====================================================
Mooi hoor, die (overheids)campagnes tegen huiselijk geweld. Twee aanmerkingen daarbij: vrouwen kunnen bij huisarts of apotheek als codewoord 'Masker 19' zeggen zodat de arts of apotheker weet dat zij slachtoffer is van de man die met haar mee is. Maar de campagnebedenkers hebben blijkbaar niet bedacht dat ook daders vaak kunnen lezen.
Tweede punt, aansluitend op punt één: is het u ook opgevallen dat de campagne draait rond vrouwen die slachtoffer zijn van huiselijk geweld door hun gewelddadige manlijke partner? Appendix A: men lijkt niet te beseffen dat er vrouwen zijn die voor zichzelf kunnen opkomen. Uitgaande van de premisse dat alle vrouwen zielige wezens zijn die zonder hulp niets kunnen doen aan een benarde situatie.
Appendix B: Hoewel het zo is dat in de meeste gevallen van huiselijk geweld vrouwen het slachtoffer zijn, gaat het in 40 procent (...) van de gevallen die geregistreerd worden om mannen die het slachtoffer zijn. Maar ja, dat gaat dus om geregistreerde gevallen. Mannen durven vaak geen aangifte te doen (klik). Zoals 'een vriend' die aangifte deed en keihard werd uitgelachen door alle aanwezige (manlijke) agenten op het politiebureau in kwestie: 'Wat ben jij een watje, zeg! Dan sla je toch gewoon terug? Sjezus. Ga maar iemand anders lastig vallen met je zielige verhaaltjes.'
Een dilemma dus, zeker voor mannen die door hun vrouwelijke partner worden geslagen: sla je terug dan ben je een &^%$! die zijn vrouw slaat, maar sla je niet terug dan ben je 'zo'n watje die zich zomaar in elkaar laat slaan.'
Misschien moet voor die groep mannen het codewoord 'Masker 20' in het leven worden geroepen? Voor wanneer zij met hun agressieve echtgenote naast zich bij de apotheek staan voor een zalfje voor hun schaafwonden en kneuzingen?
Nog een fabeltje: bij huiselijk geweld komt altijd fysiek geweld te pas. Nope. Ook psychisch geweld is geweld. Naar verluidt (kon er geen cijfers over vinden dus baseer mij op eigen ervaringen en die van vrienden van beiderlei kunne) zijn vrouwen dan weer iets 'beter' dan mannen in het uitoefenen van psychisch geweld: 'Als jij het niet goed vindt dat ik er een minnaar op na houd/jouw salaris vooral opmaak aan leuke spullen voor mijzelf/stopt met het zien van die veel te leuke vriendin dan krijg jij geen seks meer/zorg ik ervoor dat jij je kinderen nooit meer ziet/stuur ik die foto van jou en je dochter samen onder de douche naar de politie.' Best naar, niet? Maar het bestaat dus. En komt waarschijnlijk vaker voor dan u denkt.
Laat bovenstaande maar even rustig op u inwerken.
Maandag was ik lekker uitgerust en begon de dag met het via een livestream genieten van de band Rapalje. Opruimen en schoonmaken onderbrak ik voor het delen van een potje thee met een buurvrouw in mijn pas opgekalefaterde tuin.
Thuiswerkbureau opruimen en schoonmaken, gootsteenkast uitruimen,
De grote prullenbak deed ik weg (ruim een halve vierkante meter ruimte bespaard
op de 38m2 die ik in totaal bewoon!) en verving ik door een klein bakje
aan de binnenkant van de deur van het gootsteenkastje.
Lekker zonder plastic zak.
verhaaltjes redigeren, genieten van het heerlijke weer en mijn opgeknapte tuin, grappjes (grapjes via WhatsApp) delen, met een stuk of twaalf verschillende mensen en groepjes appen, een paar lampen verplaatsen, extra bureauruimte regelen door een verhoging te timmeren, koken, eten, thee drinken met een buurvrouw, een illustrator regelen voor een idee voor een kinderboek waar ik al een tijdje mee rondliep,
De hoofdfiguur van het boekje in kwestie is mijn eigen oude knuffel
Magic: the Gathering kaartjes sorteren
Koken, eten...kortom, ik vermaakte mij prima deze dag! Ook al had ik lang niet alles gedaan wat ik mij voorgenomen had te doen.
Dinsdag verliep de dag een beetje anders. Die begon met een lagere voorraad aan energie dan ik de voorgaande dag had. Toch ging ik vol goede moed aan het werk. Om na zo'n anderhalf uur verbaasd te constateren dat ik de mailbox van mijn werk niet meer kon benaderen. Ofwel de hosting provider dan wel de administrator had blijkbaar het wachtwoord veranderd. Beetje jammer. Maar kon daardoor dus een deel van mijn werk niet doen. En dat frustreert mij.
Wanneer ik betaald word om te werken dan zal ik namelijk werken óók, %^*&! Datzelfde geldt trouwens ook voor vrijwilligerswerk. Ik zie dat niet als vrijblijvend. Maar boos worden of zo heeft weinig zin, zo leert de ervaring. Ik stuurde dus een paar keurige berichten naar deze en gene. Maar ontving nul en generlei reactie. Beetje jammer. Dan maar even plat gaan liggen met de ogen dicht en mijn ademhaling onder controle brengen. Was blijkbaar in slaap gevallen want werd gewekt door een buurvrouw die aanbelde. Zonder er verder bij stil te staan opende ik de deur. Om de betreffende buurvrouw tegen toevallig passerende buren te horen zeggen: 'Terrence staat nu in zijn nakie in de deuropening maar geen zorgen, hoor, je kijkt er zó overheen!' Au. ;-)
Gezellig met haar aan de koffie op mijn onlangs geopende terras (mijn opgeknapte tuin. Nu met zitbankje. En een kruk op anderhalve meter afstand.) Daarna rustig wat klusjes opgepakt in huis en besloten tot 'even niets' door met mijn half ontblote (had een keurige wikkelrok aan, hoor. Met een onderbroek er onder vanwege het gevaar van plotse windvlagen) lichaam een aantal grassprietjes te pletten op een veldje om de hoek, bij de waterkant.
Was weer net thuis toen een vriendin aan de deur stond en mij uitnodigde om even gezellig samen op een grasveldje aan de waterkant te gaan zitten. De eerder geplette grassprietjes hadden nog geen tijd gehad overeind te komen.
Dus mijn boekhoudhart had deze dag weliswaar een tik gekregen maar mijn schrijvershart wilde touwtje springen! Om over mijn liefdeshart nog maar even te zwijgen...
Ja, ook ik wil het Corona-virus de wereld uit hebben en ja, ook ik ben angstig. Maar ik weiger met die angst te leven. Dus ik leef mijn leven. Af en toe bekijk ik zelfs een video of stuk tekst van deze of gene complotdenker want een enkele keer zit er een basis van waarheid in hun bevindingen. Maar liever ga ik uit van de bevindingen van mensen die er daadwerkelijk verstand van hebben. Bijvoorbeeld via dit soort bronnen: https://www.nrc.nl/nieuws/2020/04/29/de-onbekende-feiten-over-de-besmettelijkheid-van-corona-a3998285
(Tip: staat het woordje 'truth' in de naam van de website, is de auteur anoniem of staat er geen datum bij het artikel of filmpje dan is de informatie per definitie onbetrouwbaar.)
Ik leef dus mijn leven maar met de (helaas brood)nodige voorzorgsmaatregelen: zo hou ik afstand. Ook van hen die ik liefheb. Zo draag ik ook een mondkapje. Sterker nog: ik heb er twee zodat ik ze kan schoonmaken en afwisselen. Ik draag de mondkapjes (niet tegelijk) met name wanneer ik verwacht dat er een meer dan geringe kans is dat ik binnen anderhalve meter van een ander kom te staan. Ik hou namelijk wel van een babbeltje en wil het niet op mijn geweten hebben dat ik een ander mogelijk besmet wanneer ik zelf drager van het virus zou blijken te zijn. Daarom ben ik drager van een mondkapje. Niet een enkellaags papieren exemplaar maar eentje die bestaat uit twee lagen van diverse materialen en met een gleuf tussen de eerste en tweede laag waar eventueel nog een filter in geplaatst kan worden. €11 per stuk, handgemaakt door een buurvrouw.
Woensdag ging ik weer 'gewoon' aan het werk. Iets na de middag kon ik mijn werkmail weer lezen en zelf e-mails versturen. Toch best handig. Keurig in mijn lunchpauze werd mijn wekelijkse voedselpakket afgeleverd
en - omdat dat voor de bezorger met bakfiets wel zo handig is omdat die dan niet twee keer extra een bocht om hoeft te fietsen - ook meteen dat van een buurvrouw aan de andere kant van onze gemeenschappelijke binnentuin. Met haar deelde ik een pot thee en praatjes en wij wisselden voedsel uit. 's Avonds kwam een vriend een deel van de nieuwe voorraad samen met mij koken en opeten.
Gezellig!
Tussen de bedrijven door had ik een andere buurvrouw op de koffie, sprak ik met twee verschillende buurmannen, hing ik een lijstje-met-foto aan de muur en zat ik een uurtje aan de waterkant.
Donderdag was ik vrij van betaald werk en daar genoot ik van. Vooral door lekker heel weinig te doen: twee gigabyte aan oude zooi uit mijn mobieltje verwijderen, een paar verhaaltjes redigeren, twee gedichten schrijven, vegen en zwabberen, lakens wisselen en mensen opvoeden. Mensen opvoeden? Zekers. Zelfs vrienden van mij geloven 'nieuws' dat zij halen van websites als Ninefornews. De 'hoofdredacteur' (klik) is een meneer die weinig anders doet dan tikfoutjes halen uit automatisch uit het Engels vertaalde sensatiestukjes en het geld tellen dat binnenkomt uit advertenties. Deze specifieke 'nieuwsbron' is een opvolger van Niburu, een website die bekend stond om prachtige verhalen over buitenaardse reptielen die Bill Gates gestuurd hebben om Soros te vertellen dat die scholen moet betalen om onze toekomstige wetenschappers te laten denken dat zij er goed aan doen bij mensen chips in te planten om hun gedachten te controleren. En zo.
Dan vertel ik die mensen dat ik het begrijp dat zij die onzin geloven want vaak wordt die gepresenteerd in makkelijke woorden in een kort filmpje met een spannend muziekje er onder. Serieuze artikelen zijn saai en bevatten soms woorden van meer dan drie lettergrepen en dan moet je nadenken en dat is bijzonder vermoeiend. Dus dan zeg ik maar dat ik mijn informatie niet van een echte journalist of wetenschapper heb maar dan zeg ik: 'Ik las het ergens op Facebook, geloof ik maar ik weet niet meer waar precies.' Gek genoeg gelooft men mij dan opeens vaak wél. Ik vindt dat onbegrijpelijk maar soit.
's Middags had ik een buurvrouw op de koffie:
's Avonds liep ik even een blokje om
en verrichte wat strijkwerk. Een visiterende vriendin zag dat laatste glimlachend aan en had twee biertjes mee: eentje voor mij en de andere ook. Samen keken wij een bijzonder interessante documentaire. Over een mevrouw die weet te communiceren met diverse (soorten) dieren. Boeiend!
Vrijdag op tijd weer op om mij aan het werk te nederzetten. Kort onderbroken door een buurvrouw die op bezoek kwam. Eind van de middag kon ik het niet laten even met een tweetal boekjes (een om te lezen, de ander om in te schrijven) aan de waterkant te gaan zitten. Het was prachtig - niet erg warm - weer.
Daarna thuis nog een uurtje gewerkt en via diverse methodes gecommuniceerd met diverse mensen. Zomaar opeens was het toen tijd om zowel de kat alsook mijzelf van voedsel te voorzien.
De rest van de avond was lekker voor mijzelf: ik liep een blokje om en sprak daarbij een tweetal buurmannen, los van elkaar en ik keek een film. Waarin een man vertelde dat hij zijn dochter al een paar jaar niet gezien had. Dat was even au. In bed nog even liggen lezen en schrijven en iets na enen ging bij mij het licht uit.
Zaterdag werd ik niet vroeg gewekt. De strijkplank had ik nog niet weggeborgen en dat was maar goed ook want ik had nog een overhemd te strijken. Dat doe ik het liefst bij daglicht. T-shirts, broeken en ondergoed strijken kan prima bij kunstlicht maar een overhemd doe ik graag netjes en bij daglicht. Begin van de middag genoot ik van het heerlijke zonnetje, een fijn biertje en lekkere hapjes op het balkon bij een vriendin.
Deze foto maakte ik in een metrostation, onderweg naar huis:
Kwam thuis toen de supermarkt al dicht was. Net even na tien uur 's avonds.
Zondag had ik voor vier uur's middags reeds gecommuniceerd met 14 verschillende mensen. Over van alles en nog wat. Best leuk, soms wat zwaar maar al met al voelde het goed. Daardoor wel een beetje achterstand opgelopen met diverse klusjes die ik van plan was te doen. Op gegeven moment telefoon dus maar even op 'stil' gezet en flink aan de slag: papieren uitzoeken, verhaaltjes redigeren, filmpjes bewerkt en nog zo wat. Uiteraard ook even genoten van het prachtige weer:
Ook gespeeld met Billy de Kat die mij tegenwoordig plaagt: piepend voor het keukengordijn, pretenderend dat hij er niet doorheen kan om bij zijn eetbakjes te komen. Dus ik hou het gordijn voor hem opzij aan de linkerkant om een opening voor hem te creëren, schiet-ie aan de rechterkant achter mij langs door het gordijn!
Of hij gaat op de drempel liggen, doet alsof-ie slaapt, wacht tot ik over hem heen probeer te stappen voor hij plotseling opstaat terwijl ik net aan beide kanten van zijn lijf een been heb staan.
Of hij laat lekker zijn vacht uitborstelen terwijl hij staat te knabbelen, vliegt opeens naar buiten en komt even later doodleuk en onder de viezigheid terug om mij vragend aan te kijken: 'Nóg een keertje, nog een keertje!'
Onlangs gaf hij een zielig piepje terwijl hij aan mijn voeteneind lag. Ik deed een oog nog half slapend open, hij ziet mij kijken en draait zich plots op zijn rug met alle pootjes omhoog. Ik schrik, begin hem zachtjes over zijn doodstille buikje te aaien...geeft-ie mij een knipoog! De kleine harige schurk.
's Avonds was er een feestje rond een vriendin die Nederland zal verlaten. Er was pizza, een van de vrienden erkende ik als mede-nerd ('Is het een karakter van Marvel of van DC?') en het gezelschap speelde onder meer het geweldig leuke gezelschapsspel 'Wie ben ik?' 'Ben ik een vrouw? Bekend van televisie? Ben ik een mens?' Ik was het feestvarken. ;-)
Met vooraf gevraagde toestemming plaats ik een paar foto's van het gebeuren:
Het zonnetje deed z'n best om een extra fraaie gloed te verzorgen
Al met al weer een week om tevreden over te zijn, dunkt mij.
De Engelstalige stukjes van deze week:
Het pleonasme van deze week is: een irritante mug
De muziek is deze week van Everything but the Girl. Here is 'Each and Everyone'
Being kind is just a way to keep me under your thumb
De wereld van entertainment - waarin ik pré corona bijverdiende bovenop
mijn maandelijks salaris van €900 - ligt plat. Ik mis dus inkomsten.
Behalve door een boekje van mij te kopen kunt u mij ook een beetje sponsoren
door te klikken op onderstaand betaalverzoek, vermomd als foto:
 |
| Blogdonatie Alle beetjes helpen! Alvast bedankt. |
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Erik Schreurs, George Floyd en Christo
Posts
