"Pardon mevrouw. Mag ik U wat vragen?"
Met die woorden hield ik een mevrouw staande die met hoge snelheid
en tegen de richting in recht op ons af kwam fietsen over de stoep.
"Wat wilt U vragen?"
-"Ik ben m'n zoon de verkeersregels aan het bijbrengen. Kunt U aan hem uitleggen waarom U vind dat zij voor U niet gelden?"
-"Je hebt helemaal gelijk!. [naar Ferdinand toe] Ik overtreed de regels
en dat mag niet. Ik zal meteen verder gaan over het fietspad."
-"Bedankt voor Uw medewerking mevrouw en een fijne dag nog.".
-"U ook!"



Regels zijn er om het voor ons allemaal wat prettiger en veiliger te maken op straat. Ferdinand, evenals zijn vader overigens, vindt het
onbegrijpelijk dat mensen willens en wetens die regels overtreden.
Hoe valt het gedrag van die mensen te verklaren?
Haast hebben kan het niet zijn in bovenstaand geval want over het fietspad ga je sneller.
Niet alleen omdat dat vaak is ge-asfalteerd maar omdat je daar ook minder obstakels (zoals voetgangers) tegenkomt.
Dan blijven er in mijn ogen nog maar twee mogelijkheden over:
Men poogt met opzet anderen lastig te vallen "just for the fun." of
men wil graag een reprimande ontvangen. Zoals ook kinderen het af en toe nodig hebben om terechtgewezen te worden.

Iemand anders nog een theorie?




Als door pure magie zwaaide de voordeur open op mijn naderen.
Buurvrouw P ging de deur uit op het moment dat ik thuiskwam
van een kopje koffie met Tante Jane, een ver familielid uit de States.
Het viel haar op dat ik met een Brits accent spreek.
Toch maar iets vaker TMF kijken, dan...



Bij de Wibra had men niet terug van een briefje van twintig bij het afrekenen van mijn nieuwe make-up box van 3,29 euro.
Ik had er zelfs nog netjes dertig cent bij gedaan.
Een fraaie handreiking dacht ik zo. Maar nee, het gebaar bleek niet afdoende. Rustig wachten totdat andere klanten waren geweest zodat er later wél voldoende wisselgeld in de kassa verscheen.
Aangezien een groot deel van de Wybra-cliëntèle bestaat uit vrouwen
van eigenaren van belhuizen duurde het eventjes voordat ik kon afrekenen. Zij vinden een briefje van 50 blijkbaar een klein biljet.
Wel vreemd trouwens dat de caissière daar wél van terug had.
Anyways: het is gelukt en daar gaat't om tenslotte.




Opeens krijg ik zomaar uitnodigingen om politieke café's van de VVD
te bezoeken. In Amsterdam, Rotterdam en Arnhem.
Heb uiteraard de afzenders beleefd medegedeeld dat als ik ooit nog een ongevraagde mailing van hen ontvang ik ervanuitga dat zij zelf graag
worden lastiggevallen...

"Papa?"-"Ja, schat?"-"Ik vind dat met Balkenende II het zelfde moet
gebeuren als met Balkenende I."
-"Dat is een goede opmerking, jongen."




Gisteravond was één van mijn helden op TV bij het programma heartbeat.
Ooit de aan mij toegewezen kinderarts (toen gewoon "de dokter"), nu gewezen kinderoncoloog
professor Dr. Tom Vôute, ooit verbonden aan het Emma Kinderziekenhuis.
Dit artikel toont een foto van de goede man...





Straks bij m'n tante de oplader van het door haar gegeven mobieltje ophalen ("O, dus daar is dat ding voor!") en dan een vriendin van haar
naar de Albert Cuyp loodsen.
Wil het graag rustig aan doen vandaag want het weekeinde heeft weer
ruige dingen voor mij in petto...;-)