Elke zondag een persoonlijk weekoverzicht, elke dinsdag wat goed nieuws met een paar katten, elke woensdag een overweging en elke vrijdag een verhaaltje.
Mijn verhalenbundels zijn te koop via Bol.com én via Lulu.com!
Als u mijn stukjes de moeite waard vindt, kunt u een blogdonatie verrichten. Elke bijdrage is welkom!
Iedereen doet wel eens iets dat door anderen als 'dom' wordt gezien:
het gootsteenzeefje uit de gootsteen verwijderen voor het afwassen 'want anders wordt het zeefje zo vies'. Zes uren per dag liggen Netflixen en dan klagen: 'Ik heb zo weinig tijd voor het huishouden en zo!' Vier uur 's nachts gaan slapen, wetend dat de wekker om acht uur gaat. Mensen storen die niet gestoord willen worden en dan verbaasd zijn dat die boos worden. Stemmen op een politieke partij omdat die 'democratie' of 'vrijheid' in de naam heeft staan en dan verwachten dat die partij zal zorgen voor 'meer democratie' (zonder de vraag te kunnen beantwoorden 'Wat bedoel je met 'meer democratie'? Is dat zoiets als wensen dat water voortaan 'meer nat' is?') of 'meer vrijheid' zonder de vragen te kunnen beantwoorden: Zit je nu opgesloten dan? En wat bedoel je met 'meer vrijheid'?
=========================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
========================================
Toen Hitler besloot dat hij meer macht wilde sloot hij zich aan bij een politieke partij. Aangezien het in die tijd populair was om voor arbeiders te zijn heette de partij 'Arbeiderspartij' en aangezien zowel het Nationalisme alsook het Socialisme toen hip waren noemde hij de partij Nationaal Socialistisch. En hoepla, de Nationaalsocialistische Duitse Arbeiderspartij was een feit. En won de verkiezingen.
Zijn mensen dan zo dom dat zij alleen maar vanwege de naam op een partij stemmen? Blijkbaar. Kijk maar hoeveel stemmen partijen kregen en krijgen die zich 'Christelijk' (en zelfs 'Gereformeerd') noemden en hoeveel mensen stemmen op partijen met 'Vrijheid', 'Arbeid' of 'Democratie' in de naam.
Ooit was er een hetze tegen Vrijmetselaars. Prompt werd er een partij opgericht die zich 'Anti Masonic Party noemde' en ontzettend veel stemmen binnen haalde. Echt waar.
Waarom denkt u dat mensen op een partij stemmen zonder zich te verdiepen in hun standpunten en zonder te kijken naar hun stemgedrag in de Tweede Kamer?
Jongeren hebben geen stemrecht 'want dat geldt alleen voor mensen die goed kunnen nadenken over hun keuze'. Klinkt leuk maar valt in de praktijk nogal tegen. Daarom pleit ik voor een soort 'stembewijs': als je moet bewijzen dat je kunt rijden voor je een auto mag besturen, waarom dan niet bewijzen dat je in staat bent tot stemmen voordat je dat doet?
Welke vragen zou u graag zien tijdens een theorie-examen 'stemrecht'?
Een jaar of tien geleden waren wetenschappers er in geslaagd om mensen die hun spraakvermogen kwijt waren te laten communiceren door diens hersensignalen om te zetten in letters. Langzaam maar er was nu communicatie mogelijk met ALS-patiënten en zelfs met mensen met 'Locked in Syndrom'. Dat laatste is de aandoening waarbij je in coma lijkt te verkeren maar je bent je nog volledig bewust van alles wat er om je heen en in je hoofd gebeurt. Wat mij betreft de ultieme marteling.
Voor die mensen is er nu - tien jaar later - nóg meer hoop: door een apparaatje dat wordt aangesloten op de hersenen kunnen signalen die een patiënt daar vormt rechtstreeks worden omgezet in korte zinnen als: 'Ik heb honger', 'Gordijn open graag' en - zo stel ik mij voor - dat o zo belangrijke zinnetje: 'Ik hou van jou'.
Feitelijk is het een verbeterde versie van deze methode:
Persoonlijk vind ik dat best goed nieuws en het vermelden waard.
Billy de Kat wordt inmiddels een dagje ouder en raakt zichtbaar gefrustreerd als hij niet meer zo makkelijk kan doen wat hij ooit deed zonder bij na te denken: van de bank af springen:
De lolcat van deze week vraagt zich af wat het nut is van het bombarderen van steden en dorpen:
'Als je wilt dat mensen ophouden met je te haten,
moet je misschien eens stoppen met het bombarderen van hun huizen'
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Iets geloven - hoe onwaarschijnlijk ook dat dat waar is - is op zich natuurlijk helemaal niet erg. Het wordt pas vervelend als mensen hun geloof aan anderen gaan opdringen. En gevaarlijk wanneer zij anderen in gevaar brengen door te handelen naar hun geloof.
Heb ook nooit mijn kinderen enig geloof (behalve dat in henzelf en hun eigen kunnen) aangeleerd en zeker niet laten dopen: zij mochten en mogen - net als ieder ander - zelf kiezen wat zij wel en niet geloven. Wel leerde ik hen dat er meerdere geloven en religies bestaan.
Jammer dat het vaak van toeval afhangt wat mensen geloven. Waar je geboren bent, bijvoorbeeld. Wat je ouders geloven, of je goede leraren hebt, en zo verder. Het is ook gewoon veel leuker om zelf een geloof te vinden dat bij je past. Zelf geloof ik in het goede in de mens.
Waar gelooft u zoal in?
=====================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
========================================= Maandag was eigenlijk best een saaie dag. Op het programma: een overleg via beeldbellen, overleg betreffende komende entertainmenopdrachten op locatie, een uurtje helpen in een vrijwilligersrestaurant
en 's avonds een Comparitie. Tussendoor verstuurde ik maar weer eens een sollicitatiebrief en maakte ik het aanrecht schoon en zo. O, en mijn hart maakte een vreugdesprongetje toen de postbode een verjaarscadeau bij mij afleverde: een koffiemok met 'papa' en een lieve kaart van mijn kinderen.
Welke papa wordt daar nu niet blij van? Deze dag mailde, belde en appte ik met zo'n 16 verschillende mensen over zo'n 12 verschillende onderwerpen.
(Niet alle gespreksgenoten pasten in een enkel mobiel schermpje)
Iets meer dan gemiddeld op een dag. Ik probeer te minderen maar vind dat best wel moeilijk.
Dinsdag mocht ik overleggen met een collega over een act die wij samen willen gaan uitvoeren. Vind ik fijn, lekker creatief bezig zijn maar vergist u zich alstublieft niet: ook dit valt onder 'werken'. 'Ja maar je vind het toch leu-heuk?' 'O, dus alleen werk dat je niet leuk vindt om te doen telt als werk?'
Wanneer ik in een werkflow zit - of dat nu schrijven is, het bedenken van een entertainment-act, de administratie van mijn werkgever, die van mijzelf of die van een vriend - vind ik het vervelend als die onderbroken wordt. Zelfs al is het maar 'voor eventjes'. Het kost namelijk energie en ongeveer een kwartier aan tijd om weer terug in 'de flow' te komen. Maar als je thuis werkt denken nog best veel mensen dat je dan thuis bent en dus wel even tijd kunt vrijmaken voor hen.
'Zou je mij ook storen als ik op kantoor zou zitten?' vraag ik dan wel eens. 'Natuurlijk niet, want ik wil je niet storen als je werkt.' 'Je weet dat ik thuis werk en dus stoor jij mij bewust. Waarom eigenlijk?' 'Nou, je bent toch thuis aan het werk?' Het is alsof zij het woordje 'werk' dan niet horen. Erg vreemd vind ik dat. Dus ik ben op zoek naar de een of andere gedeelde werkruimte. En een goede laptop. Die ik heb is namelijk zo'n 15 jaar oud en daar kan ik niet meer al te veel van verwachten helaas. En elke keer dat ik uit werken ga mijn desktop-pc mee te slepen is ook zo wat. Mensen vragen mij niet te storen wanneer ik thuis werk werkt niet, zo leert de ervaring. Dus ik moet een andere oplossing verzinnen.
Het werd een zeer productieve middag. Op de weg terug naar huis kwam ik hier langs:
Had ik ook meteen mijn dagelijkse wandeling gemaakt. Handig!
Verder deze dag: ik knipte mijn haar en mijn teennagels, bereidde mijn BTW-aangifte voor en ruimde mijn kleding op. Want een mens moet toch wat met z'n tijd. Ik nam niet de tijd om het nieuws rond Prinsjesdag tot mij te nemen. Gewoon geen zin in.
Woensdag werkte ik voor mijzelf en voor diverse organisaties. Aan mijn administratie, in huis, aan een verhalenbundel en aan mijn huiswerk voor de wekelijkse gemeentelijke workshops. 's Middags haalde ik samen met een buurvrouw ons wekelijks voedselpakket
Had nog nooit zo'n grote druiventros gezien!
en 's avonds kwam een vriend eten. Wij bereidden een flammkuchen pizza.
Praktische en lekkere manier om restjes op te maken.
Na zijn vertrek - om een uurtje of half twaalf - werkte ik nog even aan de lay-out van mijn verhalenbundel zodat de dag van uitgifte weer een stukje dichterbij is.
Donderdag mocht ik met zo'n 18 medecursisten een workshop en twee masterclasses volgen. De workshop was een les van zo'n drie uren over het opstellen van offertes en zaken als beeldrecht. Wat kun je doen wanneer een opdrachtgever meer van je wil dan was afgesproken én niet bereid is daar extra voor te betalen? En wat te doen als een opdrachtgever een door jou als ingehuurde fotograaf gemaakte foto voor het bedrijfsblad ook gewoon op sociale media plaatst maar zonder jouw toestemming, zonder jouw naam te vermelden én zonder jou extra te betalen?
's Middags was het de beurt aan het onderdeel dat een mede-cursiste en ik hadden georganiseerd: een dame vertelde ons hoe zij zelf als artieste de periode van lockdown doorkwam en liet ons door creatieve oefeningen een kijkje nemen in onszelf. Voor mij kwam daaruit dat ik het vooral moeilijk vindt om keuzes te maken. Met name omdat die altijd voor mij werden gemaakt en ik dat nooit heb geleerd. Misschien dat ik daarom gewoon alles doe wat er op mijn pad komt.
Van de meneer die daarna aan de beurt was leerden wij dat alleen in Nederland de woorden 'artiest' en 'kunstenaar' een verschillende lading hebben. In andere landen is er maar één woord voor (in het Engels betekent 'artist' zowel 'artiest' als 'kunstenaar') en is het heel normaal wanneer je niet alleen als artisane aan het werk kunt zijn en in die hoedanigheid in opdracht bijvoorbeeld stoelen maakt. Je kunt ook zonder opdracht artistiek aan het werk zijn en daarnaast bijvoorbeeld werken als docent of loodgieter. Het ene vak hoeft het andere niet uit te sluiten. In Nederland moet je een etiket dragen: 'Huh, gisteren zei je nog dat je lesgeeft maar tegen haar zei je dat je graag houtsnijwerken maakt. Wat is het nou?' Alsof je gek bent wanneer je twee 'petten' draagt. Maar dat kan toch gewoon?
In Nederland is het gebruikelijk dat kunstenaars niet serieus worden genomen en vaak worden gezien als 'subsidieslurpers'. Volledig ten onrechte natuurlijk want huizenbezitters, bejaarden en miljardenbedrijven krijgen veel meer 'gratis geld'.
Bij het gemeentelijk arbeidsbureau deed de dame aan het loket lacherig toen ik een aantal jaren geleden bij beroep 'Acteur/entertainer/schrijver' invulde. 'Nee, meneer, u moet een écht beroep invullen.' Pardon!? Eens kijken hoe zij haar vrije tijd doorkomt zonder Netflix, zonder boeken, kranten en tijdschriften en zonder theaterbezoek.
Ik vind dat het tijd wordt dat de Nederlandse overheid mensen die werken in creatieve beroepen eens serieus gaat nemen.
Wij deden diverse oefeningen
en het was leuk om te ontdekken dat de dame die ik had uitgenodigd een masterclass te geven twee van mijn mede-cursisten bleek te kennen. Zo blijkt maar weer: Nederland is echt maar een heel klein land.
Kon nog steeds geen gebruik maken van Facebook en Instagram en dat is best wel jammer want ik heb lang niet van alle bijna 2000 contacten een telefoonnummer of e-mail adres. Wat communiceren best wel een beetje bemoeilijkt.
Anderzijds: drie kwartier per dag minder naar een beeldscherm kijken levert mij op dat ik wat meer om mij heen kan kijken. Dat deed ik deze dag dan ook:
Als je dan om zes uur 's avonds thuiskomt is het nog niet gedaan want de binnengekomen informatie dient verwerkt te worden. Eten is ook best handig. En het werk als Secretaris van de lokale Geheime Jongensclub ligt ook niet vanzelf stil, toevallig alleen maar omdat je agenda en je neus vol zitten.
Bij wijze van ontspanning keek ik deze avond een aflevering van 'The 100'. Over het overleven van de mensheid in een nogal fascistoïde toekomst. Interessant vanwege de sociale interacties en het gedachtenspel: wat doen mensen in extreme situaties?
Een bekende vroeg mij of ik hem 'eventjes' wilde helpen met zijn nieuwe computer waar een voor hem nieuw tekstverwerkingsprogramma op zit: 'Ik kan de knop 'opslaan als' niet vinden!' Ik raadde hem aan even de tijd te nemen goed te kijken naar de aanwezige knoppen: 'Zit daar een knop bij waarop staat 'opslaan als'? Daarmee activeer je de functie 'opslaan als'. Kijk anders in de handleiding.' 'Daar heb ik allemaal geen tijd voor.' Maar van mij verwacht hij dat ik de tijd heb om anderhalf uur te besteden aan het reizen naar en van zijn huis en twee uren lang koffie te drinken en hem dingen uit te leggen die hij makkelijk zelf kan opzoeken. Raar vind ik dat. Nog niet zo lang geleden deed ik het toch, ondanks een overvolle agenda.
Omdat het goed voelde 'nuttig' gevonden te worden. Inmiddels voelt het beter om dat soort hulp niet meer aan te bieden. Mensen zijn er meer bij gebaat wat zelfstandiger te worden en problemen zelf op te lossen. Het duurde even maar eindelijk heb ik dat door.
Vrijdag zag ik op sociale media weer wat opvallende zaken. Die kom je daar wel vaker tegen. Op sociale media zijn er mensen die mensen die tegen fascisme zijn 'NSB'ers' noemen:
Raar vind ik dat. Net als mensen die er onbedoeld voor pleiten dat de Nederlandse overheid precies doet wat die van Denemarken deed. Weten zij écht niet dat in Denemarken het juist de streng gehandhaafde covidmaatregelen waren die hen nu in staat stellen weer een beetje normaal te leven?
Het valt op dat vooral mensen van rechtse signatuur vaak onbegrijpelijke reacties plaatsen. Heeft u enig idee wat André de Fortuynist dwars zit?
Toen ik hem dat vroeg 'blockte' hij mij onmiddellijk. Wat een twitterterm is voor 'het onmogelijk te maken dat iemand leest wat je schrijft'. Geert Wilders, de zelfbenoemde 'voorvechter van vrijheid van meningsuiting' deed dat al eerder:
Opvallend: de mensen die het hardst roepen dat iedereen recht heeft op vrijheid van meningsuiting weigeren te luisteren naar meningen die anders zijn dan die van henzelf.
Hoe dan ook: ik werkte een aantal uren aan diverse projecten en nam een half uurtje de tijd om een pot koffie te delen met een buurvrouw.
Werd een beetje daas van het kijken naar mijn computerbeeldscherm dus liep een rondje door de buurt. Even genieten van het heerlijke weer:
Mede daardoor voldoende energie om een uurtje wat aan het huishouden te doen. De eetplek van Billy de Kat schoonmaken bijvoorbeeld:
Geen idee eigenlijk waarom ik dagelijks zijn waterbakje ververs want hij drinkt er nooit uit. Regenwater en water uit de vijver is veel lekkerder blijkbaar.
Na het publiceren van een vers 'verhaaltje op vrijdag' nog een uurtje of twee fijn gewerkt en een paar dingen kunnen afronden. Voelt goed.
Een vriendin belde met de mededeling dat de uitslag van een Covid-zelftest positief was. Dat is niet positief. Zij vroeg mij de test ook te doen omdat wij onlangs dicht bij elkaar in de buurt waren. Zag maar een streepje dus dat was gelukkig positief.
Nu weet ik stiekem een beetje hoe een vrouw zich voelt die zojuist over een teststaafje heeft geplast. Al is vreugde over de uitslag uiteraard van een geheel andere orde.
Het plan was een beetje tijdig te gaan slapen die avond maar dan ga je toch nog 'even' aantekeningen uitwerken, huiswerk maken, e-mails beantwoorden en voor je het weet heb je niet alleen een volle agenda
maar ook te weinig uren die overblijven voor slaap. Oepsies!
Gelukkig kon ik de zaterdag rustig beginnen: voor de computer zittend (áchter mijn pc gaan zitten vind ik niet praktisch) dit weekoverzicht bijwerken, mij realiseren dat ik met tientallen mensen alleen contact had via Messenger of Instagram DM en daar best wel een beetje van baal. Vroeg mij opeens af of mijn Facebook (en dus ook Instagram-) account wellicht op deze manier was gehackt en een of ander 18-jarige 'hacker' (een tiener met teveel geld en vrije tijd (klik) die doodleuk op de zwarte markt een computervirus koopt en dat verspreidt) 'voor de lol' mensen hun toegang tot Facebook ontneemt.
Maar wie mij een beetje kent weet dat ik niet zo snel bij de pakken neerzit en ook 'in het echie' *ahum* wel eens contact maak met mensen. Aan het begin van die middag met de man die de kaft ontwerpt van mijn komende verhalenbundel bijvoorbeeld. Een toevallig aanwezige mevrouw lichtte hem bij terwijl hij inspiratie verzamelde:
Zij en ik bleken elkaar te kennen als artiesten op een festival, een jaartje of zeven geleden. Dat was in Den Haag. Toch ontmoet je elkaar dan jaren later in Amsterdam. Mooi vind ik dat. De kaft van het boekje wordt dat ook. Dat weet ik zeker!
Vervolgens was ik een uurtje te gast bij de heropening van het lokale buurthuis. Het was een feestelijke gebeurtenis die druk werd bezocht en er was taart:
Wij, als buurtbewoners, hebben van de gemeente een jaar gekregen om het nut van de plek van samenkomst te bewijzen om ervoor te zorgen dat het blijft. Momenteel verzamelen wij de diverse ideeën voor het gebruik van de ruimte: een koffie-inloopochtend, een paar computers met daarbij iemand die digitaal wat minder handige buurtbewoners kan helpen met het gebruik ervan, taalles voor nieuwkomers, kunstmiddagen...diverse ideeën passeerden de revue. Aan de bewoners om die zelf uit te voeren. Een gemeenteambtenaar helpt met de aanvraag van eventuele subsidies. Nieuwe ideeën zijn altijd welkom dus als u er eentje heeft, kom maar op!
Eenmaal thuis maakte ik de leefomgeving van Karper de Goudvis schoon en zorgde ik voor de inwendige mens door voor mijzelf het avondeten te bereiden. En op te eten. Even opfrissen en de deur weer uit: naar het verjaarsfeestje van een artistieke vriendin.
De gastvrouw
heeft van haar studio een plek gemaakt waar diverse artistiekelingen hun kunsten kunnen uiten en ideeën kunnen uitwisselen. Een plek waar iedereen welkom is, zo lang je bereid bent kunst, kunde en kennis te delen en vooroordelen over geslacht, leeftijd, opleiding, seksuele voorkeur, kleding of wat dan ook maar buiten de deur te houden. Dat bleek geen probleem voor de gasten die grotendeels lieten zien en horen wat zij zoal deden op artistiek vlak. Er werden verhalen en gedichten voorgedragen, er werd muziek gemaakt
De fluitiste rechts op de foto had mij wel eens zien voordragen uit eigen werk omdat zij werkt in mijn favoriete koffietent. Ik weet dat dat wat cryptisch klinkt maar dat is dan maar zo.
en er waren lekkere hapjes en drankjes. Zo dronk ik er een heerlijke zelf geproduceerde kombucha
En er was zelfs een 'lekker sexy dansen!'-workshop. Daar heb ik geen foto's van gemaakt want ik stond lekker sexy te dansen. Prima test voor mijn nieuwe heup die zich overigens voorbeeldig gedroeg.
Het deed mij denken aan artistieke groepen als de Bloomsbury groep, de dadaïsten maar ook bijvoorbeeld de groep waar Mary Shelley en Lord Byron deel van uitmaakten: mooi, vervreemdend, verbindend.
Dat bleek ook in het busje waarin ik en een paar anderen een lift kregen naar het station. Met z'n vijven zongen wij een liedje: een Duitser, een Israëlische, een Poolse, een man van wie ik vergeten ben in welk land hij is geboren en ik. Er werden zelfs duistere grappen gemaakt want het voelde veilig om te zeggen wat je wilde. Zonder bang te hoeven zijn dat iemand het je kwalijk zou nemen wat de toenmalige regering van 'jouw' land decennia geleden het volk van een ander land aandeed.
Een heerlijk gevoel dat ik nog lang zou willen volhouden. In elk geval gaf de avond hoop dat het niet onmogelijk is om ondanks zeer verschillende achtergronden in harmonie samen te zijn.
Zondag had ik als rustdag aangemerkt. Had zelfs het woord 'nee' in mijn agenda geschreven. Om maar niet te hoeven liegen wanneer iemand zou vragen: 'Kun jij zondag...?'. Ik kon dan namelijk gewoon in mijn agenda kijken en lezen wat daar staat.
Wat ik deze dag precies deed laat ik met liefde over aan uw fantasie.
Svefn-g-englar van Sigur Rós is de muziek van deze week:
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Alan Lancaster
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Soms hoor, zie of lees ik wat en denk dan: 'Ja, daar ga ik een blogstukje over schrijven!' Omdat ik het amusant, interessant of wetenswaardig vindt. Bovendien daag ik graag mijzelf en anderen uit tot zelfstandig nadenken. Dus met name als ik informatie tegenkom die tegenspreekt wat ik tot dan toe geloofde veer ik op: 'Zou ik dan toch ongelijk hebben? Spannend!' Dan ga ik op zoek naar meer informatie en kan het gebeuren dat ik mijn mening bijstel. Voor wie de analogie ontwaart: inderdaad, zo werken wetenschappers ook.
============================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
============================================
Veel van de inspiratie waarop ik blogstukjes baseer komen voort uit gesprekken die ik voer. Het gebeurt dan ook meer dan eens dat een bekende zich herkent in een stukje: 'Hé, hadden wij het niet laatst daarover?' Jazeker.
Zeker wanneer ik het heb over 'een vriend/collega/bekende/familielid vertelde mij...' is het niet zo raar dat de betrokken persoon zichzelf herkent in wat ik schrijf. Een beetje ongemakkelijk wordt het voor mij wanneer hij of zij mij vraagt het stukje te rectificeren of zelfs te verwijderen 'want nu denkt iedereen dat ik dat gezegd heb'. Beetje jammer want mij gaat het er in deze gevallen helemaal niet om wie wat zei of waarom. Het is niets meer dan een stukje met iets dat ik heb gehoord als basis daarvoor. En ja, dat kan wel eens iets negatiefs zijn. Bijvoorbeeld: 'Ik erger mij aan een collega die...'. Dat wil niet zeggen dat die collega een naar persoon is maar dat ik persoonlijk mij erger aan een bepaalde gedraging van hem of haar. Meer niet.
Als dan de collega in het openbaar gaat roepen: 'Ik eis een rectificatie want nu weet iedereen dat ik dat gezegd heb en kom ik dom over!' dan kan ik daar helaas alleen maar om grinniken want ja, inderdaad weet nu iedereen dat.
Wanneer de bekende in kwestie het weliswaar niet in het openbaar zegt maar toch een rectificatie eist en mij zelfs chanteert ('Want anders verbreek ik onze vriendschap!') dan gaat dat wat mij betreft te ver.
Vaak ook gaat het niet eens over die specifieke persoon maar gaat het om een algemene observatie waar de bekende zich blijkbaar in herkent. Een eventuele rectificatie zou dus volkomen onzinnig zijn. Voor mijn gevoel is dat dan niets meer dan een poging van iemand om mijn stukjes te censureren. Ik vind dat onacceptabel.
'Ik chanteer jou helemaal niet!
Ik eis alleen dat je terugneemt wat je zei, anders verbreek ik onze relatie!'
Hoe gaat u om met mensen die eisen dat u terugneemt wat u gezegd heeft, al was het niet eens over hen?
Goed nieuws vind ik dat de wetenschap hard werkt aan milieuvriendelijke oplossingen voor ons energieprobleem: apparaten zijn weliswaar zuiniger dan een paar decennia geleden maar wij zijn inmiddels ook met veel meer mensen én hebben per huishouden steeds meer apparaten. Een grote energieslurper is verlichting. De natuur heeft daar diverse oplossingen voor bedacht die steeds vaker in de mensenwereld worden toegepast. Ik vind dat gaaf.
Billy de Kat vond het gaaf maar ook een beetje raar om mijn zoon,
zijn oorspronkelijke baasje, én diens zussen te zien
dus bleef liever buiten staan dan zich binnen door hen te laten bewonderen:
De lolcat van deze week heeft een vraagje, gericht op de economie:
'Als je een miljonair bent en een miljoen krijgt,
heet dat 'een belastingvoordeel', 'subsidie' of 'gift'.
Wanneer je niets hebt en je vraagt een euro,
dan ben je een bedelaar.'
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Een vreemde houding: 'Ik geloof wetenschappers nooit maar deze wetenschapper geloof ik wél want hij zegt precies wat ik geloof en wat Willem en Maurice en Lange Frans ook zeggen.' Raar. Mensen die écht onderzoek doen gaan juist op zoek naar data die het tegendeel aantonen van wat zij geloven. Anti-vaxxers zoeken uitsluitend bevestiging van wat zij al geloven en weigeren open te staan voor informatie die het tegendeel aantoont van wat hun guru zegt wat zij moeten geloven. Typisch kuddegedrag. Terwijl er toch best intelligente mensen tussen zitten. Dat verwondert mij.
Weten mensen dan écht niet dat echte wetenschappers niet de waarheid in pacht hebben maar immer zoekende zijn naar de antwoorden op vragen? Als iemand zich wetenschapper noemt (of roept 'ik heb zelf onderzoek gedaan!', wat volgens velen hetzelfde is) en iets met stelligheid presenteert als 'de waarheid', heb ik daar direct mijn bedenkingen bij.
Wie bent u eerder geneigd te geloven: iemand die zegt 'Volgens mij...maar ik twijfel' of iemand die zegt: 'Dat is zo want dat vind ik'?
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Maandag werd ik vol energie wakker en ging vol frisse moed aan de slag: op een rijtje zetten wat ik besproken wilde hebben in een online gesprek met een coach, aantekeningen uitwerken ten behoeve van een bespreking later in de week, bedenken wat ik in een naderend gesprek met mijn werkgever wil vertellen en tussendoor wat schoonmaken en opruimen in huis.
Kan nog steeds geen gebruik maken van Facebook en Instagram en dat scheelt mij gemiddeld toch al zo'n drie kwartier per dag. Momenteel zit mijn week zo in elkaar: drie dagen werken à acht uren per dag, een dag per week cursus met daarnaast ongeveer een dag per week aan huiswerk, ongeveer 12 uren per week als vrijwilliger aan het werk als secretaris en penningmeester en iets meer dan twee uren per week Franse les. Tussendoor mag ik graag lezen en een beetje gitaar pingelen. En dan ruim ik ook graag tijd in voor koffiee en theedrinken met diverse buurvrouwen.
Zo zat ik deze dag aan de koffie met een buurvrouw en diende een andere buurvrouw zich aan voor de thee. Maar die laatste heb ik moeten afwijzen want mijn dag zat inmiddels redelijk vol. Ook toen er een tekstbericht kwam van een vrijwilligersrestaurant met 'kun je vandaag een paar uurtjes komen helpen?' moest ik het verzoek helaas afwijzen. Onder meer omdat ik de middag nodig had om twee vergaderingen voor te bereiden die later die avond plaatsvonden.
Direct na de vergaderingen vond er een Comparitie* plaats van de Geheime Jongensclub. Om u een idee te geven van wat daarbij zoal gezegd wordt is hier een zinsnede uit het verslag van die avond: '..waarin wij pogen te handelen binnen de grenzen van onze overtuigingen en ons richten op gedeeld vertrouwen zonder ons te verlaten op de illusie van de maakbaarheid.'
Netjes voor mijn deur afgeleverd door een Broeder. Lief!
De meest recente aflevering van The Walking Dead liet ik even aan mij voorbijgaan. Gewoon te moe.
Dinsdag was ik vrij van afspraken maar had niettemin veel te doen. Op mijn verjaardag notabene. Het begon met een kleine verrassing. Mijn 'Google Assistent' wekte mij niet met vogelgeluidjes, gevolgd door een ietwat hese damesstem die netjes 'Goodmorning Terrence' zegt voordat zij het weerbericht voorleest en mij doorschakelt naar het meest recente ANP nieuwsbulletin. Neen, ditmaal zong de computerstem 'Happy birthday' voor mij en in mijn halfslaap werd ik daardoor toegezongen door Marilyn Monroe. Een mens kan op minder leuke manieren wakker worden.
Ik liep de dingen die ik wilde doen nog te doen in mijn slaapkostuum toen een vriendin beeldbelde om mij te feliciteren. 'Hou de camera maar naar boven gericht', adviseerde zij. Prima advies maar tegelijkertijd ging het belletje bij de voordeur en stond er opeens een buurvrouw in de deuropening. Met een cadeautje voor mij. En een geamuseerde trek rond de lippen.
Tussen het werken door (verslagen uitwerken, mailtjes rondsturen, overleg plegen, administratie) en inmiddels in kleding gehuld voerde ik klusjes in huis uit die ik afwisselde met af en toe een lesje Frans. Ik merkte daarbij dat het mij steeds makkelijker afgaat om hele zinnen in een keer te lezen zonder dat ik eerst de individuele woorden hoef te vertalen. Zelfs wanneer ik een woord in een zin niet herken weten mijn hersenen de betekenis vrij eenvoudig - oké, niet altijd - te extraheren. Niet dat ik verwacht de taal ooit echt vloeiend te beheersen maar mocht ik ooit als entertainer worden ingehuurd aan de Côte d'Azur, dan kan ik in elk geval een eenvoudig praatje maken met een gast. Toch best leuk.
Net als praten met ook een andere buurvrouw die mij even kwam feliciteren en mijn favoriete chocolaatjes voor mij meenam:
Later op de dag werd ik nog gebeld door onder meer mijn broer en ontving ik tekstberichten van diverse bekenden. Veelal met naast 'gefeliciteerd!' de vraag: 'Waarom kan ik je niet vinden op Facebook?' Gek, in mijn jeugd heeft nooit iemand mij die vraag gesteld.
Deze dag at ik onder meer een hardgekookt ei.
Als verjaarscadeautje aan mijzelf mocht ik een uurtje op de bank hangen met de afstandsbediening en een zak chips.
Woensdag werd ik wakker 'met een vol hoofd': tientallen ideeën streden om voorrang om uitgevoerd te worden. Het was maar goed dat voor het grootste deel van de dag mijn agenda bepaalde wat ik deed. Zo mocht ik brainstormen met een groepje mede-cursisten.
Onderdeel van de workshop waarmee de gemeente creatieve zelfstandigen steunt is het in kleine groepjes elkaar gebruiken als klankbord. In kleinere groepjes zijn mensen eerder geneigd om iets meer over zichzelf te vertellen dan in grote groepen. Het is heel fijn om te sparren met mensen die je eigenlijk nauwelijks kent. Confronterend ook. Bijvoorbeeld wanneer iemand in het groepje een opmerking maakt die je doet beseffen waarom je eigenlijk écht doet wat je doet. In mijn geval dan want voor iedereen heeft zo'n sessie een andere impact. Voor mij is het een mooie oefening om mijzelf echt beter te leren kennen na decennialang eigenlijk alleen maar te hebben gedaan wat ik dacht dat anderen van mij verlangden. Ik zit nu dus in het proces om dat gedrag te veranderen. Voortaan zal ik meer van mijzelf uitgaan dan dat ik mij laat leiden door de buitenwereld.
Die middag was er de verjaardag van een vriend in Amstelveen waar ik een paar uren aan besteedde:
Bij thuiskomst zag ik dat het de buurvrouw weer gelukt was om ook mijn voedselpakket op te halen (superlief!) en die avond had ik afgesproken om te eten bij een vriend.
Donderdag mocht ik 's ochtends naar de bushalte wandelen en kwam daarbij dit plaatje tegen:
Werd er spontaan blij van. Kent u dat?
Weer veel mogen leren op de wekelijkse workshop van de gemeente. Helaas voor mijn voornemen om wat lichaamsgewicht kwijt te raken was er weer wat lekkers geregeld:
Chocotruffels!
Wij maakten een SWOT-analyse, leerden manieren om een prijs voor ons werk te bepalen en oefenden met het in ontvangst nemen van complimentjes: opstaan en de leden van de groep complimentjes op je laten afvuren. Opvallend te merken dat mensen vaak op basis van enkele minuten met iemand omgaan al iets moois en positiefs over iemand kunnen zeggen. Over mij zeiden - in stereo - twee mede-cursisten tegelijk: 'Terrence is een ontzettend sociaal persoon'. Persoonlijk vind ik dat best meevallen maar blijkbaar is dat een opvallend kenmerk aan mij en iets wat vrijwel direct opvalt. Ook liefdespartners wisten mij dat te vertellen. Zelfs tijdens het uitmaken: 'Ik wil niet met je verder maar toch even kwijt dat jij de meest sociale persoon bent die ik ken.'
In mijn lunchpauze zat ik op een bankje aan het water.
Een bekende kwam langsfietsen en wij zwaaiden even, ik maakte een paar afspraken met deze en gene en belde tien minuutjes met een vriend. In het tweede gedeelte van de dag kregen wij een oefening die velen de schrik om het hart joeg: 'Bel iemand uit je netwerk en regel een betaalde opdracht'. Door gebruikmaking van 'The Mom Test'lukte mij dat zowaar! Was er zelf eerlijk gezegd wat verbaasd over. Hoewel het mij redelijk makkelijk afgaat om anderen met elkaar in verbinding te brengen in hun beider voordeel had ik eigenlijk nooit beseft dat ik voor mijzelf datzelfde kan doen: iemand bellen, vragen wat hij of zij nodig heeft en in plaats van iemand zoeken die die behoefte kan vervullen mijzelf daartoe opwerpen. Mooi inzicht: beseffen dat je niet alleen anderen kunt helpen maar ook jezelf.
Die avond deed ik maar even iets rustiger aan: beetje huishouden, beetje chillen.
Vrijdag een paar uren ontspannen zitten werken aan de computer en gemerkt dat mijn lichaam een stuk meer kan hebben dan nog niet zo lang geleden. Ik kon dus het werken aan administratie en schrijfwerk afwisselen met stapels boeken verplaatsen en wat meubels verschuiven en dergelijke. Zo ontstond er wat meer loopruimte in huis. Handig! Dat er nog veel moet gebeuren vind ik nu wat minder erg want ik weet dat als ik er eerdaags een paar uren achter elkaar de tijd voor kan vrijmaken, ik nog meer spullen kan verplaatsen en zelfs het huis uit kan krijgen.
Had 's ochtends een buurvrouw op de koffie, 's middags een andere buurvrouw op de thee en later op de middag een vriendin. Uurtje of zes de deur uit voor een afspraak en tegen middernacht was ik thuis.
Om te genieten van een heerlijke - en in alle bescheidenheid zeer verdiende - nachtrust.
Zaterdag was ik bijtijds op voor een bijzondere kennismaking. Via beeldbellen zag ik enkele tientallen collega-Secretarissen van andere Vrijmetselaarsloges, aangevoerd door de nieuwe Grootsecretaris. Normaliter verloopt de correspondentie via e-mail dus het was leuk om eindelijk eens wat gezichten te zien bij de namen die je kent. Kon helaas niet blijven tot het einde van de sessie want ik had het een en ander te doen. Terwijl ik daarmee bezig was diende een vriendin zich onverwacht aan voor een bezoekje. Zij was zo lief even te helpen met de vloer vegen terwijl ik andere dingen kon doen om mijn woning wat toonbaarder te maken voor de naderende visite: mijn kinderen.
Voor het eerst sinds 6 jaar, 8 maanden en 25 dagen (ik heb dat serieus zitten narekenen) waren wij weer eens compleet. Een bijzondere ervaring. En het was nog gezellig ook! Wij gingen 'even' lunchen en pas na zeven uur 's avonds gingen zij weer naar huis. Wij wandelden wat in hun oude buurtje: 'Waar had oma (de moeder van hun moeder. Red.) ook alweer haar snoepwinkeltje?' 'Kijk, de speeltuin van toen is er nog!'
, aten lekker
en de jongelui (zoon van 25, dochters van 20 en 19) vertelden over hun studies en toekomstplannen en speelden samen met een vroeger favoriet speeltje.
Een tweetal buren en een vriendin zagen hoe gelukkig ik was om na al die tijd weer samen te zijn met al mijn kinderen...kortom: een topdag!
Rond een uurtje of acht die avond bleek dat het nog even doorging: twee van mijn beste maatjes kwamen mij feliciteren met mijn recente verjaring.
Gezelligheid!
Zondag werd ik wakker met een hele grote grijns en een hoop mentale energie. Die gebruikte ik onder meer om twee verslagen voor de Geheime Jongensclub uit te werken. In mijn koffiepauze deelde ik op sociale media mijn weerzin over mensen die vinden dat ons in Nederland de vrijheid wordt ontnomen om egoïstisch te zijn.
Je EHBO diploma halen zodat je anderen kunt helpen, je autolichten ontsteken zodat anderen minder kans hebben op ongelukken, bewust kleren kopen die niet zijn geproduceerd met kinderarbeid...Volgens deze 'artsen' is dat waanzin.
Begin van de middag zat ik even aan de thee met een buurvrouw en een buurman voegde zich bij ons en onze gesprekken.
Het avondeten genoot ik bij een geliefde oudtante die graag liet zien en proeven wat zij had geleerd tijdens een koksopleiding. Wat een straf!
Had zoveel en zo lekker gegeten dat ik besloot naar huis terug te lopen. Een prettige wandeling van zo'n drie kwartier. Iets na middernacht was ik thuis. Dik tevreden. Met de nadruk op 'dik'. 😉 Vol van eten én van liefde in al haar facetten.
Apologia van Gavin Friday and the Man Seezer is de muziek van deze week:
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Francois Boulanger, Clive Sinclair en Fred Dakota
Posts
