De week voorbij

"Hé man. Je kunt wel niet reageren op mijn apps en e-mails en de telefoon niet opnemen wanneer ik bel maar ik krijg nog steeds dat geld van je. Ik stel voor dat jij binnen een week alsnog betaalt want anders..."

...en toen was de man buiten gehoorafstand, duidelijk niet beseffend dat iedereen in de omgeving (ongewild) meeluistert wanneer je lopend op straat je voicemail afluistert en de telefoon op 'speaker' hebt staan.

Een andere man stond huilend zijn hart te luchten. Op straat, vlak voor mijn open slaapkamerraam. 'Ja, schat. Je hebt gelijk en ik hoop dat je gelukkig wordt met die ander maar kun je...echt niet?... Maar waarom dan niet?'

Inderdaad: waarom kunnen mensen niet beseffen dat het vreemd overkomt als je enerzijds je zorgen maakt om een tekort aan privacy maar anderzijds de meest intieme details over je privéleven deelt met wildvreemden?

====================

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/TerrebelAuthortainer

===================

Maandag was ik 's ochtends nog waar ik de dag ervoor heen was gebracht: bij een vriend die bij vrienden elders ligt uitbehandeld te zijn. Mocht zijn 'nachtwacht' zijn. Helpen met aan- en uitkleden, van de grond rapen als hij viel en naar het toilet gaan en zo. Want daar ben je vrienden voor. Bovendien zal ik nooit vergeten hoe hij mij hielp toen ik niet kon lopen terwijl ik wachtte op mijn heupvervanging. Zoals gezegd: dat doen vrienden.

Had de dag ervoor geen tijd gehad mijn weekoverzicht na te kijken op schrijfongelukjes maar gelukkig is vriendin Marianne zoals altijd zeer oplettend en haalde de foutjes voor mij er uit. Fijn, zulke vrienden! 

Het is een prettige - en vooral rustige - plek waar hij ligt. Bovendien mag hij er roken. Terwijl dat in verpleeghuizen niet mag. Ook niet als je terminaal bent. Was fijn om daar in de tuin met hem te kletsen. Waarbij er regelmatig mensen langskwamen om hem te spreken en te helpen met het een en ander: een arts, een dame van thuiszorg, zijn zus (die waanzinnig veel voor hem doet), een vriend en de vriendin in wiens huis zijn bed nu staat.

Zelf genoot ik ook van de rust die ik er aantrof:

Wanneer ik even niet nodig was om broodjes te smeren, kleren te wisselen en te wassen of te overleggen, kon ik even lezen en begon aan het boek dat ik in april aanschafte: Jacoba van Tongeren, heldin in het verzet tegen de Duitsers in de Tweede Wereldoorlog:

Natuurlijk kun je iemand in de laatste levensfase laten genieten van een warme douche, een vers opgeklopt hoofdkussen of een lekker stuk fruit. Maar waarom zou je het daarbij laten? Dus - hoewel hij opzag tegen de stress en vermoeidheid van de reis - sleepten wij hem - met opvouwbare rolstoel en al - naar een concert waar een meidenband zijn favoriete muziek speelde:

Niet alleen leden van het publiek deden aan 'crowdsurfen', ook de gitariste liet zich niet onbetuigd en nam letterlijk een duik in het warme bad dat 'fans' heet:

Had de vriend ook graag zien crowdsurfen maar vermoedde dat niet iedereen het fijn zou vinden om een rolstoel op z'n snufferd te ontvangen. Hoewel het misschien best had gekund, gezien deze voorbeelden:

Leuk en aardig allemaal, maar hoe klinkt die Japanse dames garage rock punk band dan eigenlijk? Welnu: ongeveer zo:

Kreeg zowaar een 'like' van de band zelf op Twitter!

 

De vriend genoot intens. Tot - eenmaal buiten in de koele avondlucht - opeens keihard het besef binnendrong dat hij wellicht nooit meer naar een concert zal gaan. Tenzij er concertzalen zijn in zijn favoriete hiernamaals. Buiten werden wij opgewacht door zijn zus en haar hond en een goede vriend van hem die ook blij was hem te zien glunderen.

Ik werd keurig met de auto thuisgebracht en iets na twaalven lag ik in bed. Maar om een of andere reden kon ik niet direct de slaap vatten.

Dinsdag werd ik wat moe wakker maar er diende helaas gewerkt te worden. Met ruim een dag achterstand was dat best even aanpoten maar heb kunnen doen wat ik van plan was: stukken doornemen, dingen doen voor de Geheime Jongensclub, een en ander uitzoeken voor een vriend, schrijven aan mijn cabaretvoorstelling en opruimen. 

Terwijl ik tussendoor op visite was bij een buurvrouw, een rondje wandelde door de buurt,

bijkletste met een andere buurvrouw die ik bij het boodschappen halen tegenkwam, afspraken maakte met deze en gene en mij verbaasde over een wat oudere Schotse buurman die mij vroeg waarom ik er moe uitzag. 'Naar een concert geweest', antwoordde ik gemakshalve, zonder erbij te vertellen dat ik twee nachten ervoor bijna niet geslapen had omdat ik naar iemands ademhaling had liggen luisteren. 'Otoboko Beaver'. 'Oh, cool!', antwoordde de buurman terwijl hij zijn planten in de voortuin van water voorzag. 'I just listened to their new album. They're great!' Ja, lieve lezers ende lezerinnen, ook de schrijver dezes kan nog verrast worden. 

Via mijn favoriete informatiemedium (Twitter) vernam ik van de recente uitspraken van een FvD kamerlid. Best jammer dat mensen Gideon van Meijeren (klik) #complotmarmot noemen want daardoor wordt zijn fascistoïde gebazel lachwekkend terwijl het letterlijk levensgevaarlijk is. 

Maar hij maakt het wel erg moeilijk hem niet uit te lachen. Door zijn slechte beheersing van de Nederlandse taal schreef Gideon van Meijeren - ik vermoed per abuis - dat ook Forum voor Democratie en Het Volk oorlog voeren tegen de boeren.

Zijn tweet samenvattend: Gideon van Meijeren schreef 'Die strijd is onze strijd!', terwijl hij doelde op de strijd tegen de boeren. Ik vind dat grappig. 

Tegen elven beklom ik dus glimlachend het trappetje van mijn hoogslaper. Alwaar ik snel in slaap viel.

Voor woensdag had ik oorspronkelijk maar een enkele afspraak staan. Maar dan werden er vier. De app ('Forest') waarin ik mijn tijd een beetje bijhoudt, geeft mij gelijk: veel van wat ik doe blijk ik voor anderen te doen. 'Kun je voor mij even...? naar de winkel/opzoeken hoe ik daar moet komen/die en die even bellen/informatie opzoeken over/mij helpen met een klein klusje in huis/een brief vertalen...want ik begrijp er niets van/vind het ingewikkeld/heb er geen tijd voor.' Terwijl het vaak puur uit gemakzucht is en men gewoon geen zin heeft om iets te doen. Wat natuurlijk prima kan. Niets mis met ergens geen zin in hebben. Toch zou ik het fijn vinden wanneer mensen gewoon doen waar zij geen zin in hebben in plaats van mij te vragen het voor hen te doen. Dus ik dien beter 'nee' te leren zeggen.

Omdat het woensdag was, haalde ik met een buurvrouw ons wekelijks pakket bijna-overdatum-voedsel:

Erg leuk om een mij bekende dame te zien werken bij het afgiftepunt als vrijwilligster. Had haar ruim een jaar niet gezien dus dat werd een hartelijk weerzien.

Niet lang daarna mocht ik een vriendin op een drankje trakteren in het kader van haar recente verjaring:

Waarbij wij aantekeningen maakten om die later te gebruiken in een langzaam ontstaand gezamenlijk cabaretprogramma. Leuk! Alleen nog even een repetitieruimte vinden en zo want ideeën hebben wij genoeg.

Vervolgens mocht ik kletsen met deze jongedame (en haar vader die niet op de foto staat) en haar ratje

terwijl wij samen op haar moeder wachtten. Die gaf mij een paar door haar verstelde broeken mee voor een gezamenlijke zieke vriend. Waarna ik nog maar één afspraak had: die tas met broeken afgeven aan iemand die binnenkort de ernstig zieke gaat opzoeken.

Tussendoor belde, appte en mailde ik met deze en gene terwijl ik thuis verder ging met ruimte creëren voor een paar vrienden die eerdaags komen logeren en nog wat schreef aan mijn solo cabaretvoorstelling.

Waarin ik misschien wel wat ruimte reserveer voor deze 'gelukszoeker': een 'echte Hollander' die in Spanje is gaan wonen op de vlucht voor de fiscus en justitie. Als een heuse 'wappie' heeft hij wat moeite met eenvoudige logica:

Een bekende populist zag zijn kans schoon om zijn schapen weer wat wijs te maken door dit bericht te verspreiden onder zijn [schapen] volgelingen. Het bericht is klinkklare nonsens natuurlijk. Met deze logica kun je namelijk ook beweren dat het een goed idee is om een been te laten amputeren. Want kijk maar: er gaan meer mensen dood die twee benen hebben dan een been. Dat bewijst dat het hebben van twee benen meer kans biedt om dood te gaan. 

Voor ik - iets na middernacht - ging slapen, genoot ik nog van een aflevering van The Umbrella Academy.

Donderdag las ik dat Nederland in nood zou verkeren en door het hele land de Nederlandse vlag ondersteboven hangt. Alsof het hele land onder een zware aanval van een buitenlandse mogendheid of van Moeder Natuur zou lijden. Onzin natuurlijk want we hebben het hartstikke goed. Zo kunnen wij wekenlang [mensen bedreigen] actievoeren in plaats van werken en gaan we toch niet dood van de honger.

Dus de nonsens van de boeren die jarenlang kleine buren hebben opgekocht en nu klagen dat 'het kleine boerenbedrijf' is verdwenen liet ik achter mij terwijl een buurman mij hielp met het onderhoud van mijn voortuin. 

Heel fijn!

Ook fijn was dat de website Twitter.com overbelast was (het proces in Amerika om te bepalen of de aanval op het Congres op 6 januari 2021 een door Trump aangestuurde coup was of niet, de Russische inval in Oekraïne en de Nederlandse boerenprotesten waren wereldwijd zeer populaire en veelbesproken onderwerpen) en daarom onbereikbaar. 

Het daardoor misgelopen half uur gebruikte ik om eindelijk een al langer liggend huishoudelijk klusje op te pakken waardoor er weer wat meer ruimte in mijn woning ontstond. Tussen de bedrijven door nam ik de tijd om een vers ontvangen stapeltje foto's uit vervlogen tijden te bekijken:

Waarbij ik even een brok in de keel wegslikte bij het besef dat de moeder van mijn zoon er niet meer is. Waar ik over sprak met een buurvrouw die op visite was.

Vond dat ik best hard gewerkt had deze dag dus mocht van mijzelf weer een aflevering van The Umbrella Academy kijken. Ditmaal betrof het de aflevering waarin het karakter Vanya bekend maakt voortaan Viktor te willen worden genoemd. De overgang van vrouwelijk naar manlijk karakter is een uitstekend uitgevoerde weergave van de overgang 'in het echie' van de acteur die als actrice aan de serie begon. Waarom zou je iemand niet noemen zoals hij of zij (in het Indonesisch zeg je voor beiden gewoon 'dia'. Veel makkelijker) graag genoemd wordt?

Vrijdag las ik een commentaar op dit blogstukje waaruit bleek dat ik niet helemaal duidelijk was over wat ik bedoelde met 'economisch vluchtelingen'. Dus hier even een samenvatting: Het stukje gaat over economisch vluchtelingen. Dat is een andere term voor 'gelukszoekers'. En geldt dus voor iedereen die naar een ander land vertrekt vanwege puur economisch gewin. Het gaat dus specifiek niet over mensen met een donkere huidskleur die naar Nederland komen, op zoek naar geluk maar ook over 'echte Hollanders' die bijvoorbeeld in België gaan wonen vanwege het voor hen gunstiger belastingklimaat. En ook over buitenlanders met een lichte huidskleur die in Nederland gaan wonen vanwege financieel voordeel.

Na wat huishoudelijk werk en het beantwoorden van diverse berichten maakte ik een treinreis. Vanaf Amsterdam naar het helemaal niet zo verre Haarlem. Om een vriend op te zoeken. Want elkaar in het echie zien is leuker dan kletsen via de interwebs. En zo kom je nog eens ergens. Op het treinstation Spaarnwoude bijvoorbeeld:

Op de heen- en terugweg kwam ik in totaal maar drie bekenden tegen. Beetje magere oogst voor mij. Maar het bijkletsen met hen was wel nuttig ende gezellig. 

's Avonds had ik een vriend op visite en hij werd afgelost door vijf vrienden (twee die ik al kenden, aangevuld met drie nieuwe) waarvan er vier bleven logeren in verband met een congres in Amsterdam waar zij voor kwamen. Maar niet voor ik hen had meegenomen naar hun - zij benne jongkies - eerste discofeestje. 

Mijn bezoekers leken het maar raar te vinden: beetje dansen, beetje flirten...maar het beetje drinken ging hen prima af dus ook zij hadden lol.

Het werd een beetje Tetris spelen met meubelstukken en personen maar het lukte om slaapplek te creeëren voor in totaal vijf personen in mijn woning van 38m2. Gezellig!

Zaterdag hadden wij het gezellig in de binnentuin waar wij het ontbijt nuttigden 

voor zij naar een groot conferentiecentrum in de Grote Stad A vertrokken. Mij achterlatend met de afwas. Na diverse huishoudelijke klussen werkte ik een uurtje aan het verwerken van - al dan niet digitale - post voor ik een half uurtje in de tuin ging zitten lezen. Vanwege de hitte hield ik mijn dagelijkse rondje wandelen (en eieren halen voor het ontbijt de volgende morgen) kort en was blij mijn eigen straat te ontwaren, 

wetend dat het in mijn woning vrij koel is, ook wanneer buiten de mussen dood van het dak vallen vanwege de hitte. Als u 30 graden celcius al warm vindt, in veel Europese steden is inmiddels 40 graden geen uitzondering meer. 

Al met al is het bijna grappig dat er nog steeds mensen zijn die doodleuk ontkennen dat de Aarde opwarmt. Natuurlijk, het klimaat werkt in cycli en temperatuurschommelingen zijn vrij normaal. Maar waar Moeder Natuur zo'n 150.000 jaar over doet zodat dieren (dus ook de mens) en planten zich kunnen aanpassen, verandert het klimaat door ons al drastisch in zo'n 150 jaar. Da's niet goed.

Mensen die bekend staan als 'klimaatontkenners' zijn opvallend vaak slecht in zelfstandig nadenken en 'zelf onderzoek doen!'. Voorbeeld: het WEF werd opgericht in 1971 maar pas sinds 2021 weten 'wappies' van het bestaan van het World Economic Forum. Terwijl je voor informatie over dit 'supergeheime' samenwerkingsverband niet eens lid hoeft te worden van Telegramgroepjes of op Facebook hoeft te kijken maar gewoon hun rapportages vrij kunt inzien. Bijvoorbeeld via de eigen website van het WEF. 

Op zich een effectieve methode: wanneer je als supergeheime organisatie informatie geheim wil houden voor complotdenkers, zet het dan gewoon op je eigen website. Dat is namelijk een plek waar zij nooit naar informatie over jouw organisatie zullen zoeken. 

Voordat de visite terug was van hun eerste dag op de conferentie keek ik een aflevering van The Orville. Want TV kijken terwijl er visite is vind ik onbeleefd. Deze aflevering ging - net als een aflevering die ik onlangs keek van The Umbrella Academy - ging over de befaamde grootvader-paradox.

Nadat zij wat hadden uitgerust en gegeten bij mij thuis, nam ik mijn visite van buiten de stad mee naar een paar typisch hoofdstedelijke plekken: een coffeeshop, een avondwinkel en een ouderwets rockcafé:

Eenmaal thuis deelden wij anecdotes over onze verschillende levens in Groningen, Friesland, Amerika en Tongeren en natuurlijk Amsterdam. Mooi om te merken dat soms juist elkaars verschillen leiden tot verbinding. Nodeloos te zeggen dat het laat werd.

Zondag deed ik de visite uitgeleide voor hun tweede dag van de conferentie waarvoor zij naar Amsterdam kwamen en ging ik aan de slag met mijn administratie, de zondagse huishoudelijke taken. Rustig aan want vanwege de warmte deed ik dat in energiespaarmodus. Dus ook deze dag hield ik mijn dagelijkse wandelronde kort:
 

Op sociale media klaagde een 'klimaatontkenner': 'In de jaren 70 waarschuwden wetenschappers al dat wij rond het jaar 2000 echt met harde maatregelen moesten komen om de opwarming van de planeet te vertragen. En kijk nu eens!?' Daarmee maakte hij onbedoeld het punt dat het feitelijk al te laat is om onze fouten van de afgelopen 150 jaar goed te maken: 

40 Graden celsius is al geen uitzondering meer en nu al leiden lange periodes van warmte en droogte tot hongersnood, zonnesteken en andere door hitte veroorzaakte aandoeningen. Miljoenen mensen zijn er al voor op de vlucht geslagen terwijl tegelijkertijd in Australië (klik) mensen sterven van de kou omdat hun woningen niet zijn gebouwd op temperaturen van onder de tien graden celsius. Laat staan op temperaturen van onder het vriespunt. Ontkennen dat het klimaat te snel verandert en dat wij daar zelf schuld aan hebben is niet 'een andere mening hebben' maar gewoon dom.

Terwijl letterlijk mensen sterven van de hitte maakt 'het volk' zich er liever druk om dat de Alkmaarse kaasmarkt (klik) niet doorgaat vanwege de angst voor smeltende kazen. Ik vind dat grappig. En triest.

Over 'wappies' gesproken:

Opvallend veel mensen wiens tantes van 51 of 4 broers of zwagers zijn overleden, hebben veel cijfertjes in hun Twitternaam. Dus als je niet wil dat je tante van 51 overlijdt aan vaccinatieschade, kun je beter een twitteraccount zonder cijfertjes aanmaken. Want dat is logisch. 

De dag - en het bezoek van mijn weekendgasten - werd afgerond met een rondvaart door de Amsterdamse grachten en een lekker etentje.

De muziek komt deze week van Alides Hiding (leadzanger van The Time Bandits). Hier is 'Hollywood Seven':

Het pleonasme van deze week is: illegale smokkelwaar

Deze week staan wij stil bij het overlijden van Ivana Trump

Meer lezen? Mijn verhalenbundels