De week voorbij

Opvallend nieuws afgelopen week vond ik dat grote bedrijven en uitzendbureaus het heel normaal vinden dat mensen onbetaald ('Je krijgt een geweldige ervaring!') werken. Als werkenden geen geld krijgen voor hun arbeid, hoe kunnen zij dan de economie stimuleren met hun uitgaven?

https://www.adecco.nl/werken-teamnl-tokyo-center-2020

'Als vrijwillig crewlid van het TeamNL Tokyo Center en Holland Heineken House wordt er veel van je verwacht, werken tijdens dit evenement vraagt het maximale van jouw kwaliteiten. We zoeken flexibele crewleden met doorzettingsvermogen en teamspirit. Beschik je ook over een gezonde dosis humor en een no-nonsense mentaliteit en ben je in goede conditie? Weet je hoe het is om een aantal weken van huis te zijn en functioneer je nog steeds uitstekend na een langere periode met weinig slaap? Dan ben jij misschien wel dé vrijwilliger die wij zoeken!'

Kortom: wekenlang 14 uren per dag onbetaald werken voor een multinational in ruil voor 'een geweldige ervaring!' Natuurlijk zijn er mensen die het leuk vinden om 'Gewerkt in Tokio voor Heineken' op hun cv te zetten maar hoe fijn is dat als op datzelfde CV bij adres staat: 'Dakloos' omdat je van gratis werkervaring de huur niet kunt betalen?

Los daarvan: mensen aansporen tot het op het spel zetten van hun gezondheid ('Wij zoeken mensen die hard kunnen doorwerken met weinig slaap.') vind ik moreel onjuist.

Maandag na een goed ontbijt en nog steeds glimlachend na een fijn weekend richting tramhalte in gesprek geraakt met diverse buren voor ik mij liet rijden en aan de slag ging op kantoor. Verbazingwekkend hoeveel je als kwartiermaker (klik) kunt doen zonder sleutels of inlogcodes maar met een vijf jaar oude papieren handleiding en pen en papier. Deze werkdag gaf veel voldoening!

In mijn lunchpauze maakte ik een wandeling

en had ik contact met diverse vrienden en regelde ik wat voor een entertainment-opdracht nadat ik overleg had gepleegd met een paar bestuursleden van de geheime jongensclub.

Daar was ik die avond vanaf half acht. Half twaalf was ik thuis. Tevreden na weer een bijzondere avond waarop onder meer 'De meeste mensen deugen, een nieuwe geschiedenis van de mens (klik)', een boek van Rutger Bregman, werd besproken.

Dinsdag fijn en hard gewerkt op het kantoor van de brouwerij waar ik ook werk: de laatste puntjes op de i in het kader van de jaarafsluiting 2019. Om te voorkomen dat ik gestoord zou raken van de cijfertjes liet ik mijn collega's duidelijk weten niet gestoord te kunnen worden. Bijna door iedereen werd gehoor gegeven aan dat verzoek!

Onderweg erheen en in de lunchpauze diverse mensen benaderd om diverse afspraken in te plannen.

Een heel eind kunnen komen met de werkzaamheden en dat voelde goed!

Direct na het werk een uurtje met bus en tram door naar een collega van mijn andere werk voor een babbeltje. Daarna wat boodschappen gehaald voor het avondeten en kwart over zeven thuis. Met een vriend even bij een buurvrouw op visite geweest en van haar lekkere hapjes geaccepteerd. Even later een andere buurvrouw op de thee gehad en relaxt zitten bijkletsen. Daarna aan de warme maaltijd met twee vrienden.

Flauwe grappen maken, kletsen, gekke filmpjes kijken...gezelligheid!

Tussendoor glimlachend berichtjes in WhatsApp gelezen: een groepje 'webloggers van weleer' kwam virtueel samen voor een speciaal doel (klik).

Nog even wat mailtjes verstuurd vanuit verschillende functies en zelfs een paar privé en op tijd naar bed.

Woensdag had ik Frootloops voor het ontbijt

en had de bus vertraging dus ik maakte van de gelegenheid gebruik van de mogelijkheden tot een babbeltje met een andere wachtende. Afgaand op zijn accent had ik een vermoeden dat bevestigd werd toen het heerschap meedeelde uit Kaapstad afkomstig te zijn. Wellicht kunnen wij zakelijk een en ander voor elkaar betekenen. Maar in de nabije toekomst een drankje doen zit er vrij zeker in. Altijd leuk, nieuwe vrienden maken!

Op kantoor een zeer gedegen gesprek gevoerd met mijn werkgever en afspraken op papier gezet. Goed dat hij inging op mijn voorstel om 'even' een probleempje op te lossen dat hij deels zelf had veroorzaakt. Mensen vragen mij wel vaker om 'even' iets voor hen te doen en doorgaans gaat het om iets wat zij met een beetje nadenken al zelf kunnen oplossen (door de vraag in te tikken in Google bijvoorbeeld) dan wel hadden kunnen voorkomen. Bijvoorbeeld door een minuutje de concentratie vast te houden bij het invoeren van data in een computersysteem. Kortom: ook de directeur van een brouwerij weet niet dat 'even' soms ruim een uur werktijd kan kosten. Op een totaal van 24 beschikbare werkuren per week loopt het best op, die '10 tot 15 extra klusjes' per week.

Begin van de middag al richting huis om daar voor de tweede keer te wachten op de mannen die bij mij een 'slimme meter' zouden komen installeren. Zij kwamen niet. Weer niet. Dus. Best irritant. Zal het bedrijf dus maar een rekening sturen voor anderhalve gemiste werkdag.

Die avond at ik bloemkool bij een vriend en deed ik het verder rustig aan. Alleen wat telefonisch overleg met deze en gene en genieten van een aflevering van Knightfall (Kruisridders, Katholieken, Kelken) en tijdig naar bed. Na een potje strijken uiteraard.

Donderdag reed de tram waar ik in zat over een brug over de Amstel

voor ik op mijn andere kantoor (ja, ik vind het ook wel verwarrend, werken in twee verschillende functies op twee verschillende locaties op verschillende werkdagen) een en ander constateerde dat ik zal melden in mijn overzicht van bevindingen. En dan maar hopen dat het bestuur er blij mee zal zijn.

Heb echt wel een paar keer mijn wenkbrauwen gefronst bij wat ik tegenkwam en gezellig zitten kletsen met de schoonmaker. Er kwam een buurtbewoner langs en er werd een paar keer gebeld.

De mail beantwoorden heb ik niet gedaan. En wel om twee redenen: ik ben er niet voor ingehuurd en ik beschik niet over de inlogcodes van de beveiligde server. Wat het best lastig maakt om het huidig kantoorsysteem te beoordelen en verbeteringsvoorstellen te doen.

Thuis stond er rijst op het menu

's Avonds de verslagen uitgewerkt van de vergaderingen in de Grote Jongensclub van de maandag ervoor en een verhaaltje bedacht en klaargezet ter publicatie op de vrijdag. Daarna gezellig met een paar vrienden aan de thee: een vriend van mij helpt de ander met een verhuisklusje en in ruil daarvoor schakelt de ene vriend een vriend van hem in om mij te helpen meer te weten te komen over mijn biologische vader. Zo helpen wij elkaar! Mooi vind ik dat.

Vrijdag een paar buren begroet die toevallig samen met mij het portiek verlieten en daarna op de bushalte en in de bus het contact met mijn nieuwe busvriend verder aangehaald. Kreeg van hem twee citroenen 'voor je verkoudheid'.

Op kantoor mocht ik de eigenaar even helpen herinneren aan de belofte die hij twee dagen eerder samen met mij op papier had vastgelegd en een collega was kwaad omdat hij wat aan een leverancier beloofd had en van mij eiste dat ik namens hem die belofte zou nakomen. Persoonlijk vind ik het onpraktisch om een belofte te maken waarvan je weet dat je die niet kunt nakomen en dan van een ander te eisen dat die het probleem even voor je oplost. Maar het zij zo.

Het was een redelijk comfortabele 19 graden op kantoor maar ik had het ijskoud. Collega's waren het unaniem met elkaar eens dat ik maar mijn bed in moest met een hete grog. In de bus onderweg gezellig met de chauffeur staan kletsen. Dat maakt de rit wat minder saai.

Na twee uurtjes zweten in bed trok ik de stoute schoenen aan en ging een paar bijzondere optredens bewonderen in een leuke club waar ik diverse bekenden tegenkwam en Raki (anijs, alcohol en ijsblokjes. Fijne combinatie voor mijn pijnlijke strot) dronk.

 Een verhalenvertelster

 Bar met Raki

Deze 'performance artist' voegde een extra dimensie toe

aan haar optreden door het ook live via Instagram te tonen.

Als huisband fungeerde 'Usedtobenew'.
Nog nooit samengewerkt met de optredende artiesten
dus alles wat er werd gespeeld was geïmproviseerd.
Knap!

Het was er erg warm, ook omdat het erg druk was maar ik had het erg koud. In de pauze dus maar verstandig naar huis.

Zaterdag een groot deel van de dag zwakjes en met koorts in bed gelegen en twee afspraken niet door laten gaan. Kleine huishoudelijke klusjes opgeknapt, iemand gebeld, met een paar mensen zitten appen en zelfs een e-mail verzonden! Even een frisse neus gehaald door een rondje om het blok te lopen en een poststuk dat niet voor mij bestemd was op de bus gedaan met daarop geschreven 'retour afzender'. Ook maar nee gezegd tegen een feestje die avond. In plaats daarvan op de bank hangend de gezellig Science Fiction film Prometheus gekeken: bloeddorstige buitenaardse wezens, megalomane idioten, afgerukte ledematen en zeer ongeloofwaardige scènes als een 30.000 jaar oud cijfercombinatieslot waarvan de 'geheime' code stomtoevallig overeenkomt met de datum op de Gregoriaanse kalender waarop het slot in kwestie gevonden wordt. En dat dus zo'n 30.000 en 300 jaar voordat Gregorius de naar hem vernoemde kalender zou invoeren. Best bijzonder.

Zondag na een onrustige nacht waarin ik veelvuldig werd gewekt door mijn eigen gehoest bij het wakker ontdekt dat mijn koorts was gezakt naar een keurige 37.8. Hoera!

Vond dat ik die middag dus best naar een toneelstuk kon gaan waarin een rol voor een vriend was weggelegd. Met andere vrienden ging ik er heen

en wij waren unaniem onder de indruk van het spel en het verhaal 'Haar naam was Sarah' (klik. Link naar het boek).

Over mensen die de gordijnen sloten om maar niet te hoeven zien dat hun Joodse buren werden afgevoerd. Over gewone mensen die van de ene op de andere dag als uitschot werden gezien en als reden voor alles wat mis was in de maatschappij. Over egoïsme en familiegeheimen. Over 'die gemene nazi's' die tienduizenden Franse Joden, waaronder 4000 kinderen, zonder toegang tot toiletten, eten of drinken bij elkaar propten in 'Val d'Hiv' (klik. Lezen. Echt doen.) om hen een paar dagen later naar een afschuwelijke dood te leiden maar bij nadere beschouwing 'gewoon' Fransen waren die 'gewoon' deden wat de Duitsers hen vroegen te doen. Namelijk meewerken aan een 'oplossing van het Jodenvraagstuk'. Ja, aangrijpend.

En nog een heel stuk indrukwekkender wanneer tot je doordringt dat het verhaal van Sarah maar een van de tienduizenden verhalen is. En je bedenkt dat er nog steeds mensen zijn die vinden dat andere groepen mensen ('rassen' zo u wilt, al is dat een arbitrair woord) inferieur zijn aan henzelf en daarom dus minder rechten verdienen.

Op de weg terug naar huis

voelde ik mij bedroefd zowel als bevoorrecht. En nog steeds grieperig. Dat ook.

Het Engelstalige blogstuk van deze week: https://terrebelius.blogspot.com/2019/10/save-planet-go-nuclear.html (Best interessant. Al zeg ik dat zelf.)

De muziek van deze week komt van Floor Jansen en Henk Poort. Hier is hun versie van een mooi stuk uit 'The Phantom of the Opera':



Deze week staan wij stil bij het overlijden van het laatste exemplaar van de Chinese Lepelsteur (klik) en dat van Christopher Tolkien.

Meer lezen? Mijn verhalenbundels

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/