In 2013 (klik) dacht ik nog dat ik 'binnenkort' zou trouwen. Maar het liep een beetje anders. Ik trouwde niet. Ooit vond ik het verschrikkelijk wanneer het leven niet verliep zoals ik het voor ogen had maar ik ben een beetje ouder - en misschien zelfs een beetje wijzer - geworden: je hebt niet alles onder controle dus soms gaan de dingen anders dan verwacht.
Ooit was het relatief eenvoudig om een keuze te maken. Je at wat je moeder op tafel had gezet en je ouders bepaalden vaak met wie jij zou trouwen. Misschien was dat allemaal niet zaligmakend maar het was wél makkelijk.
In ieder geval had je geen keuzestress. Ga nu maar 'ns naar de supermarkt voor een tube tandpasta. In een kleine supermarkt moet je dan al kiezen tussen zo'n 30 verschillende merken en smaken. Ooit ging je naar de drogist, vroeg je om tandpasta en kreeg je tandpasta. Nu sta je voor de supermarktschappen in vertwijfeling. Gedumpt worden was een non-existent probleem want je trouwde met de keuze van je ouders.
Een keuze maken is niet altijd makkelijk maar al met al ben ik blij met het bestaan van keuzevrijheid. En u?
Een keuze maken is niet altijd makkelijk maar al met al ben ik blij met het bestaan van keuzevrijheid. En u?
===================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
=====================================
Maandag had ik een buurvrouw op de koffie en later kwam een vriend koffie drinken. Wij hadden elkaar al een tijdje niet gesproken en dus aardig wat bij te kletsen. Voor je het weet is de dag over de helft en heb je niet veel tijd meer. Voor het huishouden bijvoorbeeld. Voor het schrijven van stukjes, voor communiceren met anderen, voor werken. Maar goed: je doet wat je kunt. En stuurt bijvoorbeeld een bezoekende buurman tijdig de deur uit omdat je nog wat voorbereidingstijd nodig hebt voor een Zoomsessie: die avond was het mijn beurt voor het opleveren van een 'Bouwstuk' (een verhandeling zo u wilt) voor mijn vrijmetselaarsloge.
Daarin haalde ik een citaat aan van het karakter Wednesday: 'Het leven is als Tetris: zodra je in het geheel past, verdwijn je.' De voorzitter reageerde na afloop van de gedachtewisseling die een uurtje of anderhalf duurde: 'Moge je vaak verliezen met Tetris spelen'. Lief, niet?
Het was - vooral mentaal - inspannend. Had best hard gewerkt aan het stuk van zes A4'tjes en mijzelf voorbereid op kritische vragen en opmerkingen maar met goed gevolg. Maar al met al best vermoeiend. Dus. Vind ik mooi aan de vrijmetselarij: ieder lid wordt aangespoord zich een mening te vormen maar wanneer je die niet kunt beargumenteren, wordt je het vuur na aan de schenen gelegd.
Dinsdag bijtijds op want ik mocht - op maar één kruk! - hobbelen naar de praktijk van de fysiotherapeut.
Had die middag een buurvrouw op de thee en maakte een buurman blij door hem een ijsje te geven.
Via via (insiders grapje. Sorry) ontving ik foto's uit mijn jeugdjaren:
Het betreft herinneringen aan een feestje uit 1993.
Een der dames op de foto zou later een buurvrouw worden.
En dus mijn vriendin.
Want zo ging dat nu eenmaal in mijn leven.
Had nog maar net mijn avondeten op toen de buurman zich aandiende die mij eerder in de maand had geholpen door te dienen als klankbord bij het samenstellen van mijn Bouwstuk. Het werd gezellig. En laat. Ach, dan loopt de achterstand in dingen die ik gedaan wil hebben maar iets verder op. Of je nu drie weken werkachterstand hebt of drie weken en vier uren...
Woensdag pleegde ik diverse telefoontjes en haalde ik samen met een buurvrouw ons wekelijks voedselpakket op. Er zaten weer diverse lekker hapjes bij! Bij mij thuis verdeelden wij de buit, luisterden mooie liedjes en deelden gevoelens en verhalen. Over onze kinderen bijvoorbeeld. Hoewel die allemaal al volwassen zijn wisten wij ons beiden nog aardig wat te herinneren uit hun jongere jaren. Als vanzelf kwamen wij bij dit liefdevolle filmpje uit 2019 uit en zaten na het bekijken en beluisteren even met onze eigen gedachten stil voor ons uit te staren:
In de post (zowel de elektronische post als via 'snail mail) vond ik diverse beterschapswensen: van buren, collega's, vrienden, familie...Het deed mij goed! Ontzettend bedankt allemaal!
Ik las mijzelf bij over de stand van de Nederlandse politiek (wát een zooitje!) en volgde een lesje Frans. Leuk van DuoLingo vind ik dat voor de makers inclusiviteit volkomen normaal is, getuige dit voorbeeld:
'Wij zijn getrouwd. Dit is mijn vrouw.' Waarbij een blanke dame gearmd op het plaatje staat naast een mevrouw met een donkere huidskleur. En natuurlijk staat de app ook vol met heteroseksuele stellen die hun levens leiden en de studenten Franse les daar over vertellen.
's Avond kwam een vriend eten en het grootste deel van de avond brachten wij door in de tuin, heerlijk koel bij mijn klaterende fontein.
Donderdag zat ik 's ochtends bij diezelfde fontein met een buurvrouw koffie te drinken. Wij kunnen het goed met elkaar vinden maar zijn het niet altijd met elkaar eens. Wij kunnen elkaar onze standpunten vertellen zonder proberen elkaar over te halen. Soms komen wij op het betreffende onderwerp nader tot elkaar en soms lukt dat niet. Allemaal prima. Fijn vind ik dat: gewoon kunnen zeggen wat je ergens van vindt zonder te worden veroordeeld.
's Middags zou ik met een vriend even een terrasje gaan pikken maar er ging iets mis in de communicatie. Maar niet getreurd: ik amuseerde mij prima aan de waterkant
en het onderweg kletsen met buurtgenoten en een postbesteller. Bovendien was er wat werk te verrichten voor de Geheime Jongensclub en kon ik wat werk inhalen. Waarbij ik niet vergat veel water en thee te drinken en mijn rust te pakken. Mijn nieuwe heup hield zich prima! Al gaf het op gegeven moment aan dat ik een half uurtje moest gaan liggen. Wie ben ik om daar geen gehoor aan te geven?
Ook toen ik een stukje taart kreeg vanwege de verjaardag van een buurman zei ik geen nee.
Besteedde een uurtje aan het 'opruimen' van mijn aantekeningen en ging toen maar eens - als een echte 'Hollander' op de bank hangend voetballen kijken.
In reactie op iemand die bang is voor het vaccin tegen Covid-19 antwoordde ik het volgende: Natuurlijk zijn de bijwerkingen vervelend. Maar het alternatief was een paar jaar wachten en meer onderzoek. Dat zou duizenden levens meer hebben gekost dan die van de tientallen die stierven aan bijwerkingen van het vaccin. Gek eigenlijk: aan de ene kant vinden wij dat de Nederlandse overheid erg traag is maar in dit geval vinden velen dat men juist te snel heeft gehandeld. Kortom: Nederlanders weten niet wat zij willen. Met name van hun overheid.
Vrijdag begon de dag met een telefoongesprek met een vriendin: wij lachten, bespraken de wat serieuzere zaken des levens en spraken af elkaar binnenkort in het echie te spreken. Fijn! Had nog maar net de verbinding verbroken toen een Broeder op ziekenbezoek kwam. Ik gaf hem koffie. Die prima smaakte bij het appeltaartje dat hij had meegenomen.
Ach, afvallen kan altijd nog...
Wij proefden een stukje meloen dat een paar dagen eerder was meegeleverd in mijn wekelijkse voedselpakket
en kletsten wat over onze geliefde Vrijmetselaarsloge die binnenkort weer (deels) de deuren zal openen. Een fijn vooruitzicht! Uiteraard bespraken wij ook even mijn Bouwstuk van enkele dagen eerder en wat verder zoal ter tafel kwam. Gezellig!
Dat was het ook 's middags bij mijn favoriete buurtkroeg annex winkel in brocante.
Binnenkort stopt men met (tweedehands) spulletjes verkopen en gaat men weer over op de verkoop van drank. Er staat zelfs weer een live optreden gepland! Hoera!
Thuis nam ik plaats voor de computer en regelde het een en ander voor de Geheime Jongensclub, voor een stichting waar ik penningmeester van ben en volgde een les Frans. Bovendien maakte ik een afspraak met een vroegere vriend van de moeder van mijn zoon. Hij kent haar uit de tijd voor zij mij kende en ik verheug mij er op haar iets beter te leren kennen. Zij is inmiddels ruim drie maanden geleden gaan hemelen en ik denk dat het voor het rouwproces kan helpen als ik samen met iemand die haar gekend heeft over haar kan praten.
Het was natuurlijk ook vrijdag en dus bedacht en publiceerde ik een vers verhaaltje.
Op Facebook was er een live aankondiging van een van mijn favoriete artiesten, Jean Michel Jarre
en een vriendin nodigde mij uit voor een avondwandeling. Maar helaas - om een bekend gezegde te parafraseren - 'body said no'. Ik was op. Maar zeer tevreden.
Zaterdag ging een geplande afspraak niet door. Dus ik dacht: 'Ik ga het proberen, ik ga het gewoon doen! Ik ga mij een paar uur vervelen!' Maar helaas. Vervelen lukte niet. Maar het lukte wel om bijna niets te doen: ik beantwoordde een half dozijn e-mails, pleegde drie telefoontjes, deed de afwas en maakte het aanrecht schoon, knipte mijn vingernagels, verzorgde de goudvis en de kat, schreef een (Engelstalig) gedicht en probeerde met vrienden af te spreken. Maar met steeds meer vrienden wordt het steeds moeilijker om af te spreken. En daar word ik blij van. Huh? Ja, want veel van mijn vrienden werken in de wereld van entertainment en langzamerhand neemt het aantal opdrachten weer toe: voor danseressen, dj's, tafelgoochelaars, et cetera. Fijn!
Ter afsluiting van de dag keek ik een aflevering uit een van de vele Star Trek series. Uit 'DS9' met name. Over de verschrikkingen van oorlog en de ethische problemen die daarmee gepaard gaan: mag je een handvol mensenlevens opofferen om een paar duizend te redden? Stel je het belang van je eigen kind voor op het landsbelang? Voor de nodige luchtigheid zijn er gelukkig ook romances, onverwachte vriendschappen en komische situaties.
Zondag was het Vaderdag. Ik heb daar altijd een beetje dubbel gevoel bij. Natuurlijk de prachtige herinneringen aan zondagen die mijn hart vervulden van liefde en mijn bed met hagelslag omdat mijn kinderen een broodje hagelslag-zonder-boter voor mij hadden bedacht als ontbijt.
De regel wit hierboven is ontstaan omdat ik tijdens het schrijven van dit stukje over Vaderdag een bericht ontving van mijn oudste dochter (en middelste kind) ontving: 'Fijne vaderdag, papa! 💓'
Een enkel knutselcadeautje uit die tijd heb ik nog: opbergdoosjes voor notitievelletjes. Nog steeds op mijn bureau en nog steeds in gebruik.
Uit de tijd dat mijn jongste dochter nog niet wist dat ik haar vader was. Had indertijd (stom, stom, stom!) met haar moeder afgesproken dat zij het ons toen pas geboren dochtertje zou vertellen. Had bij de geboorte van het meisje al beter moeten weten want toen ik werd gebeld met de mededeling dat de weeën waren begonnen zag ik bij aankomst dat een andere man zijn hand liet fijnknijpen door mijn vriendin. Toen de vroedvrouw vroeg wie ik was, stamelde ik maar 'de buurman'. Wat ook zo was. Van binnen stond ik te schreeuwen en te vloeken maar er ligt iemand te bevallen dus je houdt je in. Dat deed pijn. Het litteken op mijn hart zit er nog.
Maar goed: zij zou onze dochter op haar manier en in haar tijd vertellen wie haar echte vader was. En ik (stom, stom, stom!) geloofde dat. Later bij de mediator verklaarde zij doodleuk dat zij per ongeluk vergeten was het meisje te vertellen dat ik haar vader ben. 'Tsja, iedereen vergeet toch wel eens wat?'
Het verdere verhaal zal ik u, mijn lieve en gewaardeerde lezers en lezerinnen, besparen. Al is het maar om te voorkomen dat u zelf een sessie met een psycholoog moet inplannen om te helpen met het verwerken van wat u dan leest. Over mijn eigen vader kan ik ook nog een en ander vertellen. Dat deed ik al eens (Engelstalig) hier.
Hoe dan ook, voor wie het aangaat: fijne Vaderdag!
Met een paar app-berichten gaf ik een vriendin wat basisinformatie over het zelf bijhouden van de boekhouding van een eigen klein bedrijf. Verder haalde ik een paar boodschappen, sprak diverse buurvrouwen en liep een rondje door de buurt.
Mijn week eindigde met het geven van een overgebleven stuk appeltaart aan een buurvrouw en haar man en het bezoek van een dierbare vriendin.
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Ned Beatty
'Carry Fire' van Robert Plant is de muziek van deze week:
Meer lezen? Mijn verhalenbundels
Posts
