=====================================
Zit nu in een fase in mijn leven waarin ik mij afvraag
wat het er toe doet wat ik doe of wat ik gedaan heb of zal doen.
Waar heeft het mij gebracht?
En dan zie ik waar het mijn geliefden heeft gebracht.
En dan denk ik: 'Ja, wat ik deed heeft verschil gemaakt. Positief verschil.'
Maandag fijn en hard gewerkt. Steun van collega's is fijn! Wij beginnen het nieuwe boekhoudsysteem onder de knie te krijgen en er komt steeds meer structuur in de bedrijfsvoering. Onderweg naar het werk zag ik deze treurwilg:
Met een vriendin keek ik 's avonds een documentaire over balletdanser Sergei Polunin. Vooral de stukjes waarin de relatie met zijn moeder naar voren kwam prikkelden mijn traanklieren.
Dinsdag vroeg ik de woningcorporatie waar mijn moeder zaliger een woning van huurde hoe het zit met post die na haar overlijden nog op haar adres wordt bezorgd. 'Daar doen wij niets mee, meneer. Dat moet u zelf doen.' -'Prima, geef mij dan maar het sleuteltje van de brievenbus.' -'Dat zal niet gaan meneer.' -'Hoe kan ik dan bij haar post komen?' -'Dat is uw probleem.' Uiteindelijk kreeg ik de toezegging dat men mij zal terugbellen. Maar ja, woningcorporaties en toezeggingen...we wachten af. Intussen houdt een buurvrouw in de gaten of en wanneer er nieuwe mensen komen te wonen. Hoop via hen dan mijn moeder's nagekomen post te kunnen ontvangen.
Deze dag deed ik een pakje op de post en ging ik naar de kleermaker. Niet omdat ik mij verveel maar om wat kleding te laten vermaken. Ook ging de gaskachel aan want de zomer lijkt nu wel definitief voorbij.
Woensdag voelde ik mij niet helemaal jofel maar ging toch maar aan het werk.
Het had nogal geregend dus zo zag het weiland naast de brouwerij er uit:
En vergaderde met een groepje professionals over het inzetten van sociale media voor het bedrijf. Erg interessant! Na afloop van de werkdag met een tweetal collega's (en een biertje) blijven hangen en elkaar wat beter leren kennen. Erg fijn.
Onderweg naar huis schoot ik dit plaatje:
Ondergaande zon boven de Sloterplas
's Avonds contact gehad met diverse lieve mensen die allemaal op hun eigen manier hun uiterste best deden mij over mijn dip heen te helpen. Zo bood iemand aan om te bemiddelen tussen mij en de weduwe van mijn vader. In de hoop een foto en wellicht wat informatie te bekomen. Dan kan ik ook dat hoofdstuk van mijn leven afsluiten.
Donderdag zag ik een vel papier hangen op mijn keukendeurraam.
Met een opdracht: ik moest goed zoeken in mijn tuin. Natuurlijk deed ik dat. En vond een potje mosterd, hangend aan de tak van een boompje.
Op het werk werd mijn verjaring gevierd met een fles bier (Erg origineel voor een brouwerij. Zelf had ik er pisang goreng bij gebakken, naar mijn moeder's recept.
Bijzonder was dat er ook een fles jenever bij het cadeau zat, gedestilleerd uit afgekeurd bier), gepaard met de woorden: 'Nog vele fijne jaren! Hopelijk bij ons.' Kijkt, dat geeft de burger moed. Het was namelijk mijn eerste verjaardag zonder vroeg telefoontje van mijn moeder, zonder kus van mijn vriendin en zonder ontbijt van mijn kind(eren). En dat is even wennen.
Had mijn bus gemist maar het uitzicht bij de bushalte die morgen maakte aardig wat goed:
Vrijdag verbaasde ik mij over mensen die vinden dat als zij zelf hulp nodig hebben (wanneer zij vluchten voor een orkaan die hun huis wegvaagt bijvoorbeeld) anderen hen moeten helpen maar zelf vinden dat vluchtelingen niet geholpen moeten worden. Zij zijn dus èn voor èn tegen het helpen van vluchtelingen. Ik vind dat raar. Met de woningcorporatie van mijn moeder sprak ik af dat zij haar brievenbus leeghalen en ik dan de post bij hen op kantoor kom ophalen. Prima!
Op het werk lekker wat openstaande posten kunnen oplossen. Word ik blij van.
Net als de gezellige vrijdagmiddagborrel. Terwijl mijn collega's nog aan het bier zaten ging ik op weg naar een restaurant waar ik door vrienden werd getrakteerd op pizza.
Daarna thuis een kopje thee met een buurvrouw en een vriend kwam logeren.
Eigenlijk heb ik best een gevuld en prettig leven.
Zaterdag de logerende vriend naar de tramhalte begeleid en daarna acte de présence gegeven op een buurtbijeenkomst. Buurtgenoten mochten hun mening geven over diverse onderwerpen die spelen in de buurt en er waren hapjes, drankjes en muziek.
Daarna haalde ik mijn bij de kleermaker vermaakte kleding op en zou ik naar een feest gaan aan de andere kant van de stad. Maar mijn energie was op. Die mededeling gaf ik door aan een vriendin waarvan ik wist dat zij wel naar het feest zou gaan. Een dutje doen en wat klungelen in huis was het rustiger alternatief. Moest ik daar echt vijftig voor worden om te leren luisteren naar mijn lichaam?
Zondag kreeg ik een schok toen ik ging afwassen. Letterlijk. De keukenkraan stond onder stroom. Navraag leerde dat dat komt omdat mijn aanrecht van RVS is en de waterkoker aan de onderkant nat was met de stekker nog in het stopcontact. Voortaan stekker van de waterkoker dus uit het contact bij het afwassen.
Ik babbelde deze dag met vier verschillende buurvrouwen, haalde een broodje bij de bakker en haalde een paar boodschappen voor het avondeten dat ik nuttigde met een paar buren.
Spinazie ovenschotel
'Wie heeft mijn kaas gepikt?' van Spencer Johnson en Kenneth Blanchard is boek nummer 12 van dit jaar en helpt bij bewustwording: het kost gewoon minder moeite om verandering te verwelkomen dan je er met alle macht tegen te verzetten of om verandering zelfs te ontkennen. In plaats van te treuren om het verlies van de vorige situatie is het praktischer om te leren omgaan met de nieuwe situatie. Fijn inzicht!
Een Engelstalig stuk deze week: http://terrebelius.blogspot.nl/2017/09/collateral-damage-or-dead-child.html
Manchild van Eels is de muziek van deze week:
'Whisper now,
And tell me how,
You watch and tell me,
Somehow,
I'm gonna be alright.'
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Riem de Wolff, Oma Basi en Harry Dean Stanton
Posts
