Geweten

Het was weer een heel fijn weekend! Vrijdag "The Artist" gezien, een ode aan de (tijd van) de stomme film. Aanrader! Daarna naar een feestje in de stijl van rond de jaren '30 waar ik zou werken, waren het niet dat men de roulette-tafel vergeten was. Dan maar een beetje kletsen en rondlopen. De Charleston dansen op krukken bleek geen succes. Vooral voor anderen op de dansvloer niet echt leuk...;-) Helaas had ik te weinig visite-kaartjes mee en moet ik mijzelf helpen herinneren meer dan zes kaartjes mee te nemen als ik verwacht op een feest te zijn waar meer dan 6 leuke dames rondlopen...;-)

Zaterdag werkten wij op een boekenbeurs om geld op te halen voor een stichting waar ik aan verbonden ben en mijn oudste dochter was de kassa-juffrouw. Erg leuk! Net als het vanmiddag lunchen bij m'n moeder en de uitdaging die ik heb opgepakt: het in één maand schrijven van een roman in het kader van NaNoWriMo (National Novel Writing Month). Afgelopen vrijdag schreef en publiceerde ik deel 1.  Hieronder volgt het zojuist geschreven deel 2:
===============

Te laat besef je dat het allemaal voorbij is voor het goed en wel is begonnen. Je was zo druk bezig met het opbouwen van je leven dat je er helemaal niet bij stilstond dat je alleen maar bezig was met opbouwen...carrière maken, kinderen krijgen, werken, sparen...maar lééfde je eigenlijk wel? Of wèrd je geleefd?

Net als vele anderen maakte je je zorgen om je privacy en was zorgvuldig met welke gegevens je achterliet op Facebook. Maar klakkeloos vulde je bij een online winkel in waar je woonde, welke maat BH je draagt en nog meer persoonlijke details. Om kans te maken op een paar gratis schoenen vulde je ook nog gegevens in als hoeveel kinderen je hebt, of je van plan bent af te vallen in de komende zes maanden en of jij als enige verantwoordelijk bent voor de boodschappen.

Om dat leuke setje te kunnen betalen haalde je geld van je spaarrekening. Bij een bank waar jij je zuurverdiende geld in handen hebt gegeven van een stel "beleggings-experts" waarvan je de naam niet eens weet maar die je blijkbaar meer vertrouwt dan je eigen man die jouw pincode niet eens mag weten!

De bank gaf jouw geld in handen van fabrieken die onderdelen bleken te leveren voor cluster-bommen. Dat wist je wel maar wat kan jou het schelen? Die bommen worden immers gebruikt tegen terroristen en zo? Bovendien in verre landen. En trouwens: je kreeg maar liefst 2,2 procent aan rente! Dus wat maakt het dan uit dat er af en toe een paar kinderen door die bommen omkomen? Trouwens: als ze niet per ongeluk waren gedood door zo'n bom dan waren ze vast omgekomen van de honger.

Moeten ze maar niet zo lui zijn, hoor! Jij werkt toch ook voor je geld? Waarom kunnen die Afrikaanse hongerlijers dat dan niet? Alsof jij voor je eigen plezier elk jaar weer een tientje overmaakte naar Artsen Zonder Grenzen! Daar kunnen die zwartjes toch best een schoffel van kopen of zo?

Stom hoor! Nee, dan de beleggings-experts van jouw bank...dàt zijn tenminste keurige mensen! Nog blank ook. Denk je. En zeker geen moslims want die zijn allemaal stom. Ze mogen niet eens verdienen aan andermans geld! Tenminste, dat las je ooit eens in De Krant van Ingeslapen Nederland.

En een foutje maken wij allemaal wel eens. Toch? Dus het was niet de schuld van de beleggers bij jouw bank dat zij per ongeluk voor een paar miljoen aan aandelen hadden gekocht in "Freight Air", een bedrijf dat later niet eens bleek te bestaan. Ja, ze hàdden natuurlijk wat gegevens kunnen opvragen bij de Kamer van Koophandel. Of het bedrijfsplan of de jaaropgave van het bedrijf zèlf. Maar zeg nu zelf: wie heeft er tegenwoordig nog de tijd om even te bellen of een mailtje te schrijven naast z'n drukke baan?

Nee, die beleggers en adviseurs bij de bank nam jij niets kwalijk. Alles was immers de schuld van al die mensen die te arm zijn om een huis te kunnen kopen? Ze kregen zelfs huursubsidie! Het werd tijd dat die mensen een èchte baan gingen nemen, zoals jijzelf. Dàn was je pas nuttig!

Je vraagt je opeens af wat je eigenlijk ook alweer deed op kantoor, al die 12 jaren dat je daar werkte voordat de wereld om je heen instortte. Eh...nou...je dronk koffie. Soms belde je iemand op of schreef je een brief. En je was "manager". Maar hoe hard je ook nadacht...je wist niet meer wie of wat je nu managede. Vast niet belangrijk ook. Belangrijk was dat je hard werkte voor je geld en het helemaal niet zo breed had. Volkomen terecht dus dat je elk jaar een flink bedrag van de belasting terug kreeg aan Hypotheek rente-aftrek!

Vanwege de kredietcrisis kon je nu zelfs nog maar voor 200 euro per maand aan kleren uitgeven voor jezelf! Dat was allemaal de schuld van die linkse kabinetten die het in de afgelopen 30 jaar voor de rest hebben verspeeld. Je pijnigde even je hoofd maar kon zo gauw geen links kabinet uit de afgelopen 30 jaar noemen. Maar dat maakte niet uit. Je had het immers zelf in de krant gelezen? Nou, en dan is dat zo want wat in de krant staat is waar!

Je geweten vertelt je dat je een keer in een weekend-bijlage had gelezen dat aliens niet bestaan maar dat dat nu niet waar bleek te zijn. Natuurlijk luister je niet naar je geweten want dat is voor gewone mensen. En jij was natuurlijk heel bijzonder want...eh...want...En bovendien stond dat in de weekendbijlage en niet eens ècht in de krant!

Dat is toch maar een vervelend stemmetje, zo'n geweten...