Compenseren

Nu net thuis van de afscheidsborrel van een ex-collega van The Amsterdam Dungeon. Het was de bedoeling maar een uurtje te blijven maar het werden er drie. Okee, vier. Leuk hoor om collega's te weerzien na zeven jaren en oud-collega's te ontmoeten die er kwamen werken toen ik er al weer weg was. En wie weet? Misschien ga ik er wel weer werken!

Gisteren beleefde ik een rustige avond op de bank, samen met mijn vriendin. Een beetje TV-kijken, een beetje knuffelen en een kopje thee drinken. Gewoon, lekker normaal. Vandaag waren wij op visite bij mijn zieke moeder en speelde ik samen met mijn zoon een potje schaak.

Waarom spelen mensen graag? Alleen maar om te winnen? Nee toch, zeker? Dan zouden wij uitsluitend spelen tegen mensen waarvan wij zeker weten dat die zwakker zijn dan wij: kinderen, bejaarden, gehandicapten, PVV-stemmers... Maar nee, in het spel zoeken wij een uitdaging, een manier om onszelf te ontstijgen, om beter te worden dan wij waren. Maar vooral spelen mensen omdat zij dat leuk vinden. Daarom zou ik volwassenen willen vragen goed naar spelende kinderen te kijken: dan weet u weer waarom wij spelen.

De mens (en ik dus ook) is een gewoontedier. Dat bleek ondermeer afgelopen vrijdag toen wij gingen aquajoggen. Onze reguliere instructeur was op vakantie en dus mocht een dame zijn les overnemen. Dat was vooraf al bekend en dus waren er veel minder leerlingen dan anders. Bovendien waren de klachten niet van de lucht want de één geeft nu eenmaal anders les dan de ander. Niet noodzakelijkerwijs beter of slechter maar vooral anders. Mensen houden nu eenmaal niet van 'anders' en dus nemen zij het anderen kwalijk dat die op een andere manier bezuinigen dan zijzelf. Om maar een dwarsstraat te noemen.

De overheid wil bezuinigingen in de zorg. Tienduizenden mensen zullen de dupe worden van de betreffende maatregelen en daarom zijn velen boos op de regering. Maar is dat terecht? De klagers vinden dat er beter op andere gebieden bezuinigd moet worden. Maar is het dan niet een idee om als burger zelf het goede voorbeeld te geven? Om maar iets te noemen: ouders gaven hun kinderen een iPad voor het halen van een goede Cito-score! Om de verhoudingen weer te geven: indertijd kreeg ik een boek van Arendsoog.

Voor zichzelf kopen mensen doodleuk een tandenborstel van 89 euro. En een tientje erbij voor extra opzetstukjes. Zonder problemen. Maar intussen klagen dat postzegels zes cent duurder zijn geworden. Ook een treinrit is elk jaar weer duurder dan het jaar daarvoor en binnen afzienbare tijd onbetaalbaar want de NS hoeft de prijsverhoging niet te beperken tot de hoogte van de inflatie van dat jaar.

Het afgelopen jaar betaalde de Nederlandse Spoorwegen bijna 3 miljoen euro aan boete aan de overheid (die zelf voor een groot deel eigenaar is van de NS maar dat terzijde.) omdat uit reizigersonderzoek zou blijken dat men niet tevreden is met de service en men bovendien een treinrit te duur vindt. Goh, op wie zal die boete worden verhaald? Krijgt de directie eindelijk eens een lagere bonus of zullen ook dit jaar de prijzen stijgen om het boetegeld te compenseren?