Het is onvoorstelbaar maar er zijn nog steeds mensen die geloven dat Corona niet bestaat. En als het al bestaat, dat het niet meer is dan 'een griepje'. Alsof ruim 3 miljoen mensen hun dood in scène hebben gezet en de geheime wereldregering miljoenen acteurs heeft ingehuurd om te huilen op 3 miljoen begrafenissen. Alleen maar om een handvol mensen te dwingen twintig minuten per dag een mondkapje te dragen.
Om nog even een 'argument' van tafel te vegen: 'Niemand in mijn omgeving overleed door Corona dus het bestaat niet!' is net zo onzinnig als 'Honger bestaat niet want niemand in mijn omgeving is overleden aan ondervoeding.' Nog even iets duidelijker voor de mensen achterin: 'Als niemand ziet dat ik jouw neus breek, betekent dat dan dat jouw neus niet gebroken is? Immers: niemand heeft mij jouw neus zien breken en dus is het breken ervan niet gebeurt. Toch?
Kortom: veel 'covidiots' bedienen zich van non-logica. Persoonlijk ben ik daar niet van gediend. Hoewel ik het soms wel vermakelijk vind. Vooral wanneer zij zichzelf tegenspreken en weigeren antwoord te geven wanneer zij op een fout in hun redeneren gewezen worden.
Het grootste probleem met mensen die wel in complotten maar niet in wetenschap geloven is dat zij én ontzettend bang zijn om buitengesloten te worden (daarom blijven zij vastklampen aan hun ideeën, om niet uit de groep gezet te worden van mensen die diezelfde ideeën aanhangen) en niemand vertrouwen, niet eens de leden van hun eigen 'clan'. Kijk maar naar de 'QAnon Shamaan': die vertrouwt zelfs zijn grote held Trump niet. In ruil voor strafvermindering zegde hij toe tegen Trump te pleiten in een eventuele rechtszaak.
Hier schreef ik al eens over dat rotsvaste geloof.
Er zijn mensen die niemand vertrouwen. Er zijn ook mensen die geloven in het goede in de mens.
De eerste groep is vaak wat gedeprimeerd en chagrijnig. De tweede groep wordt wel eens teleurgesteld.
Natuurlijk zijn er ook tussenvormen maar persoonlijk word ik graag gerekend tot de tweede groep. U?
================================================
================================================
Wij werden afgelost door een vriendelijke dame die haar geestelijke bijstand kwam verlenen.
Als artiest heeft hij momenteel niet veel inkomsten maar misschien wilt u hem een klein beetje helpen door dit liedje te delen met mensen die het volgens u kunnen waarderen? Hij maakte de hele videoclip in de woonkamer van zijn bus!
Maandag was ik nog wat van slag door het nieuws van de zaterdag ervoor. Dus ik zegde een afspraak af en deed het rustig aan. Mijn gedachten over wat er zoal in de wereld speelt zal ik wat vaker verdelen over aparte blogstukjes. Dan blijft het wat rustiger op mijn weekoverzicht.
Had weer een paar uren geen internetverbinding. Maar wél een kijkschijfje van de film Westworld, de film met Yul Brynner en het allereerste beetje 'CGI' ooit in een film. Bovendien is er de gelijknamige serie op gebaseerd. Tikje gedateerd maar bijzonder vermakelijk! Intussen werkte ik wat aan de boekhouding van een vriend.
Had weer een paar uren geen internetverbinding. Maar wél een kijkschijfje van de film Westworld, de film met Yul Brynner en het allereerste beetje 'CGI' ooit in een film. Bovendien is er de gelijknamige serie op gebaseerd. Tikje gedateerd maar bijzonder vermakelijk! Intussen werkte ik wat aan de boekhouding van een vriend.
Natuurlijk had ik ook deze dag met een tiental mensen app-contact en genoot ik van de sneeuw:
Op een Facebook-pagina plaatste ik een oproep om mij en mijn krukken covid-proof naar de moeder van mijn zoon te brengen want de trams reden niet. Ik mocht een flink aantal hartverwarmende reacties ontvangen. Fijn te merken dat bij social media de nadruk gelukkig vaak op 'social' ligt.
Eerder op de avond was er dan ook nog een online bijeenkomst van de Geheime Jongensclub.
Dinsdag een beetje nerveus wakker geworden: hoe gaat het met de moeder van mijn zoon? Dat was niet helemaal duidelijk. Wel dat zij vanuit haar kamer met spoed was overgebracht naar het ziekenhuis, de voorgaande nacht. Onze zoon was bij haar en vond zijn moeder erg rustig. Zij leek ook geen pijn te hebben. Dat is fijn. Ik ging niet want ook dit ziekenhuis hanteert de 'maximaal één bezoeker' per dag-regel om te voorkomen dat er al te veel mensen het ziekenhuis in- en uitlopen op een dag. Er liggen vrij veel kwetsbare mensen in een ziekenhuis namelijk. Virussen weten het al jaren: 'Wil je je lekker uitleven, ga dan naar een ziekenhuis!' Beetje wrang dat ook mensen die nog maar heel kort te leven hebben niet meer dan een geliefde per dag kunnen zien 'want je wil toch niet dat iemand die op sterven ligt ziek wordt'. Maar soit.
Logde in in de boekhouding van de brouwerij. Om te ontdekken dat iemand anders (een deel van) mijn werk had gedaan. Ook nog eens niet volgens de afgesproken procedures. Dus op een onjuiste manier. Wat een hoop ellende en ingewikkelde tegenboekingen tot gevolg zal hebben. Dus ik nam contact op met mijn werkgever: 'Hoi, wie doet mijn werk en nog fout ook?' Een paar uur later kwam het verlossende antwoord: 'Geen idee'. Helder. Hoe dan ook: ik kon niets doen voor de brouwerij, behalve mijn werkgever adviseren de wachtwoorden te veranderen.
Met diverse mensen had ik app-contact en een vriendin stuurde mij dit filmpje van een buitenlandse nieuwslezeres, die haar gezicht niet in de plooi kon houden toen zij ontdekte wat Nederlanders onder 'bizarre winterse omstandigheden' verstaan:
Was fijn om mij tegenover een koffiedrinkende buurvrouw te kunnen uiten en later op de dag heerlijk rustig in de warme knuffelarmen van mijn vriendin te liggen. Gewoon, even niets. Hoewel er veel geregeld dient te worden. De wereld wacht maar even. Ik genoot dus van de lekkere (en gezonde!) lunch die mijn gade had bereid en toen zij de deur uit was beeldbelde ik ruim een uur met een goede vriendin. Een buurvrouw kwam informeren naar de staat van welzijn van de moeder van mijn zoon ('mijn ex' vind ik een nare term) en samen met mij puzzelden wij informatie bij elkaar over een buurman die de dag ervoor in het ziekenhuis werd opgenomen nadat een deel van zijn inboedel vlam had gevat.
Een vriend belde een kwartiertje, een bevriende ex-collega een half uur en voor je het weet zit je aan de spruitjes en is het donker buiten.
Woensdag vroeg de beveiliger in het ziekenhuis: 'U komt voor...?' 'Wij komen afscheid ne...' 'U hoeft niet in de rij voor de inschrijfbalie. Loopt u maar door: einde gang. Lift. 6e Verdieping. Linksaf de gang door...en...sterkte.' Kortom: mijn zoon en ik mochten - met voldoende afstand en mondkapjes - langsgaan bij zijn moeder. Het grootste deel van de dag brachten wij wakend bij haar door. Daarbij reageerde zij af en toe op onze aanwezigheid. Bijvoorbeeld toen mijn zoon voor haar een liedje afspeelde dat zij en ik samen live hoorden tijdens een concert toen zij dik(...) zeven maanden zwanger was van hem. Dat was in de Amsterdamse Melkweg. Hier een live-registratie uit 1992, een paar jaar eerder. Onze zoon is geboren in 1995.
Een buurman was intussen zo lief om voor mij en een buurvrouw ons wekelijks voedselpakket op te halen en een vriend kwam 's avonds op de koffie. Voor samen eten was geen tijd in verband met de avondklok. Dus hij nam wat mee om in zijn eigen huis te verorberen.
Donderdag was ik weer naar het ziekenhuis. Een vriend bracht mij en een buurvrouw er naar toe met de auto. Op de verjaardag van zijn vriendin, een andere buurvrouw van mij. Net als de moeder van mijn zoon is ook de meegekomen buurvrouw Katholiek opgevoed en samen prevelden zij het Weesgegroet. Zeer troostrijk.
Vrijdag kreeg ik bericht van mijn zoon: 'Snel naar het ziekenhuis!' Daar lag zijn moeder - inmiddels op een afdeling waar men zich beter kon richten op haar comfort - rustig adem te halen. In alle rust. Een verpleegkundige van een afdeling waar zij eerder nog lag kwam afscheid nemen. Heel lief.
Toen het tijd was haar en haar bed een laatste keer te verschonen gaven mijn zoon en ik de verpleegkundigen de ruimte door ons naar een wachtruimte te begeven. Daar kwam een verpleegkundige ons vertellen: 'Het is gebeurd'. Duidelijk was dat hij niet doelde op het verschonen. Misschien was zij overleden vlak voor wij de kamer verlieten en mogelijk had zij even gewacht tot wij uit de buurt waren voor zij ging knuffelen met Petrus.
Met die verse wetenschap stonden mijn zoon en ik een tijdje door het raam van haar ziekenhuiskamer naar buiten te staren:
Hoe dan ook: binnen vier jaar tijd verloor mijn zoon in wezen zijn beide moeders. De mijne - die de eerste twee jaren behalve oma, juridisch gezien ook zijn moeder was - en zijn biologische.
Verdriet overheerst natuurlijk. Maar ook dankbaarheid. Dat zij rust heeft gevonden. Dat de stemmen in haar arme verwarde hoofd zijn verstomd. Dat zij vrede heeft gevonden in de door haar geliefde Jezus Christus. Dankbaar zijn wij ook voor de vele hartverwarmende steunbetuigingen, dat het ons was gegund afscheid te nemen en dat zij niet alleen stierf.
Een buurvrouw stond mij bij terwijl ik 's avonds mijn gedachten en emoties even liet gaan en daar een biertje bij dronk. Mensen die mij kennen weten dat ik in mijn eentje geen alcohol drink. Dus de buurvrouw bleef bij mij tot het bierglas leeg was. Natuurlijk ook met mijn lieve gade aan de telefoon gehangen. Het was inmiddels na negen uur en dus verboten om je op straat te bevinden. Zodoende.
Het wekelijkse 'verhaaltje op vrijdag' had ik gelukkig al eerder geschreven dus ik hoefde alleen maar op 'publiceer' te klikken.
Zaterdag wakker geworden door prachtig licht dat door een kiertje in mijn gordijnen mijn gezicht bereikte. Mijn vriendin kwam mij heerlijke knuffelen en had wat lekkers mee:
Al voor zij er was mocht ik weer diverse steunbetuigingen ontvangen. Zo fijn! Een gebroken hart voelt minder pijnlijk wanneer het wordt verwarmd. Bijvoorbeeld via deze Facebook-groep die erop is ingericht dat mensen na hun overlijden niet vergeten worden. Via een zogeheten 'GNU'.
Want ja, hoe was het leven verlopen als de moeder van mijn zoon niet in een psychose was geraakt indertijd en ik niet had hoeven kiezen tussen zorg voor haar en die voor onze pasgeboren zoon?
Hoe heerlijk het ook voelde om de liefdevolle armen van mijn vriendin om mee heen te voelen en met mijn hoofd in haar boezem haar hart rustgevend te horen kloppen, er diende ook het een en ander geregeld te worden. Het leven gaat namelijk door voor hen die niet dood zijn. Jaarverslag van de Bewonerscommissie, stembureau cursus, een week achterstand met e-mails en diverse andere berichten via diverse andere applicaties wegwerken en wat dies meer zij.
Overigens: vroeger was er het programma ('app' of 'applicatie' tegenwoordig) 'Pidgin' dat meerdere chatapps (IM, ICQ...) samenvoegde maar ik weet even geen hedendaags equivalent. Zou wel handig zijn. Dus als u er toevallig eentje kent? Heel graag!
Natuurlijk haalde ik ook herinneringen op. Aan de moeder van mijn zoon. Schreef een paar dingen op voor een eventueel praatje tijdens haar uitvaart. Om een of andere reden dacht ik ook terug aan een ander afscheid: dat van Bimbotown in Leipzig, waar ik nog maar vijf jaar geleden mocht optreden op het afscheidsfeest en waar ik hier (let op: lang stuk!) over schreef. Vond deze foto's van mij, gemaakt tijdens een van mijn optredens daar en toen:
Herkent u mij?
Uiteindelijk zijn herinneringen het enige dat wij hebben: avonturen, verbinding met mooie mensen...
's Avonds vond ik wat afleiding in een online concert van Will and the People. Was vergeten dat ik daar al eerder een kaartje voor had gekocht. Een welbestede €6.
Vond het erg moeilijk mij te concentreren op het examen van de cursus stembureautraining, later die avond. Werd ook afgeleid door appjes en telefoontjes van mensen die mij hun sympathie wilden betuigen. Dankzij een zekere pandemie zijn er wat extra regels bijgekomen en dat maakt het er niet makkelijker op om alle regels te onthouden. En het was al best ingewikkeld met al die verschillende passen en biljetten en uitzonderingen.
Gelukkig zit je nooit alleen in het stembureau en is er altijd wel een collega die iets weet dat jij niet weet en vice versa. Nu maar hopen dat iedereen weet dat een mondkapje ook in het stembureau verplicht is te dragen. Voor wie hulp wil in het hokje zelf (beide handen in het gips of blinden. Verder geen uitzonderingen) is zelfs een medisch mondkapje verplicht. Plus wegwerphandschoenen voor de persoon (familie, een andere stemmer of een stembureaulid) die helpt. Ik hoop maar dat de (lokale) overheid dit goed communiceert naar de burger toe.
Zondag was het Valentijnsdag. Na een paar appjes over en weer kwam mijn vriendin bij mij. Voor mij is het lastig om over straat te gaan met de gladheid. Door mijn krukken (korte stukken loop ik met één, langere met twee) zijn er voor mij niet twee maar vier 'poten' die kunnen wegglippen. Daardoor is buiten lopen een kunststukje dat ik liever niet al te vaak uitvoer. Het werd een knuffel die urenlang duurde. Bijzonder fijn ende prettig!
Ongeveer op het einde van de knuffel zette een buurvrouw een pan erwtensoep op mijn aanrecht. Bijzonder lief én welkom! 's Avonds genoot ik van een online optreden van een vriend, David Cassel.
Hij zit met zijn liedjes (hij maakt ook liedjes op maat. Leuk als cadeautje!) ook op Facebook.
Erg leuk natuurlijk allemaal maar het allerleukste wat ik op de interwebs tegenkwam deze dag was een excuus van iemand om geen anti-Covid vaccin te nemen: 'De overheid kan het mij niet verplichten, daarom doe ik het niet!' Dus je eet ook niet 'omdat de overheid je dat niet kan verplichten'? Hilarisch! Vind ik. Voor mij een reden er een meme over te maken:
'Niemand kan mij dwingen het vaccin te nemen. Daarom neem ik het niet.'
'Niemand kan jou dwingen te eten dus ik stel voor dat je dat niet doet.'
Pikte nog een staartje mee van een swingend Valentijns-avondje van Amsterdam Beatclub
en ook daar zat ik lekker in mijn stoel mee te swingen. Om af en toe even een brok in mijn keel weg te slikken als ik dacht aan het vroegere samen dansen met de moeder van mijn zoon.
Hoop dat zij aan gene zijde iemand heeft gevonden met wie zij een beetje plezier kan hebben.
Het pleonasme van de week is: een ander alternatief.
De Engelstalige stukjes van deze week:
De muziek van deze week zocht ik uit aan de hand van die ene herinnering aan dat ene concert waar de moeder van mijn zoon en ik zo intens van genoten. Ruim 25 jaar later bracht dit nummer nog even een glimlach op haar gezicht. Hier is Anne Clark - wiens meest recente concertreeks was afgelast, niet zozeer vanwege Covid maar omdat zij kanker heeft. De ziekte die de moeder van mijn zoon heeft geveld. 'Our Darkness'.
We'd keep our heads above the blackened water
But there's no room for ideals in this mechanical place
And you're gone now
Through a grimy window that I can't keep clean
Through billowing smoke that's swallowed the sun
You're nowhere to be seen
Do you think our desires still burn
I guess it was desires that tore us apart
There has to be passion
A passion for living, surviving
And that means detachment
(Voor wie zoekt naar mijn wekelijks donatie-oproep: die staat nu vast bovenin dit blog)
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Mary Wilson, Carlos Menem, Lary Flynt en Johanna Garnier
Meer lezen? Mijn verhalenbundels
Meer lezen? Mijn verhalenbundels
Posts
