Opvallend vaak vinden mensen dat er andere regels gelden wanneer zij zelf de wet overtreden. Ik noem dat hypocriet, zij zelf noemen dat normaal. Wij zijn het dus niet met elkaar eens.
In vervolg op de 'Moorkoppen'-affaire wees een twitteraar mij op een bakker die het gebakje 'moorkop' verkoopt 'zo lang het nog kan'. Grappig, die aanname dat een gebakje verdwijnt wanneer één verkoper besluit niet langer als racist te willen worden gezien. In dit geval moet blijkbaar de overheid zich gaan bemoeien met ondernemers die graag zelf bepalen hoe hun producten heten. En ik maar denken dat mensen die 'Het is traditie!' roepen juist voor mínder overheidsbemoeienis waren. Verwarrend.
Bij de reacties (klik) valt mij vooral op hoe slecht het is gesteld met de kennis van de Nederlandse taal. Vooral onder mensen die graag dingen beweren als 'Se motte goet hollants kenne schrijvuh en as ze dat niet doen dan motte ze oprotte want iedereen in nederlant mot nederlands prate en dat zij me buuvrouw ook!'
Hypocriete mensen vind ik vaak ook grappig. Bijvoorbeeld mensen die er op sociale media toe oproepen om 'samen op te komen voor de bescherming van de Nederlandse taal en cultuur' en daar dit prachtige embleem bij plaatsen om die oproep kracht bij te zetten:
'Boeren en burgers samen: let's stand together!
Together we're strong!'
Dat wij leven in een 'samen'leving en dus samen onze gezamenlijke problemen dienen op te lossen, daar ben ik het van harte mee eens.
Uiteraard ben ik het niet altijd met iedereen eens en zelfs wanneer ik iemand graag mag kan ik een hekel hebben aan bepaalde gedragingen. Wanneer mensen zeggen: 'Ik kom er zo bij je op terug' en later claimen te vergeten dat zij dat hebben gezegd. Of melden 'Ik ben met een kwartiertje bij je', vervolgens pas uren later komen of helemaal niet. En dan ook nog smoesjes verzinnen als: 'Ik voelde mij opeens niet zo lekker en dacht dat je dat wel zou begrijpen.' Zonder de moeite te nemen de afspraak af te zeggen. Sorry, maar het enige dat ik dan begrijp is dat je onbetrouwbaar bent.
Dan zijn er ook mensen met wie het onmogelijk is afspraken te maken. Door die niet in de agenda te zetten vanuit de gedachte: 'Dat onthoud ik wel' terwijl het iedereen al jarenlang duidelijk is dat je de afspraak per definitie vergeet. Of eerst zeggen dat je niet mee kunt naar een etentje omdat je dan moet werken en dan later melden: 'O, nu ik in mijn agenda kijk zie ik dat ik toch wél kan. Kan ik nog mee vanavond?' -'Het etentje was gisteren.'
Persoonlijk ben ik dan vooral blij dat die persoon niet mijn levenspartner is en heb ik medelijden met de persoon die dat wel is.
Maandag ontdekte ik dat ik mijn oordopjes vergeten was. Jammer want wanneer ik mij op een taak moet concentreren sluit ik mij graag even af. Misschien niet zo gezellig voor eventuele collega's maar ik laat mij erg makkelijk en graag afleiden dus het is vooral praktisch wanneer ik met muziek een 'muurtje' bouw. Kreeg eerder op de dag al even verplichte rust toen ik vanwege een gesloten (of 'open'. Hangt af van het gezichtspunt.) brug twee minuutjes moest wachten:
'On ships that pass in the morning', noemde ik dit plaatje.
Deze dag zette ik mijn tanden in de opdracht: 'Neem het stapeltje van ruim 100 in de loop der tijd verzamelde visitekaartjes, check in hoeverre de contactgegevens nog correct zijn, bekijk een en ander op relevantie en voer dan de data in in het digitale adresboek.'
Opvallend vind ik dat velen niet echt nadenken over de tekst op hun visitekaartje:
'Hulp nodig? Bel Jan Jansen!', 'Edwin Veldman, accountmanager by Edwin Veldman', 'Kees en Carolien (met een foto van een palmboom', 'Marieke Bos, uw coach', 'Bob van Dalen, projectmanager (en een lollig logo met gekleurde bolletjes)'. Na enig onderzoek (Google en ik zijn vriendjes en dankzij een openbare LinkedIn pagina ontdekte ik waar je de 'accountmanager' voor kunt bellen: hij is gespecialiseerd in het inrichten van kantoorruimtes met meubels en planten. Maar op zijn kaartje staat 'accountmanager'. Is dat handig?
Heb de namen gefingeerd maar mijn punt is duidelijk denk ik: Waarom schrijven mensen niet op hun visitekaartje waarom of waarover je hen kunt bellen? Van particulieren begrijp ik het nog maar hoe verwacht je klanten te krijgen met een URL als 'www.gebrjanssenbv.nl' zonder enige verdere informatie?
Er zijn mensen die visitekaartjes keurig en op volgorde opbergen in handige mapjes. Een vroegere collega is er eens dagenlang mee bezig geweest om honderden visitekaartjes keurig op te bergen. Trots leunde zij achterover en ik vroeg haar: 'Zoek jij voor mij even het telefoonnummer van de loodgieter?' Zij pakte vol enthousiasme een van de mapjes, keek opeens wat zorgelijk en vroeg: 'Eh...weet jij nog hoe-ie heet?' En ziedaar het nadeel van visitekaartjes opbergen op volgorde van achternaam.
Samenvattend: slechts een handvol van de enorme stapel kaartjes bleek relevant. Voor een goede bedrijfsvoering van een in Amsterdam gevestigd bedrijf dat haar diensten richt op inwoners van die hoofdstad lijkt het mij niet strikt noodzakelijk om het adres van dat ene leuke bistrootje in dat vakantiedorp in Oostenrijk te bewaren. Bijvoorbeeld.
Heb ook een oude tafel laten afvoeren want een paar jaar lang had niemand 'tijd' om de kringloopwinkel te bellen om de tafel op te laten halen. De medewerkers van de kringloopwinkel konden toevallig voor hun toonzaal zo'n voor hun handige grote stevige tafel goed gebruiken.
Bovendien levert de actie werk op voor 'mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt'. Maffe term eigenlijk, want waarom zou iemand die toevallig doof is geboren, een alcoholprobleem heeft gehad of een arm moeilijk kan gebruiken niet een 'gewone' baan kunnen hebben en dus het stempel 'gehandicapt' moeten krijgen? Dan zou niemand een 'normale' baan kunnen hebben want iedereen heeft wel een of andere (mentale en/of fysieke) beperking.
Was kwart over zes thuis, dronk thee bij en met een buurvrouw en samen genoten wij het avondmaal. Half acht de deur uit voor een avondje metselen leverde inspiratie op. Wederom - het wordt bijna saai om te melden - werd het een boeiende avond. Een boel wijze woorden werden gesproken en dit gedicht (klik) werd gedeclameerd. Fraai!
Iets tegen middernacht ging ik tevreden slapen.
Dinsdag was ik blij met de buschauffeur. Die zag mij met enige moeite instappen en besloot even te wachten tot ik zat voor hij optrok. Lief vind ik dat. Mijn collega's op de brouwerij waren ook lief voor mij en in een werkpauze appte ik wat met 'de oude weblogkliek': wij gaan elkaar vermoedelijk komende zomer weer zien tijdens een ouderwetse 'weblogmeeting' en een enkeling is zelfs weer aan het bloggen geslagen! Check maar eens https://zijperspace.nl/ Ook erg leuk voor die enkeling die gewoon al die jaren doorgegaan was met bloggen. Ondergetekende bijvoorbeeld.
Hier liep ik langs voor ik zo'n twee minuten later plaatsnam achter mijn bureau:
Een factuur voor geleverd bier stond open en een speurtocht bracht de informatie naar boven dat de betaling indertijd contant was voldaan. Op de leverbon stond 'contant te voldoen'. Navraag bij de betreffende collega ontlokte hem het antwoord: 'Met die opmerking bedoelde ik 'is contant voldaan''. In mijn taalboekje betekent 'te betalen' niet hetzelfde als 'is betaald' maar misschien hebben anderen andere betekenissen geleerd tijdens Nederlandse les. Dat kan blijkbaar.
Deel van mijn werk is controleren of klanten betaald hebben of dat wij rekeningen wellicht met een onjuiste omschrijving hebben betaald. Dan moet ik dus kunnen inloggen bij de bank. Dat gaat niet zonder bankpasje. Dat maakt mijn werk lastig wanneer een collega het pasje mee heeft om te kunnen tanken of voor boodschappen. 'Waarom vragen jullie dan niet een extra bankpasje aan?' Dat is een erg goede vraag van u! En eentje die ik ook al meermaals stelde.
Eind van de middag was ik te vinden op de behandeltafel van een fysiotherapeute. Vanwege het pijnlijke been waar ik die morgen last van had. Reuze gezellig gebabbeld over van alles en nog wat en met minder pijn dan voor het bezoek naar huis. Daar een uurtje voor de Loge gewerkt en een buurvrouw op visite gehad voordat het tijd was om te eten.
Een vriend kookte dus dat was fijn!
Woensdag was de bus verlaat waardoor ik iets te laat op het werk kwam. Maar niet voor ik excuses en een 'boks' ontving van de betreffende buschauffeur. Die er niets aan kon doen dat zijn route was geblokkeerd maar zich desalniettemin schuldig voelde. Maar van mij hoefde dat niet.
Dit in tegenstelling tot de collega die namens de brouwerij waar ik ook deze dag werkte betalingen verrichte aan leveranciers met in de omschrijving: 'Betreft aanbetaling. Rest volgt.', '1e Termijn', 'Zie mail' en 'betaling'. Bovendien af en toe met het klantnummer in plaats van het factuurnummer in de omschrijving. Of zonder het BTW bedrag mee te tellen. Dat soort dingen. Voor 'straf' heb ik hem een paar van die discrepanties zelf laten oplossen. 'Ja, het ging inderdaad om een andere factuur maar het bedrag was ongeveer hetzelfde.' Niet handig. Tenzij het de bedoeling is om collega's aan extra werk te helpen. Dan is deze manier van 'administratie voeren' een uitstekende tactiek.
Sinds een paar weken gaat het trouwens een stuk beter waaruit blijkt dat ook de collega in kwestie niet te oud is om te leren.
Wat dat betreft verschilt de omgang tussen collega's niet zo heel veel van omgang met een levenspartner: allemaal denken en voelen wij 'anders' dus het is helemaal niet zo gek dat wij elkaar af en toe niet begrijpen. Of elkaar iets aan willen doen omdat wij vinden dat de ander iets stouts heeft gedaan.
In mijn lunchpauze belde ik een vriendin, regelde wat voor een komende entertainment-opdracht en maakte een paar afspraken. Wil mij tenslotte niet vervelen.
Waar ik een beetje van schrok was van deze foto die gemaakt was tijdens de 'Boerenopstand' (klik):
Zal nog wel eens een stukje schrijven over het Farmers Defence Force (klik), de organisator van 'de Boerenopstand', die graag strijdt voor 'behoud van de Nederlandse taal en cultuur'. Of zo. Buiten dat hun logo er een beetje...eh...verdacht uitziet vind ik persoonlijk eigenlijk het ergste aan deze club en hun fans hun verschrikkelijk slechte beheersing van de Nederlandse taal (klik). Het gaat verder dan een enkele tikfout. Veel verder. Bij mij kost dat sympathiepunten. Maar dat ben ik.
Onderweg naar huis merkte ik dat de zon was begonnen met het langzaam verdwijnen over de horizon. Voor het zicht dan uiteraard want u en ik weten wat er daadwerkelijk aan de hand is.
's Avonds had ik een uurtje een buurvrouw op de thee en at daarna bij een vriend.
Donderdag begon ik - in mijn hoofd - spontaan een ter plekke bedachte variant op een liedje te zingen bij dit beeld:
🎶'There's a new tram in town. Everybody's talking 'bout the new tram in town.'🎶
Zelf vroeg ik mij af waarom mensen ooit in hemelsnaam per reguliere post verzonden brieven inscanden en op de harde schijn van de computer bewaarden. Wie ooit in de geschiedenis van deze prachtige planeet heeft ooit een ander gevraagd: 'Yo, doe mij eens even een uitdraai van het ingevulde formulier 'Huidige Meterstanden' dat op 2 oktober 2014 is verzonden aan de energiemaatschappij en als je toch bezig bent: Wanneer precies hebben wij een groepje bewoners uitgenodigd voor die ene buurtborrel in maart 2016 en welk registratienummer gaven wij het betreffende poststuk?'
Kortom: ook deze dag amuseerde ik mij.
Jammer van de regen waar ik na het werk in liep, onderweg naar een Ierse bar.
Maar het gezelschap (oké, en het bier) maakten dat ik de natte sokken uit mijn gedachten kon bannen.
Deze dag speelde ik via chat-berichten met een vriendin het door Désanne van Brederode (denk ik) bedachte Hegelspel.
Bijzonder vermakelijk en bovendien een leuke manier om elkaar beter te leren kennen.
Afijn, in de bar waar ik de laatste activiteiten van die dag ontplooide:
Recht omhoog kijken wanneer je ergens bent is ook wel eens leuk:
Singer/songwriter Áine Duffy (klik)
Keurig rond middernacht zag Billy de Kat mij in bed stappen en nestelde zich gemoedelijk aan mijn voeteneind.
Vrijdag met een busvriend rek- en strekoefeningen gedaan op de bushalte en op kantoor mij bezig gehouden met de administratie. Dat is namelijk wat je doet als administrateur. Of Cijfermeester, zoals de functie heet bij de brouwerij (klik).
De lunch genoot ik bij een cafetaria
en in een appgroep werd gevraagd 'Ik wil graag handen zien: wie doet er mee die avond?' Dus stuurde ik deze foto:
Daarna even een buurvrouw en diens vriend gesproken die toevallig net als ik het pand verlieten.
Een uurtje later lag ik samen met andere toeschouwers op een groot bed vanachter glas te genieten van muziek, dans en inspirerende verhalen in het kader van Subculture Cabaret (klik), een maandelijkse avond in verhalencentrum Mezrab.
Naar verluidt het grootste verhalencentrum van Europa. Ooit bedacht door een Iranese familie die in hun woonkamer samen met vrienden en familie verhalen uitwisselde over het leven.
Heerlijke soep was er ook.
Daarna bij een vriendin achterop de fiets mee naar haar huis en samen met een vriend tot diep in de nacht (is zes uren na middernacht nog 'nacht' te noemen?) zitten praten en lachten en het Hegelspel gespeeld. Mooi. Verbinding. Bijzonder.
Zaterdag begin van de middag rustig wakker geworden met een kopje verse koffie en achterop de eerder genoemde fiets naar huis en hartelijk afscheid genomen van de gebeurtenissen van de 16 voorgaande uren.
Paar boodschappen gehaald en in de winkelstraat even staan kletsen met een vriendin.
Via de app even wat dingetjes geregeld voor mijn werk de maandag erop en wat aan het huishouden gedaan: beetje vegen, zwabberen, goudvis en planten verzorgen en nagels geknipt terwijl ik keek naar het laatste restje van de eerder opgenomen en in delen gekeken film 'Valerian and the City of a Thousand Planets'. Heerlijk.
Nog lekker loom even bij een buurman langs om de was te brengen die ik voor hem mocht doen en daarna een uurtje gewerkt voor de maandagavondclub.
Die avond naar een lokaal dansfeestje-met-live band: Shaky Things speelt lekker 'upbeat'. Fijn feestje!
Zondag reisde ik naar Ut Kielegat om Carnaval te vieren met een aldaar wonende vriend. Het was gezellig en ik maakte er nieuwe vrienden (M/V/O). Het hossen dingt niet mee naar de hoofdprijs voor 'beste idee van het jaar' waar het mijn rechterbeen betreft maar pijn is gelukkig maar pijn.
De reis naar huis duurde langer dan verwacht omdat een andere gebruiker van het spoor helaas nooit meer thuis zal komen.
Werd thuis hartelijk welkom geheten door Billy de Kat terwijl ik tijdens het wachten op diverse perrons met diverse bekenden via de app informatie uitwisselde over diverse onderwerpen.
Het Engelstalige stuk van deze week: https://terrebelius.blogspot.com/2020/02/communicating-with-woman.html
I've got to get away van John Holt & The Paragons is de muziek van deze week:
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Jens Nygaard Knudsen, Kelley Nakahara Wallett en Barry Hulshoff
Meer lezen? Mijn verhalenbundels
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Posts
