Gisteren was m'n moeder jarig. (Nog van harte mam!) In het kader daarvan gingen we naar de Wallen waar zij, m'n zoon en ik genoten van een heerlijke Chinese maaltijd. Er was voldoende over om mee te nemen en vandaag nogmaals van te genieten.
Genieten is goed voor de mens maar lijkt te weinig te worden gedaan. Neem de mensen die almaar haast hebben. Zoveel dat zij met opzet het bordje "Fieters afstappen" negeren en ongelukken veroorzaken. Vandaag wees ik weer een fietser op het duidelijke bord dat is geplaatst bij een wegopbreking bij ons om de hoek. Hij lachte schamper naar en om mij en even later hoorde ik een gil en een hartverscheurende kinderkreet. Zijn achteropzittende zoontje bleek z'n handje te hebben bekneld tussen fiets en afrasteringshek. Ik draaide mij maar om zonder te zeggen "Zie je nou wel?".
Dan zijn er ook mensen die zoveel haast hebben met het opvoeden van hun kroost dat zij liever de vlakke hand gebruiken dan liefde, aandacht en geduld. Vreemd genoeg vinden diezelfde mensen wél de tijd om hun nieuwe hond vervelende gewoontes af te leren met liefde, aandacht en geduld. Niets mis met een beetje dierenliefde: vaak zijn dieren een makkelijk slachtoffer van slechte omstandigheden maar waarom zijn zelfs hardcore dierenliefhebbers fervente verdedigers van kattenrechten maar niet van die van het ééndagskuikentje dat "het lieve beestje" te eten krijgt? En waarom beschermen diezelfde activisten niet de rechten van muizen en muggen? Hebben alleen schattige beesten rechten? En waarom minder dan kinderen? Waar blijft nu een Partij voor de Kinderen? vraag ik mij regelmatig af. Ik bedoel dan niet Stichting Martijn, die zijn tenslotte ook voor de kinderliefde. Maar dat terzijde. Zouden mensen niet meer instinctief weten hoe zij kinderen kunnen opvoeden? Waar zou dat toch aan liggen?
Misschien ligt dat wel aan het feit dat er inmiddels zoveel manieren van communiceren bestaan dat men de vaardigheid an sich is verleerd.
Hoe dan ook: niet alleen bij individuen is het een probleem maar ook zeker bij instanties...
Maandag toog m'n zoon onverrichter zake naar karate. Het ging niet door. En de buurthuismedewerker wist niet waarom. Toen de vrouw van de karate-meester nog zelf de administratie deed werd je keurig thuis gebeld als er iets was; nu het papierwerk is overgenomen door zo'n welzijnsstichting kun je service vergeten. Bovendien is de lesprijs verhoogd.
Hebben mensen op school niet geleerd hoe je met anderen moet omgaan?
Ik heb het geluk gehad eerst op een Hervormde school te zitten en daarna een jaartje naar een Katholieke school te mogen. Dat vond ik raar: je mocht zo veel kattekwaad uithalen als je wilde, zolang je daarna maar een weesgegroetje deed. Op de Hervormde school werd ons geleerd dat je met anderen niet doet wat jij niet wil dat zij met jou doen. Veel handiger.
Vandaag heb ik een ego-tripperig vraagje:
Zouden mensen mij al genomineerd hebben voor de Dutch Bloggies 2009?
Posts
