Soms word ik er gestoord van

Gezellig staan kletsen met buurvrouw Winonah, examen gedaan voor de cursus 'stemburealid' en nog zo wat klusjes opgeknapt. Zaterdag vooral veel geschreven: in de loop van maanden schrijf ik nogal wat op in diverse boekjes en achterop kassabonnetjes. En soms graai ik die aantekeningen bij elkaar en maak ik er weblogstukjes, verhaaltjes of columns va. Nu ja, niet soms maar altijd...;-)

Zondag deden wij rustig aan: een paar afleveringen Star Trek kijken met lekker hapjes en drankjes erbij bij en met vrienden...

A Chrystal Age van William Henry Hudson is boek nummer twee van dit jaar en een lang geleden geschreven 'Rip van Winkle' (Het eerste verhaal over een man die wakker wordt in de verre toekomst) verhaal. In de toekomst leeft men in perfecte harmonie met elkaar en de natuur. Er is geen oorlog. Maar al deze tevredenheid heeft een prijs: er bestaat ook geen liefde.

Van nature houden mensen van hun kinderen. En gelukkig maar want anders zouden zij niet de behoefte hebben hun kinderen te beschermen en zouden er veel meer op jonge leeftijd sterven. Veel mensen praten ook tegen hun (jonge) kinderen en uit onderzoek is onlangs gebleken dat jonge kinderen tegen wie veel wordt gesproken een grotere woordenschat hebben dan kinderen waar de ouders nauwelijks mee praten. Goh, het is toch maar goed dat er wetenschappers zijn want wij gewone mensen hadden dat anders nooit geweten. Maar toch goed dat dat onderzoek is uitgevoerd want er zijn mensen die iets pas geloven zodra het wetenschappelijk is aangetoond. Eigenlijk geloven zij dus ook. Maar dan in de wetenschap.

Zou er al wetenschappelijk onderzoek zijn gedaan naar de kwestie: vinden mensen het wel of niet leuk om gestoord te worden? Zelf behoor ik tot de groep mensen die dat - in de meest voorkomende gevallen - niet leuk vindt (Kijk, als ik geconcentreerd een factuur zit op te stellen maar iemand van de loterij belt mij met de mededeling: 'Gefeliciteerd, u heeft 32 miljoen euro gewonnen!' dan wil ik die persoon best even te woord staan.). Wanneer iemand mij dus belt met de vraag: 'Stoor ik?' en ik geef het eerlijke antwoord:'Ja, je stoort.' dan verwacht ik niet dat die persoon zegt: 'Dan zal ik het kort houden.' Ik verwacht dan het antwoord: 'Sorry, dan bel ik later wel terug.' Of een variatie daarop. 

Ik vind het bijzonder onbeleefd wanneer mensen al weten dat zij mij storen en daar dan moedwillig en doelbewust mee doorgaan. Maar ja, dat ben ik. Hoe denkt u daar over?

Tot slot iets wat ik mij al een tijdje afvraag: waarom trekken wij eerst de voordeur achter ons in het slot en kijken wij daarna pas of de huissleutels eigenlijk wel in zak of tas zitten? O, en nog even schaamteloos reclame maken voor een vriend en collega: http://www.visueel-faciliteren.nl/

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Hiroo Onoda