De week voorbij (een Corona-dagboek)

Het is nagenoeg onmogelijk mensen te helpen die niet geholpen willen worden. Jonge kinderen ('Papa stom, zelluf doen!'), noch verslaafde volwassenen in de ontkenningsfase ('Drie jaar geleden dronk ik eens twee dagen achter elkaar niet dus ik kan prima zonder alcohol!') of mensen die psychisch in de knoop zitten ('Het gaat prima. Ik heb jouw hulp niet nodig!')

Ooit had ik nogal eens de neiging om mensen te helpen, al vroegen zij niet om mijn hulp. Bood ik die tóch aan, dan werd die hulp meestal afgewezen. Trots, eer, ego, schaamte...dat kan allemaal een rol spelen. Ik vind het jammer dat niet iedereen begrijpt dat niemand in zijn of haar eentje door (lastige hoofdstukken) in het leven heen kan komen. Toch zou ik soms dolgraag willen helpen.

Maar ja, hoe help je iemand die niet geholpen wil worden?

====================================================

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
====================================================

Maandag was ik vroeg op voor een overleg met een werkcoach. Wij hadden een goede 'klik', vermoedelijk omdat ook zij 'in de kunsten' zit. Dit gesprek was een inventarisatie, een kennismaking. Om mij te kunnen helpen had zij wat achtergrondinformatie van mij nodig: 'Wat voor werk heb je eerder gedaan, al dan niet betaald? Bij wat voor bedrijf voel jij je het meest thuis? Ben je een doener of een denker? Ben je een natuur- of een stadsmens?' Dat soort zaken. Over een paar weken besteden wij een uur aan een sterkte/zwakte analyse van mijn kunnen. Ik verheug mij er op!

Na het (Zoom-)gesprek klikte ik mijn favoriete sociale media websites aan. En schrok: via Facebook vernam ik dat een leuke collega met wie ik indertijd bevriend was geraakt was overleden aan een leverkwaal. Vrij plotseling en op vrij jonge leeftijd. Nadat wij geen collega's meer waren - ik spreek van zo'n 13 jaar geleden - zijn wij langzamerhand ons weegs gegaan maar af en toe hadden wij nog even contact. Enig lichtpuntje: uit de diverse reacties bleek dat de band die wij toen hadden met onze collega's nog steeds erg hecht blijkt te zijn. Ik voelde een reünie aankomen.

Ik had dus nog wat last van emotionele lekkage toen een buurvrouw op de thee kwam. Oké, ik begon opeens een potje te grienen bij het tweede kopje. Wekenlang slecht slapen, constante fysieke pijn en liefdesverdriet dragen ook niet echt bij aan mijn emotionele weerstand. Maar de buurvrouw kon het hebben en kent mij langer dan vandaag.

Van diverse mensen ontving ik fijne 'harten onder de riem'. Het voelt goed om mij gesteund te weten.

Om mijzelf te steunen ging ik even 'wat lucht happen'. Even naar buiten dus. Ook al zijn relatief simpele handelingen als 'schoenen aantrekken' momenteel lastig en pijnlijk.

Ik verrichte wat werk voor de Loge, belde met een vriendin, plaatste wat berichten en reacties op sociale media, schreef wat ellende van mij af, volgde keurig een Franse les via DuoLingo en ging bijtijds naar bed.

Dat deze dag een bekende rapper werd aangeklaagd voor het molesteren van zijn vriendin deed mij niet zo veel. Al dacht ik eventjes: 'Toen ik als entertainer werkte op een privé-feestje van Lil' Kleine leek hij toch best een aardige jongen die dol is op zijn wederhelft.' Maar ja, mensen en omstandigheden veranderen nu eenmaal. Dus wie weet wat er gebeurt is? Maar speculeren heeft geen zin.

De Star Trek: DS9 aflevering die ik die avond keek voor mijn ontspanning ging over een verliefd stel dat het ondanks hun grote liefde voor elkaar toch niet voor elkaar kregen hun verhouding in stand te houden. Lekker slim om daarnaar te kijken terwijl je zelf in een vergelijkbare situatie zit. NOT.

Dinsdag verbaasde ik mij over meerdere zaken. Waaronder de 'ontdekking' van een Twittervriend die pas sinds deze dag weet dat ik links naar blogstukjes meerdere malen via Twitter deel, zoals zovelen dat doen. 'Omdat ik op een link klikte naar een stukje dat ik al eerder van jou heb gelezen, heb ik nu tijd verspild!' Jeetje, oei! Ruim een halve seconde van je leven kwijt. Wat ben ik toch een grote schurk! 😂

Deze dag deed ik niet veel want ik ben in energiebespaarstand: ik ging door mijn fotorol op de mobiel, organiseerde mijn bladwijzers, maakte wat ruimte in huis om eerdaags makkelijker op twee krukken te kunnen rondhobbelen tijdens het herstel van mijn komende heupoperatie, regelde een lift van en naar de kliniek waar de operatie zal plaatsvinden, plande wat tweets de toekomst in, verstuurde een sollicitatie, beantwoordde een stuk of wat e-mails, had een vriend aan de telefoon en een buurvrouw op de koffie, hobbelde een rondje in de buurt, pakte een tas in voor mijn kliniekbezoek en verrichtte wat kleine huishoudelijke klusjes. Echt een rustig dagje, dus.

's Avonds kwam een vriend filosoferen en het was praktisch dat hij een fles drank mee had genomen. en fijne fles genever:

Erg praktisch hulpmiddel bij het filosoferen!

Woensdag werd ik gebeld: 'Wij verwachten u om 12:00u in de kliniek. Om 14:00u gaat u onder het mes.' Houzee! Spontaan bedacht ik een alternatieve tekst op een bestaand liedje en de tekst stuurde ik naar een vriendin:

Morgen gaat het toch gebeuren, hierop heb ik zo lang gewacht... Opeens ging de telefoon, om twaalf uur word ik verwacht...en een vriendelijke stem aan de and're kant van de lijn verontschuldigde zich voor mijn pijn...Oh, Ankie (oh, Ankie): morgen wordt het fijn. Owohohoho!

 

Een positief bericht dat ik deze dag óók kreeg: de illustrator van mijn eerste kinderboekje heeft een eerste schets af! Zo - ongeveer nagenoeg bijna precies - gaat de hoofdfiguur van het boekje er uit zien:

(Gaaf, niet?)

Kreeg diverse - doorgaans negatieve - reacties omdat ik het in een blog en op sociale media had opgenomen voor de burgers van Palestina in het conflict met Israël. Daar is een heel eenvoudige reden voor: ik neem het per definitie op voor de underdog. Natuurlijk weet ik heus wel dat de mensen van Hamas echt geen lieverdjes zijn maar het is heel eenvoudig: tegenover elke 200 dode burgers aan Palestijnse kant zijn er ongeveer drie doden te betreuren aan de kant van de Israëliërs. Doorgaans trouwens geen burgers maar militairen. Natuurlijk was het verre van oké dat Palestijnen Israëliërs aanvielen. 

Maar ik zie het een beetje als met een mes zwaaien en proberen mensen te verwonden terwijl de andere kant zojuist met een machinegeweer jouw halve familie overhoop heeft geschoten: de verhoudingen zijn nogal zoek. Blijft onverlet dat het niet netjes is om iemand met een mes aan te vallen, ook al heeft die persoon net jouw kind vermoord. Maar persoonlijk - en niet alleen als vader - begrijp ik dat wel een beetje. 

De meest recente van de onlusten begonnen toen het Israëlische leger - tijdens de Ramadan! - een moskee binnendrong, met traangas- en rookgranaten mensen naar buiten dreef en er daar flink met de wapenstok op los timmerde. De reden is vast wel gegeven maar die lijkt mij niet écht van belang. Dit is gewoon niet oké. Wie zo'n laaghartige actie verdedigt mag eens diep nadenken over wat het inhoud om mens te zijn.

Wat zou u doen wanneer op de meest heilige van uw dagen uw meest heilige onderkomen met geweld zou worden bestormd en honderden gewonden zouden vallen? Zou u dan de schouders ophalen en rustig uw gewonden verzorgen en heilig gebouw weer opbouwen? Een boze brief sturen? Of zou u heel erg boos worden en proberen de mensen te treffen die deze laffe aanval (Want dat was het. Er is geen enkele goede reden te bedenken om burgers te verwonden tijdens het gebed) op hun geweten hebben? De 'verdediging' (opeens wist ik het weer) voor deze Israëlische aanval op de laatste vrijdag van Ramadan luidde: 'Zij protesteerden tegen het onrechtmatig uit hun huis zetten van Palestijnse burgers omdat wij het land en de huizen die zij al generaties lang bewonen hebben beloofd aan Israëlische kolonisten.' Het zal vast snel worden opgelost want binnenkort zal de overheid van Israël volkomen onpartijdig besluiten dat Israël volledig in haar recht staat om Palestijnse gezinnen dakloos te maken.

Gek genoeg greep de internationale gemeenschap niet in toen Israël weer haar belofte verbrak om uitsluitend militaire doelen op Palestijns grondgebied te bestoken. Een verklaring hiervoor heb ik nog niet gevonden. Zou Internationaal Recht gewoon niet voor Israël gelden?

Natuurlijk wordt ook Hamas gesteund door buitenlandse investeerders. Maar Israël heeft een stuk machtiger bondgenoten dan Qatar en Turkije: Amerika, Duitsland, Italië, Nederland...Wat!? Nederland óók? Klopt. Maar stiekem. Wapens (en onderdelen) leveren aan welke partij dan ook in welke conflictsituatie dan ook is namelijk sinds enkele jaren verboden in Nederland. Daarom leveren bedrijven als Philips de onderdelen af in Amerika en kijkt de Nederlandse regering de andere kant op wanneer blijkt dat die wapens (en onderdelen) zomaar opeens vanzelf in Israël verschijnen. 

Maar heb je dan geen medelijden met die arme Israëliërs aan wie een stuk land is beloofd, niet alleen net na de Tweede Wereldoorlog maar ook zo'n 2000 jaar geleden? Natuurlijk wel. Maar ik heb net iets meer medelijden met de mensen die van dat stuk land verdreven werden en nog steeds worden, ook al wonen zij er al honderden generaties. Om met Tweety te spreken op een vraag van Sylvester: 'Natuurlijk heb ik medelijden met een hongerige kat maar meer met een Tweety die dreigt opgegeten te worden.'

Je zou toch denken dat juist Joden zouden begrijpen dat het niet netjes is om mensen te onderdrukken. Maar toch...Nogmaals: ik wil niet goedpraten wat Hamas doet (om een of andere reden vooral Palestijnse burgers raken met hun slechte raketten die zelden zelfs maar de Israëlische grens bereiken. Je zou bijna denken dat Hamas niet vecht voor de inwoners van Palestina maar voor de regering van Israël) maar de verhoudingen zijn een beetje zoek. 

Terwijl veel Palestijnen slingers en katapulten (verontrustend stukje. Afrader wanneer u gelooft dat alle Israëliërs zielig of helden zijn en alle Palestijnen schurken zijn die niet minder dan een pijnlijke dood verdienen) als wapens gebruiken, schieten Israëlische soldaten met kogels en maken gebruik van brute kracht en overmacht. Zijn zij dan echt vergeten wie er won in het verhaal van David tegen Goliath?

Met een buurvrouw haalde ik ons wekelijks voedselpakket op 

en een bezoekende vriend was zo lief te helpen sjouwen. Met de buurvrouw keek ik later op de avond onze favoriete Duitse TV-quiz en zij werd afgelost door de vriend die des woensdags komt eten. Hij ging bijtijds de deur uit 'want jij moet je rust pakken'. Lief!

Donderdag was het dan zover: naar de kliniek! Mijn broer en zijn vrouw haalden mij op en mijn broer leverde mij netjes af bij de balie van de kliniek: 'Veel succes met hem!'

Diverse testen en kleine onderzoekjes mocht ik ondergaan en een half uurtje rusten op het aan mij ter beschikking gestelde bed voordat ik van de kamer werd afgereden voor 'een spinaaltje'. Kortom: ik ontving een ruggenprik. Had die al eens eerder (bij de heupvervanging van mijn linkerheup, tien jaar eerder) ontvangen maar het was nog steeds niet heel prettig. Het geluid van spelende kinderen buiten de kliniek was een prima afleiding om mij op te richten terwijl ik langzaam een lange naald in mijn rug voelde verdwijnen waarna een vloeistof door mijn lijf trok en mij het bewegen van mijn benen onmogelijk maakte. Je weet dat je in goede handen bent maar voelt je toch behoorlijk hulpeloos dan.

Kennismaken met het team, grapjes wisselen met de chirurg en wachten tot het hakken en zagen begint.

De chirurg maakte mij nog een complimentje voor mijn truc: had zelf maar even op mijn 'goede been' geschreven 'Doet't nog'. Praktisch.

Was weliswaar alleen lokaal verdoofd maar viel toch al na korte tijd in slaap. Het was gewoon saai. De morfine zal ook iets geholpen hebben. Was ook wel blij dat de gesprekken gingen over eten en uitstapjes en zo. Beter dan dat iemand van het team roept: 'O, o!' en een ander antwoordt met 'Oeps! Heb jij misschien...?' 'Nee, ik hoopte dat jij...' 'Eh...wat nu?' Dat zijn niet de gesprekken waarvan je wil dat die half tot je doordringen terwijl je volkomen naakt en hulpeloos op een zachte plank ligt waarop zojuist je been is opengescheurd om een bot te verpulveren.

Na iets meer dan twee uren zat de operatie erop en na zo'n twee uren bijkomen 

mocht ik al proberen om - op twee krukken en in bijzijn van de zaalarts - zelf naar het toilet te hobbelen. Dat lukte!

Als beloning kreeg ik een karaf water. 

Na ruim zes uren niet gedronken te hebben was die zeer welkom! 

Het beeld paste ook goed bij mijn , vooral door de drugs opgewekte - hallucinaties: als een op hol geslagen diaprojector die beelden toont van verleden, heden en toekomst. Niet alleen die van jezelf maar ook van andere mensen, van dieren en klaarblijkelijk ook van buitenaardse wezens. Apart, licht verontrustend, dan weer prachtig. Ik begrijp de aantrekkingskracht van hallucinogene drugs. 

Had prettige zaalgenoten, een fijne zaalarts, kreeg lekker te eten en sliep die nacht beter dan mijn 'collega's'. 

Vrijdag wakker na dik zes uren non-stop geslapen te hebben! Wat een feest na dik twee maanden van te weinig en zeer onrustig slapen. Met de zaalarts en een fysiotherapeute deed ik wat oefeningen en ja hoor, ik kon zelfstandig plassen! Hoewel mijn onderlichaam nog wat verdoofd was van de ruggenprik bleken een paar praktische onderdelen aan mijn systeem nog te werken. Tof!

Het groene licht werd gegeven en ik mocht - na een licht ontbijtje en inname van de nodige drugs - 

naar huis. Mijn broer en schoonzus waren weer zo lief mij op te halen en thuis te brengen en thuis wachtte mij een verrassing: mijn vloer was geveegd!

Was nog geen uur thuis toen er iemand van de woningbouw kwam om te zien of er toevallig nog loden leidingen in mijn woning aanwezig waren. Recent zijn die bij een aantal woningen in Amsterdam namelijk ontdekt en dat is natuurlijk niet goed.

Wel goed was het bezoek van de lieve buurvrouw die mijn vloer geveegd bleek te hebben. Zij warmde voor mij een kom soep op uit de pan soep die ik zelf had klaargezet, de avond voor mijn opname, en maakte het mij comfortabel. Voor zover dat lukt met een kloppend, trekkend, pijnlijk been. Dat voelde inmiddels alsof het een flinke tik had gehad van een autobumper die er met zo'n dertig kilometer per uur tegenaan gereden was.

Pillen er in en proberen te slapen maar.

Zaterdag trof de buurvrouw mij enigszins brak aan: niet zo heel goed geslapen en er een paar keer uit geweest vanwege overgeven en diarree. Blijkbaar had mijn lijf een behoorlijke optater gehad en dit was de manier waarop het zich uitte. Maar ik was al voorbereid door de artsen. Het schijnt niet ongebruikelijk te zijn. Er willen ook een hoop gifstoffen je lijf uit in zo'n fase van het herstel.

Zij bekeek mijn wond, wisselde het verbandgaas, zag er op toe dat ik mijn medicatie nam - best even eng, jezelf met een naald in je buik steken maar denk dan maar aan darten...mik, mik, prik! - zette een verse pot thee voor mijn neus en zag dat het best goed ging.

Had nauwelijks tijd om even weg te doezelen want mijn telefoon bleef gezellig bliepjes geven: diverse vrienden die wilden weten hoe een en ander verlopen was. Superlief! De berichten bleven binnenstromen terwijl er aan de voordeur werd gemorreld: mijn zoon kwam even kijken hoe het met zijn ouwe pa ging. Terwijl wij een beetje bij kletsten en afspraken om eerdaags de zelfgekleide 'ouders' van zijn moeder 

bij haar graf te plaatsen maakte hij een heerlijke tosti voor mij. 

En intussen wisselde hij meteen maar even de stekker van mijn nieuwe keukenlamp, een klusje dat ik al twee weken of zo had liggen maar nog niet aan was toegekomen.

Hij wond de antieke schoorsteenmantelklok op, maakte het aquariumfilter voor Karper de Goudvis schoon, gaf mij nog wat tips over een binnenkort door mij nieuw aan te schaffen mobieltje, vertelde enthousiast over zijn nieuwe woning en zijn studieverloop en ging weer verder met zijn eigen leven. Zoals het hoort.

Met wat zij in mijn koelkast vond en een portie bami dat zij zelf nog had, flanste een buurvrouw een diner in elkaar voor mij en een vriend die op ziekenbezoek kwam. Intussen had ik liggen bellen met deze en gene. Ik hoefde maar een paar keer de vraag 'verveel jij je niet, zo in je eentje thuis met niets om handen?' te beantwoorden. Neuh, vervelen lukt mij echt niet. Heb zelfs onlangs nog een stapel tijdschriften gevonden die ik 10 jaar geleden 'tegen de verveling' ontving van diverse buren en vrienden toen ik thuis lag nadat mijn andere heup was vervangen. Oepsie!

Tegen half elf vertrok de visite en niet lang daarna vertrok ik naar dromenland. Geholpen door een vette pijnstiller.

Zondag bleek ik bij het wakker worden tien uren nagenoeg non-stop (eenmaal er uit voor een plasje) geslapen te hebben. Feestje! Was nog wat duf van vreugde (oké, en van de drugs) toen een buurvrouw mij kwam helpen. Kreeg diverse lieve berichten van buren, vrienden, vriendinnen, ex-vriendinnen...een mens zou kunnen overwegen om zich vaker een zware operatie te laten ondergaan: iedereen is dan opeens zo lief voor je!

Zoals de vriendin die eind van de middag langskwam. Voor een interview en om voor mij te koken.
Kunt u raden wat zij voor mij gekookt heeft?

Intussen was er weer wat Corona-nieuws natuurlijk. Zo overleed een 33-jarige Amerikaanse sheriff nadat hij het virus opliep. Hij beweerde dat vaccins onzin zijn. Nu niet meer. Een domme jongeman van 21 had ergens op Facebook iets gelezen over 'je baas zijn over je eigen lichaam' en vond dus ook een vaccin niet nodig. Terwijl hij eerder al eens ziek werd van het virus. Het blijkt maar weer: voetballers op het hoogste niveau krijgen hun positie vaak niet vanwege hun intelligentie.

Intussen loopt in Suriname de corona-situatie uit de klauwen: vooral de Braziliaanse variant maakt veel slachtoffers. Vooral jongeren lijken bij deze soort het slachtoffer.

Jean Jean van Andre Williams is de muziek van deze week:

Deze week staan wij stil bij het overlijden van Gavin Macleod

Meer lezen? Mijn verhalenbundels