Schoolkamp

Waarom vinden veel vrouwen dat een toiletrol zodanig moet worden opgehangen dat het papier vlak langs de muur loopt en vinden veel mannen dat het papier juist van de muur weg moet draaien? Dit was één van de vragen die buurman Vincent en ik ons gisteravond stelden.

Bij het keuvelen kon ik hem ook vertellen dat ik was langsgeweest bij het Ondernemershuis om mij te oriënteren op de mogelijkheden voor het starten van een eigen bescheiden bedrijfje.

Bescheiden was het verjaarsfeestje niet in Mandelieu, afgelopen juli. Vandaag werd de speelfilm gepresenteerd die speciaal voor de jarigen in elkaar was gezet. Hun dochters speelden de voornaamste rollen maar ook voor ondergetekende was er een rolletje weggelegd.

In de hoedanigheid van het karakter dat ik speelde op het feest én in het filmpje stond ik vandaag bij het Amsterdamsee Ketelhuis de gasten welkom te heten. Daarbij ontmoette ik nog twee dames met wie ik enkele jaren terug meedeed aan een andere filmproduktie. Het is een kleine wereld waarin wij leven en soms sta je er niet bij stil hoe goed je het eigenlijk hebt.

Vandaag verkeerde ik vooral in het gezelschap van mensen die een inkomen hebben dat een aardig stukje boven het mijne ligt maar anderzijds zijn er miljarden mensen die de was (zolang zij al kleren hebben!) met de hand moeten doen.

Met die groep mensen kan ik mij tijdelijk goed inleven aangezien mijn wasmachine werkloos is in afwachting van de komst van een reparateur. Voorlopig liggen er wat sokken en onderbroeken te drogen bij de kachel.

Natuurlijk kan ik de was ook doen bij m'n moeder die vandaag een gezellig dagje had met m'n zoon. Beiden deden een middagdutje; M'n moeder omdat zij moe was van het shoppen en m'n zoon omdat hij nog wat vermoeid is van drie dagen schoolkamp.

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Erik Hazelhoff Roelfzema

Goudvissen

"The Street Lawyer" van John Grisham is boek nummer 21 van dit jaar en handelt over het onrecht dat daklozen wordt aangedaan in Washington DC maar eigenlijk overal in de moderne wereld. Feitelijk laat het boek ons inzien dat er velen zijn die het slechter hebben dan wij en dat het eigenlijk niets meer is dan onze plicht anderen te helpen voorzover dat binnen ons bereik ligt.

Het hebben van werk ligt ook binnen mijn bereik en feitelijk lijkt het werkloos soms verdacht veel op werken. Zo solliciteerde ik op een baan die mij eergisteren werd aangereikt door m'n reïntegratiecoach van het UWV en kreeg ik daar vandaag een reaktie op:"De sluitingsdatum was op 13 september". Tsja, dat had de reïntegratiecoach mij niet verteld...

Zo werd ons indertijd ook niet vertelt dat stemcomputers eigenlijk helemaal niet betrouwbaar zijn. Behalve dan door de jongens en meisjes van Wijvertrouwenstemcomputersniet. Inmiddels is ook de staatssecretaris Bijleveld overstag en zal het Nederlandsche volk voorlopig weer gewoon stemmen met het rode potlood...

Het zal vast niet lang meer duren voordat de bevolking van Birma naar de stembus gaat voor het democratisch kiezen van een nieuw parlement nadat het huidige militaire regime onder druk van onze eigen premier zal zijn afgetreden.

Tijdens een pro forma hoorzitting zal de huidige dictator zijn excuses aanbieden voor het jarenlang onderdrukken van de bevolking en het met gebruikmaking van geweld arresteren van vreedzame betogers, waaronder duizenden monniken...(Geloof U't?)

Vanmorgen was de hoorzitting die moest bepalen hoe de toekomst van de moeder van m'n zoon eruit ziet. Eind van het liedje is dat zij binnen twee weken na vandaag een bed krijgt aangeboden van de Crisisdienst en dat Stichting Mentrum een berisping krijgt voor het slechte behandelplan dat zij deze schizofrene vrouw hadden geboden.

Het is stil in huis en ondanks visite gisteren van buurvrouw Winonah en vandaag van buurman Vincent voel ik mij toch ietwat alleen in het gezelschap van administratie, CV's, het huishouden en de goudvissen...

Necromancer

Hoe leuk het ook is dat kinderen na afloop van filmopnames om je handtekening vragen en hoe leuk het ook is wanneer kinderen op straat roepen:"Ik zag U laatst nog op TV. Bent U beroemd?" het valt toch enigszins weg tegen de liefde die je van je eigen kinderen ontvangt...

Morgen gaat Ferdinand voor drie dagen de stad uit. Met z'n klas en de juffen zal hij de rest van de week doorbrengen op Texel. Al met al dus weer een drukke week voor de jongeman die vandaag met een 8 voor een topo-toets thuiskwam, gisteren karateles had en vandaag weer iets leuks maakte op de timmerclub in het buurthuis. Had ik maar de helft van zijn energie! Ik mis'm nu al...:-(

Zo zal men bij de verschillende instanties mij eerdaags nog gaan missen. Heb gisteren en vandaag in totaal zo'n zeven mensen van het UWV en het CWI aan het werk gezet. Tot dusver lukt het maar niet om aan een bestaande baan te komen dus vandaar dat de volgende optie boven water kwam drijven: het opzetten van een eigen bedrijfje. Wie een kans niet krijgt moet die tenslotte maar zelf creëren, nietwaar?

Daar had ik het ook over met vriend Pieter vanmorgen aan de koffie. Het avondeten stond klaar bij m'n moeder...kaasfondue! De Ferman en ik hebben heerlijk gesmuld waarna hij de laatste spullen inpakte voor zijn tijdelijk verblijf buitenshuis.

Wie wellicht niet veel langer buitenshuis (lees: in de buitenlucht) hoeft te overnachten is buurvrouw Johanna, Fer's moeder. Als alles verloopt zoals gepland zal zij binnenkort onderdak hebben in een instituut waar mensen werken die ervaring hebben in het omgaan met mensen met psychiatrische problemen. Mooi toch?

Ook mooi is dat wij eerdaags gratis kunnen internetten. In Groningen is het al bijna zover. Daar draait nu een proef met een draadloos netwerk in het centrum van de stad. Nu al zijn veel mensen internet-verslaafd en hebben velen al meer vrienden op het net dan in het normale leven. De wereld van de door William Gibson bekendgeworden Cyberpunk-SF komt steeds wat dichterbij. Maar of wij blij moeten zijn met een wereld zoals beschreven in de cultklassieker Necromancer?

Openen

Niet elke dag vertrouw ik alles wat ik beleef (en hoe ik het beleef) toe aan dit weblog. Toch wil ik in elk geval even melden dat laatst buurvrouw Angélique even kwam bijkletsen. Zij kwam langs toen ik samen met buurvrouw Winonah een nieuwe gitaarstukje aan het instuderen was terwijl de wasmachine draaide met daarin de was van buurvrouw Johanna die tijdelijk verzorgd wordt door buurvrouw Hetty. U bent trouwens niet de enige: soms raak ik ook wat verward van al die buurvrouwen...;-)

In het zwembad waar ik gisteren was met m'n kinderen was er geen buurvrouw te bekennen. Het uurtje zwemmen betekende een weldaad voor m'n arme spieren die het urenlang paardrijden van vrijdag nog niet waren vergeten. De zes-jarige Eva was nog niet vergeten hoe zij haar broer, zusje en mij van ontbijt moet voorzien en zo zaten wij vanmorgen heerlijk aan de cornflakes, vanmorgen. Met een beetje muesli erin "want dat is gezond", aldus het hummel.

Rond lunchtijd kwamen oma en buren Hetty en Vincent ons vergezellen voor het nuttigen van hotdogs in de gemeenschappelijke binnentuin. Lekker smullen was dat!














Vanwege het prachtige weer toog ik met Eva, Dayna en Ferdinand naar een leuke speeltuin voor een potje ouderwets vermaeck. Terwijl zij gleden, renden, slingerden en schommelden begon ik in boek nummer 21 van dit jaar.

"Dieren en de psychiatrie" is boek nummer 20 van dit jaar en handelt over (hoe verrassend) dieren en de psychiatrie. Kunnen dieren psychiatrisch patiënten steun bieden en zelfs actief helpen een redelijk normaal leven te leren leiden?

Vooralsnog heb ik voldoende steun aan m'n kinderen, m'n familie, buren en vrienden. En niet te vergeten de goudvissen. Hoewel diverse gebeurtenissen enigszins aan mij voorbijgaan (zo was het mij zelfs ontschoten dat coureur Colin McRae met zijn zoontje was omgekomen bij een helicopterongeluk, houd ik niet meer bij waar Maddie voor het laatst is gezien en heb ik mij nog geen mening gevormd over de Miljoenennota!) ben ik er niet zo ernstig aan toe dat ik de knuffel van een cavia nodig heb om 's morgens de gordijnen te openen.

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Marcel Marceau.

Sneuvelen

"Ho Rosita! Stop!" riep ik nog. Meerdere malen zelfs. Maar Rosita rook haar vrijheid en had even geen zin om te luisteren. Ik zag het hek openstaan en vreesde even dat Rosita de vrijheid zou kiezen door gebruik te maken van de autobaan maar gelukkig besloot zij tijdig naar mij te luisteren en halt te houden. Vervolgens liet ik haar rechtsomkeert maken voor de tweede take van de scene waar wij op dat moment mee bezig waren.

Rosita was de merrie die aan mij was toegewezen in het kader van de opnames van het Endemol-programma "Restorations". Ik speel dus mee in de aflevering waarin Fort Altena zich presenteert als monument dat de 1 miljoen euro verdient, als steuntje in de rug voor de restauratie.

Voor het eerst van m'n leven op een heus paard gezeten en er niet vanaf gevallen. Zelfs niet toen zij onbedoeld in galop ging. Twee keer zelfs!

Sowieso was het een memorabele dag want voor het eerst van m'n leven ook mocht ik Napoleon spelen! Samen met de Nederlandsche Inspecteur-Generaal van Fortificatiën Cornelis Kraijenhoff (prachtig neergezet door collega-figurant Ian) inspecteerde Napoleon de omgeving op mogelijkheden tot het bouwen van verdedigingswerken.

Misschien kunnen "onze jongens in Uruzgan" nog wat leren van die generatie. Het is bijzonder triest dat weer een soldaat het leven moest laten. Natuurlijk geldt dat in het bijzonder voor de nabestaanden van de 20-jarige Tim Hoogland maar het feit blijft: Wie als soldaat rondloopt in een oorlogssituatie loopt het risico te sneuvelen.

Week

Ik wordt oud. Dat bleek ondermeer gisteren toen ik een vriendin van me tegenkwam van enkele jaren terug. Toen m'n zoon vroeg wie dat was vertelde ik:"Zij en ik zaten in een dichterscollectief een paar jaar geleden." Even verder nagedacht bleek het te gaan om zeventien jaar terug...Da's lang geleden. Vandaag kwam ik iemand tegen uit een andere vriendenkring. De laatste keer dat hij en ik elkaar zagen was op de begrafenis van een wederzijdse vriendin, nu ongeveer 14 jaar geleden. Dat zet je toch wel even aan het denken. Toch?

Net als de mysterieuze ziekte waar zo'n 150 inwoners van een dorpje in Peru aan lijden. Zij schijnen blootgesteld te zijn aan een of ander soort gas dat vrijkwam na een inslag van een meteoriet in de buurt. Zijn de buitenaardsen geland en verspreiden zij doelbewust een gas dat ons moet uitschakelen?

Misschien kunnen de Aliens beter de Amerikaanse overheid inschakelen: die weet was nog wel een paar effectieve methodes om het menselijk ras eronder te krijgen...

Ik heb besloten dat niemand mij er onder krijgt en ga stug door met solliciteren en vooral...met leven.

Zo dronk ik gisteren koffie met buurvrouw Winonah en vandaag met eerst m'n moeder en later met buurvrouw Hetty. Andere buurvrouwen kom ik gewoon op straat tegen. Zoals bijvoorbeeld buurvrouw Angela en buurvrouw Maartje. Vandaag had ik ook weer gezellig gitaarles. Altijd leuk.

M'n zoon was vandaag vrij van school dus die was eerst even mee naar oma om later met wat vrienden te gaan repeteren voor de Bonte Avond op het einde van schoolkamp, eind volgende week.

Verdiend

"Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht" van Mark Haddon is boek nummer 19 van dit jaar. Wat het vooral zo aardig maakt is dat het is geschreven vanuit het gezichtspunt van een vijftienjarige autist die niet houdt van de kleuren geel en bruin en niet tegen ruimtes kan waar zich veel mensen bevinden.

Zaterdagavond kwamen er ook nog wat mensen langs om samen met mij te gedenken dat ik veertig jaar geleden geboren ben. Zondag was het tijd voor lunchen bij m'n moeder alwaar ik samen met m'n zoon een zolderkast in elkaar zette. Leuk, zo'n vader-en-zoon-klusje!

Gisteren was voor m'n zoon een drukke dag; Niet alleen een schooldag met gymles maar direkt erna door naar Kinder Wereldwinkel Koning Max om te werken, thuis even zitten eten en direkt door naar karateles.

Thuisgekomen kregen wij visite van buurman Vincent die bij ons TV kwam kijken omdat het thuis door omstandigheden even niet kon.

Intussen heeft de herfst echt toegeslagen en blijkt andermaal dat gewone burgers van alle kanten worden bedrogen en voorgelogen. Zo bleek de downloadsite MiiVi een project van het anti-piraterij bedrijf MediaDefender, bedoeld om illegaal downloaden van films uit te lokken en zodanig mensen op te pakken die voor de verleiding bezwijken. Daarnaast hebben wij onze eigen fijne overheid die vandaag op Prinsjesdag zal vertellen hoe goed het wel niet gaat met de Nederlandsche economie maar dat we helaas de broekriem nog even strakker moeten trekken omdat het pas beter gaat als wij allemaal een beetje inleveren zodat we het over een paar jaar allemaal veel beter krijgen. Precies hetzelfde dus als wat er al zo'n twintig jaar lang wordt beweerd. Uiteraard zal worden gezegd dat minima worden ontzien en zal de praktijk anders uitwijzen.

Gelukkig maar dat wij mensen hebben als Rita Verdonk die "iets" gaat doen aan het fileprobleem (en misschien wel Burgemeester van Rotterdam wordt!) terwijl Wouter Bos maar weer'ns een brief schrijf, gericht aan de meestverdienende topmanagers in het Nederlandse bedrijfsleven waarin hij hen verzoekt zicg af te vragen of ze de jaarlijkse bonus wel hebben verdiend.

Wel

De Leonardo da Vincischool in Amsterdam was uit 260 basisscholen verkozen voor de opnames van een clip ter ondersteuning van de goede werken van Jantje Beton. Zodoende kwam de Ferman in dit clipje terecht: Jumpen voor Jantje Beton 2007.





Van m'n zoon kreeg ik het eerste verjaardagscadeautje: nadat ik het netjes had gevraag mocht ik van hem uitslapen. Hij prepareerde zelf z'n ontbijt en z'n broodje voor school. Buurvrouw Hetty zorgde voor mijn ontbijt: een lekker chocoladebroodje! Buurvrouw Winonah kwam even langs om te feliciteren en vriend Georges had met mij in de stad afgesproken om persoonlijk zijn felicitaties (en van zijn vriendin) over te brengen. Wij hadden afgesproken bij de plek waar wij indertijd repeteerden voor ons werk in The Amsterdam Dungeon. Ook daar zijn wij nog even langsgeweest. Het blijft vreemd om daar te zijn terwijl ik er nu al zo'n anderhalf jaar niet meer werk. Geen Duitsers meer uitschelden, Italianen beledigen of Hollanders te kijk zetten. Moest mezelf tijdens het korte toertje soms even inhouden om geen touristen dreigend aan te kijken of te laten schrikken. Lastig!

Minder lastig was het om een restaurant te vinden voor het traditionele verjaarsetentje met m'n moeder en haar kleinzoon: voor de "afwisseling" werd dat de lokale favoriet "Papa Longo". Het biefstukje smaakte weer heerlijk en vormde een goede voedingsbodem voor de alcohol die later op de avond genuttigd zou gaan worden...;-)

Gedronken, gelachen, gedanst en gepraat werd er in café Mono, bij mij aan de overkant. Het verjaarsgezelschap bestond uit buren Hetty en Vincent en vrienden Kamiel, Fred en Linda. Bovendien werden wij bijgestaan door nog enkele anonieme meedrinkers. Voormalig buurvrouw Johanna deed een beetje mee doordat haar een warme chocomel en een tosti werden aangeboden bij haar bankje in het parkje om de hoek.

Helaas bleek zij vanmorgen onvindbaar maar werd wel haar tas met paspoort en medicijnen ontdekt bij haar tijdelijke verblijfplaats. Voor haar is het te hopen dat zij een warme plek voor de nacht had gevonden.

Mijn plekje werd m'n eigen bed alwaar ik vanmorgen tegen elven ontwaakte uit een droomloze slaap. Met licht bonkend hoofd. Dat dan weer wel...;-)

Twee keer

Vreemd eigenlijk. Officieel is 65 procent van de Nederlandsche beroepsbevolking aan het werk. Volgens de OESO is nu ongeveer 3,2 procent van de beroepsbevolking werkloos en voorspelt men voor eind volgend jaar zelfs een percentage van slegs 2,5 procent! Kan iemand mij vertellen hoe dat precies zit met dat percentage van de beroepsbevolking dat én niet aan het werk is én niet werkloos?

Hoewel Mark Rutte haar uit de VVD heeft gezet is Rita Verdonk nog lang niet werkloos. Zij is voorlopig een eenmansfractie en zal zich nooit en te nimmer aansluiten bij de PVV van Geert Wilders. Zoals Wesley Sneijder ook "zeker niet" de overstap zou maken van Ajax naar Real Madrid tijdens het lopende seizoen; Een bericht dat hij ontkende op 20 juli van dit jaar om vervolgens op 13 augustus het contract te tekenen in het land van Sinterklaas.

Zowel politieke partijen alsook voetbalclubs lijken soms wel sektes: ze hebben een enorme aanhang die kritiek op hun cluppie niet duld en vaak charismatische leiders. Er wordt belachelijk veel gelogen en wordt men op een leugen betrapt dan wordt het eerder gezegde ontkend of rechtgepraat met de mededeling dat men "tot ander inzicht" is gekomen.

"The Joy of Sects" is boek nummer 18 van dit jaar. Het geeft een beknopt overzicht van diverse (geloofs)overtuigingen en beschrijvingen van een aantal chrismatische personen, vaak ook wel bekend als sekteleiders. De auteur merkt op dat mensen blijkbaar gelukkig kunnen zijn door de hele dag tegen wortels te praten en elke medemens op zijn/haar pad te knuffelen. Terwijl hij dat overdenkt ziet hij een jachtvliegtuig overvliegen op oefening en vraagt zich hardop af wie er nu eigenlijk écht gek is: Mensen die vrijwillig bomen knuffelen of zij die geloven dat vrede bereikt kan worden door het afwerpen van bommen...

Vrede lijkt een proces dat zich vooral in je hart afspeelt maar net als je andere spieren is ook het hart vatbaar voor invloeden van buitenaf. Dat brengt soms het dilemma met zich mee: moet je je afsluiten voor die invloeden of er juist voor openstaan? Je kunt namelijk niet vantevoren weten of die invloed een negatieve danwel positieve uitwerking zal hebben.

Had ik mij moeten afsluiten voor de gitaarspelende hippie die mij gisteren op straat aansprak? In hoeverre zullen de verhalen die hij mij vertelde van invloed zijn op mijn verdere leven?

Gisteren ook nog gepraat met buren Hetty en Vincent, buurvrouw Debbie en buurvrouw Winonah. Die laatste kwam zelfs bij ons de speelfilm "Star Trek: The Wrath of Khan" kijken waarna wij lekker een potje zijn gaan jammen en ik haar kon voordoen wat ik gistermiddag op gitaarles had geleerd.

De dag van vandaag begon met een kopje koffie bij m'n moeder thuis en eindigde met een bezoekje aan de bioscoop waar dankzij een actie van de Albert Heijn m'n zoon danwel ikzelf gratis mocht kijken naar "Simpsons: the Movie". Hoogst vermakelijk! Het was vooral geweldig om de Ferman te horen schateren om de bij vlagen zeer flauwe maar (daardoor?) ook vaak briljante humor-met-een-boodschap.

Rond ons uitstapje naar de film raakten wij nog in gesprek met oud-collega Tim én met oud-collega Kristel. Twee keer.

Mij

Vanmorgen was ik gezellig op de koffie bij vriend Pieter en kwam het gesprek op ondermeer mogelijke manieren om het leed in de wereld te verzachten. Op kleine schaal kan iedereen dat wel maar op grote schaal moet die taak worden toebedeeld aan de diverse overheden. Zo kun je als individu niet het leed verzachten van de nabestaanden van "9/11", noch van de slachtoffers van een ontplofte autobom in Afghanistan. Wat je wél kunt is je best doen een goede buur te zijn, een vriend of een familielid. Al wil je soms ook wel'ns gewoon lekker chagrijnig zijn, natuurlijk. Dat mag. Het wordt pas écht vervelend wanneer je door omstandigheden in een bepaalde positie gedwongen wordt. Neem bijvoorbeeld voormalig buurvrouw Johanna:

Op een gegeven moment kon Ferdinand er niet meer tegen en hebben wij zijn moeder toch maar weer door ons huis via de binnentuin naar het huis van haar ex-vriend laten gaan. Hoewel wij met diverse betrokken buren afgesproken hebben de deur niet meer te openen op haar aanbellen of geklop op het raam om haar zodoende te dwingen zelfs naar de hulpverlening te stappen. Punt is namelijk dat "de hulpverlening" pas iets doet voor een dakloze schizofrene paranoïde alcoholiste wanneer die persoon zelf aangeeft hulp te willen. Tsja, dat is nu de ellende met haar ziekte: één van de symptomen is ontkenning...Nu kun je dus wel afspreken haar niet binnen te laten maar wanneer je naar het gezicht van haar zoon kijkt terwijl het hulpgeroep van zijn biologische moeder hem bereikt, gedempt door raam en gordijn, kun je toch echt weinig anders dan haar toch weer binnen te laten.

Ook met een onbekende zou ik het waarschijnlijk niet over m'n hart kunnen verkrijgen om de deur dicht te houden. En U?

Ondanks dit alles kreeg de Ferman het vandaag toch voor elkaar zich zodanig te concentreren om zijn schoolwerk dat hij maar weer'ns een 10 haalde voor een topografie-toets. Het blijft een wonderbaarlijk type, die zoon van mij...

Hoogte

Omdat de voorband van m'n step lek is ter hoogte van het ventiel liepen Superfer en ik vandaag naar het buurthuis voor z'n wekelijkse karateles. Normaal gesproken gaat hij gewoon met de fiets.

Gisteren gingen de meiden voor het eerst bij hun grote broer achterop de fiets; Dayna op de heenweg naar de lunch bij oma en Eva op de terugweg. Leuk om te zien hoe z'n zusjes zich stevig aan m'n zoon vastklampten! Zag er ook erg schattig uit, van die kleine meisjes achterop zo'n grote jongensfiets met hun mooie rose Crocs aan de jonge meisjesvoeten!














Persoonlijk lijkt het mij hilarisch om rose Crocs aan de voeten te zien van bodybuilder Steve Wilkos. U weet wel: die grote kale kerel die altijd vechtende mensen van elkaar afhield tijdens de Jerry Springer Show. Uitsmijter Steve krijgt nu eindelijk z'n eigen show en zal dan nog wat vaker op televisie te zien zijn.

Voordat buurvrouw Winonah en ik op televisie te zien zijn moet er nog wel wat gebeuren. Als het aan ons gitaarspel ligt, tenminste. Zo bleek ook vanmorgen. Toch gaan wij gestaag vooruit. Zo doet het al een tijdje geen pijn meer om bepaalde akkoorden te grijpen, kunnen wij al redelijk makkelijk akkoorden overpakken en kan met name de buurvrouw al heel aardig maat houden. Met gitaarspelen en zingen tegelijk blijven wij beiden nog wat moeite houden al is ook op dat gebied progressie te merken.

Er is ook progressie op het gebied van werk zoeken. Nog deze week krijg ik te horen welke van zes werkgevers die ik vandaag heb uitverkoren mij binnenkort in dienst mag nemen. Ik houd U op de hoogte!

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Jane Wyman

Allemaal

Vriend Pieter maakte een leuke foto van Ferdinand met zijn Bakabau (als je dat zo spelt), een zelfgemaakt muziekinstrument, tijdens het Solidariteitsfestival in en rond het buurthuis, afgelopen woensdag. Daaropvolgend heeft de Ferman zijn instrument van vorig jaar omgebouwd tot pijl en boog. Als een volleerd boogschutter staat hij nu regelmatig in de achtertuin te oefenen. Heel leuk.



















Ook leuk was het feit dat een uitzendbureau-intercedente gistermiddag m'n CV doornam en zich hardop afvroeg wat het GAK nu eigenlijk was. Zij was klaarblijkelijk niet van de generatie die meemaakte dat het GAK fuseerde met andere instellingen en UWV is gaan heten...Maandag mag ik terugkomen omdat men een aantal banen in de aanbieding heeft die bij mijn profiel passen. Ik ben benieuwd maar wacht rustig af wat de toekomst brengt.

De dag van gisteren begon met een bezoekje aan de markt, samen met m'n moeder. 's Middags kwam vriend Herman even langs voor een praatje terwijl de dag daarvoor oppas Suus even was komen babbelen. Overigens: dankzij vriend Herman kon ik kennismaken met een nieuwe buurvrouw: Natasja.

Vandaag met m'n kinderen geluncht bij de Burger King dankzij een kortingsbon.



















Door alle gezelligheid, waaronder het spelen van het Rollenspel (waarbij het de bedoeling is dat je liggend over elkaar heen rolt ipv van je inleeft in een bepaalde situatie!) helemaal gemist dat het Nederlandsch elftal een wedstrijd gewonnen heeft, Prinses Laurentien iets geopend heeft en de moeder van Madeleine McCann aangeeft niet langer in Portugal te willen blijven. Het zal allemaal wel. Momenteel houd ik het liever wat dichter bij huis, allemaal.


Vandaag staan wij stil bij het overlijden van goudvis Suske

Wereldwijde web

Eindelijk is bevestigd wat velen al jaren wisten: vroeg opstaan is niet goed voor den mensch. Japanse onderzoekers beweren dat vroeg opstaan eigenlijk helemaal niet zo gezond is. Zou het onderzoek vermelden dat vroeg opstaan wel kan indien men ook vroeg naar bed gaat?

Lag er gisteravond vrij vroeg in ondanks dat ik eerder op de avond naar een toneelvoorstelling was. Oud-collega Herman speelde in "Pantser" in een klein theater vlakbij waar ik woon. Aanwezig waren ook de oud-collega's Tom, Jeroen, René, Nadia-Jane en Georges. Zo werd een avondje toneel een mooie gelegenheid om even bij te kletsen.

Oppas Suus kwam gistermiddag even bijkletsen.

Zo blijft het leven voortkabbelen en zou ik hier meer kunnen schrijven maar zoals de meeste "liveloggers" wel weten: sommige zaken kun je beter niet toevertrouwen aan het wereldwijde web terwijl je sommige zaken niet wenscht toe te vertrouwen aan het wereldwijde web.

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Luciano Pavarotti

Vrije tijd

24 Mensen komen om bij een bomaanslag in Pakistan. Dat is op zich al ernstig genoeg, natuurlijk maar misschien is het nog wel erger dat Nederlandsche nieuwsgaarders zich meer druk maken over varkens die slecht behandeld worden onderweg naar de slachtbank. Het is maar waar je je prioriteiten legt: bij de tosti ham/kaas van morgen of bij een gewapend conflict in een land dat verreweg de meeste mensen niet kunnen aanwijzen op een globe.

Een ieder stelt zijn/haar prioriteiten anders: Bij de Britten is dat pas jaaaaren later toegeven dat Europa tot driemaal toe is ontsnapt aan "ongelukjes" met atoombommen; Voor Wouter Bos gaat het om het bewaren van zijn geloofwaardigheid door wederom te verkondigen dat er "iets" gedaan moet worden aan extreem hoge topinkomens (en vervolgens die geloofwaardigheid weer te verliezen door zijn woorden niet in daden om te zetten); bij mij gaat het om het zorgen voor een prettige en stabiele leefomgeving voor m'n kinderen. Voor de moeder van m'n zoon gaat het om tabak, bier en een plek om te overnachten. In die volgorde.

Dankzij buurvrouw Hetty was buurvrouw (kun je nog van buurvrouw spreken wanneer de vrouw in kwestie woont in het park om de hoek?) Johanna vanmorgen te gast bij een lokale vestiging van een Huis voor Onbehuisden, een zogeheten HVO. Daar kon zij een kopje koffie met een broodje krijgen en even douchen. Voor haar nu maar even duimen dat zij het volhoudt om daar langs te gaan en in contact komt met hulpverleners die er op uit zijn om hulp te verlenen en niet uitsluitend om subsidie te ontvangen.

Verwacht nu elk moment het goede nieuws te ontvangen dat ik weer aan de arbeidsmarkt kan deelnemen en om het lot een handje te helpen vandaag maar weer vier sollicitaties verstuurd.

Je moet tenslotte toch wat met je vrije tijd...

Liggen

Vanavond maar lekker vroeg naar bed na een weekendje m'n moeder's 72ste verjaardag vieren. Zo zijn we gisteren met haar en haar buurvrouw naar de Chinees geweest en kwamen vandaag m'n broer en z'n vrouw op verjaarsvisite. Ferdinands oma was blij met haar cadeautjes. Zelfs van een buurvrouw van mij had ze een cadeautje gehad! Diezelfd buurvrouw Hetty verrastte ook mij met een cadeautje: bij thuiskomst van m'n moeder bleek m'n keuken schoongemaakt! Errug tof allemaal.

Ferdinand's moeder zal het minder tof hebben, zo in haar eentje op een bankje in het park. Misschien dat zij daarom regelmatig bij ons langskomt voor een glaasje water en gebruikmaking van het toilet. Waar kan iemand terecht die nergens terecht kan?

Bij Stichting Mentrum kan zij niet meer terecht en zelfs bij het Leger Des Heils is zij eertijds afgewezen. Ook al hadden de instellingen gelijk met hun beslissing, blijft het feit dat er een ernstig zieke vrouw op straat verblijft.

Natuurlijk vallen haar problemen in het niet bij die van mensen die in Bagdad wonen of last hebben van orkaan Felix en ook Ajax-fans mogen wat mij betreft leren relativeren en bedenken dat er ergere dingen zijn dat dat je cluppie gelijkspel speelt tegen Groningen.

Wat ik eigenlijk zeggen wil: zolang je meer dan 2 euro op zak hebt, schone lakens om tussen te slapen en een dak boven je hoofd hebt ben je goed beschouwd al rijker dan zo'n 98 procent van de wereldbevolking. Da's toch wel even iets om bij stil te staan, niet waar?

En toch zou ik liever geen stapeltje onbetaalde rekeningen op m'n bureau hebben liggen...