Elke zondag een persoonlijk weekoverzicht, elke dinsdag wat goed nieuws met een paar katten, elke woensdag een overweging en elke vrijdag een verhaaltje.
Mijn verhalenbundels zijn te koop via Bol.com én via Lulu.com!
Als u mijn stukjes de moeite waard vindt, kunt u een blogdonatie verrichten. Elke bijdrage is welkom!
Goed nieuws vind ik dat steeds meer mensen ervan overtuigd zijn dat mensen die absurde hoeveelheden geld hebben* door gaten in (belasting)wetten relatief weinig belasting betalen en daardoor relatief weinig financieel bijdragen aan de maatschappij.
*Meestal omdat hun ouders miljonairs waren maar ook wel door zelf hard te werken of door geluk af te dwingen.
Niet alleen mensen zoals u en ik en mensen die veel minder hebben dan wij vinden dat het oneerlijk verdeeld is maar ook een steeds groter groeiende groep miljonairs roept tegen regeringen wereldwijd: 'Verhoog de belastingen voor ons! Gooi die gaten in de wet dicht waardoor met name miljonairs makkelijk belasting kunnen ontduiken!'
Ben benieuwd of de boodschap aankomt in Amerika, waar tweederde van alle leden van de Senaat en van het Huis van Afgevaardigden miljonair is. Gaan die wetsvoorstellen indienen waardoor zij straks een eerlijker deel in belastingen gaan betalen zodat er miljarden meer vrij komen voor algemene steun aan alle burgers of houden zij al hun geld liever in een potje op de Kaaimaneilanden of in dat rare kleine Europese landje dat zo lief is voor buitenlandse investeerders dat het graag een oogje toeknijpt wanneer er 'maar voor een paar miljard, hoor!' een beetje gesjoemeld wordt?
Flauw zoekplaatje: waar is Billy de Kat?
De lolcat van deze week gaat over lijstjes maken:
'Je weet dat je teveel inplant
als je 'takenlijstje bijwerken'
op je takenlijst zet.
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Gemiddeld zo'n anderhalf uur per dag doe ik 'niets'. Dat kan van alles zijn: beetje gitaar pingelen, een onbekende op Twitter sterkte wensen met een ziekenhuisopname, lezen, tv kijken, wandelen, voor mij uit staren, met buren kletsen, vrienden appen. Niet erg productief, niet nuttig 'want je verdient er geen geld mee'. Toch ken ik geen mensen die nooit eens 'niets' doen. Daarom begrijp ik mensen niet die beweren dat alleen mensen die geld verdienen met wat zij doen 'nuttig' zijn voor de maatschappij.
Bent u altijd nuttig voor de maatschappij of doet u wel eens iets dat als 'niet nuttig' wordt beschouwd?
====================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
====================================
Maandag pakte ik mijn takenlijst er weer eens bij. Deprimerend. Er staat namelijk meer op aan taken dan ik in een paar maanden kan bereiken. Dus ik stelde prioriteiten en kreeg het voor elkaar om een stuk of tien van de bijna 100 taken te volbrengen. Gezellig een half uurtje met een buurvrouw aan de thee in de gemeenschappelijke binnentuin
voelde dus zeer verdiend.
Mijn dagelijkse rondje sociale media bracht mij een glimlach rond de lippen. Voormalig president Trump drong er tijdens een rally bij zijn fans op aan om zich toch maar te laten vaccineren 'want ik heb het ook laten doen en het is hartstikke goed!' Het leverde wat boegeroep op vanuit zijn kudde schapen en in elk geval één fan is opeens geen fan meer. De arme Thierry Baudet plaatste zijn volgers voor de keuze: 'Volgen jullie voortaan Thierry 'Laat je niet vaccineren!' Baudet of Donald 'Laat je vaccineren!' Trump?'
Nu ik toch met sociale media bezig was, plande ik meteen maar wat berichten in voor Twitter en Instagram. Normaliter doe ik dat op zondag maar de zondag hiervoor was ik het grootste deel van de dag onder de pannen.
Voordat ik alle apparaten in huis uitschakelde (van twee schakeldozen de aan/uitknop omzetten. Niet ingewikkeld) keek ik een aflevering Star Trek: Enterprise. 'De ogen van dat buitenaards wezen, zijn manier van lopen...' Ja hoor, een geinige gastrol van Jeffrey Dean Morgan, 'Negan' uit The Walking Dead! Het zal mijn nerd-bloed zijn maar ik word daar heel blij van. Dus ik ben een beetje jaloers op mensen als Seth MacFarlane (bedenker van Family Guy en zo) die als fan zomaar mochten meespelen in hun favoriete serie. MacFarlane ging zelfs een stapje verder: toen niemand zich wilde branden aan een nieuwe Star Trek-serie bedacht hij er zelf maar een: The Orville, in feite een parodie op het originele Star Trek concept maar zonder dat belachelijk te maken. En met succes want oorspronkelijke Star Trek-acteurs stonden in de rij om alsjeblieft een gastrol te mogen vervullen in The Orville. Leuk vind ik dat. Word ik blij van. Maar dat is nu wel duidelijk. Denk ik.
Dinsdag werd mijn werken voor de Geheime Jongensclub (soms lijkt het wel heus echt werk, lieve lezers en lezerinnen! Maar dan met Broederliefde als betaling) op een prettige manier onderbroken. Ik deelde mijn pauze en een pot koffie met een buurvrouw.
Vervolgens ging ik verder met een verslag, het bijwerken van de ledenlijst en het voorbereiden van een vergadering.
In mijn lunchpauzes struin ik graag door berichten op sociale media en als ik daar zin in heb ga ik een gedachtewisseling aan. Graag met mensen die anders over dingen denken dan ik zelf want zo leer je van elkaar. Wanneer je uitsluitend omgaat met mensen die exact hetzelfde denken als jijzelf, dan groei je niet als mens.
Het viel mij weer op hoeveel mensen zich hebben laten verleiden tot het geloven in nep-argumenten inzake de corona-discussie:
'Autogordels werken goed.' 'Ja maar ik ken iemand die iemand kent wiens tante haar autogordel in paniek niet op tijd loskreeg en verdronk toen zij met haar dronken hoofd een kanaal in reed. Dat bewijst dat autogordels levensgevaarlijk zijn dus ik zal nooit een autogordel dragen en niemand mag mij dwingen want het is mijn lichaam! En ik ga emigreren naar Hongarije of zo want ik weiger in een dictatuur te leven met een overheid die mij een paar tientjes boete oplegt alleen maar omdat ik zelf wil beslissen of ik bij een botsing in een pan tomatensoep wil veranderen.'
Grote consternatie ook onder anti-vaxxers met nazi-sympathieën (Spel ik dit goed, Marianne?) want er zijn een paar honden afgemaakt in Australië omdat een paar van hen agressief waren en de persoon die normaliter voor hen zorgt vanwege de coronamaatregelen dat werk niet kon doen. Dagelijks worden in Nederland miljoenen onschuldige dieren geslacht zodat wij gezellig bij de barbecue boos kunnen doen over gedode (zee)honden.
Zoals dat dan werkt in mijn hoofd kan ik het niet laten een meme van te maken van zo'n gedachte:
'Vandaag tekende ik een online petitie
tegen de brute moord op zes zeehondjes en een agressieve hond.'
'We zijn trots op je, John!
Waarom zou iemand onschuldige dieren willen vermoorden?'
Het was prachtig weer tijdens mijn (bijna) dagelijkse wandeling.
Ik stelde mijn nieuwe heup op de proef door er een beetje tempo in te leggen. Een buurtgenoot vroeg ik naar mij te kijken terwijl ik liep: loop ik niet met x- of o-benen? Staan mijn voeten niet te ver naar buiten? Loop ik misschien een beetje scheef? Het zag er volgens de buurtgenoot erg goed uit!
Woensdag werd ik gewekt door een stel buren dat stond te praten voor mijn slaapkamerraam. Doorgaans staat dat een beetje open waardoor ik woordelijk alle gesprekken kan volgen. Erg interessant wat mensen elkaar vertellen wanneer zij denken dat anderen hen niet horen: bezoekjes aan de gynaecoloog, avontuurtjes waar de officiële partner niets van weet, geklaag over ex-en en héél veel geroddel. Maar ook gewoon gezellige gesprekken, hoor. Ik overwoog een briefje op het raam te plakken met: 'Ik hoor alles wat er op deze stoep gezegd wordt' maar doe het toch maar niet want het is ook best wel lollig.
Tijdens het werken werd ik gestoord door geklop en geboor. Langzamerhand worden alle huurwoningen in de buurt omgezet in investeringen. Vroeger zei je dan 'koopwoningen' maar steeds vaker worden de woningen gekocht door mensen die er vooral een investering in zien: voor een kwart miljoen kopen, een muurtje wegbreken, er een kek keukentje in zetten en nog geen jaar later doorverkopen voor 3 ton. Aan een makelaar die er een muurtje inzet, het kekke keukentje vervangt door een inloopkeuken en het pandje van 38m2 met bouwjaar 1892 doorverkoopt voor €325.000.
Ook volgens experts duurt het niet lang meer want nog even en dan zijn de meeste koopwoningen in handen van investeerders als Prins Bernhard Jr. en Wybren van Haga die tientallen appartementen bezitten. Waar eerdaags niemand in woont omdat niemand die meer kan betalen. De investeringen zijn dan eensklaps waardeloos geworden. Maar ik heb geen medelijden met de huisjesmelkers van deze wereld. Het is door hun eigen toedoen dat de huizenmarkt instort.
Hierboven is een reden dat ik graag weer op een rustig kantoor zou zitten. Eentje waar niet voortdurend een verbouwing plaatsvindt binnen gehoorafstand. Een kantoor waar mensen niet 'even' langskomen 'want je bent toch thuis aan het werk?', waar niet de postbode een paar keer per week aanbelt met een pakje voor de buren en waar niet de kat regelmatig om aandacht bedelt. Op zich vind ik dat allemaal helemaal niet zo erg maar ik merk na anderhalf jaar thuiswerken dat het een negatieve invloed heeft op mijn productiviteit.
Omdat het woensdag was haalde ik samen met een buurvrouw ons wekelijks voedselpakket.
Bij thuiskomst genoten wij van een kopje thee en een stukje pisang goreng.
Gezellig!
Dat was het ook met de vriend die die avond kwam eten. De onderwerpen van gesprek worden regelmatig verlaten voor zijwegen naar compleet andere onderwerpen en vaak raken wij samen de draad kwijt. Dat schept een band.
Donderdag was ik bijtijds de deur uit voor de eerste dag van een workshop die zo'n twee maanden zal duren en een dag per week plaatsvindt. Zelfstandige creatievelingen krijgen tips, trucs en 'werktuigen' aangereikt om hen aan meer opdrachten te helpen en meer omzet te genereren. Een van die 'tools' werd uitgedrukt in een opdracht: 'Schrijf in twee regels op waarom je doet wat je doet. Variaties op 'Ik wil geld verdienen' gelden niet als reden. Je hebt tien minuten.'
Bijzonder interessant en zowel de coaches als studenten bleken zeer gepassioneerd. Een inspirerende omgeving! Ook fysiek trouwens:
Blij dat ik heb doorgezet toen ik in eerste instantie werd afgewezen als deelnemer maar bezwaar maakte en alsnog mocht meedoen.
Had een broodje pindakaas mee voor de lunch maar helaas had de organisatie een flinke schaal met baklava neergezet. Tja, wat doe je dan als je eigenlijk wat lichaamsgewicht kwijt wil? Je neemt maar twee stukjes baklava.
Om wat calorieën te verbranden (in principe zitten wij van 9 tot 5 aan een tafel) liep ik naar huis vanaf de locatie. Een mooie wandeling van zo'n drie kwartier waarbij de tocht leidde langs de Posthoornkerk:
Thuis even de kat en mijzelf eten gegeven en klaar gaan zitten voor een online bestuursvergadering van de Geheime Jongensclub. Wij hadden veel te bespreken omdat het zomerreces bijna is afgelopen en er nog veel geregeld moet worden.
Om kwart over elf die avond kon ik een vriend telefonisch melden dat ik klaar was met vergaderen en op zijn sms 'Kun je even bellen?' kon reageren. Hij vertelde enthousiast over het enthousiasme van een buurman van hem die mijn oude basgitaar zal nakijken, schoonmaken en kalibreren: 'Wauw, die worden niet meer gemaakt. Wat een schoonheid en wat een prachtig klassiek geluid. Een liefhebber geeft er zeker €1500 voor.' Maar ik zal de gitaar nooit verkopen. Het is namelijk een erfstuk en ik heb de zus van de vroegere eigenares na haar voortijdig overlijden, ruim 30 jaar geleden, beloofd er goed voor te zorgen. Heb ooit eens twee lessen gehad om het apparaat te leren bespelen en ga daar graag mee verder. De gitaar in de flightcase laten zitten vind ik gewoon niet netjes.
Over een paar weken of zo vindt u dus op dit blog mogelijk een foto van mij terwijl ik mijn vingers de nieuwe snaren laat beroeren.
Vrijdag schreef ik een verhaaltje met bovenstaande anekdote over de basgitaar in gedachten. Want zo werkt dat bij mij vaak: een van mijn laatste gedachten van een dag wordt een verhaaltje, een gedicht of een blogstukje.
Een buurvrouw was aan het werk in de gemeenschappelijke binnentuin en was zo lief aan te bieden te kijken of ook mijn plantjes wat zorg behoefden. Mijn kamerplanten mochten dus lekker luchten en genieten van een prettig fris regenbuitje.
De rest van de dag was voor het uitwerken van aantekeningen, bijkomen van de enorme hoeveelheid informatie die mijn arme hoofd na de dag ervoor diende te verwerken en een beetje schoonmaken en opruimen. O, en 's avonds een aflevering van een Star Trek serie kijken natuurlijk. Onlangs schreef ik een (Engelstalig) stukje over waarom ik Star Trek zo graag kijk.
Zaterdag was ik nog steeds wat moe maar had gelukkig geen verplichtingen die mij noopten het huis te verlaten. En ook verder geen afspraken. Dus nog lekker relaxt in bed sorteerde ik wat opgeslagen informatie. Ik ben nog zoekende naar de voor mij ideale methode. Tot dusver gebruik ik er meerdere: Bladwijzers in de browser, Pocket, Google Keep, Evernote en Google Collections. Toen ik merkte dat ik opgeslagen informatie 'om later wat mee te doen' van de ene opslagmethode naar de andere verplaatste dacht ik dat het toch eens tijd werd om te kiezen. Wat is uw favoriete manier om online informatie op te slaan 'voor later'?
De hele dag naar een beeldscherm (groot of klein) kijken kunnen mijn oude ogen en hersenen niet meer verwerken zonder nadelige gevolgen te ondervinden dus tussendoor maakte ik mijn vensterbanken schoon,
draaide ik een was en zat ik even te genieten van prachtig weer aan de waterkant:
Lekker mooie beestjes kijken:
Ik belde, mailde en appte diverse mensen over diverse onderwerpen en waagde mij aan een stukje van de workshop meegekregen huiswerk dat tijdens de volgende sessie besproken zal worden.
Met een buurvrouw deelde ik het avondeten: hotdogs!
Diverse media lieten weten dat de dappere Amerikanen een wraakactie hebben uitgevoerd als reactie op een zelfmoordaanslag bij het vliegveld van Kabul, Afghanistan, waarbij ruim 100 mensen omkwamen, waaronder een paar Amerikanen. Dus de Amerikanen wachtten heel dapper tot iedereen sliep en lieten rond twee uur 's nachts een vliegende bom (een onbemand vliegtuigje) ontploffen in de woning van een stel lokale 'strijders'. Die volgens hun buren een man, een vrouw en hun kind waren. Maar het is maar goed dat dat kind dood is want die was vast later een terrorist geworden omdat een stel Amerikanen zijn ouders hebben vermoord. Vergeeft u mij maar soms vind ik het moeilijk mijn cynisme in toom te houden.
Voor wat positieve variatie in mijn nieuws-inname keek ik naar een uitzending over de Paralympische Spelen en genoot van het prachtige wereldrecord (en Olympische gouden plak!) van de Nederlandse Fleur Jong bij het verspringen. Maar misschien genoot ik nog wel meer van haar reactie. Op zo'n 50 seconden in dit filmpje.
Ontroerd raakte ik van het moment tijdens de opening van de Paralympische Spelen dat de vlag van Afghanistan het Olympisch Stadion werd binnengevoerd. Nog mooier vond ik het toen een paar dagen later - tegen de verwachtingen in - alsnog twee atleten uit Afghanistan zich meldden om deel te nemen. Nog zonder aan hun respectievelijke sporten voelden zij zich al winnaars.
Dankzij sociale media ontdekte ik dat de lessen Frans die ik inmiddels al een tijdje trouw volg via de app DuoLingo hun vruchten afwerpen. Zonder er een woordenboek bij te hoeven pakken of te vragen: 'Do you speak English?' kon ik gewoon lezen wat deze dame bedoelde in reactie op een foto van mij én in het Frans antwoord geven.
Kunt u wat Frans lezen en schrijven?
In anticipatie op de volgende dag, wisselde ik deze dag mijn lakens en plande ik voor een weekje aan sociale media berichten in. Normaliter voer ik dat soort klusjes op zondag uit. Voor het slapengaan keek ik tijdens het strijken ter ontspanning een vrij slechte science fiction film over een buitenaardse invasie: slecht verhaal, middelmatig acteerwerk, onlogische vechtscènes (inclusief afgerukte ledematen en ruw verwijderde hersenen!)...heerlijk!
Zondag deed ik een poging mijn diverse werkzaamheden in een weekschema te stoppen om wat meer controle te hebben. Dat viel nogal niet mee want ik wil meer zaken prioriteit geven dan praktisch is.
Het zal dus vooral behelpen blijven hoewel ik wel voor mijzelf heb kunnen bepalen waarom ik eigenlijk de dingen doe die ik doe. Dat scheelt alvast.
's Middags was ik bij de try-out van een kleinkunst voorstelling van een vriend.
En kreeg spontaan zin om zelf verder te werken aan een theaterprogramma dat al een tijdje op de planken ligt. Heb inmiddels ruim voldoende materiaal om een stuk of vijf avondvullende programma's te kunnen produceren. Maar laat ik er met eentje beginnen. En gewoon nog even genieten van het genieten van de betreffende vriend.
Heb deze dag lang niet alles gedaan wat op mijn takenlijstje voor de dag stond maar ik was moe. Dus vrij tijdig - na het kijken van een aflevering van The Walking Dead - stapte ik de trap op van mijn hoogslaper.
'Girl with half moon eyes' van Lucien Desar is de muziek van deze week:
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Brian Travers, Danish Siddiqui, Lee Perry en Jacques Rogge
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Wij leven in een maatschappij die het belangrijk vindt iedereen een etiket ('label' is Engels) op te plakken.
Er zijn vrouwen, mannen, kinderen, bejaarden, buitenlanders, werklozen, gehandicapten, kleurlingen, homo's, voetbalfans, artiesten, psychiatrisch patiënten, muziekliefhebbers, racisten, politici...noem maar op.
Veel mensen (en met name instanties) vinden het ingewikkeld wanneer er meer dan twee etiketten op iemand geplakt zitten: 'Huh, ben jij timmerman? Maar jij bent toch een vrouw?' 'Erg knap hoor om zo'n goede ICT'er te zijn. Je verwacht het niet van een dove, hè?'
Vanwege al die verschillende etiketten zijn er ontzettend veel belangenorganisaties:
Tegen geweld tegen vrouwen;
Tegen geweld tegen kinderen;
Tegen geweld tegen homoseksuelen;
Tegen geweld tegen politieagenten;
Tegen geweld tegen dieren...
Ik vraag mij al jarenlang af:
Waarom is er niet een stichting tegen geweld in het algemeen?
Bovendien: is geweld tegen mannen dan wel oké?
Geweld tegen volwassenen?
Geweld tegen heteroseksuelen?
Geweld tegen burgers?
Waarom hebben die groepen geen belangenorganisaties?
Dan nog een anekdote: Bij een drogist stonden tubes zalf te koop met een bordje erbij: 'de opbrengst is voor misbruik van jonge vrouwen in Afrika'. Ik heb maar geen zalf gekocht want ik vind dat er al meer dan voldoende misbruik van jonge vrouwen in Afrika plaatsvindt.
===============================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
================================================
Omdat ik indertijd geen baan kon vinden, besloot mijn klantmanager mij het etiket 'heeft ADD' op te plakken. Zo kon een werkgever overgehaald worden mij aan te nemen. De gemeente betaalde namelijk meer dan de helft van mijn salaris. En ik zit de rest van mijn leven met het etiket 'gehandicapt' opgezadeld. Terwijl 'ADD' weinig meer betekent dan 'heeft moeite z'n mond te houden'. Wat op zich geen probleem hoeft te zijn want er zijn collega's die het leuk vinden dat ik veel klets. In een situatie waarin je als team moet werken zijn er altijd wel onderlinge ergernissen.
Helaas is de situatie zo dat als ik niet officieel gehandicapt zou zijn mijn kans op betaald werk aanzienlijk daalt. Uit eigenbelang houd ik dat etiket dan dus maar. Maar leuk is het niet.
Dat was het ook niet voor mijn afdelingshoofd bij een ander bedrijf indertijd. Zij was een vrouw en haar huid had een donkere teint. Daarom kreeg men flink wat subsidie 'als stimulans voor het aannemen van minderheden in het management'. Zij ging direct van functiegroep 3 naar functiegroep 6 met als gevolg dat zij al snel overspannen thuis zat. Waardoor bij het management het vooroordeel werd versterkt: 'Zie je wel, vrouwen en mensen met een kleurtje kunnen de druk niet aan van een managementpositie'.
Voor dit stukje zocht ik naar voorbeelden van hoe het iemand opplakken van een etiket gunstig kan zijn voor dat individu of voor de maatschappij. Ik kon dat niet vinden. De vraag rest dus: wat is het nut van het opplakken van etiketten op mensen?
'Welk etiket mensen ook op je plakken, jij bepaalt zelf wel etiket blijft plakken'
Welke etiketten zitten er op u geplakt en bent u daar blij mee?
Goed nieuws vind ik dat de internationale gemeenschap eindelijk vragen begint te stellen bij de 'hulp' aan mensen in oorlogsgebieden zoals Afghanistan. Vaak blijkt het middel erger dan de kwaal en bijzonder vaak werkt de hulp averechts en escaleert de situatie van kwaad tot erger.
Billy de Kat speelt graag met buurtkatten:
De lolcat van deze week heeft een vraag voor vaccin-sceptici:
'Als het vaccin zoveel gevaarlijker is dan het virus,
waarom zitten de ziekenhuizen dan vol met ongevaccineerden?'
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Misschien word ik gewoon oud hoor, maar de taal die tegenwoordig voor 'Nederlands' doorgaat begrijp ik vaak niet.
Wat betekent bijvoorbeeld: 'Ik bly dat weer voor spelen mis had'?
Navraag leerde uiteindelijk dat dat zinnetje betekent:
'Ik ben blij dat de weersvoorspelling er naast zat'.
Deze vorm van 'taalvernieuwing' zie ik vooral op sociale media en dan met name bij mensen die een Nederlandse vlag bij hun profielfoto hebben staan.
Natuurlijk verandert taal in de loop der tijden. Dat gebeurt al minstens zo lang als er mensen over klagen dat taal verandert.
Maar het heeft er alle schijn van dat met name door sociale media veranderingen zó snel gaan dat wanneer je een week niet op Twitter of Facebook bent geweest er weer nieuwe termen zijn ontstaan.
Zo had ik even met mijn ogen geknipperd en miste daardoor de geboorte van de term 'shedden'. Een bijzonder slecht anglicisme, gebaseerd op het Engelse 'to shed', 'afscheiden'. Het gaat specifiek om het afscheiden van huidschilfertjes van mensen die gevaccineerd zijn. Mensen die denken dat vaccins tegen Covid dodelijker zijn dan Covid zelf, zijn ontzettend bang dat zij het vaccin krijgen als zij in contact komen met iemand die het vaccin ontvangen heeft 'want je kunt het vaccin door de lucht krijgen!'
Het verschijnsel is natuurlijk ouder dan het internet maar heeft u toevallig enig idee waarom mensen in klinkklare nonsens geloven?
===========================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
==========================================
Maandag werd ik wakker met een wat onbestemd gevoel. De leuke dame met wie ik maandenlang een liefdesrelatie onderhield (wij waren zo blij iemand gevonden te hebben om mee te knuffelen tijdens de lockdown!) kwam zondagavond wat van haar spullen (kleding vooral) ophalen die nog bij mij lagen. Altijd een wat ongemakkelijk moment. Maar ook op een volwassen manier omgaan met het einde ervan hoort nu eenmaal bij een relatie.
Een bekende gaf via sociale media aan instituten als het RIVM, de WHO en de overheid niet te vertrouwen 'want zij hebben een geheime agenda en zijn niet transparant'. In plaats daarvan gaf hij aan uitsluitend te vertrouwen op organisaties als Het Artsencollectief en BLCKBXTV. Apart wel, want de leden van Het Artsencollectief willen hun namen niet bekendmaken en de zwaar christelijke vader en dochter achter BLCKBXTV weigeren te zeggen wie hun donoren zijn. Bovendien is 'Ik vertrouw wetenschappers niet maar wel Het Artsencollectief want zij zijn wetenschappers' een beetje raar argument. Vind ik.
Anti-vaxxers hanteren een vorm van logica die uit een andere realiteit komt. Daarom heten zij 'andersdenkenden', denk ik. Bijvoorbeeld: 'Mijn moeder is niet gevaccineerd en ging bijna dood aan Corona. Dus ik ben blij dat ik ook niet gevaccineerd ben!'
Op sociale media en tijdens de thee met een buurvrouw gingen de gesprekken uiteraard ook over de situatie in Afghanistan: in de jaren '70 een modern, vrij land waarin ook vrouwen gewoon studeerden, werkten en over straat liepen zonder hun hun hoofd te moeten bedekken en zo. Daarna onder bewind van religieuze fanatici, daarna met bijzonder veel geweld 'bevrijd' en vervolgens aan het lot overgelaten door de 'bevrijders' waarna nog geen 24 uur later alle herwonnen vrijheden weer waren ingeleverd.
Zelfde nieuwslezeres vlak na het vertrek van de 'bevrijders' en minder dan 24 uur later.
Met daarbij de aantekening dat deze CNN-journaliste op de bovenste foto in een afgeschermde ruimte zat en op de onderste foto op straat was en ook voordat de Taliban het land heroverde
haar hoofd bedekte als zij over straat ging, gewoon omdat zij de lokale gebruiken respecteert.
Maar het plaatje werd misbruikt om te benadrukken hoe erg het leven is onder de Taliban.
Terwijl vrouwen óók weinig rechten hadden onder het door Nederland en Amerika gesteunde regime.
Met een dubieuze dubbelrol voor Amerika dat onder Trump duizenden Taliban-strijders uit gevangenissen haalde, waaronder de huidige leider van de bijzonder gewelddadige groep.
Wie een beetje heeft opgelet de laatste paar decennia bespeurt een patroon. Hier wordt in een enkel plaatje aangegeven hoe diverse landen in de regio die 'Midden-Oosten' wordt genoemd er uit zagen voor en nadat de bevolking was 'bevrijd'.
Noem mij maar gek, maar als ik dat zie zou ik liever niet worden bevrijd.
Had u de Nederlanders, Amerikanen en militairen van andere landen laten blijven na een paar veldslagen of is het terecht dat zij zich terugtrokken? Ik probeer mij bij dat soort vragen voor te stellen dat het mijzelf of mijn geliefden overkomt en vroeg mij af: wat was er gebeurd als de Geallieerden indertijd na de Slag om Arnhem direct Nederland hadden verlaten? In Nederland blijven tot er een stabiele situatie was ontstaan heeft veel geld gekost. Was het dat waard?
Zo'n 7000 'bevrijders' (waaronder 25 Nederlanders) lieten het leven in Afghansistan. Zet dat eens af tegenover de 100.000 Afghanen (burgers en militairen) die omkwamen en vraagt u zich eens af waarom mensen zeggen dat de Afghanen zelf niet vochten tegen de Taliban maar lui afwachtten tot hun bevrijders de Taliban zouden verslaan?
Deze dag heb ik lekker rustig gewerkt: aan mijn gezondheid, mijn administratie, mijn huishouden en de diverse stichtingen en verenigingen waarbinnen ik een positie heb als secretaris of penningmeester. Het bezoek van een buurvrouw was een zeer welkome afwisseling. Niet alleen omdat zij een heerlijk sauzijzenbroodje voor mij meenam.
Als entertainment speelde ik wat met een appje dat foto's een soort van 3D-effect meegeeft:
Dinsdag werd ik weer eens moe wakker. Had het weer druk gehad in mijn dromen: dansen met mijn eerste vriendinnetje, rennen van optreden naar optreden omdat overal weer festivals en nachtclubs opengingen, naar huis rennen om mij om te kleden om ook overdag gewoon te werken maar dan op kantoor...
Ik deed het dus maar rustig aan deze dag. Zo verzamelde ik diverse papieren uit diverse mappen en lades, legde die op een hoop
en wijdde mij aan het sorteren ervan: 'Netjes opbergen', 'deze week wat mee doen', 'heeft geen haast' en 'mag de papierbak in'. Praktisch. En het geeft voldoening om zo'n stapel te zien verdwijnen. Verder kreeg ik een bak met spulletjes van de overleden moeder van mijn zoon helemaal leeg.
Het meeste gooide ik weg. Wat kan ik immers met aan haar gerichte beterschaps- en kerstkaarten, ondertekend door mensen die ik niet ken? Of met plastic armbandjes zonder sluiting? Draadjes wol en een gebroken haaknaald? Een uitgedroogde tube verf en een ongebruikte agenda 2015?
Kortom: het was een heuse opruimdag.
Woensdag verstuurde ik weer wat e-mails naar aanleiding van een paar interessante vacatures die ik vond. Mijn financiële situatie wordt namelijk wat precair: zo bleek de rekening van de fysiotherapie hoger dan verwacht en dacht ik een paar tientjes te moeten nabetalen bij het overstappen naar een andere energieprovider voordat de prijzen omhoog gingen per 1 juli maar bracht mijn vorige provider mij een paar honderd euro in rekening. Blijkbaar hanteren zij andere rekenmethodes dan stervelingen of heb ik niet goed gelet op de kleine lettertjes en waren er nog wat verborgen kosten.
's Middags haalde ik met een buurvrouw gezellig ons wekelijks voedselpakket op
en een deel ervan nam ik mee naar een vriend om bij hem die avond te verorberen. Zó fijn dat ik weer kan trappenlopen
en dus wat vaker bij vrienden langs kan in plaats van hen steeds maar te vragen mij op te zoeken!
De gesprekken waren weer lekker veelomvattend: kannibalisme, rookworst, politiek, de anti-vaxx beweging, Big Pharma, Afghanistan, kleine reparaties in huis, films, metselen, vrouwen...
Op de weg terug naar huis probeerde ik de nachtzichtmodus van mijn mobiele camera. Boven de Lijnbaansgracht hing een mooie maan en ik nam de kans waar:
Donderdag viel mij dit bericht op op sociale media:
Een anti-vaxxer die zich zorgen maakt om haar gezondheid en denkt dat het allemaal een complot is: 'Want alleen maar mensen die zich niet hebben laten prikken worden tegenwoordig ziek van het virus!'
Is het erg dat ik hier heel hard om moet lachen? Net als om de groeiende groep mensen die zich niet laat vaccineren maar wel ziek wordt van het virus. Nog maar een klein deel blijft volhouden dat het geen corona is maar 'een onbekende hoestziekte', een ander deel is gewoon hypocriet (zoals de Amerikaanse senator (klik) die corona heeft opgelopen maar in het openbaar het bestaan ervan blijft ontkennen terwijl hij zich laat behandelen met Regeneron (klik), het middel waar ook Trump zich mee liet behandelen toen hij het virus opliep) maar een groot deel komt eindelijk bij zinnen. Of - in hun taaltje - 'w0rt wAKKer!!!'
Onderweg naar het clubgebouw van de Geheime Jongensclub voor zaken,
sprak ik met de zoon van een buurvrouw van mijn moeder zaliger. Behalve een buurvrouw van mijn moeder is zij ook mijn vroegere biebjuf. Aan haar dank ik mijn liefde voor lezen. Bovendien heb ik mooie herinneringen aan de warme zomermiddag dat mijn dochters samen met haar kleindochter druiven plukten in haar tuin. Binnenkort ga ik bij haar op de koffie.
Hilarisch vond ik het nieuws dat de Britten er nu opeens bij hun regering op aandringen om de regels rond immigratie te versoepelen. Inderdaad: al die mensen die 'Brexit' stemden 'want wij willen geen buitenlanders in Engeland!' willen nu dolgraag buitenlanders makkelijker toegang geven tot hun land want er zijn enorme personeelstekorten. Niet alleen in laagbetaalde beroepen (waardoor supermarktschappen leeg blijven en de Britten straks geen kalkoen op het kerstmenu hebben staan omdat veel arbeiders in de pluimveehouderij immigranten waren) maar ook in ziekenhuizen: Pakistaanse artsen en verpleegkundigen hebben er geen zin in om elke drie maanden hun werkvergunning te moeten verlengen en gaan nu bijvoorbeeld liever in Frankrijk wonen, waar zij wél welkom zijn. Ik kan mij voorstellen dat je als buitenlandse arts niet graag mensen helpt die roepen dat 'al die buitenlanders moeten oprotten!'
Vrijdag werd ik wakker in de houding waarin ik in slaap was gevallen. Tikje stijfjes en met een slapende arm maar wel goed diep geslapen dus. En ik bereikte een heuse mijlpaal: voor het eerst in ruim twee jaar tijd waren mijn spieren, pezen en botten eindelijk weer sterk en soepel genoeg om staande mijn sokken aan te trekken. Een feestje, mijn lieve lezers ende lezerinnen!
Over feestje gesproken: 's middags kwam mijn beste vriend de stad bezoeken waar hij jarenlang gewoond heeft. Wij aten een hapje en dronken een slokje.
En opeens was het tijd voor hem op de laatste trein te halen want zo gaan die dingen. Deze dag was ik dus misschien niet zo productief als andere dagen maar toch voelde het zeker niet als een verloren dag. En uiteraard publiceerde ik ook deze dag - zoals nagenoeg elke vrijdag - een verhaaltje.
Zaterdag kreeg ik een melding: een verhaaltje van mij was verkozen tot verhaaltje dat een plek verdient in de schijnwerpers (klik) door schrijvers magazine 'schrijven online'. Wat een eer, niet?
Een koffie-afspraak ging niet door. De vrijgekomen tijd gebruikte ik voor het uitruimen van een keukenkastje, het schoonmaken van de wastafel, het opruimen van mijn pc en diverse opruimklussen in huis. Voor de diverse verenigingen en stichtingen waar ik penningmeester of secretaris voor ben hoefde ik deze dag maar heel weinig te doen. Ook wel eens fijn.
Het was fijn om even een buurvrouw op visite te hebben en op straat met een vriend te spreken die ik al een tijdje niet had gezien. Het was erg inspirerend om op locatie te praten met de man die de kaft ontwerpt van mijn volgende verhalenbundel
en toevallig was er ook een entertainmentcollega die ik jaren niet had gezien.
De dag beëindigde ik met het kijken van een aflevering van de comedy-serie: 'Star Trek: Lower decks'. Humorvol! Niet in de laatste plaats door de komische verwijzingen naar het reguliere Star Trek universum.
Zondag werd ik weer eens moe wakker na het beleven van een aantal interessante avonturen in mijn dromen. Helaas heb ik er bijzonder weinig van onthouden. Misschien maar beter ook.
Na het rustig in bed bijkomen van de vermoeiende nacht las ik - zoals vaker - het laatste coronanieuws. Op veel plekken in de wereld leek men bang voor een einde aan de pandemie en organiseerde men daarom bijeenkomsten waarbij mensen dicht op elkaar gepakt elkaar weer fijn konden aansteken met een virus dat inmiddels zorgde voor bijna 15 miljoen doden en een veelvoud aan jarenlang gehandicapten.
In grote steden in Nederland demonstreerden mensen tegen het feit dat mensen overal weer bij elkaar mochten komen, behalve op feestelijke evenementen* en in nachtclubs.
*tenzij een lid van het Koninklijk Huis (klik) het feestterrein bezit blijkbaar en het evenement gesponsord wordt door oude vrienden van de familie van Oranje: de familie Heineken.
In New York was een feestje om het einde van de pandemie (...) te vieren en in Engeland werd duidelijk dat alleen al de finale van het EK voetbal (klik) heeft gezorgd voor duizenden extra besmettingen. Ik begrijp heel goed dat mensen willen dat het virus stopt met mensen ziek en dood maken maar zijn velen nu écht zo dom? Misschien moeten wij er rekening mee houden dat het virus - en variaties erop - nooit zal verdwijnen. Maar zie het maar eens zo: stopt u met het dragen van een autogordel 'want al jarenlang is er bijna niemand door de voorruit van zijn auto gelanceerd dus de autogordel kan best worden afgeschaft!'?
Met een vriend van vroeger deelde ik een pot thee in mijn favoriete koffietentje
Dit naar aanleiding van zijn idee om van mijn korte verhaaltjes zogeheten 'shorts' te maken: korte filmpjes. Te denken valt een beetje (voor de iets oudere lezers en lezerinnen onder u) iets in de trant van 'Mensen zoals u en ik' (klik) met Kees Brusse. Leuk idee, niet?
Het was zo gezellig dat ik een beetje de tijd uit het oog verloor: snel naar huis om mij even te scheren en zo. Ik was nog maar net thuis toen mijn tante aanbelde op de afgesproken tijd. Samen waren wij te gast op de traditionele zomerbijeenkomst van de vrijmetselaarsloge waar ik lid van ben. Het werd een bijzonder geslaagde middag die tot laat in de avond duurde.
Fijne gesprekken met fijne mensen in een omgeving die veel inspiratie opwekt. Heerlijk!
Het pleonasme van deze week is 'constante chronische pijn'.
De muziek van deze week wordt verzorgd door Hooverphonic. Hier is Heartbroken:
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Don 'The Everly Brothers' Everly en Phil 'Corona is maar een griepje en ik heb een goed immuunsysteem dus ik kan er niet aan doodgaan!' Valentine
Dit verhaaltje schreef ik als uitdaging aan mijzelf: 'schrijf een verhaaltje met dezelfde titel maar met compleet andere inhoud dan het verhaaltje van een week eerder'.
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
In de boksring van het leven heeft iedereen wel eens klappen gehad. Ook ik heb mijn deel gehad: overlijden van een huisdier, het niet slagen voor een examen, het overlijden van een oma, gedumpt worden door een vriendinnetje, ontslagen worden, een afgebrand huis, een levenspartner psychotisch zien raken, contact met kinderen kwijtraken, fysiek met de dood bedreigd worden, een woninginbraak, ziekenhuisopnames, verhuizingen...afijn, u kent dat wel. Klappen dus. En de ene tik komt iets harder aan dan de andere.
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Een jaar of vijf geleden ontving ik geen tik in de boksring van het leven maar een combinatiestoot. Mijn zoon ging het huis uit (een linkse hoek), mijn vriendin beëindigde onze relatie (een stomp in mijn nieren), een vriend overleed plotseling (een - illegale - stoot onder de gordel) en mijn moeder overleed (een uppercut). Dat gebeurde in een tijdsbestek van enkele maanden.
Dat was even teveel voor deze jongen en hij ging knock-out. Voor het eerst in zijn leven. Had wel eens eerder '8 tellen' gekregen van de scheidsrechter en had wel eens tijd nodig om op adem te komen voor ik verder ging knokken. Maar nu ging gewoon het licht uit.
'Iedereen is van alles van plan.
Tot-ie een klap op de muil krijgt.'
~Mike Tyson
Maandenlang heerste de duisternis in mijn hart en ziel en zelfs in mijn huis. Want ik 'leefde' met de gordijnen dicht.
Buren en vrienden zorgden ervoor dat ik at en dronk maar dat was het wel zo'n beetje. Mijzelf naar het toilet slepen was de meest vermoeiende bezigheid in die tijd. Scheren en douchen liet ik achterwege.
Maar langzaamaan zag ik steeds vaker kleine lichtjes prikken door het zwarte doek dat ik om mij heen geslagen had: ik ging mij weer scheren, boodschappen doen, vrienden bellen en werken. Het verdriet was er nog maar drukte wat minder zwaar.
Het was niet echt de leukste periode in mijn leven maar het is waar wat ze zeggen: 'Je wordt er sterker van.'
Sindsdien ben ik - natuurlijk - even van slag als ik bijvoorbeeld niet slaag voor een test, werk kwijtraak, gedumpt word of een operatie moet ondergaan.
Maar - om de analogie van de boksring vast te houden - het voelt nu meer als een klap in het gezicht of een forse duw waardoor je even uit balans bent en soms lukt het mij zelfs te anticiperen op de klap en die op te vangen. Met open handschoen.
Bent u wel eens knock-out gegaan in de boksring van het leven?
Goed nieuws vind ik dat langzamerhand ook in de wereld van superhelden inclusiviteit normaal begint te worden. In de wereld waar u en ik in leven is het al langere tijd heel normaal dat er mensen rondlopen met diverse kleuren huid en diverse seksuele oriëntaties. Toch? Niet bij Jumbo supermarkten. Daar is het heel normaal om mannen en vrouwen anders te behandelen, uitsluitend op basis van geslacht. Bij mijn weten verboden onder Artikel 1 van onze Grondwet. Ben benieuwd hoe Jumbo zich hier uit redt. Als Jumbo niet wordt gestraft wegens het overtreden van een best wel belangrijke wet, dan wil ik graag weten waarom dat is.
Over straffen gesproken: moloch Shell heeft eindelijk moeten boeten voor schade die het bedrijf aanrichtte in Nigeria. In 1970. Na jaren van procederen (Shell geeft miljoenen uit aan advocaten om gewoon door te kunnen gaan met het beschadigen van de planeet en haar bewoners) is het gelukt om Shell op de knieën te krijgen. Wel jammer voor de inmiddels overleden boeren die door nalatigheid van Shell veel schade hebben geleden. En ook de schade aan het milieu is intensief helaas.
Zoals eerder toegezegd bij deze een foto van de nieuwe poes van een vriendin:
En omdat u zo geduldig heeft gewacht om kennis te maken met Poef is hier nog een foto van het diertje:
Graag gedaan!
De lolcat van deze week is een nadenkertje:
'De vogel is een feit;
de kat is de publieke opinie.'
=========================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Vanzelfsprekend beschouw ik een relatie nooit als vanzelfsprekend. Dan heb ik het over ál mijn relaties: met mijn collega's, buren, vrienden, familieleden en natuurlijk ook mijn liefdesrelaties.
Maar hoe uit je dat je (de relatie met) een ander niet als vanzelfsprekend beschouwt? Zeg je dan elke dag tegen je collega 'Fijn je te zien!'? Zeg je dan elke dag tegen je moeder, kind of geliefde 'Ik hou van jou'? En wat als de ander dan zegt: 'Dat zeg je alleen maar omdat je onze relatie vanzelfsprekend vindt. Als je écht om mij geeft zou je dat niet elke dag bevestigen.'?
Neemt u uw relaties vanzelfsprekend? En hoe voorkomt u dat de ander dat gevoel krijgt?
=============================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
=============================================
Maandag genoot ik nog even na van het weekend. Waaronder de topprestaties van de atleten die voor Nederland uitkwamen op de Olympische Spelen want ja, ik ben een tikje chauvinistisch. Wat niet wil zeggen dat ik niet intens kan genieten van mooie prestaties van andere atleten; een mooie prestatie is nu eenmaal een mooie prestatie, wie die ook presteert.
In topsport komen blessures vaak voor en veel atleten hebben hun lichaam al op jonge leeftijd behoorlijk versleten. Het menselijk lichaam is nu eenmaal erg fragiel. Maar sporten is toch goed voor je? Zeker, maar op topniveau een enorme aanslag op lijf en leden. Topsporters hebben gemiddeld dan ook een kortere levensspanne (klik) dan mensen die niet tot weinig sporten.
Sporten - en zeker op hoog niveau - kan ook levensgevaarlijk zijn: tijdens de marathon van de Spelen in Tokio werden diverse lopers bevangen door de hitte* en ook fietsen is niet zonder gevaar. Zo ondervond ook de voorzitter van de jury bij het wielrennen op de baan: zij werd geschept door een wielrenster die onderuit ging en op de jurytafel belandde. Wat leidde tot het per brancard afgevoerd worden van het ongelukkige jurylid.
Ik heb helaas niet kunnen nagaan hoe het met de arme vrouw is afgelopen.
*Ren maar eens 200 meter bij een temperatuur van 29 graden. Probeer nu eens 42 kilometer. En 195 meter.
Het was een uurtje of twee hard doorwerken maar ik denk dat ik eindelijk mijn achterstand op het beantwoorden van berichten heb ingelopen: e-mails, app-berichten en telefoontjes. Waaronder eentje die mogelijk leidt tot de opname van een reclamefilmpje! Leuk, niet?
Verder vond ik deze dag een vacaturesite die ik nog niet kende: toegespitst op (betaald!) werk in de culturele sector. Ik hou van het theater en ben redelijk bedreven met administratief werk. Dus werken als administrateur voor een theater lijkt mij redelijk ideaal. Met een beetje mazzel biedt men ook nog eens personeelskorting voor voorstellingen.
Twee volle vuilniszakken verlieten mijn woning vandaag. En het lukte mij zelf die in de container om de hoek te werpen. Geen sinecure wanneer de klep zich op hoofdhoogte bevindt want je moet dan boven je macht tillen. Maar het is gelukt!
Als beloning mocht ik een stukje wandelen en kwam dit schatje tegen:
Op Twitter kwam ik deze dag weer eens een heuse complotdenker tegen. Zo eentje die ervan overtuigd is dat alles wat 'Q' (klik. Interessante inzage in de 'Qanon' beweging) zegt echt waar is: de Cabal, Lizerdmen, klonen...het komt allemaal voorbij op haar tijdlijn. En in haar hoofd. Dus Obama is een kloon en diens vrouw was vroeger een man. 'Kijk maar naar deze foto!'
Dat de bewuste foto digitaal is bewerkt zodat Michelle wat manlijke trekken kreeg is maar een feit en dus niet waar. Deze foto stond op internet 'en dus is het echt waar!'. Dus creëerde ik snel (oké, het kostte mij ruim twee minuten) een soortgelijk plaatje als 'bewijs' dat Obama stiekem gewoon is getrouwd met zijn eigen jongere kloon.
'Kijk, er staat een foto van op internet dus het is echt waar!' Triest genoeg ging de dame in kwestie er serieus op in: 'Dus jij gelooft ook dat Obama een kloon is!' Zij is helaas niet de enige: veel mensen hebben serieus en dringend psychiatrische hulp nodig. Helaas is een deel ook tot geweld in staat wanneer zij worden tegengesproken. Dat maakt hen behalve in de war ook nog eens een direct gevaar voor de samenleving.
Voor de volledigheid is hier nog even de originele foto uit de tijd dat Barack en Michelle elkaar pas kenden:
's Avonds bij het tv kijken ging ik rustig door een doos met spullen uit de nalatenschap van de moeder van mijn zoon: ruim 25 jaar aan verzamelde spullen heb je niet in een paar weken gesorteerd. Zomaar alles in een container mieteren is niet mijn stijl.
Dinsdag werkte ik wat aan mijn administratie en besprak wat details rond een naderende entertainment opdracht. Tot het tijd was om een vriendin te bezoeken en een stukje met haar te gaan wandelen in het Noorderpark.
Het was heerlijk weer
en ik kon de neiging in dit kanaal te springen
maar moeilijk onderdrukken
Deze boom wordt verstikt door een of andere parasiet. Had ik nog nooit gezien.
Een ijsje hoort erbij! De spikkeltjes (oké, gewoon kleine felgekleurde bolletjes suiker)
had ik er al afgelikt.
Zij is zichtbaar blij met haar nieuwe huisgenoot: een allerschattigste poes. Als u een foto wilt zien: even geduld tot het tijd is voor mijn volgende kattenlog. Voor wie dat niet weet: elke dinsdag publiceer ik een kattenlog.
Was nog maar net thuis 's avonds toen een buurvrouw zich aandiende voor een gezellig kletspraatje.
Daarna rustig op de bank gezeten met mijn mobieltje mijn Instagram-account wat zitten opschonen: tientallen mensen die ik volgde hebben al lange tijd geen foto geplaatst.
De dag eindige voor mij met het kijken van een aflevering Star Trek: Enterprise (het valt niet mee, in één leven alle afleveringen kijken van alle Star Trek series. En nieuwe series zijn in de maak! Ik heb het vreselijk zwaar) terwijl ik een stapel vers gewassen kleding streek.
De volgende dag - 18 augustus - zouden volgens een paar bekende 'wappies' alle gevaccineerden worden gemicrowaved. Geen idee wat dat betekent maar miljoenen 'schapen' zouden dood neervallen en Donald Trump neemt zijn rechtmatige plaats in als president van de wereld. Die zou voortaan bijna uitsluitend worden bevolkt door wappies, neo-nazi's en andere gekken. Maar niet door Donald Trump want hij werd al vroeg aan het begin van de pandemie gevaccineerd en toen hij toch het virus kreeg werd hij behandeld met een goedje waarvoor placenta is gebruikt bij de productie: regeneron.
Ik zat bijna te hopen dat ik het gemicrowaved worden niet zou overleven. Dus voor alle zekerheid werkte ik netjes mijn was weg. Ik wil tenslotte niet dat het wappie-gezin dat in mijn huis komt wonen een stapel ongestreken was aantreft. De eerstvolgende Doemsdag is 24 september 2182. De naam van het gevaar? Bennu.
Woensdag sliep ik een beetje uit. Het wandelen de dag ervoor had een aardige tol geëist van mijn arme oude lijf dat na het inzetten van een nieuwe heup nog even moet wennen aan wandelingen van langer dan een kwartier.
's Middags haalde ik traditie getrouw met een buurvrouw ons wekelijks voedselpakket op van Guerilla Kitchen, Warriors against Foodwaste.
Eenmaal thuis nog even een kopje thee en aan de slag: op zoek naar interessante vacatures!
Met de eetvriend die avond weer veel gelachen maar ook serieuze gesprekken gevoerd. Over de pandemie natuurlijk maar ook over ouder worden, liefdesrelaties en wat dies meer zij.
Nog even een Franse les en in bed mijzelf een hoofdstuk laten voorlezen uit een oud Science Fiction boek en heerlijk in slaap gedommeld.
Donderdag redelijk uitgerust wakker geworden en eerst maar even de afwas gedaan. Normaliter doe ik dat direct na vertrek van de visite maar dit keer had ik daar gewoon geen zin in. Bij mijn rondje om het blok 's ochtends was het al erg warm.
Niet zo warm als in het zuiden van Italië waar het kwik onlangs ruim 49 graden Celsius aanwees en waar mensen letterlijk dood neervallen van de hitte maar toch behoorlijk warm. Beetje jammer dat ook overheden nog steeds de feiten ontkennen: het gaat ernstig mis met het klimaat door toedoen van de mens. Maar veel politici kijken uitsluitend naar de korte termijn: word ik volgend jaar herkozen?
Met frisse moed las ik een begeleidend e-mailbericht voor ik een beeldbelgesprek aanging. Een werknemer van de gemeente sprak mij over mijn motivatie om eventueel deel te nemen aan een workshop om mijn eigen bedrijf te professionaliseren. Duimen jullie voor mij?
Omdat ik het een en ander te doen had voor de Geheime Jongensclub deed ik dat. En nog wel meer dan dat: afspraken maken met deze en gene, papieren sorteren, computer opschonen, toilet schoonmaken.
Na gedane arbeid was het weer fijn wandelen:
Tegenwoordig neem ik dan vaak een paar boeken mee om die ergens in de buurt in een mini openbare bibliotheek te plaatsen:
Een bekende vroeg mij per app: 'Hoe gaat het met je?' dus ik vertelde hoe het met mij gaat. 'Ik wil helemaal niet weten hoe het met je gaat! Volgens mij neem je onze vriendschap voor vanzelfsprekend!' Eh...oké? Geen idee hoe ik daar op kan reageren zonder haar nog kwader te maken dan zij blijkbaar al is. Schiet mij maar lek. Als mensen geen contact meer met mij willen - om wat voor reden dan ook - dan is dat hun keus. Maar ik vind het wel een beetje raar wanneer zij mij daarna kwalijk nemen dat ik geen contact meer opneem. Mag ik dat vinden? Ik mag dat vinden.
Vrijdag had ik er weer zin in: opruimen! Zo deed ik wat spulletjes weg die de moeder van mijn zoon bij leven had gemaakt op de knutselclub van het instituut waar zij woonde: aquarellen, kleiwerkjes, kleurplaten...Zij vond het er vaak niet leuk en dat was te zien aan haar stijl en de kwaliteit van de werkjes. Maar ja, naast groepsgesprekken en af en toe helpen in de keuken was de knutselclub de enige aangeboden activiteit. Geen dartbord in de gang, geen biljarttafel...'want dartpijltjes zijn scherp!' en 'dan gaan ze vast elkaar slaan met de biljartkeu!' Klopt. Als je mensen als onhandelbaar behandelt, gaan zij zich onhandelbaar gedragen. Voor mijn lezers met kinderen: wanneer je kinderen alleen maar van alles verbiedt en geen greintje eigen verantwoordelijkheid geeft, wat gebeurt er dan? Juist, zij worden dan onhandelbaar. Mensen gedragen zich naar hoe zij behandeld worden.
Deze dag ontving ik een paar curieuze app-berichten waar ik maar verder niet op zal in gaan. Die dingen gebeuren. In plaats van mij druk maken liet ik mij inspireren door de buurvrouw die mijn voortuintje ('voortuin' is een groot woord voor een stuk stoep waar een paar tegels uit verwijderd zijn om een 'tuin' te creëren) onder handen nam en zette grote stappen om mijn woning nog wat leefbaarder te maken.
Ook liep ik een rondje door de wijk want in beweging blijven vind ik belangrijk. En nu dat dankzij mijn nieuwe heup weer kan is het zelfs iets om van te genieten!
De dag eindigde voor mij met het kijken van een aflevering Star Trek: Enterprise. Met daarin een glansrol waar mijn 'Trekkie'-hart een vreugdesprongetje van maakte: René Auberjonois ('Odo' uit Star Trek: Deep Space 9) speelde een buitenaards wezen. Gelukkig zonder masker en al te veel make-up want de acteur had een prachtige karakteristiek hoofd.
Zaterdag ging ik verder op de ingeslagen weg. Met tussendoor werken. Vrijwilligerswerk is tenslotte óók werk en zeker niet vrijblijvend. Natuurlijk zou ik soms ook liever alleen maar 'leuke' dingen doen (lezen, schrijven, films en series kijken, kletsen, informatie opzoeken, met de kat spelen) maar ik heb graag een gevoel van voldoening. En dus doe ik ook het een en ander aan mijn huishouden, onderhoud ik sociale contacten en werk ik. Zoals vandaag als penningmeester voor een goede doelen stichting.
Een buurvrouw trakteerde mij op een kopje koffie met iets lekkers en wie ben ik om zo'n traktatie af te slaan?
De koffietent in kwestie
is sinds kort in het beheer van een stel mensen dat oorspronkelijk uit Kroatië komt terwijl de vorige eigenaar een Serviër was. Hun respectievelijke ouders waren dus landgenoten want die woonden in Joegoslavië. Zoals ik dat gewoon ben te doen vroeg ik hoe je 'dankjewel' zegt in de taal van de serveerster. Dat bleek 'hvala' (spreek uit: 'Ghewalla') te zijn. Weer wat geleerd!
's Middags kwam een andere buurvrouw even langs om kattenvoer te brengen. Die van haar vond het niet lekker en de kat die mij in zijn huis laat wonen is van het soort: 'Hé, het past in mijn bekkie en ik word er niet ziek van. Dus ik vind het lekker.' Weer een andere buurvrouw kwam mij een rekje brengen voor mijn hoogslaper. Om de kans te verkleinen dat ik er tijdens een wilde nacht uitdonder en de buren ruw wek door een hoop herrie te veroorzaken. Erg attent.
Als rustpunt in mijn dag maakte ik het aquarium van Karper de Goudvis schoon
en bracht ik een bezoekje aan de covid-kapper:
Met de buurvrouw die mij eerder op de dag trakteerde keek ik het acht uur journaal tijdens het eten. Altijd gezellig om te zien in welke nare situaties anderen zich bevinden: doden in Haïti door natuurgeweld terwijl zij nog bezig waren met de wederopbouw na een heftige orkaan, een aantal jaren geleden; de Taliban die na het vertrek van een internationale 'vredesmacht' inmiddels driekwart van Afghanistan in handen heeft en de burgers daar hun zwaarbevochten vrijheid van de ene op de andere dag weer kwijtraakten, dodelijk natuurgeweld in Turkije en wat dies meer zij. En wij maar klagen dat wij niet eens naar een festival kunnen.
Zondag sliep ik lekker uit, bewoog mij een uurtje of zo rond op sociale media (meestal plan ik op zondag enkele tientallen twitterberichten in voor de komende week), klaagde ik in mijzelf over een stijve nek en verhielp ik het euvel. Het was heerlijk weer om in de tuin te werken dus in plaats van te wandelen volgde ik het voorbeeld van een buurvrouw en spendeerde wat tijd in mijn tuin. Met het inruimen van mijn tuinopbergkast en zorgen dat de deurtjes daarvan weer sloten, het schoonmaken van het vijverfilter en dergelijke.
Het in- en uitzoomen als ik met mijn nieuwe mobiel een filmpje maak gaat nog niet heel soepel:
Later op de dag bekeek ik nog wat interessante vacatures, reageerde er op een paar ervan en communiceerde ik met deze en gene. Ik wil namelijk niet weer een grote achterstand oplopen in het reageren op berichten. Misschien moet ik daar gewoon standaard een uur per dag voor uittrekken en niet meer 'even tussendoor' appen, bellen en mailen. Het gaat gemiddeld per dag om contact met zo'n 15 verschillende mensen over zo'n 15 verschillende onderwerpen. Graag uw advies: hoe houdt u uw communicatie een beetje bij?
De muziek is deze week 'Luna Nueva' van Churupaca:
Deze week staan wij stil bij het overlijden van K. Schippers en Gerd Müller
Posts
