De week voorbij

Massaal zijn zij ons leven binnen gedrongen en sommigen hebben zulke mooie ogen dat wij hun gedrag tolereren. Zij lopen ons in de weg, zijn doorgaans aartslui, doen niets om hun kost en inwoning te verdienen en vertrouwen erop dat wij een deel van ons inkomen inleveren zodat zij hun lekkere luie leventje kunnen voortzetten. Op onze kosten eten zij niet alleen, nee, wij betalen óók nog hun dokterskosten! Dus waarom hechten wij ons nog zo aan katten?

Mijn moeder noemde mij gemakzuchtig. Vond ik vreselijk! Ik noem mezelf liever lui. Minder letters.  

Raar is het natuurlijk om anderen luiheid kwalijk te nemen lui te zijn. Wat is 'lui zijn' eigenlijk? Is dat 'niets tot weinig bijdragen aan de maatschappij'? 'Geen betaald werk verrichten?' 'Een deel van je tijd uitsluitend denken aan je eigen comfort?'

==========================================

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/

====================================

Maandag werd ik 's middags pas wakker want ik had weer eens Olympische Spelen gekeken. 

Prachtig om de oprechte blijdschap te zien van de twee vrienden die besloten de verdiende gouden medaille met de ander te delen.  

's Middags dronk ik een kopje thee met een buurvrouw en verder was ik lekker in huis bezig. Nadat dat anderhalf jaar niet kon was het een genot om te kunnen schoonmaken en opruimen! Ik ben er nog lang niet want anderhalf jaar achterstallig huishouden is niet in een weekje in te lopen.

Over lopen gesproken: ik liep een rondje om het blok 

en raakte in gesprek met een buurvrouw, tevens lid van de Bewonerscommissie. Wij spraken over de buurt, onze gezondheid en over haar oppashondje. Oppervlakkig? Misschien. Maar je laat elkaar even zien dat je er mag zijn. Een ander even wat aandacht geven vind ik een mooie vorm van liefde.

Op Twitter deelde ik mijn verbazing over mensen die nog steeds denken dat vluchtelingen het maar makkelijk hebben 'want ze krijgen zomaar van alles gratis in Nederland!' Die enkele keer dat ik met een racist in gesprek ga stel ik dan ook voor om te ruilen met een vluchteling. Maar dan ook volledig:

De woning opblazen, de halve familie uitmoorden, maandenlang in een lek rubberbootje ronddobberen. Zonder toilet. Terwijl je vertelt wordt dat je welkom bent bij het volk dat jouw stad heeft helpen 'bevrijden' door er bommen op te (laten) werpen en aangesproken worden door mensen die roepen dat jij 'lekker in een gespreid bedje wordt opgevangen' en jou 'te lui vinden om te werken' maar weigeren jou een werkvergunning te geven 'want dan pik je natuurlijk onze baantjes in!'

Inmiddels is zelfs Katja Schuurman geen tegenstander meer van de Coronamaatregelen. Gek eigenlijk, hoe snel mensen van mening veranderen wanneer zij zelf ziek worden van een virus 'dat hooguit een vervelend griepje!' is.

Hier een samenvatting van de meest gangbare complottheorieën rond Corona met de feiten die daar tegenover staan.

Helaas pareren idioten reële argumenten niet zelden met 'Ja maar dat zijn maar feiten.' 

Althans, tot zij - net als Katja Schuurman - zélf het virus oplopen. Maar zelfs terwijl zij naar adem liggen te snakken in een ziekenhuis, zijn er nog mensen die ontkennen dat Covid-19 wereldwijd ruim 14 miljoen doden opleverde. In Nederland alleen al ruim 20.000. Dat wil ik 'een simpel griepje' nog wel eens na zien doen.

Hoe vernietigend een virus ook kan zijn, de mens doet er niet veel voor onder. Zo zijn momenteel in de deelstaat Tigray, Ethiopië, etnische groepen tegen elkaar opgezet. Met beestachtige moordpartijen tot gevolg. 

Potje strijken, aflevering Star Trek en naar bed.

Dinsdag voelde ik mij niet zo lekker. Tikkeltje verkouden, vermoed ik. Het was dan ook wat raar weer de afgelopen dagen. Mogelijk had ik ook een of andere allergische reactie (eigenlijk best een rare zinsconstructie: alsof een reactie ergens allergisch voor kan zijn) want mijn ogen voelden branderig en ik kon ze niet lang achter elkaar openhouden. Vervelend want er stond behoorlijk wat op het programma: het een en ander doen voor de Geheime Jongensclub en de Bewonerscommissie onder meer. Maar ook het inschrijven voor een workshop, overleg plegen met mijn klantmanager en afspreken met collega-artiesten om optredens voor te bereiden. Als de wereld van entertainment weer opengaat is het wel handig om iets te kunnen laten zien op het podium, tenslotte.

Noodgedwongen deed ik het heel rustig aan en hield ik het bij schrijven. Mijn hoofd zat weer eens vol met ideeën voor (korte)verhalen, een roman, een historische fictie roman, materiaal voor mijn toekomstige one man show, blogstukjes...Gelukkig heb ik ooit leren blind typen. De tikfouten haal ik er later wel uit. Anders wil een lieve (twitter)vriendin mij daar vast wel mee helpen. Nietwaar, Marianne? 😘

Een van die verhaaltjes publiceerde ik op een Facebook-pagina waar mensen UKV's (Ultra Korte Verhaaltjes) met elkaar delen. Met de bedoeling om te leren. Het is dus de bedoeling om een verhaaltje goed te lezen en als lezer te beoordelen. Zomaar zeggen: 'Ik vind het goed/slecht' is niet de bedoeling. Er wordt van je verwacht dat je ook kunt duiden waarom je een verhaaltje goed of slecht vindt. Erg prettig vind ik dat want én ik leer graag én ik deel graag kennis.

Anderen gaan misschien lekker op de bank hangen met een kop thee en een of andere Netflix-serie kijken of zo wanneer zij zich wat ziekjes voelen. Maar na twee of drie afleveringen heb ik dat echt wel gehad. Een hele avond TV-kijken vind ik gewoon erg moeilijk, laat staan een volledige serie 'bingewatchen'. Of 'marathonkijken' in het Nederlands. 

Dus een deel van de dag besteedde ik aan het mij laten voorlezen. Dat doe ik dankzij het appje 'Librivox', ook verkrijgbaar op de huiscomputer. De mensen achter dit initiatief hebben zich ten doel gesteld om alle rechtenvrije boeken in diverse talen in te spreken en gratis ter beschikking te stellen. In eerste instantie voor blinden en slechtzienden maar ook mensen met branderige ogen hebben er profijt van. Lief, niet?

Omdat ik het moeilijk vind om 'niets' te doen, ruimde ik een stapeltje papieren op. Daartussen vond ik een envelop die ik ontving van een vriendin met daarin een paar foto's:

Links ziet u haar - inmiddels overleden - man en mij in een fotoshoot waarbij wij onze nieuwe LARP uitdossing uitprobeerden. Rechts mijn moeder zaliger, bij het vriendenstel op visite. In de tijd dat hij iedereen die op visite kwam fotografeerde om zijn nieuwe fototoestel uit te testen.

Woensdag werd ik moe wakker. Alsof ik die nacht niet had gedroomd maar avonturen beleefde in een andere tijd en op een andere plaats. Het was weer eens een apocalyptische droom. Soms droom ik dan van wat er gebeurt van vlak voor tot vlak na De Grote Lichtflits, soms speelt mijn droom zich enkele dagen na het gebeuren af en soms zie ik een mogelijke toekomst, enkele jaren nadat een groot deel van de mensheid is uitgeroeid. 

In die dromen ben ik ook altijd aan het rondrennen. Om te schuilen, om anderen te helpen, om de altijd onzichtbare vijand voor te blijven. Best vermoeiend. Maar ook bijzonder interessant. Meer dan eens kom ik in die dromen namelijk ook een vrouw tegen. Letterlijk een vrouw van mijn dromen dus. Samen staan wij te schuilen, samen delen wij voedsel uit in een gaarkeuken, samen kijken wij naar De Grote Lichtflits. Minstens twee keer heb ik haar ook gezien in het leven dat ik leid wanneer ik niet slaap. Hier een verhaaltje dat ik schreef over een van die ontmoetingen.

In het huishouden deed ik alleen het hoognodige en omdat het woensdag was haalde ik met een buurvrouw ons wekelijks voedselpakket. 

Het voelde goed om die avond bij de vriend thuis te eten die al geruime tijd elke woensdag bij mij komt eten. Maar eindelijk kan ik zonder pijn en met niet heel veel moeite de steile trappen op die vanaf de straat leiden naar zijn woning. Feestje! Ik mocht zelfs in de luie stoel zitten die normaliter het domein is van deze twee oude knuffels:

En het was genieten van de koffie, gezet met handgemalen bonen:

Donderdag zat ik tegen een achterstand aan te hikken: tientallen berichten lagen op mij te wachten om beantwoord te worden. Natuurlijk wil ik iedereen direct aandacht geven maar dat lukt niet altijd. Ziek zijn heeft daar natuurlijk iets mee te maken maar misschien hang ik iets te veel aan het onderhouden van sociale contacten. Daarbij komen nog de (vrijwilligers)werk gerelateerde berichten per e-mail en diverse berichtendiensten. Ook dienen formulieren te worden ingevuld, aanvragen te worden verricht, sollicitatieverrichtingen doorgegeven aan mijn klantmanager, enzovoorts, et cetera.

Kortom, naast de tien tot vijftien sociale contacten per dag dient er nog meer gedaan te worden. 

Naar een priklocatie 

gaan bijvoorbeeld voor mijn tweede inenting met het Pfizer-vaccin tegen Covid-19.

Had na de injectie wat gebrek aan lucht. Voor mij een normale reactie wanneer ik een stofje binnenkrijg waar ik wat allergisch voor ben. Maar ik had gelukkig een lieve buurvrouw mee om mij te begeleiden en zij bleef even bij mij zitten tot het weer beter ging. Vanaf onze zitplek schoot ik dit plaatje:

Bij thuiskomst wilde ik eigenlijk wat doen aan mijn achterstanden maar besloot mijn lichaam de tijd te geven om te helen. Slapen dus.

Vrijdag werd ik koortsig wakker. Watten in het hoofd, gebrek aan concentratievermogen...Tikkie irritant maar ik was al wat voorbereid: het overkwam mij ook na de eerste prik.

Op sociale media stelde ik een paar anti-vaxxers de vraag: 'Als het écht zo is dat meer mensen ziek worden van het vaccin dan van het virus, waarom liggen de ziekenhuizen dan vol met Covid-patiënten die niet zijn ingeënt?' Zoals mijn gewoonte is, maakte ik een meme van deze vraag. Een 'lolcat' zelfs:

Behalve opmerkingen als 'Je liegt!', 'Je moet zelf onderzoek doen!' en een paar scheldpartijen, ontving ik geen reacties. Gek, niet? 

Net zo gek als mensen die de gasten en presentator van podcast De Trueman Show geloven. Terwijl bekend is dat dit programma 'dat op zoek gaat naar de waarheid' niets meer is dan een opsomming van complottheorieën en de bedenker al toegaf dat hij het om geen enkele andere reden doet dan om geld uit de zak te kloppen van goedgelovige luisteraars. Jorn Luka is in eerste instantie namelijk gewoon een zakenman. Veel mensen houden nu eenmaal van sensationele verhalen. Dat die vol onzin zitten doet niet ter zake. Iemand met zelfs maar een rudimentaire kennis van marketing (zoals Jorn Luka) weet dat.

Over onzin gesproken: mensen die roepen dat er straks een vaccinatieplicht komt en bang zijn dat hun kind alleen maar naar school mag wanneer dat kind is ingeënt. 1.Er is al lang in de wet vastgelegd dat kinderen niet verplicht ingeënt mogen worden. 2. Veel anti-vaxxers hebben hun kinderen wel laten inenten tegen polio en de mazelen. 3. Om naar het buitenland op vakantie te kunnen gaan, halen ook anti-vaxxers gewoon de verplichte vaccinaties. 4. Wappie-held Willem Engel heeft zich laten vaccineren dus hoe erg kan dat nu zijn?

De afwisseling deze dag bestond voor mij vooral uit wisselen tussen bank en bed om op te liggen. Het grootste deel van de dag stond mijn telefoon uit want ik wilde gewoon even alleen zijn met mijn ellende. Toch kon ik het niet laten een stukje te wandelen.

Die avond keek ik de laatste aflevering van het laatste seizoen van Star Trek: Voyager. De 'Reiziger' kwam thuis. *Snif* *Snotter*. Meeleven met mensen die je niet kent? Die niet eens bestaan? Ja hoor, kan prima. 

Zaterdag lag ik nog lekker in bed. Rustig wakker wordend na een goede nachtrust en constaterend dat ik koortsvrij was. Houzee! Kopje koffie, bakje rijstepap met banaan en gaan! Beetje schuiven en sjouwen, lekker muziekje erbij en in mijn pauze even Olympische Spelen kijken, genietend van de 'buitenlandse' (ze woont gewoon in Brabant, hoor) Sifan Hassan die doodleuk in haar eigenste uppie 'ons' aan drie medailles geholpen heeft, waarvan maar liefst twee van goud! Oké, van een legering die voor net iets meer dan 1 procent daadwerkelijk uit goud bestaat maar het gaat om het idee.

's Middags haalde ik een zak kattenvoer en zat even aan de waterkant.

Had thuis een buurvrouw op de thee en besloot mijn 'twitterfeed' eens op te schonen: tientallen mensen van mijn lijst gehaald die al minstens enkele weken niet aanwezig waren op Twitter. Dat scheelt!

Ook maakte ik een inhaalslag op het gebied van reageren op berichten. Natuurlijk zou ik het liefst alleen maar 'leuke' dingen doen maar er diende ook gewerkt te worden: voor de Bewonerscommissie, voor de Loge, voor mijn eigen bedrijf, aan mijn toekomstige nieuwe carrière, aan mijn gezondheid. Dus ik vulde formulieren in, werkte administratie bij, werkte aan een opzetje voor een nieuwe website, deed mijn lichamelijke oefeningen iets fanatieker dan normaal, volgde een paar lessen Frans ter ontspanning en maakte het aanrecht schoon.

Als beloning mocht ik laat opblijven.

Zondag lag ik 's ochtends in bed nog na te genieten van de prestaties van geweldige atleten! Niet in de laatste plaats Sifan Hassan (goud op de 5 kilometer én de 1500 meter hardlopen én brons op de 10 kilometer) en het prachtige zilver van de Nederlander Abdi Nageeye op de marathon. 

Mooi niet dat twee mensen die zoveel ellende hebben meegemaakt zo ontzettend goed presteren en zoveel mensen positief motiveren? Ik heb nooit mensen begrepen die roepen dat vluchtelingen (Hassan is - als kind en in haar uppie - gevlucht uit Ethiopië en Nageeye uit Somalië) lui zijn, niets toevoegen aan de Nederlandse samenleving, terug moeten naar waar ze vandaan komen en meer van die onzin.

Wat ik zo mooi vind aan de Olympische Spelen? Dat racisten erg stil zijn wanneer 'buitenlanders' een medaille veroveren namens 'hun' land.

Deze dag vulde ik een vuilniszak voor de helft met diverse rotzooitjes (inclusief de inhoud van het prullenbakje onder mijn aanrecht), vulde een flinke doos met oud papier en bakte een soort van pizza. 

(Hier de basis. Er kwam nog meer op)

Gebaseerd op de flammkuchen bodem die ik een aantal dagen eerder in mijn voedselpakket aantrof. Smakelijke manier om restanten op te maken! Wat maïskorrels, een plak ham, wat kaas, een paar tomaten, courgette...een kwartiertje de oven in en smikkelen maar! Het was wat veel voor mij als lunch dus een buurvrouw kwam mij helpen.

Intussen keken wij naar de slotceremonie van de Olympische Spelen in Tokio. 

Bijzonder waren die niet alleen door de bijzondere prestaties van de bijzondere atleten maar ook door de aanwezigheid van honderden medisch opgeleide mensen die hielpen een nieuwe uitbraak van het coronavirus te voorkomen. En bijzonder ook door de honderden schoolkinderen die voor elke deelnemer een bosje in elkaar gevlochten bloemen - 'als symbool voor schoonheid en verbinding' - hadden samengesteld als substituut voor ouders, vrienden en andere geliefden die er niet bij konden zijn om hen aan te moedigen. Mooi gebaar vond ik dat. 

Wat ik ook mooi vond was de blik van oprechte vreugde in de ogen van mijn buurvrouw toen ik een verheugend nieuwtje met haar deelde. Met jullie, mijn lieve lezers en lezerinnen, deel ik het nog even niet. Sorry. Maar geen nood: wanneer het zo ver is, leest u het op dit blog.

Begin van de avond deelde ik hetzelfde nieuws met een andere buurvrouw tijdens de koffie terwijl ik het tussendoor deelde met een vriendin. Allen reageerden enthousiast. Wat mijn enthousiasme dan weer versterkte.

De muziek van deze week is een stukje van Johan Sebastian Bach. Het werd gebruikt voor de film Nostalghia van Andrei Tarkovsky. Dat vind ik zelf een iets prettiger klinkende - en eenvoudiger te onthouden - titel dan de officiële: Prelude and Fugue No. 8 in E flat minor, BWV 853. 

Deze week staan wij stil bij het overlijden van Paul Johnson en Dennis Thomas

Meer lezen? Mijn verhalenbundels