Iedereen voelt zich wel eens lamlendig. Ik ook. De meesten nemen dan hun toevlucht tot 'niets doen'. Dat vind ik moeilijk. Voor mij is het namelijk belangrijk mij aan mijn toezeggingen te houden. Dat houdt ook in dat ik graag een toezegging aan mijzelf nakom. Ook doe ik gewoon de afwas en zo. Zelfs wanneer ik daar geen zin in heb.
Hoe is dat voor u? Wanneer u zich 'lui en lamlendig voelt', komt u dan maar gewoon uw toezeggingen niet na en vindt u dat anderen dat maar moeten begrijpen? Komt dan ook uw huishouden tot stilstand?
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
=====================================================
Maandag had ik een telefonisch onderhoud met een coach die door de gemeente is ingehuurd om mensen die vanwege de pandemie minder werk en/of inkomsten hebben steun te bieden. Een heel fijn gesprek was het, waarbij ik nuttige tips ontving en mij aanmeldde voor een-op-een contact met een gespecialiseerde werkcoach en voor twee workshops om de doelstelling van mijn entertainmentbedrijf te herzien. Ook word ik in contact gebracht met mensen die mij kunnen helpen om een parttime baan in loondienst te vinden, nu het er even niet zo rooskleurig uitziet met mijn werk voor de brouwerij.
Daarna liet ik mij van de wachtlijst afhalen van het ziekenhuis waar ik mogelijk een nieuwe heup zou krijgen. Een ander mag mijn plek op de lijst hebben nu nagenoeg vaststaat dat een particuliere kliniek eerdaags de operatie zal verrichten.
Uit een berichtenwisseling met mijn vriendin bleek helaas dat wij nog steeds moeite hebben met elkaar altijd te begrijpen. In mijn ogen is het onmogelijk om altijd precies te weten wat een ander bedoelt terwijl zij ervan overtuigd is dat dat een vereiste is voor een goede liefdesrelatie. Erg jammer vind ik dat.
Een vriend nodigde mij uit mij te begeleiden tijdens mijn bijna-dagelijkse wandelingetje door de buurt en wij hielden even halt bij mij favoriete koffiezaak.
De afleiding was zeer welkom en gaf mij voldoende energie om mij daarna enkele uren bezig te houden met mijn werk als secretatis van de Geheime Jongensclub:
een verslag (af)schrijven, een vergadering voorbereiden, een (virtueel) bezoek aan een andere club logistiek in orde maken, mailtjes met vragen van Broeders beantwoorden en wat dies meer zij.
Als afleiding deed ik een handwas. Wat prima gaat, geleund tegen de wastafel. Ook maakte ik mijn stoffer en blik schoon. Zo'n exemplaar met twee lange stelen. Erg handig wanneer bukken moeizaam gaat en pijnlijk is. Het was een tijdje niet gedaan dus jelui begrijpt dat ik daar een aantal minuten zoet mee was.
Op Twitter maakte ik een nieuwe vriendin: een dame in Amerika met wie ik veel overeen blijk te hebben. Altijd leuk, nieuwe vrienden maken!
Als afleiding deed ik een handwas. Wat prima gaat, geleund tegen de wastafel. Ook maakte ik mijn stoffer en blik schoon. Zo'n exemplaar met twee lange stelen. Erg handig wanneer bukken moeizaam gaat en pijnlijk is. Het was een tijdje niet gedaan dus jelui begrijpt dat ik daar een aantal minuten zoet mee was.
Op Twitter maakte ik een nieuwe vriendin: een dame in Amerika met wie ik veel overeen blijk te hebben. Altijd leuk, nieuwe vrienden maken!
Dinsdag ging ik weer even in energie-bespaar modus. Een buurvrouw kwam gezellig op de thee, het aantal 'voor later' opgeslagen Youtube-filmpjes bracht ik van ruim 1000 terug tot 975, een tiental opgeslagen bladwijzers verwerkte ik tot toekomstige blogstukjes, ik vouwde de was en strompelde een rondje door de wijk.
('Met hooivorken ten strijde trekken' en een gestileerde letter 'W', met een stiekeme verwijzing
naar de variaties op de swastika waar vooral 'kale wappies'
- zie Wappiepedia voor de betekenis - zich van bedienen)
En - ook via Twitter - ontving ik het wellicht grootste compliment dat ik ooit kreeg met betrekking tot mijn online schrijfsels:
Het gaat om deze foto van een huisje op een vakantielocatie van een aantal jaren geleden:
's Avonds gezellig een half uurtje aan de telefoon gehangen met een geliefde tante waarna ik, geïnspireerd door haar verhalen en uitgesproken interesses, mij vol stortte op een half uurtje Franse les via DuoLingo.
Woensdag fysiek moe (door die rare heup van mij kom ik niet echt goed aan rust toe) maar mentaal behoorlijk 'bij' aan de slag gegaan. Met schrijven, aandacht geven aan mijzelf en mijn huisdieren en wat dies meer zij. Nog even nagenietend van enige aandacht die mij ten deel viel nadat ik was uitgeroepen tot 'Wappieoloog'. Waarom? 'Vanwege je verdiensten op het gebied van 'wappies' leren begrijpen. Leuk, niet?
Woensdag fysiek moe (door die rare heup van mij kom ik niet echt goed aan rust toe) maar mentaal behoorlijk 'bij' aan de slag gegaan. Met schrijven, aandacht geven aan mijzelf en mijn huisdieren en wat dies meer zij. Nog even nagenietend van enige aandacht die mij ten deel viel nadat ik was uitgeroepen tot 'Wappieoloog'. Waarom? 'Vanwege je verdiensten op het gebied van 'wappies' leren begrijpen. Leuk, niet?
Onderweg naar huis raakten wij in gesprek met een andere buurvrouw. Over Covid-19 onder meer. Logisch, dunkt me. Daar hebben wij namelijk allemaal - op onze eigen manier - mee te maken.
Begin van de avond keek ik samen met dezelfde buurvrouw onze favoriete Duitse quiz: Wer weiss denn so wass? Ongelooflijk maar waar, maar ik had een hele vraag meer juist beantwoord dan de buurvrouw en dat terwijl haar kennis van de Duitse taal omvangrijker is dan de mijne.
Zij werd afgelost door een vriend van mij die kwam helpen een deel van het voedsel te consumeren dat ik die middag ontvangen had. Had nog wat meel (meergranen- en kikkererwtenmeel) en zo in huis dus ik kneedde deeg. De ontstane bol
met bier, ei, knoflook en diverse kruiden werd geplet door de vriend omdat het mij niet meer lukte kracht te zetten. Bodem bedekken met tomatenprutje, diverse ingrediënten er op, het geheel de voorverwarmde oven in
en genieten van het resultaat.
Verder hielden wij ons bezig met het bespreken van wereldvraagstukken zoals: 'Hoe zit dat nu eigenlijk tussen de Israëliërs en de Palestijnen?' - waartoe wij een filmpje keken van Trevor Noah - en 'Waarom hebben tijdens concerten van rockbands gitaristen vaker contact met de drummer dan zangers?' Waartoe wij enkele live optredens van diverse bands (zie als voorbeeld de 'muziek van deze week' onderaan dit blog) bekeken via Youtube, doorgestraald naar mijn televisietoestel.
Donderdag hield ik mij 's ochtends bezig met sociale media: reageren op Tweets en Facebookberichten, reageren op foto's op Instagram, het einde van de Ramadan én het gegeven dat het Hemelvaartsdag was, het inplannen van twitter- en instagramberichten en mijzelf op de hoogte brengen van wat er zoal speelt in de wereld van vandaag. Als vanzelf kwam ik via diverse kanalen weer eens bij corona-ontkenners en anti-vaxxers terecht. Opvallend vaak zijn dat ook racisten. Van elk van die groepen blijkt ongeveer 70% zeer laag opgeleid. Wat mede verklaart dat iemand die lid is van de ene groep, vaak ook lid is van de andere twee en wat zich op twee punten uit: zij hebben vaak geen idee van wat 'een argument' is en hun kennis van de Nederlandse taal is abominabel.
U weet wellicht dat er onlangs op een *ahum* 'geheime' locatie in Baarn een demonstratie werd gehouden tegen de corona-maatregelen. Omdat ik van verschillende kanten verschillende verhalen vernam bekeek ik meerdere bronnen. Waaronder een door een meeloper zelfgemaakt filmpje. Wat ik daarop zie is geen demonstratie maar een uitgelaten groepje domme mensen dat een reden ziet voor een feestje en glundert wanneer zij iemand in de groep ontdekken die óók het NSB logo trots op het shirt draagt. Wel met een jasje er half overheen natuurlijk want hoewel je je nergens voor schaamt wil je toch liever niet dat je moeder ziet dat je feitelijk een fascist bent.
Honderden mensen zijn er die zichzelf 'realist' noemen omdat een racist een racist noemen niet netjes is. Dat valt dan ook zeker niet onder Vrijheid van Meningsuiting. Natuurlijk liepen er ook weer nep-verpleegkundigen mee zoals die ook te zien waren op het Museumplein in Amsterdam, niet lang geleden. Foutje: een paar 'verpleegsters' hadden geen doktersjas aan maar een zogeheten 'labcoat'. Zo eentje die in tientallen buiten het scheikundelokaal op het VMBO hangt. Eentje zelfs haar witte jas van haar werk op de groenteafdeling van de supermarkt op het plein. Ook werd veelvuldig het logo van het Rode Kruis misbruikt.
In Baarn waren ook *ahum* 'actieve militairen en veteranen'.
In Baarn waren ook *ahum* 'actieve militairen en veteranen'.
Die helaas niet heel erg veel moeite hadden gedaan om in de dumpzaak de juiste kleding te zoeken die bij de rol zou moeten passen. Het aantal gympies en spijkerbroeken was erg hoog onder de 'volledig geüniformeerde militairen', bij 'Geef acht!' waren er 'miliairen' die zich duidelijk zichtbaar afvroegen: 'Waarom acht? Mag het ook negen zijn? Of vijf?' en iemand merkte terecht ook dit op:
Toch is er een groepje mensen dat opkijkt tegen deze groep mensen vanwege hun hogere *ahum* intelligentie: de leden van groepjes zich te pletter vervelende jongelui dat Engelstalige namen aanneemt en zich 'Defend' noemt. Variaties: 'Dutch Defenders', 'Dutch Defence League' en 'Farmers Defence Force'.
Zou 'Defend' écht niet inzien dat het ontzettend lachwekkend is om je gezicht te bedekken terwijl je protesteert tegen het dragen van mondkapjes en te beweren dat je je inzet voor de Nederlandse taal en cultuur?
Ik heb nu al medelijden met de kleinkinderen van de huidige 'vrijheidsstrijders' die later op familiefeestjes moeten horen: 'Opa zat in het verzet! Opa was er tegen dat van hem werd gevraagd om andere mensen te beschermen. Daarom plaatste opa een filmpje op Facebook om te zeggen dat hij van Facebook geen filmpjes mocht plaatsen. Stoer, niet? Ooit moest hij eens bijna een boete betalen omdat hij probeerde een politieagent te vermoorden met een baksteen. Het was de eigen schuld van die baksteen...ik bedoel de politie, want die agent had opa's mooie knuppel afgepakt die hij speciaal voor die vreedzame demonstratie had gekocht. Wees maar trots op opa!'
Behalve wat licht huishoudelijke klusjes en e-mails beantwoorden stuurde ik een kaartje aan een vriendin en maakte ik wat afspraken. Met een Broeder zat ik even aan de computer om het een en ander te regelen ten bate van onze Loge. Om te vieren dat gelukt was wat wij voor ogen hadden, nam ik hem (of eigenlijk omgekeerd) op sleeptouw mee naar mijn favoriete uitgaansgelegenheid die sinds het sluiten van de horeca tijdelijk een winkeltje in brocanterie is.
De Broeder scoorde er een leuk ding voor een tientje en ik genoot van een praatje met andere mensen dan de drie à vier dan ik normaliter zie in een reguliere week.
De medebeheerder komt eerdaags bij mij langs om mij af te helpen van flink wat spullen uit de nalatenschap van de moeder van mijn zoon: een deel zal in zijn winkel een plek krijgen, een deel gaat naar Vluchtelingenwerk en wat er over blijft gaat naar een kringloopwinkel in de buurt of simpelweg - hoe triest ook - naar het grofvuil.
Op de weg terug naar huis schoot ik een foto van een buurtkat. Onbedoeld zette ik ook mijzelf op de gevoelige microchip:
Eenmaal weer thuis ontving ik bericht van een vriendin die aanbood mij - vooral emotioneel - te helpen met het afscheid nemen van de fysieke herinneringen aan mijn ex, een vroegere buurvrouw, de moeder van mijn zoon. Erg lief!
Vrijdag had ik eindelijk weer eens een beetje normale hoeveelheid energie: voor het eerst in weken goed geslapen! 's Nachts er even uit voor een plasje maar verder bijna elf uren gewoon goed en pijnvrij geslapen. Het helpt blijkbaar om mijzelf fysiek uit te putten. Beetje jammer dat ik al uitgeput ben na het maken van twee wandelingetjes in twee dagen, het schrobben van een paar pannen en het maken van pizza, maar toch. Hoera!
Had een buurvrouw op de thee, wisselde berichtjes met mijn vriendin met wie de relatie 'op pauze' staat, vooral omdat het mij ontbreekt aan de energie om haar de aandacht te geven die zij verdient. Voor ons beiden niet makkelijk maar soms zijn de dingen gewoon zoals die zijn.
Had een buurvrouw op de thee, wisselde berichtjes met mijn vriendin met wie de relatie 'op pauze' staat, vooral omdat het mij ontbreekt aan de energie om haar de aandacht te geven die zij verdient. Voor ons beiden niet makkelijk maar soms zijn de dingen gewoon zoals die zijn.
Een kwartiertje kijken naar de goudvis en proberen te beseffen dat er grotere problemen zijn in het leven kan helpen voorkomen dat je gaat piekeren.
's Avonds kwam de buurvrouw even terug om samen met mij onze favoriete Duitse spelshow te kijken en werd opgehaald door haar man.
Een bijeenkomst van een Geheime Jongensclub voor die avond zegde ik af want de fut was er weer uit. Had in elk geval wat voorbereidend werk gedaan voor twee vergaderingen en een verhaaltje bedacht en gepubliceerd. Dat is toch iets.
Zaterdag kwam ik een filmpje tegen op Twitter waarbij ik het niet kon laten wat commentaar te leveren:
'Wij kijken zo bezorgd en angstig omdat wij in een dictatuur wonen waar je niet mag demonstreren en waar je door de politie vermoord wordt als je een feestje wil geven.' https://t.co/flGYmCWEG4
— Terrence 'Wappiepedia' Weynschenk (@Terrebelius) May 15, 2021
Waar het precies aan ligt weet ik niet maar mensen lijken een jaar vanaf het begin van de pandemie dommer te zijn geworden dan ooit. Zie ook dit voorbeeld:
En wie zijn toch 'die zus van een collega van mijn man' en bijvoorbeeld 'de nicht van een buurman van mijn tante die verpleegster is'?
Daar had ik het met een buurvrouw over die bij mij gezellig aan de thee zat deze dag. En over Danny Kay, grapjes over mijnwerkers en wat al niet meer.
Verder deed ik weinig deze dag. Had helaas weer slecht geslapen door mijn &*#! heup. Daardoor was het ook niet makkelijk om mij te concentreren op het uitwisselen van berichten met mijn vriendin. In elk geval zaten er een paar hartjes- en knuffel emoticons tussen de berichten.
Ik nam wat rust om te lezen en las boek nummer...weet je wat? Ik tel ze niet meer. Veel te deprimerend omdat het net iets minder is dan één boek per maand...uit van dit jaar: 'Unleashing the ideavirus' van 'marketinggoeroe' Seth Godin behandelt de vraag: 'Waar moet een goed idee aan voldoen om verspreid te worden en tot wasdom te kunnen komen?'
Die avond zag ik een aflevering van Star Trek: DS9 die in feite samenvatte wat de kern is van het Israël/Palestina conflict. In beide kampen zijn er geen mensen die een tijd kenden dat de twee groepen in vrede samenleefden. Geweld is het enige dat zij kennen. Elk voorstel dat tot vrede kan leiden zal dus worden afgewezen: wat je niet kent, dat wil je niet.
Zondag viel mij weer eens op hoe lui sommige mensen kunnen zijn: 'Voor wanneer hadden wij ook alweer afgesproken?' 'Dat staat in een appje van twee dagen geleden. Je hoeft dus alleen maar vijf appjes terug te scrollen voor het antwoord.' 'Weet ik, maar het leek mij makkelijker om jou even te appen om te vragen wanneer wij ook alweer hadden afgesproken.' 'Je had echt geen tijd om 4 seconden lang je vinger op het scherm van je mobieltje te houden? Of de afspraak in je agenda te zetten?' 'En dan een agenda bijhouden zeker! Denk je soms dat ik tijd teveel heb of zo!?' 'Nee, maar ik denk dat jij je te pletter verveelt en elke kans aanpakt om geen zweetdruppel te veel te verspillen en ik denk ook dat jij zó egocentrisch bent dat jij vindt dat anderen er alleen maar zijn om jou van dienst te zijn. Je mag best zelf eens wat doen.' Klaar. Ik doe niet meer aan de 'fluwelen handschoentjes' tactiek.
Ook niet wanneer mensen zogenaamd zelf niets aan hun kwalijke houding kunnen doen. Omdat zij 'een slechte jeugd' hebben gehad, gediagnosticeerd zijn met een psychische aandoening of gewoon alcoholist of anderszins gehandicapt. Smoesjes interesseren mij niet meer: in de omgang met anderen dien je je te gedragen. De meeste kinderen kunnen dat, dus wij volwassenen ook.
Ook niet wanneer mensen zogenaamd zelf niets aan hun kwalijke houding kunnen doen. Omdat zij 'een slechte jeugd' hebben gehad, gediagnosticeerd zijn met een psychische aandoening of gewoon alcoholist of anderszins gehandicapt. Smoesjes interesseren mij niet meer: in de omgang met anderen dien je je te gedragen. De meeste kinderen kunnen dat, dus wij volwassenen ook.
Over alcoholisme en smoesjes gesproken: ik heb u toch wel eens verteld van de buurman 'die best zonder alcohol!' kan 'want twee jaar geleden heb ik eens drie dagen achter elkaar niet gedronken!'? Alcoholisten hebben vaker totaal onlogische smoesjes: 'Hé buurman, waarom stuur je je zieke moeder geen kaartje?' 'Kaartjes zijn onzin. Het kost moeite, iemand kijkt er even naar, gooit het dan weg en het kost nog geld ook.' 'Maar dat geldt niet voor bier? Je moet er de deur voor uit, drinkt het flesje leeg, kijkt er even naar en stort de inhoud vervolgens in het riool. En het kost nog geld ook. Behalve dat het slecht is voor je gezondheid.' 'Ja...eh...maar dat is wat anders.' 'Want?'
Veel mensen die ik 'wappie'* noem blijken nogal zwaar aan de alcohol en vaak ook andere drugs te zitten. Dat verbaast mij niets want dat spul doet nare dingen met je hersenen. Zo kun je net als Tinus en zijn vriendin Marjon zomaar opeens op een #FreePalestine demonstratie staan met je Israëlisch vlaggetje in je sociale media profiel en geen idee hebben van waar de demonstratie over gaat. 'Over het recht op demonstreren, toch?' 'Nee, Marjon, Lees eens wat anders dan het etiket van een wijnfles.'
Rechts-extremist Ben van der Kooi vraagt aan Marjon Wijenberg waarom zij en Tinus Koops aanwezig waren bij de pro-Palestijnse demonstratie in Utrecht en Marjon lijkt het zelf eigenlijk ook niet precies te weten.
— Oma Vaxxi's Wappiehoekje #ikdoewelmee (@wappiehoekje) May 15, 2021
Marjon:"Wij liepen daar vooral ivm demostratierecht." pic.twitter.com/EDdUnKLZNz
*Een wat denigrerende term, ik weet het. Niet netjes van mij. Maar ja: 'Volslagen idioot voor wie je een tijdmachine wil uitvinden om in het verleden zijn of haar vader een condoom te geven' is ook weer zo wat. Lang vooral. 'Wappie' is dus handiger.
Een nadeel van dat 'nietsdoen' is dat ik een achterstand oploop in de dingen die ik gedaan wilde hebben. Hartstikke fijn en prima hoor, mensen helpen met het instellen van hun mobieltje, een computerprobleem, relatieperikelen, muziekjes luisteren en theedrinken met een buurvrouw, zonlicht happen op mijn dagelijkse wandeling
Dat torentje in de verte? Dat is de Westertoren.
en daarbij met twee buurtgenotes babbelen en zo, maar intussen hoopt het werk zich op. Maar soit.
Ik stuurde een e-mail aan een collega over de gang van zaken op de brouwerij waar ik officieel werk maar waarvoor ik sinds februari al nauwelijks kán werken omdat het Grootboek 2021 nog steeds niet af is. Zowel van de directeur alsook van de ingehuurde boekhouder krijg ik maar geen bericht daarover. Dus dan maar een collega vragen naar de stand van zaken. Ik wil mij niet vervelen tenslotte...;-)
Dus ik stelde wat e-mails op vanuit mijn werk als Secretaris van een Loge, realiseerde een zelfgemaakt covid-kapsel (staat die term al in de van Dale?)
(Ik een vers kapsel en u een gratis inkijkje in mijn badkamer!)
veegde mijn woonkamervloer zo goed als dat ging met mijn onwillige heup, appte met deze en gene en verrichte nog een paar kleine zaken. Het kan best handig zijn om te doen wat je anderen en jezelf hebt toegezegd te zullen doen.
Net zo handig als een pizza van de supermarkt die je alleen maar in de oven hoeft te schuiven alvorens die te eten en te delen met een buurvrouw.
Doll$boxx verzorgt met Take My Chance de muziek deze week:
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Jacky van Dam en Norman Loyd
Posts
