Slachtoffer

Een mooie vrouw in een mooie jas met een mooi mobieltje aan het mooie oor fietst mij tegemoet op haar mooie fiets. Op de stoep. Tegen de richting in. Ik vertel haar dat zij dom, onverantwoordelijk en gevaarlijk bezig is. Bovendien is het verboden. Zij besluit te doen alsof ik niet besta en mijn woorden haar niet bereiken. Even verderop staan een paar agenten die haar de weg versperren en vervolgens heenzenden met een flinke bekeuring op zak. Ik wist al dat de agenten daar waren. Zij niet. Haar probleem.

Voor ons is het geen probleem meer waar gasten in huis moeten plaatsnemen. Sinds vandaag kunnen zij niet alleen maar kiezen tussen onze plastic tuinstoelen, een geredde luie stoel (een relikwie uit mijn oude tienerkamer) en een barkruk (onderdeel van een set van twee, de andere is verloren geraakt geworden geweest). De keus is uitgebreid met een alleraardigst twee-zitsbankje dat met een eenvoudige handbeweging tot bed kan worden getransformeerd.

Woede kan mensen ook transformeren. Neem nu de vrouw die zich ergerde aan een vrouw die zat te bellen in de stilte-coupé in de trein. Op gegeven moment waren woorden blijkbaar niet toereikend en moest een stanleymes soelaas bieden. Zou er iets in het eten zitten waardoor velen een korter "lontje" hebben dan een aantal jaren terug? Of kwamen berichten als "Jongen verkracht met bevroren frikandel" en "Vrouw slaat ex in elkaar" wat minder vaak in het nieuws?

Misschien hielden media vroeger vaker rekening met de impact die het publiceren van een verhaal heeft op het slachtoffer.