Gisteren herdacht men de val van de Muur. Tientallen mensen werden vermoord voor iets dat "wij" heel normaal vinden: (Even) ergens anders willen zijn dan waar je was; je pasgeboren nichtje opzoeken, je zieke moeder willen spreken voordat ze sterft, de Eiffeltoren willen zien...of gewoon de drang om ergens anders te zijn.
Alleen al het idee dat er een muur staat die mij verhindert te doen wat ik wil doen brengt de neiging in mij naar boven eroverheen te klimmen. Onvoorstelbaar dat mensen decennialang met het wangedrocht hebben moeten leven.
Het heeft ontzettend lang geduurd voordat "men" luisterde naar de internationale oproep de muur te slechten maar uiteindelijk is het gelukt! Natuurlijk zijn er mensen die vinden dat het "vroeger" allemaal beter was. Op sommige punten zullen die mensen ook best gelijk hebben. Maar als ik moest kiezen tussen "rijk en opgesloten" en "arm en vrij" zijn, dan wist ik het wel. Ik begrijp heel goed dat velen teleurgesteld zijn dat gevangen zitten in een kapitalistisch systeem ook een vorm van gevangenschap is.
Misschien zou "de politiek" eens naar die mensen moeten luisteren en het verhaal niet bagatelliseren met "Ja maar, je kunt nu toch vrij reizen?"
Vandaag mocht ik, samen met acht andere cliënten, een aantal managers en beambten van het UWV naar mij laten luisteren. Men had mij uitgenodigd voor een gesprek naar aanleiding van een klachtenbrief die ik schreef. Men toonde zich bereid te luisteren naar de ideeën die ik had waarmee het UWV haar service kan verbeteren. Wij kregen niet alleen een lunch en een luisterend oor maar zelfs een bos bloemen, een cadeaubon én een reiskostenvergoeding! Eerdaags kan ik all 92 eurocenten die de trip mij gekost heeft op mijn rekening verwachten...
Mijn wantrouwen naar het UWV toe is ietwat afgenomen.
Renesmurf merkte het gisteren op: Ik kan soms behoorlijk wantrouwend zijn. Maar dat is alleen maar naar (semi) overheden en commerciële bedrijven toe, hoor! Naar individuele mensen toe ben ik vaak zelfs te goed van vertrouwen. Dat compenseert dan weer, zullen we maar zeggen.
Het is mij eenvoudigweg regelmatig opgevallen dat overheden en commerciële bedrijven niet het beste voor hebben met de gewone burger. Dat heeft vermoedelijk van doen met groepsgedrag.
Als voorbeeld geef ik U het groepje jongemannen van Noord-Afrikaanse komaf dat een beetje loopt te hangen en heibel loopt te schoppen. Als groep volledig onbetrouwbaar. Spreek je echter één van de jongens zonder dat zijn roedel in de buurt is dan blijkt hij zeer aimabel, lief voor zijn oma, behulpzaam, etcetera.
Het is dan ook reuze jammer dat de verschillende overheidsorganen van mening zijn dat burgers er zijn om voorgelogen te worden. Ook is het jammer dat commerciële bedrijven elkaar ophitsen in wie het beste in staat is de consument geld uit de zak te kloppen.
Stuk voor stuk blijken veel van die bedrijven niets anders te willen dan mensen blij te maken met hun producten en lijkt geld verdienen bijzaak.
Nu nog op zoek naar een manier om een mentaliteisverandering teweeg te brengen. Iemand enig idee hoe wij dat kunnen aanpakken?
Ik geloof namelijk zelf in een gezamenlijke aanpak.
Misschien wordt het tijd voor het oprichten van een soort van burgers/consumenten-vakbond? Als we nu eens massaal weigeren mascara te gebruiken die ooit is getest op dieren, bijvoorbeeld? Dan worden producenten vanzelf genoodzaakt die niet meer te maken, wordt er meer geld gestoken in de ontwikkeling van diervriendelijke make-up, wordt daar meer van geproduceerd en gaat de prijs bijna vanzelf omlaag.
Doet U mee?
De link van vandaag is naar een ander weblog van me waar ik vandaag de antwoorden publiceerde, tezamen met verse vragen aan Albert Heijn en woningcorporatie Stadgenoot
Posts
