geduld a.u.b.
Wie op Twitter zit, zal het niet zijn ontgaan dat een bekende daar deze week overleed. Mensen daar en nu ook hier die haar kenden, kunnen hier (klik) het condoleanceregister voor Marianne Cramer tekenen.
Het was zonde om niet een beetje te genieten van het mooie weer en bovendien was het Towel Day. Wat? Towel Day (klik). Tien jaar geleden waren de vriendin en ik met haar en mijn (toenmalige) partner en een paar anderen hier een drankje aan het doen na het rondlopen met onze respectievelijke handdoeken.
Het waaide hard, oké? En ik had geen gel in mijn haar.
Zou de dame die mij 'mevrouw' noemde vandaag zijn afgegaan op mijn kapsel?
Omdat ik toch bezig was met buiten zijn, sprak ik maar meteen wat mensen aan. Ik hou namelijk van babbelen. En kon een paar van hen interesseren voor een evenement waaraan ik als vrijwilliger verbonden ben: SmutSlam (klik) Op zondag 28 mei. Straks dus, voor wie dit leest wanneer het mij lukt dit te publiceren voor het evenement aanvangt. Maar volgende maand is het weer.
Onderweg naar de supermarkt kon ik de betreffende buurvrouw vertellen dat haar buurman de plantjes water had gegeven. 'O, mooi.', zei ze.
Omdat in Amerika het miljarden verslindende circus met de naam 'presidentsverkiezingen' weer is begonnen, schreef ik dit stukje (klik) over onder meer gouverneur DeSantis. Die blijkbaar een melige stagiair van Nederlandse komaf zijn leus liet bedenken: 'Make America Florida'. MAF, dus.
'Heel Holland Hattem'. Ziet u dat gebeuren als verkiezingskreet voor een rechtspopulist met 'christen' in zijn of haar profiel? Geloof (...) mij, toen ik zag dat er in Het Leerhuis in Hattem (Klik. Een plaats in de Bijbelgordel) een avond was over homoseksualiteit had ik in eerste instante een onkuise gedachte.
Voor wie tegen het Koningshuis is 'want het kost veel geld': presidentsverkiezingen kosten vele malen meer geld. Stelt u zich maar voor: presidentskandidaten als Willem Engel, Caroline van der Plas en Mark Rutte die de burger van alles beloven terwijl ze staan te praten op braderieën door heel Nederland, vanaf ruim een jaar voor de verkiezingen? Dat soort verkiezingen worden nagenoeg altijd gewonnen door de kandidaat met het hoogste bedrag aan sponsorgeld. Nederlandse presidentsverkiezingen naar Amerikaans model, zouden eenvoudig worden gewonnen door Caroline van der Plas.
's Avonds werkte ik wat aan mijn administratie en het verwerken van [verdriet] berichten.
Vrijdag beantwoordde ik diverse berichten van diverse mensen en deed het verder vrij rustig aan. Zo zocht ik naar aanleiding van het vrij plotseling overlijden van de vriendin informatie over andere vrienden over wie ik mij zorgen maak. 'Als ik mij eerdaags wat beter voel, bel ik je om af te spreken, goed?', waarna je niets meer hoort, belt maar geen gehoor krijgt en het een paar weken later weer probeert en merkt dat het nummer is afgesloten. Ik noem dat zorgwekkend.
Een vriend waar ik lange tijd niets van gehoord had, bleek ernstig ziek te zijn terwijl een vriendin gelukkig alleen maar een pauze had genomen van haar online aanwezigheid omdat zij even tijd nodig heeft voor zichzelf. Opluchting.
Had gezellig een buurvrouw op de thee:
Het bericht dat sinds vrij recent groepen Orka's (klik) blijkbaar zonder reden kleine boten aanvallen, deed mij denken aan het boek De Zwerm (klik) en de gelijknamige televisieserie. Best eng; blijkbaar wil Moeder Natuur ons mensen iets duidelijk maken.
Vanuit de werklocatie kon ik het appartementsgebouw zien liggen waar mijn zoon woont:
Met mijn vrijdagse verdicht (Klik. Een gedicht en/of verhaal. Zij bedacht de term 'verdicht') deed ik een poging mijn gevoelens rond het overlijden van een vriendin te vatten. In twee betekenissen van dat woord.
Zaterdag reageerde ik 's ochtends vroeg op de vraag of ik die avond kon werken. Een gig was onlangs geannuleerd en dus zei ik 'ja', al verheugde ik mij stiekem op een vrije avond. Met Netflix en strijken en zo. Maar geld verdienen is ook wel eens handig. En op een feest kun je mensen tegenkomen die wellicht aan meer werk kunnen helpen. En ik hou wel van een feestje.
Eerst nog een paar uurtjes werken aan huishouden en administratie en uiteraard een Engelstalig gedicht (klik) publiceren voordag ik op de bus stapte. Gelukkig deed ik dat redelijk tijdig want er was weer een rit uitgevallen. Op de bushalte had ik daardoor leuke gesprekken met diverse mensen. Een kleine omweg om aan een collega een kostuum uit te lenen waarna ik van een andere collega die ik toevallig ontmoette een spontane knuffel kreeg en door een buurt liep waar ik niet heel vaak kom:
'fouilleren', vragen of zij wel voldoende drugs bij zich hadden, mensen aanspreken op vermeend onbetamelijk gedrag ('Dat is een hartstikke leuke man, waarom flirt je niet met hem?') en zo verder. Erg leuk om te doen! De jarige job heeft geen veel voorkomende naam dus een terugkerend grapje was om gasten pas toe te laten tot het feest indien men zijn naam juist wist te spellen. Heerlijk, die nervositeit bij sommigen: 'Eh...nou...eh...' Je kon ze ook horen denken: 'Is dit een échte beveiliger?'
Men waardeerde mijn grapjes en ik genoot van de gesprekken met zowel de gastheer- en vrouw, gasten en entertainment- en cateringcollega's. Was tot middernacht ingehuurd maar omdat het zo leuk ende gezellig was, ging ik pas twee uur 's nachts huiswaarts. Na een oprecht 'dankjewel' en een knuffel van de dame (niet op de foto) die mij had ingehuurd.
Men waardeerde mijn grapjes en ik genoot van de gesprekken met zowel de gastheer- en vrouw, gasten en entertainment- en cateringcollega's. Was tot middernacht ingehuurd maar omdat het zo leuk ende gezellig was, ging ik pas twee uur 's nachts huiswaarts. Na een oprecht 'dankjewel' en een knuffel van de dame (niet op de foto) die mij had ingehuurd.
Het was heerlijk weer dus in plaats van de nachtbus te pakken
- en er een uur over te doen om thuis te komen -
besloot ik nachtelijk Amsterdam te voet te doorkruisen.
En was met 50 minuten rustig wandelen thuis.
Net als het weer, deze dag. Omdat ik zo veel had gelopen de nacht ervoor, was het goed voor mijn arme oude voeten om rustig een stukje te wandelen in de wijk:
As I sat sadly by her side van Nick Cave & The Bad Seeds is de muziek van deze week:
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Marianne Cramer, Tina Turner
Posts
