Zit

Zit

Op 23 juni jl. stelde ik een vraag aan het Gemeentelijk VervoerBedrijf. Een drietal dagen later ontving ik het antwoord.

"Wilt U daar nog Wuppies bij?" zei het Aha!-meisje. Serieus. "Nee, hou ze maar" antwoordde een klant "want wat mij betreft is het helemaal over." Ik vind dat niet vriendelijk: een aardige dame biedt je een handvol Wuppies en terwijl je weet dat zij opdracht heeft gekregen er zo snel mogelijk van af te komen weiger je ze te accepteren. Da's niet netjes. Daarom nam ik maar zijn handje Wuppies erbij wat mij op een grote glimlach van betreffende jongedame kwam te staan. Weer iemand blijgemaakt vandaag...

Onderweg even staan kletsen met buurvrouw Ingrid en later met buurvrouw Nicole voordat ik aan het ontbijt ging. Daarbij moest ik denken aan het pruilmondje van m'n zoon vanmorgen. Zo'n zelfde pruilmondje hebben kinderen op het einde van hun allereerste schoolweek. Ze houden zich groot maar eigenlijk willen ze janken en je vervloeken omdat je ze afgeeft aan de een of andere wildvreemde die hen wel even zegt wat ze moeten doen. Niet fijn.

Ook niet fijn is het aangekondigde einde van de spaarloonregeling en wellicht ook het einde van de levensloopregeling. Ik vind het niet gek dat zoveel mensen weigeren zich vast te leggen op zo'n plan want als de voorwaarden om de twee jaar worden gewijzigd hoe zit dat dan met de telkenmale beloofde vastigheid en zekerheid? Zelf spaar ik al jaren privé, voor mezelf zowel ook als voor m'n kinderen. Drie verschillende spaarpotjes want mocht het met een daarvan misgaan dan hebben we nog de andere twee om op terug te vallen.

Gelukkig voor mij zijn er ook altijd wel wat buurvrouwen om op terug te vallen. Zo was ik vandaag ook nog de buurvrouwen Natasha en Margot tegengekomen. Wij konden ondermeer praten over de ellende in de wereld van vandaag en daarbij relativeren. Want wat is "belangrijker": het gebruik van stimulerende middelen door beroepswielrenners, tientallen doden bij een metro-ongeluk in Valencia of wederom veel doden bij aanslagen in Bagdad?

Voor mijzelf ligt de prioriteit eventjes bij de broer van een dierbare vriendin: alleen de ziekenhuisapparatuur houdt hem nog in leven en morgen gaat "de stekker eruit" zoals het eufemisme luidt maar wat ook letterlijk opgevat kan worden. Niet fijn. Helemaal niet fijn.

Niet dat er geen fijne dingen zijn, hoor, die zijn er wel degelijk. Wat te denken van te vroeg zijn om je zoon van de opvang te halen en daardoor de tijd hebben om hem te zien voetballen. Niet zomaar tegen de bal aanschoppen wanneer die toevallig in de buurt is maar zich vrijlopen met de ogen voortdurend op de bal; als verdediger z'n lichaam "erin gooien" al is de direkte tegenstander zeker drie (3!) koppen groeter dan hijzelf; wanneer hij de bal finaal naast het lege doel schiet niet wordt getrakteerd op hoongelach van de anderen maar een bemoedigend schouderklopje krijgt van een teamgenoot en een vriendelijke hoofdknik van de keeper van de tegenpartij. Zo kan het spelletje dus ook gespeeld worden...

Thuisgekomen ging Superfer aan de slag met Harrie om daarna het avondeten op te zetten. Op gegeven moment overhandigde hij mij de pollepel met de mededeling: "Kan je het verder alleen af?" Het is een bijzonder joch, die zoon van mij. Zo zei hij onlangs nog tegen oma: "Ik ben zo dol op papa"....*SMELT*

Kareteles bestond vandaag vooral uit het eten van een ijsje en bij thuiskomst konden wij een stukje van de nog warme Harrie eten. Heerlijk! Vooral dankzij het geheime ingrediënt...;-)

Voordat ik ga strijken en de stukken nog een extra keertje doorneem voor de deelraadsvergadering van morgen even dit: 40 Dingen die alleen in films gebeuren. Wat er niet bijstaat is dat computers altijd in het juiste programma openstaan en geen opstarttijd nodig hebben. Zelfs niet wanneer de stekker niet in het stopcontact zit.