De week voorbij (een Corona-dagboek)

Een weloverwogen besluit nemen is niet altijd makkelijk. 

Daar moet je namelijk voor kunnen nadenken.

En dat is niet iedereen gegeven.

Niet altijd dan toch.

Denk aan het dreinerig kind dat een pruillipje opzet,

stampvoet van woede en de voordeur achter zich  dichtslaat:

'Ik loop weg en jij ziet mij nooit meer terug!'

Om een half uur later terug te komen met:

'Het regent. Ik loop toch maar niet weg.'

Er zijn ook volwassenen die dit gedrag vertonen,

vaak overmand door emoties en niet meer in staat

tot het nemen van een weloverwogen besluit:

'Wij zijn geen vrienden meer. Ik wil je nooit meer zien!'

om doodleuk de volgende dag weer te bellen of langs te komen.

Wanneer dat regelmatig gebeurt is het moeilijk

om iemand nog serieus te nemen.

Wanneer iemand in mijn omgeving dat doet,

kan ik het vaak niet nalaten te zeggen:

'Joh, waarom doe jij zo kinderachtig?'

Ik heb moeite om niet in geschater uit te barsten

wanneer het antwoord bestaat uit het opzetten

van een pruillipje, stampvoeten,

woedend de deur dicht slaan

met de mededeling: 'Jij ziet mij nooit meer!'

en hij of zij binnen een paar dagen

weer contact opneemt.

Hoe gaat u om met bekenden die dit gedrag vertonen?

=============================================

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
=============================================

Maandag had ik nog een beetje last van het onverwachte bezoek van een vriend, de avond ervoor. Wij deelden slechts één biertje 

maar het was zo gezellig dat het later werd dan gepland. Terwijl ik mijn schoonheidsslaapje nog hard nodig heb. Toch had ik voldoende energie om een uurtje te werken voor de Loge, het een en ander te regelen voor mijn 'ToZo' (tegemoetkoming zelfstandigen in verband met de Coronamaatregelen), de afwas te doen en dergelijke. Had graag wat meer gedaan maar dat zit er gewoon nog even niet in. 

Toch heb ik nog mazzel. In tegenstelling tot de burgers in een deel van Burkina Faso. Zeker 130 mensen lieten het leven en tientallen raakten gewond door een lafhartige aanval van onbekenden. Net als in de Palestijnse kwestie zullen ook in deze zaak vast mensen zijn die roepen dat het hun eigen schuld is maar ik geloof niet dat het ooit de eigen schuld van burgers is wanneer zij met buitensporig veel geweld uit hun huizen gedreven en vermoord worden. 

En wat dan nog als het land waar deze burgers van Burkina Faso wonen 3000 jaar geleden bewoond werd door een ander volk? Geeft het die anderen dan het 'recht' om zoveel geweld te gebruiken? Ook hier grijpt de internationale gemeenschap niet in. Waarom niet is mij onduidelijk. 

En dan zal ik mij een beetje zorgen maken over liefdesverdriet of een pijnlijke heup na een geslaagde operatie? 

Het is ook de reden dat ik alleen maar kan glimlachen om de excuses van een oplichter die zichzelf verrijkt heeft over de ruggen van mensen die bang zijn voor Covid-19 terwijl hij aanbood 'belangeloos' te helpen. Zijn verklaring - waarom hij de Nederlandse overheid oplichtte door het voor veel te veel geld aan de Nederlandse bevolking verkopen van ondeugdelijke mondkapjes, vorig jaar - is alleen maar lachwekkend te noemen: 'Ik heb geen idee hoe ik aan 9 miljoen euro winst kom, hoor. Ik handelde echt belangeloos!'

Hing wat aan de telefoon met deze en gene en had even een buurvrouw op visite. Een aflevering van Star Trek: DS9 (over uitgebuite werknemers die in opstand kwamen en een vakbond oprichtten. Er zit veel politiek in deze serie) maakte mijn dag compleet. Het 'fijne' van herstellen na een operatie is dat niemand veel van je verwacht. Inclusief jezelf. 

Dinsdag keek ik even naar mijn bezoekcijfers. En schrok. Normaliter wordt mijn Nederlandstalige (dit dus) blog bekeken door zo'n 250 mensen per dag en mijn Engelstalige door ongeveer 150. De laatste paar dagen blijkt dat ruim 800 en ruim 500. Onduidelijk is hoe dat precies komt maar ik klaag niet en hou wel van wat mysterie.

Een teamlid van het groepje mensen dat mij van een nieuwe heup voorzag 

stelde mij in de betreffende kliniek wat vragen, voelde wat aan mijn been en concludeerde: 'Je herstel gaat voorspoedig. Het verband mag er af, je mag weer douchen maar nog even geen trappen lopen. Zeker niet het trappetje van je hoogslaper.' Oké.  Check.

Daarna kreeg ik een verrassing op een andere locatie. Dacht toch écht dat ik een afspraak had want na het invullen van het online formulier (met DigiD en al dus zeer persoonlijk) kreeg ik deze mededeling op mijn scherm:

Dus ik was een beetje verbaasd toen drie medewerkers (ik laat mij niet zomaar door nummer één afschepen) mij vertelden: 'U heeft volgens het systeem geen afspraak vandaag, meneer dus u kunt niet worden gevaccineerd.' Dus ik haalde maar het inmiddels klassieke antwoord van een bekende ex-rapper aan. Iets dat hij per definitie zegt wanneer hij geen idee heeft van wat er om hem heen gebeurt:

Het was vrij ver weg en ik was moe dus ik bleef maar even zitten en dronk wat.

Thuis aangekomen gaf ik op de bank mijn impressie van een vaatdoek-die-twee-weken-geleden-vervangen-had-moeten-worden. Een buurvrouw van drie-hoog was zo lief koffie te zetten voor mij en zichzelf en mij even gezelschap te houden. 

Een buurvrouw van schuin-aan-de-overkant-van-de-gemeenschappelijke-binnentuin (via een driehoeksruil verkreeg zij indertijd de woning waar mijn jongste dochter is geboren) kwam mij wat eten brengen. Met zulke buurvrouwen heeft een mens geen levenspartner meer nodig! Ik voelde mij dankbaar. En moe. Heel erg moe. 

Een collega-entertainer belde om te vragen hoe het gaat met het herstel van mijn heup en liet mij weten wellicht over een paar weken weer eens een entertainment-opdracht voor mij te hebben. Mijn hart maakte een sprongetje van vreugd' maar ik hou nog even een slag om de arm voor ik mij verheug op het betreffende 'testival'.

Mijn leven ziet er wat anders uit dan in bijvoorbeeld oktober 2016 (klik) maar ik ben niet ontevreden.

En had ik geen fijne dag, dan is er nog altijd Star Trek: DS9. Wie voorbij de ruimteschepen en explosies kijkt, ziet een serie over intermenselijke verhoudingen. Hoe mensen omgaan met latent homoseksuele gevoelens, hoe zij voor de keuze worden gesteld tussen beroep en passie, hoe zij omgaan met tegenslag, hoe zij leren omgaan met ongefundeerde haatgevoelens jegens anderen, puur vanwege hun afkomst of uiterlijk maar ook hoe zij leren vast te houden aan hun eigen cultuur zonder die van een ander af te doen als 'barbaars'. Er komen ook nare oorlogen in voor. En hoe erg de verwoestingen ook zijn, die van de geest zijn de allerergste: mensen leren andere mensen haten, puur omdat die uiterlijk lijken op de machthebbers die opdracht gaven hun thuisstad te bombarderen. Terwijl het nooit de burgers zijn die verantwoordelijk zijn, zijn zij wel altijd het slachtoffer. Aan welke kant van het conflict zij staan doet niet ter zake. 

Bijvoorbeeld. Behalve onderhoudend is het dus ook nog eens een educatieve serie. Met een keur aan gastacteurs. Zo was er een oudere 'Klingon' waarvan ik dacht: 'Ik ken die ogen!'

Hier staat hij naast het bekendere Klingon-karakter 'Luitenant Worf'

Een kort onderzoek leerde dat het ging om Canadees acteur John Colicos en dat ik hem herkende uit eerdere rollen. Die van dé originele Klingon uit dé originele Star Trek serie 

én als de schurk uit een favoriete SF-serie uit de jaren '80: Battlestar Galactica

Van dit soort feitjes maakt mijn nerd-hart spontaan een vreugdesprongetje.

Nog even dit voor mensen die denken dat slavernij alleen maar in het verleden en rare TV-series voorkomt, dat is dus niet zo. Leest u dit bericht maar even.

Woensdag werd ik wakker na een nacht lang redelijk goed geslapen te hebben. Ik chatte wat met een nieuwe Twitter-vriendin, had even een buurvrouw op visite terwijl ik nog niet was aangekleed (maar wij kennen elkaar al een tijdje), voerde de kat, verontschuldigde mij bij mijn goudvis omdat zijn aquarium erg vies is, vroeg aan mijn buren wat dit vieze goedje is dat ik deze dag op mijn keukentrap in de tuin aantrof

Heeft u toevallig enig idee? Mogelijk gaat het om gesmolten vogelvoederbolletjes.

en schreef wat aan het Bouwstuk dat ik eerdaags mag opleveren.

De buurvrouw was zo lief om bij het ophalen van haar wekelijkse voedselpakket ook het mijne op te halen 

en wij deelden een potje thee.

's Avonds kwam een vriend eten maar hij was net zo lui als ik dus de buurvrouw kookte voor ons. Wij wilden net aan de dis toen er werd aangebeld door een buurman. Terwijl hij wachtte tot wij klaar waren met eten ruimde hij even mijn tuin op. Wij waren nog niet klaar met eten voor er weer werd aangebeld: de echtgenoot van de buurvrouw die gekookt had: 'Ik kwam onderweg langs een Surinaams restaurant en heb wat eten voor jullie meegenomen.' Dat kon dus - na te zijn afgekoeld natuurlijk - direct de koelkast in. Zomaar opeens heb ik voor ruim een week eten in huis. Dus.

De heren togen gezamenlijk aan het werk om mijn vijverpomp schoon te maken en een kleine reparatie aan het apparaat uit te voeren. Vinden muggenlarven niet leuk, bewegend water. 

Het project kon ook - denk ik - rekenen op de goedkeuring van Billy de Kat:

Diverse buurtbewoners, waaronder ik, zijn allergisch voor muggengif. Dus dit scheelt weer. 

Sociale media zit ook vol gif. Van mensen die er baat bij hebben dat mensen in onzin geloven. Dat wij 'in een dictatuur!' leven omdat de kans bestaat dat alleen mensen met een bewijs van vaccinatie naar festivals kunnen. Met dit twitterbericht reageerde ik op die domme doemdenkers:

In een geciviliseerd land sluit je mensen niet buiten de samenleving op basis van een of ander bewijs dat zij moeten laten zien omdat zij anders niet aan sommige dingen mogen meedoen. Dat is dictatoriaal! Dus wég met het rijbewijs en onzin als horeca-diploma's! https://t.co/KZW14ZqloX

— Terrence 'Wappiepedia' Weynschenk (@Terrebelius) June 9, 2021

Het is al heel lang zo dat je je moet laten vaccineren als je naar bepaalde (vakantie)landen wil en de geruchten zijn sterk dat zelfs anti-vaxxer Willem Engel zich toch heeft laten vaccineren. Al is het maar omdat hij anders niet naar het landgoed in Spanje kan dat hij heeft gekocht van de donaties (klik voor het verhaal en om uw geld terug te vragen) van zijn kudde schapen.

Zouden mensen écht in een land willen leven waar je als kok geen horeca-diploma nodig hebt, waar juffen en meesters zich niet hoeven te laten scholen voor zij lesgeven aan hun kinderen, waar elke idioot die denkt dat-ie kan rijden met een auto de weg op mag, et cetera en zo verder 'want het is belachelijk dat wij iets pas mogen wanneer wij daar een of ander papiertje voor hebben!'?

De echtgenoot van een buurvrouw, een vriend en een buurman van de eerste verdieping sloegen de handen ineen (niet fysiek) om mijn tuin op te knappen. Lief, niet? Ook zij zagen dat mijn huishouden behoorlijk geleden heeft, het afgelopen jaar. Als je niet kunt bukken of je heup kunt draaien is opruimen en schoonmaken best lastig, zo heb ik geleerd.

Donderdag oefende ik met de fysiotherapeut de onderdelen: 'Lopen met één kruk' en 'Trappenlopen met één kruk'. Ik slaagde voor beide uitdagingen! Dus twee weken na de heupoperatie mag ik al een kruk aan de wilgen hangen terwijl daar normaliter drie tot vier weken voor staat. Goed, niet? 

Dus met een gerust hart kon ik een buurvrouw begeleiden naar en van haar twee vaccinatie. 

James Bond was ook op locatie dus wij voelden ons behoorlijk veilig:

Alles ging goed en het was reuzegezellig. Maar wij waren beiden behoorlijk moe bij thuiskomst. Via haar tuin liep ik naar de mijne en schoot onderweg deze schoonheid:

Hapje eten en klaar gaan zitten voor een zoom-sessie. Deze avond mocht ik aanschuiven bij een afdeling van de Odd Fellows. 

Een bijzondere avond waarop ik mij zeer welkom voelde! Een Broeder uit 'mijn' Loge was er ook bij en deelde dit gevoel.

Erna hing ik even aan de telefoon met de Broeder die mij hiervoor had uitgenodigd en daarna had ik een vriendin aan de telefoon die deze dag jarig was. Even lekker bijkletsen. Met een beetje dubbel gevoel want 10 juni was ook de verjaardag van de moeder van mijn zoon. De eerste die zij 'aan gene zijde' viert. Tussen haar spullen vond ik deze foto. Precies zoals zij was. Zoals ik mij haar graag herinner.

Vrijdag wat brak geworden door luide stemmen buiten: tussen de huizenblokken in weerkaatst geluid goed en met alle ramen open kun je letterlijk horen waar gesprekken van buren over gaan. Soms is dat best vermakelijk. In elk geval was ik nu mooi op tijd wakker om een Zoomgesprek voor te bereiden: het eerstvolgende gesprek met een aan mij toegewezen arbeidscoach. Weer bleek dat de dame en ik het goed kunnen vinden en zij bracht mij weer een stukje verder in mijn zoektocht naar focus: ik kan en wil heel veel maar zal toch eens een keuze moeten maken: wil ik mij meer op schrijven richten en meer werken aan mijn boek over de familiegeschiedenis door de ogen van mijn moeder, mijn kinder-geschiedenisboek, een roman, een jeugdthriller, een SF-novelle en een volgende verhalenbundel? Zoek ik werk waarbij ik mensen kan helpen hun verborgen talenten te ontdekken? Wil ik weer kinderen begeleiden of de politiek in? Wil ik met journaalposten blijven werken en/of meer doen met mijn liefde voor entertainment-werk of zoek ik een baan als social media manager? Als uitdaging en huiswerk kreeg ik mee: 'Vertel in twee minuten - verstaanbaar! - wie je bent, wat je kunt en wat je wilt.' Oh, boy. Help!

Had nog maar net de sessie beëindigd of er werd aangebeld: een afvaardiging van de bewonerscommissie. Met een bloemetje met een kaartje er aan. 

Men had bedacht diverse buurtbewoners die het even moeilijk hebben te verrassen met een hart onder de riem. Lief, niet?

Ik was eindelijk ook weer eens lief voor Karper de Goudvis want voor het eerst in weken maakte ik lekker zijn aquarium schoon. Nu ik nog maar op een kruk steun en weer een beetje mobiel ben ging dat aardig. Ik mis nog kracht en uithoudingsvermogen maar ook dat zal langzaam weer terugkomen. Nadat ik naar de supermarkt was geweest en op de weg terug naar huis even een heerlijke ijskoffie (welverdiend, dacht ik zo) had gehaald

en bij thuiskomst mijn koelkast onder handen had genomen vond ik het tijd voor een dutje. In mijn hoofd nog even het gesprek nalopend dat ik had met de eigenaar van de kleine koffiezaak om de hoek: hoe moeilijk hij het heeft als zelfstandig horecaondernemer en zijn naderende heupoperatie. Waar ik hem in kon geruststellen.

Ik ben niet echt gerust op de competentie van onze politici. Voor een collega die heel hard zijn werk probeert te doen zonder zich te laten omkopen of mee te werken aan achterkamertjespolitiek achter zijn rug om (hé, een pleonasme!) een 'functie elders' te regelen is achterbaks. Zwaar teleurstellend. Zeker van een partij met de C van 'christen' in de naam.

Voor ik de deur uit ging werkte ik nog een uurtje aan het Bouwstuk dat ik binnenkort mag opleveren. Het betoog wordt zo'n 6 A4'tjes lang. Valt mee, toch?

De reis naar de locatie van een verjaarsfeestje viel ook mee. Zelfs bij hem de trap af lopen (en later weer op met een paar biertjes achter de kiezen) ging wonderwel. Het was reuzegezellig

en de zelfgemaakte frieten smaakten zeer goed.

Goede foto om mijzelf te herinneren dat ik wat kilo's aan lichaamsgewicht kwijt wil

De jarige had door dat ik de laatste tram had gemist en bracht mij thuis met hulp van zijn fiets-met-zijspan.

Ik nam een sterke pijnstiller en gleed glimlachend naar dromenland.

Zaterdag had ik een buurvrouw op de koffie. 

Zij was zo lief de nagels van mijn rechtervoet te knippen. Dat was een tijdje niet gebeurd maar hard nodig. Erg fijn dat er maar liefst vier buurvrouwen zijn die in de zorg werk(t)en die ik gewoon dat soort dingen kan en durf te vragen.

Ik liep een rondje door de wijk, deed wat boodschappen en deed later op de dag een biertje met een 'klankbord': een vriend was zo lief mij te helpen met mijn Bouwstuk. Hij is filosofisch wat beter onderlegd dan ik maar eigenlijk speelt hij vals. Hij heeft namelijk het vak gedoceerd op universitair niveau. Fijn om mij aan zijn kennis en kunde te kunnen meten. En het biertje smaakte er goed bij!

Een feestje in het park die middag liet ik aan mij voorbijgaan want ook ik heb mijn grenzen.

Zondag sliep ik uit, genoot van wat lokaal natuurschoon

en een ijsje aan de waterkant, 

werd blij bij de herinnering aan mijn tijd als acteur in een musical nadat actrice Lucie de Lange mij deze foto van ons samen stuurde:

en werkte verder aan mijn Bouwstuk. Met hulp van de speciaal daarvoor teruggekomen vriend. Dit keer met een door hem meegenomen wijntje erbij. Alcohol helpt bij creatief werk, zo is ons beiden wel eens ter ore gekomen. 

Met een half oog keek ik 's avonds de voetbalwedstrijd Nederland-Oekraïne en daarmee kwam een einde aan mijn week. Vermoedelijk heb ik wat stukjes overgeslagen maar om nu alles op te schrijven wat er in mijn leven gebeurt gaat wat ver. Vind ik.

Het pleonasme van de week is: achterkamertjespolitiek achter zijn rug om.

Onlangs was de herdenking van D-Day. Dus dacht ik weer aan dit liedje. Hier is Tom Lehrer met 'So long, mom'

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Igor Zjelezovski

Meer lezen? Mijn verhalenbundels