De week voorbij

Zondagavond laat ontving ik een telefoontje van mijn moeder: zij was in het ziekenhuis opgenomen maar ik moest mij maar geen zorgen maken. En wat doet een mens dan? Omdat ik maar niets hoorde belde ik later zelf het ziekenhuis: na een paar uur van testen en observatie mocht zij naar huis. Nu zag ik mijzelf niet mijn moeder op mijn rug dragen en met de nachtbus naar huis brengen dus wij regelden dat zij de volgende ochtend gewoon met 'het busje' naar huis mocht. Alles goed!

Maandag was ik voor het laatst bij mijn diëtiste. Ik wil haar bedanken voor haar maandenlange steun en tips door het vermelden van haar website en haar weblog. Daarna heb ik lekker een stuk gewandeld en genoten van het prachtige zomerweer voordat ik een stapel webbestellingen in orde maakte voor mijn vriendin. Onderweg naar huis sprak ik een reisgenoot van een vroegere wintersportvakantie in Tsjechië en even later liep ik de buurtalcoholist tegen het lijf. Nu zijn er natuurlijk meerdere alcoholisten in de wijk maar deze spant de kroon. Er zijn ook alcoholisten die zich nog in de ontkenningsfase bevinden. Zoals een buurvrouw die 'maar' twee flessen wijn per dag drinkt: eentje overdag en eentje tijdens het eten. En soms 's avonds nog eentje maar alleen als het gezellig is. Elke avond dus. 'Maar bijna nooit meer dan drie hoor!' In Nederland schijnt het ook wel mee te vallen met alcoholgebruik: 'Maar één op de 37 Nederlanders sterft aan het drinken van teveel alcohol.' Alcohol gerelateerde moorden en verkeersdoden niet meegeteld. http://www.nu.nl/binnenland/4047218/37-nederlanders-overlijdt-gevolgen-van-alcohol.html Eenmaal thuis had ik geen puf en geen zin meer om te koken dus dat mocht mijn zoon doen: Spaghetti met Italiaanse roerbakgroenten...lekker!

Dinsdag begon de dag met het een half uurtje bellen met mijn moeder. Direct gevolgd door een telefoontje van een broeder die zich afvroeg hoe ver ik was met het verwerken van het kasboek van de bar van de Amsterdamse vrijmetselarij (Ze kunnen wat afdrinken, die vrijmetselaars! Soms zijn het net Tempeliers...). Ik vertelde hem dat ik niet alleen daar mee bezig was maar ook met het uitwerken van interviews voor de scriptie van een vriend, geld en afspraken regelen voor de Bewonerscommissie, vandaag 'even' naar Amsterdam Reigersbos (een uur met tram en metro om er te komen, een half uur overleggen en een uur weer terug) voor overleg met het behandelteam van de moeder van mijn zoon, de webwinkel beheren van mijn vriendin, momenteel twee huishoudens beheer en probeer tijd te vinden om te werken aan een volgende verhalenbundel en mijn roman en tussendoor opiniestukken schrijf. Toen was het even stil aan de andere kant van de lijn...'Heb je dan wel tijd voor dat kasboek?' -'Ja hoor, ik slaap gewoon even wat minder.'

Klacht

Ik was dinsdag ook naar de bank om geld te storten. Na een kwartiertje in de rij te hebben gestaan was de persoon voor mij aan de beurt. Moeiteloos stortte hij wat geld en ik was aan de beurt.. 'Deze machine is buiten gebruik' gaf het aflees scherm aan. Ik hoorde echter wat gerommel aan de achterzijde van het apparaat dus vermoedde dat het geldreservoir werd geleegd. Dat vermoeden werd bevestigd toen een geldloper mij opzij duwde (ooit was het heel normaal dat zelfs iemand in uniform zich netjes gedroeg en dan bijvoorbeeld zei: 'Pardon mijnheer. Wanneer u het niet teveel ontrieft, zou u een stapje opzij kunnen doen opdat ik mijn arbeid kan verrichten, namelijk het onderhouden van dit hier geld uitgifte apparaat?' Gewoon 'pardon' had volstaan.

Later

Nog eens een half uur later (een medewerker zei later: 'U overdrijft meneer, het was maar 25 minuten!') kwam een medewerker vertellen dat het oponthoud nog maar een paar minuutjes zou duren.  Na nog eens 25 minuten later leek de machine weer te werken. Alleen... het storten van muntgeld bleek nog steeds niet mogelijk en er was wederom geen medewerker in de buurt om de inmiddels ruim 20 mensen lange rij te woord te staan. Uiteraard wilde ik toen de manager spreken. 'Die is er niet, meneer.' vertelde mij de baliemedewerker die eerder had toegezegd naar het probleem te kijken maar dat was vergeten. 'Dan dien ik nu een officiële klacht in.' (U kent mij inmiddels: in tegenstelling tot verreweg de meeste andere mensen laat ik mensen niet zomaar wegkomen met asociaal gedrag.) Ik vroeg ook nog waarom hij of een andere medewerker geen enkele moeite deed om met een lange tijd wachtende rij mensen te communiceren. 'Communiceren past niet in ons beleid, meneer! Daar hebben wij geen tijd voor.' Hij zei het écht! Inmiddels ontving ik een ontvangst bevestiging van mijn klacht. Ik ben benieuwd.

Dinsdagavond

Daarna ging ik naar de loods (Met dit veerpont:



Waarvan dit de (tijdelijke) opstapplek is)

voor een webbestelling van Rataplandesign, was ik om kwart voor zes thuis om te koken, samen met mijn zoon te eten, af te wassen, een portozegel uit te draaien voor het eerder verzorgde pakket en half zeven de deur uit voor een naastbetrokkenen gesprek in de instelling waar de moeder van mijn zoon verblijft. Ik kon daar vertellen dat ik na enig zoeken haar broer heb opgespoord. In het kader van wat gedoe met de Belastingdienst na het overlijden van hun vader, had men mij verzocht hem op te sporen. Vermoedelijk heeft men in het instituut geen computers met internet aansluiting want anders was het de hulpverleners zelf wel gelukt hem te vinden. Hij zit namelijk gewoon op LinkedIn. In plaats van nadenken besloot men om anderhalf jaar na het overlijden van de vader van een cliënte een ander diens broer te laten opsporen. En dat is jammer. Vind ik.

In de metro

Het fijne aan een lange rit met het openbaar vervoer vind ik dat ik dan wat tot rust kan komen. Bijvoorbeeld door het lezen van één van de bladen van een almaar groeiende stapel tijdschriften die zich in mijn bezit bevinden en waarvan ik er altijd wel enkele in mijn reistas heb zitten.

Op het metrostation mocht ik een dame ('Ja, sorry hoor. Ik kom van het platteland. Daar hebben we geen trams en bussen en zo. Ik heb nog nooit een metro gezien!') helpen met het kopen van een openbaar vervoer kaart en vertellen met welk lijn nummer ('Is er hier meer dan één metro dan!?') zij naar haar bestemming moest. Omdat ik het niet kon laten vroeg ik haar waarom zij een uitklap krukje onder de arm droeg. Bleek dat zij had gehoord dat de metro vaak zó vol zit dat alle zitplaatsen bezet zijn. Voor mij een leuk verzetje om met deze oprecht verwonderde mevrouw te babbelen want op de 'avond voor naastbetrokkenen' zaten 14 psychiatrisch patiënten zenuwachtig en in spanning te wachten: 'Komt mijn zus vandaag?' 'Mijn buurman zou komen!' 'Waar blijft mijn moeder nou?' was ik de enige gast... En dat is niet goed. Vind ik. Helaas was de persoonlijk begeleidster met wie ik had afgesproken in bespreking maar ik kon mijn verhaal kwijt bij een bijzonder aardige medewerkster. Gelukkig maar. Er zijn toch altijd wel goede mensen te vinden. Als je ze maar wilt zien. En dat geeft hoop.

Woensdag hield ik mij ledig met het helpen van vrienden: assisteren bij een scriptie, een akkefietje met de Belastingdienst, werken als waarnemend CEO (klinkt beter dan 'het vriendje van de eigenares' toch?) van Rataplan Design, voorbereidend werk verrichten voor een bevriend boekhouder...en maakte ik kennis met een nieuwe buurman die zich netjes even kwam voorstellen. Deze dag liep ik dus maar zo'n 7 kilometer. Afgelopen zaterdag was dat elf, zondag 13, maandag 15 en dinsdag 14. U begrijpt: de grammen vlíegen van mijn buikvet!

Verbazing

Verder verrichtte ik wat persoonlijke administratie en verbaasde ik mij over een mevrouw op straat. Zij plaatste haar fiets overdwars op de stoep om vervolgens een winkel in te willen stappen. Ik vertelde haar dat zij met haar actie de stoep zodanig blokkeerde dat anderen er niet meer langs konden. 'Dat weet ik.' was haar antwoord. En vervolgens draaide zij zich doodleuk om. Uiteraard ging het hier om een oudere blanke christelijke vrouw. (Tja, volgens de logica van ontzettend veel ontzettend domme mensen zijn alle licht getinte jonge mannen moslim. Diezelfde redenering volgend zijn dús alle blanke oudere vrouwen christen. Toch?)

's Avond bracht ik de gedane administratie weg en verbaasde mij over de vogels die ik onderweg tegenkwam:


Donderdag mocht ik met een vriend een festivalterrein op. Klein probleempje voor hem als artiest: zonder bandje mocht hij het terrein niet op. 'Prima', antwoordde hij, 'Dan haal ik wel zo'n bandje. Waar kan ik die krijgen?' -'Op het terrein', was het antwoord. 'Hoe kom ik het terrein op zonder bandje?' -'Niet.', was het simpele antwoord. Het duurde even maar toen genoten wij van een heleboel gezelligheid op Dauwpop bij Hellendoorn in prachtig weer op deze Hemelvaartsdag! Omdat ik 's avonds nog een vriend zou helpen wilde ik iets eerder weg. Dat kon met een pendelbus. De eerste zou vertrekken om tien uur richting treinstation. Probleempje: het was half zes. Gelukkig was er iemand zo lief om mij met een voor hem kleine omweg bij het treinstation Nijverdal af te leveren. Het was niemand minder dan Bart, de drummer van Douwe Bob!


Voor mijn moeder regelde ik nog dat een vriend van mij van vroeger haar met zijn fietstaxi naar een afspraak brengt. Voor mijn moeder brengt dat de herinnering mee aan haar tijd dat zij in Indonesië nog wel eens de betjak nam. Overigens zat zij samen met de moeder van voornoemde vriend ooit in het kerkbestuur! Geestig, niet? Het is zo'n kleine wereld waarin wij leven...

Hier nog even Station Nijverdal, donderdag kwart over zes des avonds:


Vrijdag wilde ik na alle vermoeidheden (dansen, drinken, knuffelen, overstappen met de trein van Nijverdal via Zwolle en Almere naar Amsterdam (zonder ook maar enige vertraging!)) uitslapen maar Maneki Neko dacht daar anders over. Om zes uur kwam hij bij mij in bed om te melden dat het tijd was om de voederbakjes van hem en zijn broer Zwarte Vlek bij te vullen. Daarna lekker rustig mijn teennagels geknipt, gestofzuigd, een tafel schoongemaakt, de kattenbak verschoont. Daarna een kopje koffie gedronken met een dame die mogelijkheden ziet om winkelruimte te delen met Rataplan Design, het bedrijf van mijn vriendin. Grappig genoeg heeft zij ooit een winkel gedeeld met mijn eerste vriendin! Toen met mijn zoon naar de Voedselbank en bij mijn moeder langs met witlof (wat wij niet echt lekker vinden) en appels (waar wij beiden allergisch voor zijn). Natuurlijk bedacht, schreef en publiceerde ik een vers verhaaltje want het was weer vrijdag. Begin van de avond was buurvrouw Angélique op visite en verder deed ik het lekker rustig aan. Behalve dan dat ik nog wat mailtjes verstuurde (mijn klantmanager van de uitkeringsinstantie, een paar vrienden) en op een paar vacatures reageerde. En natuurlijk - zoals vrijwel elke dag - even met mijn moeder belde.

Micro Economie

Mijn zoon deed vandaag examen in Micro Economics AP (Engels), een economie examen op het niveau van een eerstejaars van de universiteit. Hij zit weliswaar 'pas' in de vijfde van het Gymnasium maar wilde zich vast meten op universitair niveau. En dan het liefst in de studierichting die hij ambieert. Nodeloos te melden dat ik erg trots ben op die jongen. Maar ik doe het lekker toch: ik ben erg trots op die jongen!

Zaterdag kwam mijn vriendin thuis van haar zakenreis in China, hadden wij een etentje waar ik deze foto

maakte en waar veel speeches werden gegeven en bereidden ons voor op een markt.

Zondag hielp ik haar bij het opbouwen op de Museum Market op het Museumplein te Amsterdam (daar was dit het uitzicht

en stonden er levensgrote beelden van Nijntje: 

, was ik met diverse vrijmetselaars te gast bij een bekende antiekhandelaar wiens huis in originele Rococo stijl staat,

maakte ik een rondvaart met vrienden uit Nederland én Engeland

 en eindigden wij met een etentje in het restaurant wij uiteindelijk aanmeerden.

En hier de zelfgemaakte 'Lolcats' van de week:

('Als een vrouw naar een man zijn kont kijkt, maakt haar dat een seksist?')

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van B.B. King