Terrebel

Leven met hindernissen


Geinig om te ontdekken hoe de menselijke geest samenwerkt met het lichaam om het leven zo aangenaam mogelijk te houden.
In plaats van te worden gewekt door een pijnscheut bij elke draai die ik maak in bed had m'n geest besloten mij te laten dromen dat ik werd gemarteld door een stel Russen die mij ervan verdachten een Tsjetsjeense wapensmokkelaar te zijn die het Amsterdamse Centraal Station wilde opblazen. Zo kon ik zowel omgaan met de pijn alsook gewoon doorslapen...

Wolkewietje was blijven slapen nadat hij mij eerst had geholpen bij het verzorgen van de beestenboel en later had vergezeld tijdens een ingelaste barbeque bij Thura. We werden netjes gehaald en gebracht en hebben bovendien een genoeglijke avond beleefd in gezelschap van een aardig stel mensen.

Vanmorgen kwam buurvrouw Johanna en niet veel later waren ook m'n zoon en z'n oma op bezoek. Superfer en z'n moeder hebben zich nuttig gemaakt door in de tuin te werken terwijl mijn moeder m'n wasje opvouwde.
Intussen stond ik in de tuin te babbelen met buurvrouw Miriam en kreeg ik een heerlijke knuffel van Eva:"Je bent een beetje zielig, he, papa?" Later op de dag brachten Bas en zijn vrouw Elsa mij naar een terrasje in Muiden alwaar wij genoten van het zonnetje, een drankje (geen alcohol ivm mijn medicatie!) en een ijsje. Met zoveel mensen om mij heen die op onbaatzuchtige wijze mijn leven veraangenamen heb ik niets te klagen.



Dat zal voor Amerikaanse soldaten wel anders zijn. Vanaf vandaag moeten zij de methoden van ondervraging van Iraakse gevangenen "aanpassen". Praktisch gezien houdt dat in dat zij gevangenen niet meer mogen martelen. Zielig he? Niet zo zielig als het feit dat Tony Blair het vertrouwen van de kiezers kwijt is maar toch best wel zielig. Ik bedoel maar: als je gevangenen niet eens meer mag martelen wat moet je dan nog met je vrije tijd? Meisjes van 13 en 14 verkrachten in Nijmegen? De verjaardag van de Paus vieren of, zoals bijvoorbeeld Ben Bot, op bezoek gaan bij Yasser Arafat?