Tsjechië

Stond hier alvast een opwarmertje, hieronder (Even invoeren in Zapreader maakt het lezen sneller) vindt U een vollediger verslag:

Dag 1:

Het is nog zo vroeg dat wij het meemaken dat de bakker zijn zaak opent. Oma staat klaar met de broodjes en een "veel plezier"-knuffel. De vreugde om het weerzien met oude bekenden van eerdere edities van de Leo-Tsjechië reizen wordt enigszins getemperd door algeheel slaaptekort.

Met 46 passagiers en één chauffeur gaan wij keurig op tijd (06.00uur) op pad. Er is veel fraai landschap te zien onderweg en de mini-spellenset is een groot succes; Fer en zijn maten (m/v) spelen geconcentreerd "Boter, Kaas en Eieren", "Slangen en Ladders" en natuurlijk "Schaken." Omdat hij aan het gangpad zit mag mijn zoon een kopje koffie regelen voor zijn vader.

De film "Radeloos" leidt mij even af van het feit dat vandaag een vriend wordt begraven nadat gisteren een buurman aan de aarde is toevertrouwd. De kinderen vermaken zich met ondermeer het fluisterspel en het dansen van een polonaise, de meegebrachte mini-spelcomputers ten spijt, en een hummel vraagt aan de Ferman:"Waarom ben jij zo lief?" Inderdaad weet mijn zoon zich te vermaken met de kinderen van alle leeftijden en geslachten. Da's knap voor een 13-jarige. 

Half elf des avonds arriveert ons gezelschap in Hotel Spindlerova Bouda, midden in het Reuzengebergte in Tsjechië alwaar ons een warm buffet wacht. De kamers zijn mooi en als ik even na middernacht besluit de barfaciliteit te onderzoeken blijkt deze open vanwege de verjaardag van een barman. Als enige niet-Tsjech meng ik mij in m'n beste steenkolen-Tsjechisch/Pools/Duits/Engels in de gesprekken over politiek, economie en onderwerpen die zoal nog meer ter sprake komen wanneer dronken heren zitten te lallen. Als ik vertel dat ik niet alleen fan ben van  schaatsenrijdster Martina Sablikova maar momenteel ook nog'ns een boek lees van Bohumil Hrabal, het gesprek op literatuur komt en ik vertel dat Zdenek Miller (de bedenker van Krtek, ofwel "Het Molletje") mijn favoriete Tsjechische schrijver is kan ik niet meer stuk bij de feestvierders en blijft ook voor mij de drank gratis.

Dag 2:

Fer en ik zitten als vierde en vijfde bij het goed verzorgde ontbijt-buffet. Eén van de mensen van dienst is de jongeman wiens verjaardag slegs enkele uren eerder nog werd gevierd. Hij ziet er een beetje uit zoals ik mij voel. Chauffeur Roel brengt ons met de tourbus naar de pistes en aan de rand van het dorp. Traditioneel is er weer een hoop geregel, gesteggel en gedoe maar het witte sprookjesachtige landschap vergoedt veel. Tel daarbij op dat gebruik van zwembad en sauna in het hotel gratis zijn en het leed is gauw geleden. 

Dag 3:

Mijn skileraar heet Eva (spreek uit:"Eda" met korte "e") en is 67. Voor de lunchpauze bestaat onze groep uit 6 studenten. Na de lunch zijn alleen ik en Nadine uit een stadje in de voormalige DDR nog over. Zodoende hebben wij nagenoeg privé-les! Eva leert mij om te skiën zonder overmatig kracht te gebruiken. Zo helpt het om bij het bochten maken op de tenen te gaan staan in de skischoen, een truc die ik nog niet kende. Zo blijft een mens leren. Nadine gaat lekker onder toeziend oog van haar "Schwiegermutter, die Böse". Hoewel ik fan ben van de oude drank wodka gaat ook lokale likeur Becherovka er goed in bij de après-ski.

Dag 4:

Alles is wit. Een foto van het tafellaken is vrijwel identiek aan een foto van de omgeving. Roel acht het niet verantwoord te gaan rijden met een zicht van minder dan vijf meter. De stadsbuschauffeur kent echter blindelings en met een sigaret in de mondhoek de weg naar beneden (wij zitten hoog in het Reuzengebergte) en zodoende word ik herenigd met de ski-instructeur en met Nadine, de andere helft van onze groep. Helaas moet ik nog voor de middagpauze afhaken nadat een kleine mede-pistegebruiker mijn linkerknie als rem gebruikt. Reisgenote Astrid is zo lief met mij mee te gaan naar de Eerste Hulppost alwaar een verrekte kruisband wordt geconstateerd. Na aderlating achterlating van 31.000 Tsjechische Kronen hobbel ik vrolijk verder met een fraaie zwart/paarse brace om mijn been. De rest van de middag sta ik bij het groepje mensen dat onderaan de beginnersheuvel leskrijgende groepsgenoten én wildvreemden staat aan te moedigen ende toe te juichen. Camera's raken oververhit wanneer in opdracht van Soemaya belachelijk veel foto's worden gemaakt van skileraar Tomaaaasz.

Dag 5:

Vanuit ons torenkamertje hebben Fer en ik een fenomenaal uitzicht dat makkelijk een plekje vindt in een plaatjesboek van Anton Pieck. Er is geen ansichtkaart dat dit beeld kan overtreffen. Heerlijk geslapen in de warme kamers en alleen bij het omdraaien steeds eventjes wakker geworden door een zeer aanwezige knie. Dankzij een paar skistokken ga ik als een heuse "Nordic Walker" wat boodschappen halen. Ook schaffen wij ons een sleetje aan om het vervoer van alle ingeslagen flessen drank souvenirs te vergemakkelijken. Bij sommigen heeft de beruchte "woensdagdip" toegeslapen maar een paar goed geplaatste woorden en een Ferdinand die zich vrijwillig opgeeft als bijles-instructeur en de motivatie heeft weer het vereiste peil. Skiles gaat verder en het aanmoedigings-ploegje heeft weinig te doen. Het staat vooral elkaar te motiveren. En warm te houden. Met drank.  

De avond was voor goochelaar Carlos Kaspar en zijn goochelshow Adrenalin. Wie een eenvoudige hotelgoochelaar had verwacht met hoedjes, ringen, doekjes en ballonnen kwam bedrogen uit. Carlos Kaspar bleek een heuse illusionist wiens acts velen de mond deed openvallen van verbazing. Ons aller Jill mocht meedoen tijdens een onderdeel en kleine Bibi deelde kleine cadeautjes uit aan iedereen. (De kleine pinguïn hangt aan m'n mobieltjes-etui, Bieb!)

Dag 6:

Het landschap is ongetwijfeld weer heel fraai maar wij zien er weinig van vanwege mistflarden. Lager op de berg is het helderder, ziet de grote groep die besluit om per slee de afdaling te wagen. Mij wordt afgeraden te gaan sleetje rijden omdat het de voorkeur geniet met beide benen te kunnen remmen. Remmen met slegs de rechtervoet kan voor aardige taferelen zorgen...In het dorp kom ik toevallig Nadine tegen. Reisgenoot Robert-Jan ziet hoe zij mij spontaan een kusje op de wang geeft en mij door die aktie even de pijn in mijn knie laat vergeten. Terwijl haar vriend toekijkt en minzaam lacht. Later op de dag maak ik kennis met jongeman Thomas die ik later op Hyves maar niet kan vinden. 's Avonds wordt er gezongen voor de jarige Jeanette en wordt chauffeur Roel in het zonnetje gezet. Serveerster Christina geeft mij niet alleen haar e-mail adres maar vertrouwt mij ook haar ware naam toe, die zelfs haar collega's niet kennen.

Dag 7:

Het is de laatste dag en sommigen gaan het dorp in voor souvenirs terwijl anderen nog snowboard-les nemen of gewoon lekker gaan skiën of sleetje rijden. Ik vermaak mij met een kopje koffie en later enige glaasjes Becherovka terwijl ik lees in "Ik heb de koning van Engeland bediend" van Bohumil Hrabal, aantekeningen maak in mijn dagboek en studeer op het zinnetje "Mots hezký se smĕješ", wat zoveel betekent als "Ik vind dat je een lieve lach hebt." De jongedame bij wie ik mijn drankje bestel en op wie ik meteen even mijn zinnetje oefen reageert leuk en stamelt de Tsjechische variant van "dank je" (denk ik...) terwijl zij blozend ende glimlachend kleine halve rondjes draait op de bal van haar voet. 

Aan het boekje "Tsjechisch op reis" heb ik echter bepaald niet veel wanneer ik met Christina wil praten. Zij blijkt Bulgaars en dat is niet bepaald een taal waarin ik uitblink. Maar ach, wat maakt dat uit wanneer je dezelfde lichaamstaal spreekt...;-). In de avond is er uiteraard een bedankje voor Hendrien en Mariëlle van de organisatie en ontvangt het personeel een dankwoord en een flesje drank, iets dat je als barpersoneel toch niet vaak zult ontvangen. En ik? Ik krijg een knuffel van Christina (Yeah!).

Dag 8:

Het wonder is geschiedt: iedereen is op tijd bij de bus en wij kunnen om 06.00uur weer terugrijden naar Amsterdam. Barman René en zijn vriendin liften een stukje met ons mee en ondanks het feit dat Der Polizei ons onderweg aanhoudt zijn wij nog steeds op schema wanneer chauffeur Roel voor het laatste stuk wordt afgelost. Sommigen dommelen af en toe even weg en hebben misschien wat meer dan anderen last van het Laatste Avond-ritueel. Het was erg leuk om nog een potje te poolen met Sjaak, Robert-Jan en "Ik kan niet poolen"-Bert die wel eventjes achterlangs stotend de juiste bal in de juiste pocket kreeg. Bijzonder knap met een keu zonder pommerans. Even na middernacht komt Christina nog even afscheid nemen. Het lukt mij bijna niet haar hand los te laten. Kwart over tien zijn wij weer terug in Amsterdam op de plek vanwaar de reis begon en moe maar voldaan trekt een ieder huiswaarts.

Even met de muiswijzer over een foto en U leest een korte omschrijving: