Geen idee

Boek nummer 24 van dit jaar is "Foundation en Aarde" van Isaac Asimov. Nummer vijf in de Foundation-serie behandelt een heuse queeste: De speurtocht naar het begin der mensheid waarbij de hoofdpersoon op zijn reizen de meest kleurrijke figuren ontmoet.

Heel vreemd. Zondagmiddag kwam er een meneer van de woningbouw onze halofoon inspecteren. Zal vast iemand van een particulier bedrijf geweest zijn want ik kan mij niet voorstellen dat medewerkers van de woningbouw op zondag werken. Onze minister-president doet dat natuurlijk wél.

Stelt U zich eens voor dat onze premier daadwerkelijk een voorbeeldfunctie vervulde. Dan zouden vrijwel alle wasserette's in ons land failliet gaan. Mark Rutte laat namelijk zijn moeder nog de was doen. Eigenlijk maakt zij zich daarmee schuldig aan broodroof. Elke vrijwilliger neemt de plek in van een betaalde baan. Of is het omgekeerd en moet je iedereen die zich laat betalen voor wat-ie leuk vindt om te doen het kwalijk nemen dat daardoor een vrijwilliger werkloos thuis zit? Tsja, zo omgekeerd kun je dat nauurlijk ook bekijken.

Tegenwoordig is men van de omgekeerde aanpak; Om te voorkomen dat er nog meer mijnwerkers in de problemen komen bij een zekere Chileense mijn wordt die mijn voorgoed gesloten; om te voorkomen dat criminelen rottigheid uithalen op de Amsterdamse Wallen worden "de Walletjes" langzamerhand afgebroken; om te voorkomen dat Zandvoortse winkeliers nog verder beroofd worden wordt het hen verboden nog langer contant geld in de kassalade te hebben.

Als je die lijn consequent doortrekt zou je ook Geert Wilders moeten afschaffen. Hij kan dan immers niet meer bedreigd en lastiggevallen worden?

De werklieden die het huis van hiernaast verbouwen vallen mij nu al weken lastig met hun gehamer, getik en geboor. Ik begrijp wel dat zij daar niets aan kunnen doen maar lastig is het wel. Veel van mijn werkzaamheden verricht ik namelijk vanuit huis en mij concentreren vind ik lastig. Zeker als het de beurt is aan de ploeg Hollanders om wat leidingen en zo aan te leggen.

De Marokkaanse werklui doen hun werk en gaan naar huis. Hun niet-islamitische ploeggenoten vinden het tijdens het werk noodzakelijk om irritante deuntjes te fluiten, mee te blêren met de radio, zo hard mogelijk deuren dicht te slaan en hun collega in het oor te schreeuwen waar de schroevendraaier gebleven is. En waarom? Geen idee.