Elke zondag een persoonlijk weekoverzicht, elke dinsdag wat goed nieuws met een paar katten, elke woensdag een overweging en elke vrijdag een verhaaltje.
Mijn verhalenbundels zijn te koop via Bol.com én via Lulu.com!
Als u mijn stukjes de moeite waard vindt, kunt u een blogdonatie verrichten. Elke bijdrage is welkom!
Ik hou van wandelen. In de stad. In de natuur kan ik het ook maar dat hou ik drie tot vier kilometer vol. In de stad kan ik ongemerkt 15 tot 20 kilometer lopend afleggen. Gewoon, omdat er - zeker in een voor mij nog onbekende stad - voor mij ontzettend veel te zien is.
In de natuur ook maar omdat ik niet ben opgegroeid met natuurwandelingen is dat voor mij al snel wat saai: laag groen spul=gras; iets hoger groen spul=struiken en planten; hoog groen spul=bomen. Grote vliegende dieren zijn vogels en kleine zijn insecten. Dan zijn er nog bloemen en paddenstoelen, beekjes en stroompjes. Einde van mijn Kennis der Natuur.
En u? Bent u meer een stads- of een natuurmens?
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
De overheid bedenkt van alles om fraude, mishandeling, diefstal en moord te bestrijden en probeert met man en macht wat aan de gevolgen te doen. Maar heeft ook maar één bewindspersoon ooit gekeken naar de oorzaken van ongewenst gedrag?
Voorbeeld: wat is de hoofdreden waarom jongeren rottigheid uithalen? Verveling. Wat deden de meeste jongeren twintig jaar geleden in hun vrije tijd: sporten, lezen en rondhangen in jeugdhonken.
Heeft het dus zin dat de overheid voetbalclubs opdoekt, sporthallen 'vanwege bezuinigingen' sluit en jeugdhonken opheft 'omdat daar zo veel jongeren rondhangen'? Bibliotheken worden massaal gesloten dus is er geen biebjuf meer die zich over een tien-jarig kind ontfermt om hem of haar de liefde voor lezen bij te brengen en die jongeling kan leren dat boeken een vluchtweg uit huiselijke ellende kunnen bieden en soms zelfs een oplossing kunnen aandragen.
In elke gemeente een bibliotheek, een jeugdhonk, een buurthuis, een sportzaal en een bejaardensoos waar verschillende groepen gebruik van kunnen maken. Waar niet alleen de canastaclub zich prettig voelt maar waar ook homoseksuelen zich bijvoorbeeld eenmaal per week in een veilige omgeving kunnen uiten. Waar startende muzikanten voor weinig geld kunnen oefenen in ruil voor minstens tweemaal per jaar onbetaald optreden tijdens een buurtfestival. De bandjes hebben publiek en de organisatie heeft gratis muziek!
=================================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
En dan is er Laurel Roth Hope, een kunstenares die mensen wil laten zien hoe inmiddels uitgestorven dieren er (zeer waarschijnlijk) uit hebben gezien. Door modellen van duiven te voorzien van gehaakte kledingstukken. Creatief èn educatief!
Als hij vindt dat ik te lang bij de buurvrouw ben
komt Billy de Kat mij halen:
De lolcat van deze week:
'Tegen een buitenlandse invasie
behalve wanneer jouw land andere landen binnenviel?'
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Mijn hele leven lang vertelden anderen mij wat ik leuk of lekker vond:
'Eet dit maar, dat vind jij lekker!'
'Trek dat shirt maar aan want dat staat jou goed.'
'Ga maar mee die film kijken want die vind jij leuk.'
En ik deed het.
Sinds een paar maanden ben ik volledig op mijzelf aangewezen en ben dus opeens verplicht om na te denken over wat ik leuk of lekker vind. Dat valt nog best tegen als je dat niet gewend bent! Tips zijn welkom.
Mijn wensen zijn simpel: ik wil een gezin, werk dat voldoening geeft en aardige mensen om mij heen. Eigenlijk ontbreekt dus alleen maar dat gezin.
Maar dat heb ik wèl gehad.
Maar welke kip is gelukkiger? De kip die levenslang in een donker hok zit opgesloten en er maar het beste van maakt? Of de kip die af en toe naar buiten mag, even het licht mag zien en vervolgens weer dat nare donkere hok in wordt gepropt zonder te weten of en wanneer die weer naar buiten mag?
Intussen ga ik door met mijn leven. Maar vooral omdat het alternatief mij niet aanstaat.
Maandag waren een goede vriend en ik nog in Hamburg.
Bij wijze van ontbijt nuttigden wij een warm appelgebak ('Apfeltaschen') bij McDonalds. In Nederland al enige tijd niet meer verkrijgbaar maar in Hamburg dus nog wel. En in Birmingham, maar dat terzijde.
Het was onze laatste vakantiedag. Wij begonnen met een dag in Hamburg (er was een straatje met allemaal aardige dames die mij vroegen of ik met hen mee wilde komen. Voor een kopje thee of zo, denk ik. Sommigen waren erg volhardend. Misschien zochten zij een vierde persoon voor een potje Bridgen?) en reden toen verder naar Kopenhagen.
Heerlijke stad! Natuurlijk bezochten wij Tivoli
en de Kleine Zeemeermin en bovendien gingen wij voor een dag naar de Zweedse stad Malmö.
Ook erg mooi! Verder trokken wij een dag uit voor het altijd weer leuke Legoland
en bezoekjes aan diverse horecagelegenheden. Het was fijn. De hotelkamer gebruikten wij puur voor het overnachten. Had jullie graag een foto laten zien van de douche/toiletruimte maar als ik daar stond was er geen ruimte meer voor mijn cameratelefoon. Wel handig was dat je er kon douchen terwijl je op het toilet zat.
De twee dagen Hamburg gaf mij ook een speciaal gevoel want het is de stad waar ik verwekt ben. Een digitale speurtocht leverde op dat op het adres waar mijn biologische vader woonde (als die nog leeft zal hij over de 100 zijn) tegenwoordig iemand woont met zijn achternaam. Daar ga ik werk van maken. Hoewel ik dat doodeng vindt. Veel meer dan zijn naam weet ik niet van mijn vader en wie weet wat ik allemaal over hem te weten kom?
Per ongeluk wiste ik enkele tientallen foto's van mijn toestel maar er zijn er nog genoeg over om u een indruk te geven van onze vakantie: https://www.flickr.com/photos/terrebel/albums/72157685677589704
(Dit is nog maar een handjevol aan foto's. Het album wordt nog uitgebreid.)
Dinsdag kwamen wij terug in Nederland. Hartelijk verwelkomd door kat en buurvrouwen. Was gedraaid en zo. En vroeg naar bed na een lange reis.
Woensdag een jongedame blij gemaakt: zij gaat naar het gymnasium en glunderde toen zij het woordenboek Latijn van mijn zoon in handen kreeg. Wat huishoudelijke taken verricht en verder niets bijzonders. Ik mis mijn 'oude' leven met minimaal drie afspraken per dag. Maar drie afspraken per week schijnt 'normaal' te zijn dus...Hoera, ik ben normaal!
Of over het nieuws dat PostNL de tarieven voor verzending van post met 7,1% mag verhogen 'omdat te weinig mensen nog brieven versturen maar wij toch winst willen blijven maken.' http://www.nu.nl/economie/4892504/postnl-mag-tarieven-met-71-procent-verhogen.html Alsof je de huizenprijzen verhoogt 'want vanwege de hoge prijzen zijn er zo weinig mensen die huizen kopen.'
Voor de broodnodige afwisseling dronk ik koffie met een buurvrouw. Verstuurde wat berichten en gooide een aantal wees-sokken weg. Na een jaartje of twee is de kans dat ik hun wederhelften vind nagenoeg nihil.
Vrijdag was ik nog steeds niet erg blij. Maar het leven gaat door en ik voorlopig dus ook maar. Deze dag sprak ik op verschillende tijdstippen met drie verschillende buurvrouwen en ik schreef veel. 'Schrijven is goed', zei mijn psycholoog. Nou, mooi.
Zaterdag was het nog best mooi weer en met een paar vrienden ging ik zwemmen in De Nieuwe Meer:
Ruim zes uren complete ontspanning. Voor mij een bijna geheel nieuwe ervaring. Behalve dan af en toe tijdens een weekje weg ontspande ik mij eigenlijk zelden. Altijd was ik maar druk, druk, druk. En waarom eigenlijk?
Een verademing om te spreken met mensen voor die drie afspraken per week 'veel' noemen. Nog niet zo lang geleden noemde ik drie afspraken per dag 'weinig'.
Zondag voelde ik mij verre van jofel bij het wakker worden. Noch bij het opstaan. Nadeel van rust krijgen: ruimte in het hoofd waarin zelfs de kleinste herinneringen naar boven komen drijven. Ook (misschien wel met name) leuke herinneringen kunnen erg pijnlijk zijn: 'O ja, dat was óók leuk. En komt nooit meer terug.') Een bijeenkomst van die middag zegde ik af. In plaats daarvan zette ik mij - geholpen door een tweetal buren - aan het werk om eindelijk eens de tuinvijver onder handen te nemen. Een klus van enkele uren. Maar eentje die veel voldoening gaf. Ook voor de vis die de vijver al jaren als thuis heeft. 's Avonds at ik pasta bij een buurvrouw. Met bloemkoolsoep vooraf en een stuk meloen als toetje.
's Avonds een uurtje aan de telefoon gehangen met een vriend. Zeer troostrijk.
Het liedje van deze week is 'Psychic Caramel' van Nada Surf:
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Tony de Brum, Jerry Lewis en Brian Aldiss
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
'Misschien mocht je vroeger niet verdrietig zijn of boos op de grote mensen worden en was je dus altijd vrolijk en beleefd, met als gevolg dat je die emoties nu nog steeds blokkeert omdat je ze niet mag voelen.
Tijdens aangrijpende periodes in ons leven is het vaak nodig onze pijnlijke emoties opzij te schuiven zodat we kunnen overleven. Als die periodes lang duren en als het ons goed uitkomt de pijn niet te voelen, ontwikkelen we allerlei trucs om onze emoties uit ons bewustzijn te houden. Uiteindelijk raken we zo aan die trucs gewend dat we ze blijven toepassen, ook al zijn ze niet meer nodig.'
Bovenstaande alinea's komen uit boek nummer 10 van dit jaar: 'Ik voel me fantastisch, jij ook?' van Katerina Karanika. Het betreft een zelfhulpboek over het controleren van emoties. Voor mij erg praktisch. Zie de alinea's hier boven.
Vrienden, partners, mijn kinderen maar vooral ook ikzelf hadden vaak geen idee hoe ik mij nu echt voelde. Als kind was het niet gepast om boos of verdrietig te zijn en op iets latere leeftijd werd van mij verwacht - misschien wel omdat ik zo klein ben maar dat is speculeren - dat ik 'leuk en schattig' was en altijd vrolijk. Dus dat was ik dan ook maar. 'Ik laat mij niet klein krijgen want dat ben ik al!' was een standaard grapje na tegenslag. 'Och, die Terrence kun je rustig benadelen/voorliegen/oplichten/emotioneel pijn doen/beledigen, want hij voelt tòch niets. Anders zou hij wel emoties tonen.'
Mijn meest recente partner spoorde mij aan mijn emoties te (laten) onderzoeken en daar ben ik haar intens dankbaar voor. Zelfs al doet het soms verschrikkelijk veel pijn en weet ik soms niet eens waarom.
====================================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
U vindt toch ook dat er bezuinigd moet worden op het onderwerp dat het meeste van onze belastingcenten opslokt? U denkt waarschijnlijk net als veel anderen dat dat 'kunst en cultuur' is en 'het buitenland, met name de EU'. Dat heeft u dus hartstikke fout. Verreweg het grootste deel van ons belastinggeld wordt uitgegeven aan Volksgezondheid en Zorg (Van elke drie tientjes aan belastinggeld gaat er een tientje naar dat onderdeel). Op de voet gevolgd door Werkgelegenheid en Sociale Zekerheid. Ontwikkelingssamenwerking (en alleen asociale mensen weigeren pertinent anderen te helpen) en Kunst en Cultuur samen krijgen nog geen 3 euro per 30 euro belastinggeld. Echt waar. U hoeft mij niet te geloven maar ik wil u dan wel vragen hoe u deze cijfers interpreteert: http://nieuw.begrotingswijzer.nl/
Was kunst maar 'een rechtse hobby' zoals voetbal, dan zouden rechtspopulisten en hun aanhangers zich wél druk maken voor het behoud ervan... Doet mij denken aan de anekdote van de adviseur die Churchill voorstelt om geld weg te halen bij Cultuur om de oorlog te bekostigen: 'Maar man, waar vechten wij dan voor!?' Dat.
Maar als domme mensen het voor het zeggen zouden krijgen en er wordt inderdaad het meest bezuinigd op datgene waar wij het meeste aan uitgeven, dan betekent dat nóg meer ouderen op straat, meer zieke mensen en veel meer werkloosheid. Wilt u nu nog steeds die bezuinigingen doorvoeren?
================================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Goed nieuws vind ik dat bij de Franse stad Vienne een complete Romeinse woonwijk is gevonden, nagenoeg geheel intact! Een buitenkans om een zeer interessant stuk geschiedenis te bestuderen.
Zwarte Vlek doet weer'ns gek
De lolcat van deze week:
'Als er iets is dat wij hebben geleerd van de geschiedenis,
is het dat wij niets hebben geleerd van de geschiedenis.'
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
'Vervelen, wat is dat?' vroeg ik mij ook afgelopen maandag af.
Zo was ik anderhalf uur (...) bezig met het inplannen van een afspraak voor onderhoud aan mijn geiser. Ik kreeg namelijk een brief waarin bijkans werd gesteld: 'Als u ons niet belt voor onderhoud aan uw geiser gaat u dood!' Dus ik belde meteen: 'Maar meneer, u moet ons niet bellen want uw woning valt onder een ander bedrijf. Dus waarom belt u ons eigenlijk?' -'Eh...omdat ik van u een brief kreeg?' 'Ja, dat kan wel zijn maar wij hadden u die brief helemaal niet moeten sturen!' Dus ik bel dat andere bedrijf: 'Maar meneer, u betaalt dat andere bedrijf toch elk kwartaal een bedrag voor onderhoud?' -'Dat klopt.' 'Dus waarom belt u ons dan?' -'Omdat ik volgens dat andere bedrijf onder u val omdat het andere bedrijf een contract heeft met mijn woningcorporatie en veel van hun werk aan u gedelegeerd heeft.' 'Dat klopt inderdaad.' -'Dus waarom is het niet goed dat ik u bel voor een afspraak?' 'Dat zei ik helemaal niet, meneer. Maar wacht maar, ik zoek het wel uit en bel u terug.' Later belde zij terug: 'Goed nieuws meneer, ik mag een afspraak met u maken!' *Zucht*
Ik hoor wel eens van mensen (met name via Facebook) dat zij zich regelmatig vervelen. Hoewel ik tegenwoordig soms hele dagen geen afspraken heb staan lukt het mij nog steeds niet om mij te vervelen.
Zo was er 's avonds een barbecue van de buren en werd mijn aanwezigheid op prijs gesteld.
Met alle liefde hielp ik mijn naaste geliefden. Maar ook zonder mijn hulpbehoevende moeder, mijn inwonende zoon en partner met eigen zaak is er nog meer dan genoeg te doen! Zoals bedenken wat ik eigenlijk voor mijzelf kan doen...
Er is toch altijd wel iets te doen? En dat hoeft niet altijd leuk te zijn. Maar toch: een keukenkastje uitruimen, eindelijk eens die oude videobanden digitaliseren, vrienden bellen, Franse woordjes leren, boeken lezen, films en documentaires kijken, in de tuin wroeten, buren helpen...de lijst is letterlijk eindeloos!
Ook de rest van de week verveelde ik mij niet. Er is zoveel om dankbaar voor te zijn! Zelfstandig boodschappen kunnen doen, een gesprek met een goede vriend, mooie herinneringen kunnen ophalen die de nare herinneringen ruimschoots overtroeven, toegang tot schoon drinkwater, werk dat voldoening geeft, leven in een land waar je niet wordt vermoord om je mening of geaardheid...
Natuurlijk voel ook ik mij niet altijd jofel. Dat kan ook niet. Ernaar streven is wat anders. Bijna 50 en ik weet nog steeds niet wat ik wil. Behalve een prettig leven leiden en daarbij zo weinig mogelijk anderen lastig vallen.
Indochine - J'ai demandé à la lune is de muziek van deze week:
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
De combinatie van de geluiden van de stad
en de geur van vers in elkaar gezette IKEA-kast
deed hem denken aan zijn jeugd.
Aan de verhuizing naar het huis waar hij niet wilde zijn.
Maar het was niet aan hem en jaren later
stond hij achter het niet door hem genomen besluit.
En besloot te vertrekken.
Zijn herinneringen nam hij mee
want hij kon niet anders.
=====================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Mensen zijn sociale wezens. Of dat waren zij dan toch. Elk mens heeft een sterke behoefte aan waardering, gerespecteerd en 'gezien' worden. Wanneer jij je ziek meldt op het werk verwacht je een berichtje van de baas: 'Beterschap! Wij hopen dat jij snel weer op de been bent.' Of zelfs maar: 'Beterschap!'.
Wanneer iemand onze hulp wil, verwachten wij dat daar netjes om gevraagd wordt met: 'Zou jij mij alsjeblieft even kunnen helpen?', later gevolgd door: 'Dankjewel voor je hulp!' Gewoon, als uiting van waardering en als teken van respect. Bovendien praktisch: mensen die geloven dat hun hulp op prijs wordt gesteld zijn een volgende keer nog meer geneigd om weer te helpen.
Mensen die wat positieve aandacht krijgen zijn eerder geneigd om niet nog een paar dagen extra 'uit te zieken' maar weer eerder aan het werk te gaan, ondanks dat zij zich nog niet helemaal beter voelen.
Ja, zo simpel is het: door vragen te stellen als 'Hoe gaat't?' houd je relaties in stand. En heb je beter gemotiveerde werknemers.
Navraag naar waarom mensen dan toch niet sociaal wenselijk reageert levert meestal antwoorden op als 'Daar heb ik geen tijd voor!' en 'Dat zit nu eenmaal niet in mijn systeem.' Argument één is makkelijk onderuit te halen. Iets netjes vragen kost minder dan vijf seconden. 'Geen tijd' hebben is dus gewoon stierenpoep. Argument twee is makkelijk onderuit te halen. Want waarom zit iets netjes vragen aan een mens 'niet in het systeem' maar wordt wél de kat aangesproken met: 'Je weet toch dat dat niet mag, schatje? Wil je alsjeblieft van mijn laptop af gaan?'
'Wil jij eerst even uitklokken?'
=================================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Goed nieuws vind ik dat mensen toch steeds weer bijzonder inventief blijken te zijn. Geen ramp zo groot of er zijn wel mensen die een methode bedenken om het te overleven. Een overstroming bijvoorbeeld:
Billy de Kat houdt de boel goed in de gaten!
De lolcat van deze week:
'Het glas is niet half leeg,
zelfs niet half vol.
Wees blij dat je een glas hebt.'
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
'Als twee buitenlanders in mijn bijzijn hun eigen taal spreken vind ik dat erg vervelend: ik voel mij dan buitengesloten. Wie in Nederland is moet Nederlands spreken!'
-'Dus als jij met een vriendin in Griekenland bent dan schakel je over van Nederlands naar Grieks zodra een Griek binnen gehoorsafstand is?'
'Nou eh...nee, natuurlijk niet. Ik heb het nu opeens over mensen die hier al een paar jaar wonen.'
-'Dus als jij drie jaar lang in Griekenland zou wonen en met diezelfde vriendin wordt uitgenodigd voor een etentje bij je Griekse buren zul jij geen Nederlands spreken met die vriendin maar keurig in het Grieks zeggen: 'Aardige mensen hoor, maar ik vind dat lamskoteletje niet lekker klaargemaakt.'?
'Nee, natuurlijk niet. Ik zou dat gewoon in mijn eigen taal zeggen!'
-'Maar je wel blijven ergeren aan mensen die ook hun eigen moedertaal spreken?'
'Eh...ja.'
-'Vind je dat niet een beetje hypocriet?'
'Eh...'
==========================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
O ja: een virtueel gesprek is een gesprek dat niet letterlijk zo heeft plaatsgevonden maar is een samenvatting van diverse opinies die ik persoonlijk ben tegengekomen in diverse gesprekken met diverse mensen. Voor wie dat nog niet zelf had kunnen bedenken.
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
===========================
Het zijn - denk ik - niet zozeer de mensen die ik mis als wel de gewoontes die ik had opgebouwd rond mijn kinderen, mijn partner(s), mijn moeder en mij ontvallen vrienden. 'O ja, dat deed ik altijd met...' en 'Ik zou nu dus gebeld hebben met...' en bijvoorbeeld: 'Was....er nog maar, dan zou ik nu...'
Ook u, mijn gewaardeerde lezers en lezerinnen, heeft vast wel eens met verlies van personen te maken gehad. Hoe zit dat bij u: mist u de persoon op zich of bent u eerder verdrietig door het missen van bepaalde gewoontes rond die persoon?
Ik vind dat moeilijk te bepalen.
Maandag moest ik nog steeds glimlachen bij de gedachte aan de hetze tegen eieren. In een lading eieren was een stofje gevonden dat - bij zeer grote inname - ervoor zou kunnen zorgen dat mensen er ziek van zouden kunnen worden. Eventueel. Sowieso lijkt het mij niet erg gezond om weken achter elkaar 30 eieren per dag te eten. Maar dat terzijde.
Wat pas ècht lachwekkend is is dat supermarkten meegaan in de bij de consumenten opgewekte angst door uit voorzorg nagenoeg alle eieren uit de schappen te halen 'omdat mensen er misschien ziek van zouden kunnen worden.' Maar intussen doodleuk alcohol en tabak blijven verkopen...
Een stapeltje facturen verwerkt 'voor de baas' en diverse berichten uitgewisseld met diverse mensen over diverse onderwerpen en mijn slaapkamer weer iets leefbaarder gemaakt. Blijft nog even wennen om voor het eerst in ruim 20 jaar de slaapkamer als slaapkamer te gebruiken. Zo lang mijn zoon en ik het huis deelden sliep ik in de woonkamer namelijk.
's Avonds genoten van een aflevering 'Game of Thrones'.
Dinsdag naar de mondhygiëniste en daarna naar de tandarts. En direct daarna een vergadering van de werkgroep horeca van mijn maandagavond-clubje.
Onderweg naar huis nog staan kletsen met deze en gene en thuis een kopje thee gedaan met een buurvrouw. En verschrikkelijk moe dus maar even een uurtje plat gegaan. Waar haalde ik nog niet zo lang geleden de energie vandaan om met redelijk gemak zes of zeven dingen te doen op een dag in plaats van de twee of drie van heden ten dage?
Is dat laatste misschien normaal? Ooit verbaasde ik mij over mensen die mij lieten weten dat zij erg moe waren omdat zij die dag maar liefst drie dingen hadden gedaan. Nu pas begrijp ik hen.
Ook woensdag beleefde ik een nauwelijks enerverende dag: ik dronk koffie met een buurvrouw, deed boodschappen (en schoot deze foto:
, werkte voor de baas, installeerde de printer van mijn moeder zaliger (die beter is dan mijn eigen oude printer) en wees extra vrijwilligerswerk af: eerst maar eens aan mijzelf werken. Er is nog genoeg te doen voor er weer orde en reinheid heerst in mijn huis, hoofd en hart.
's Avonds had ik een vriend op de thee. Volgens hem was ik tot rust aan het komen. Hij kan dat aan mij zien.
Het is misschien wel door die rust dat ik donderdag wakker werd met oude beelden in mijn hoofd. Eindelijk kan en mag ik toegeven aan oud verdriet: het overlijden van mijn oma, het parkietje dat in mijn tienerhanden stierf, het afscheid van mensen van wie ik nog steeds houd, de grote brand in huis jaren geleden waardoor ik veel van mijn wereldse spullen verloor, het verlies van werk en leuke collega's en relatiebreuken waarbij niet alleen verdriet is om de verloren liefde maar ook om de verloren schoonfamilie, buren en vrienden van de ex-partner en zelfs huisdieren. Ja, daar ga je je toch aan hechten, ook al zijn het niet je 'eigen' beestjes..
Dus was u van plan een bezoekje te brengen aan de inhoud van mijn hoofd: doe maar even niet. Het is daar nu niet erg leuk en gezellig.
Iets gezelliger was het samen met een buurvrouw naar een winkelstraat gaan. Onderweg maakte ik deze foto's:
Een gorilla
'Alle duiven op het dak. Sha-la-la-lie.'
Zoek het beestje!
Zij ging voor nieuwe schoenen en ik leverde twee pakjes af bij een postagentschap: binnenkort hebben haar beide broers wat van de as van hun overleden zuster, mijn moeder. Toch best een emotioneel moment, dat versturen. Vind ik.
Een andere buurvrouw kwam bij mij eten die avond en zo was het mij wederom gelukt om niet een hele dag alleen te zijn.
'Wees tevreden, wees trots!', bracht de psycholoog mij vrijdag bij. Best een lastige opdracht wanneer je niet lekker in je vel zit. Maar 'je gedachten bepalen je gevoelens' en 'schrijf op waar je dankbaar voor bent' leerde ik eerder al. Al met al leer ik dat het helemaal niet erg is om je wat gedeprimeerd te voelen. Zeker niet wanneer daar gewoon een keiharde reden voor is. Of drie in mijn geval (wie het nog niet wist: zoon het huis uit, relatie verbroken en moeder overleden. Binnen korte tijd na elkaar). Nu zit ik in de fase dat ik mijn huidige gemoedstoestand leer accepteren. Volgens recent onderzoek (klik) zal ik mij daarna bijna vanzelf psychisch beter gaan voelen.
Ik hou u op de hoogte!
Bij deze metrohalte nam ik de metro (doh!) naar een tramhalte vanaf waar ik een tram naar huis nam:
Thuisgekomen deed ik een dutje en daarna ruimde ik een keukenkastje leeg en op. Voor de afwisseling had ik een buurvrouw op de koffie en ik borstelde de kat. Rust nemen valt mij nog steeds erg moeilijk nadat ik jaaaarenlang dacht dat het hebben van een volle agenda en lange takenlijst 'de norm' is. Nog niet zo lang geleden was dit (bijvoorbeeld) voor mij een normale week: http://terrebel.blogspot.nl/2015/09/de-week-voorbij_27.html
's Avonds at ik bij vrienden. Op de weg terug naar huis kwam ik door een park waar dit kunstwerk staat:
Zaterdag werd ik wakker met een gevoel van leegte in mijn donder. Een soort verlamming maakte zich van mij meester waardoor ik grote moeite had mijn bed te verlaten. 'Voor wie doe ik dit eigenlijk? Wat heeft het allemaal voor zin? Wat maakt het uit? Waarom zou ik?' De typische existentiële vragen dus waar - denk ik - ieder mens wel eens mee worstelt.
Uiteindelijk toch maar mijn bed uitgekomen en boodschappen gaan doen. Toevallig ging een buurvrouw ook en dus gingen wij samen. Wel zo gezellig.
Deze foto maakte ik onderweg:
Zondag voelde ik mij iets beter en na een kletspraatje met een paar buren voelde ik weer wat energie door mijn lichaam stromen. Die gebruikte ik vooral om huishoudelijke klussen op te knappen. Er zijn altijd wel klussen te doen in huis. De ene wat groter dan de andere. Soms kijk je er wat tegenop maar het is altijd fijn om resultaat te zien van je inspanningen.
Dit was het resultaat van mijn inspanning om een pizza voor mijzelf en een paar buren te bakken:
'Erg lekker!' vertelden een buurvrouw en haar man mij toen zij de pizza met onder meer ham, gorgonzola en mozerela hadden geproefd.
Een Engelstalig stukje dat ik deze week publiceerde:
Veel mensen lijken zich te pletter te vervelen. Ik vind dat moeilijk te begrijpen. Er zijn toch altijd wel dingen te doen in huis? Er zijn toch altijd wel familieleden, vrienden of buren om te helpen? Er is toch altijd wel wat te lezen of op televisie? Dus waarom moeten mensen mij bellen of bij mij langskomen wanneer zij zich vervelen?
Dan bellen ze op: 'Stoor ik?' -'Nou eh...ja, eigenlijk wel. Ik ben namelijk aan het werk.' -'O, waarmee precies?' 'Met een opdracht.' -'O, en waarom kan jij daar niet bij gestoord worden?' 'Omdat ik mij er voor moet concentreren. Ik bel je dus later terug, oké?' -'Ja, dat is goed hoor. Ik zal je niet langer storen maar ik wil je alleen maar even zeggen dat ik die ene jongen van toen weer gezien heb. Je weet wel...eh.....dinges.' 'Nou, nee, ik weet niet wie je bedoelt met 'dinges' en ga nu graag weer aan het werk.'
-'Prima, dan hang ik op. Maar eh...welke film raad jij mij aan om te gaan kijken vanavond?' 'Ik ken jouw voorkeuren niet maar ik heb nu zin in een film met overdadig veel bloederig geweld.' 'O.'
=================================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Met een loomheid die hoorde
bij de geest van de tijd
dronk hij de geur van haar haar.
Terwijl zij knielde
en hem uitlegde wat zij deed
vertelde hij haar een verhaal
over de toekomst.
Een toekomst waarin
hij haar zou vertellen
over deze dag
in het verleden.
=====================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
'O ja, pap, morgen teken ik mijn huurcontract en volgende week ben ik het huis uit.'
Au! Natuurlijk, als vader weet je vanaf de geboorte van je zoon dat je op een dag 'Dag!' moet zeggen en dat is ook jarenlang het streven. Maar toch, he.
Een jaartje of 20 nagenoeg in mijn eigenste upje voor het jong gezorgd en zomaar opeens is-ie niet meer bij mij.
Maar ik ben reuzetrots op hem (en stiekem ook best wel een beetje op mijzelf) want het is een goed joch geworden:
Hij kon eerste worden in een hardloopwedstrijd maar stopte onderweg tijdens het rennen om een gevallen concurrent overeind te helpen. En kreeg dus (en volkomen terecht in mijn absoluut niet objectieve vaderogen) de sportitiviteitsprijs.
Hij kan goed sparen maar is niet gierig.
Als hij iets nieuws hoort dat hem interesseert (een uitvinding, een politiek besluit of wat dan ook) dan neemt hij het nieuws daarover niet klakkeloos voor waar aan. Zelfs niet van mij. Nee, met hulp van zijn gezonde verstand en het raadplegen van diverse bronnen onderzoekt hij wat er van waar is.
Hij is hard op weg een uitstekende wetenschapper te worden op de Universiteit van Delft.
Ik zie hem tegenwoordig minder dan ik zou willen maar weet ook: als een 21-jarige liever bij zijn vader dan bij zijn vrienden (en vriendinnen...) is, dan klopt er écht iets niet.
Maar toch mis ik hem.
Mag dat?
Dat mag.
================================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Ik hou daar wel van, dat 'omdenken'. Ik sprak ooit een jonge homo die door zijn ouders het huis uit was gezet. 'Waarom heb jij ons nooit verteld dat jij homo bent!' Zijn antwoord: 'Wanneer heeft mijn broer jullie verteld dat hij hetero is?'
Waarom doen wij vaak niet wat wij van anderen verlangen?
Als wij willen dat anderen zich op een bepaalde manier gedragen
is het wel zo netjes om het goede voorbeeld te geven, toch?
Toch worden ouders zelf dronken terwijl zij hun kinderen verbieden
zelfs maar een slokje bier te nemen. Er zijn er die vluchtelingen verachten maar
bij de eerste tekenen van paniek de eersten zijn die het land uit vluchten.
Best wel raar, vindt u niet?
Daarom de tip: stelt u zich voor dat een ander van u verlangt wat u van die ander verlangt. Succes!
=====================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
(Helaas maakt dit voor het zieleheil van mensen die denken dat hun angsten feiten zijn helemaal geen verschil: voor hen zal de wereld tòch wel aan aanslagen ten onder gaan.)
'Wat als wij volwassenen een 'corrigerende tik' mochten geven?'
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
================================================= Zo lang mensen niet vragen hoe het gaat, gaat het eigenlijk best goed.
Wel is het zo dat mijn huidige energie niveau niet voldoende is om in een week te doen waar ik nog maar een half jaar geleden maar een dag voor nodig had. Maandag werd ik wakker met wat hoop voor mijzelf en de wereld. Inderdaad, ik zet mijzelf voorop tegenwoordig. Dat is nieuw. Niet nieuw is dat er mensen zijn die er genoegen in scheppen anderen te misbruiken. Het soort mensen zoals het Franse stel dat jarenlang een dakloze man als slaaf gebruikte zijn gelukkig een minderheid. En het is maar goed dat er geen mensen zijn die roepen dat alle Franse stellen dus voortaan maar niet meer Amerika in mogen en andere rechten moeten worden ontnomen 'want omdat een klein deel van een grote groep iets doet zal de rest van de groep daar ook wel toe in staat zijn'. Het was natuurlijk anders geweest als dat Franse stel keurig naar de moskee ging en niet naar de kerk. http://www.nu.nl/buitenland/4862903/frans-stel-opgepakt-slavernij-dakloze.html (Ik ga hier uit van aannames. U weet wel, van die 'feiten' waar ook aanhangers van lieden als Trump, Le Pen en Wilders hun meningen op baseren.)
Ook Niels Schellen, directeur en mede-oprichter van zorginstelling Vitalis is zo iemand die vindt dat regels (niet alleen wetten maar ook regels van fatsoen) er uitsluitend voor anderen zijn. Hij hoeft zich er niet aan te houden en mag gerust frauderen, liegen en dronken autorijden. http://www.nu.nl/gezondheid/4862649/zorgautoriteit-doet-aangifte-vitalis-vervalste-e-mail.html
Ik zette een muziekje op ('Greatest Road Trips') en toog aan het werk: voor de brouwerij (die gesloten is maar de boekhouding geschiedt grotendeels online), voor de bewonerscommissie maar vooral ook voor mijzelf.
's Middags zat ik op een terrasje te kletsen met een vriendin, tevens vroegere buurvrouw.
Toevallig kwam er ook een vriend van mij even voorbij. Omdat ik dat mooi vind maakt ik een foto van het kraantje bij het toilet:
Dinsdag verzamelde ik overtollige huisraad, maakte er een foto van en gaf mensen de kans via Marktplaats om de spullen een tweede (soms zelfs derde of vierde) leven te gunnen.
De chaos in mijn huis evenaarde de chaos in mijn hoofd en hart.
's Middags zat ik op een terras een drankje te doen met een vriendin. (Ja, hetzelfde terras als de dag ervoor; nee, met een andere vriendin).
Het was de eerste dag van de maand dus werkte ik mijn administratie bij. 's Avonds trok ik de stoute schoenen aan en maakte voor het eerst in mijn leven zelf een pizza! Deeg kneden, laten rijzen, beleggen en de oven in. Lekker!
Woensdag had ik buikpuin. Ik kan nu eenmaal slecht witbroodmix verdragen. Handig, niet? Maar het was het waard om iets te doen waarvan ik nog maar kortgeleden dacht dat ik het niet kon. Zoals spullen wegdoen waar ik sentimentele waarde aan hecht. Maar herinneringen zitten nu eenmaal in je hoofd en hart en niet in spullen. En de mevrouw die de oude spullen van mijn moeder, mijn kinderen en van mij kwam ophalen was er erg blij mee.
Bij de supermarkt kwam ik een buurvrouw tegen van mijn moeder zaliger en werd plotseling overspoeld met herinneringen. De meeste mooi.
's Avonds at ik bij een vriend.
Donderdag uitgeslapen! En uitgerust aan het werk gegaan: er dient nog veel gedaan te worden in huis. Dat zijn van die momenten dat ik een handige partner en dito zoon mis. Anderzijds leer ik nu dat ik stiekem veel meer kan dan ik dacht. Maar ja, kom daar maar even van af, van die stemmen die je jarenlang vertelden: 'Dat kun jij niet want daar ben je veel te klein/onhandig voor. Laat mama/je grote broer het maar doen. Die is daar veel beter in dan jij. Maar jij bent lief, hoor.'
's Avonds keek ik televisie bij en met buren: 'Frost'. Voelde vreemd, een hele avond tv-kijken. Heb namelijk altijd het idee gehad om voortdurend 'nuttig' te moeten zijn.
Vrijdag vernam ik dat onlangs een buurvrouw van mijn moeder zaliger is overleden. Twee buurvrouwen in korte tijd die zijn gaan hemelen. De verslagenheid is groot in het betreffende hoofdstedelijke hofje.
Bij de psycholoog kwam ik plotseling tot het inzicht dat ik trots mag zijn op mijzelf. In de buurt van de praktijk schoot ik deze bloemetjes:
Mijzelf positieve eigenschappen toedichten is volkomen nieuw voor mij want mijn hele leven voelde ik mij mislukt: ik raakte banen kwijt, heb nooit veel geld binnengehaald, zag geliefden bij mij weggaan en zelfs mijn kinderen afstand nemen van mij. Maar heel veel ging er wèl goed. Dat vergeet ik wel eens. Zo heb ik dingen gedaan die bij menigeen op de 'bucketlist' staan maar voelde het voor mij normaal om het te doen. Ook zijn er maar weinig beslissingen waar ik achteraf 'sorry' voor hoef te zeggen.
'Sorry' zeg je wanneer je per ongeluk de kat op de staart trapt.
Zaterdag was het feest in Amsterdam: de Canal Pride Parade. Voorheen 'gaypride', bedoeld om de LHBGTI-gemeenschap een hart onder de riem te steken. Maar omdat bijna niemand meer weet waar al die letters (lesbiènnes, homoseksuelen, biseksuelen, transgenders, et cetera) voor staan is het voortaan een feest voor iederéén die graag de eigen identiteit wil uitdragen zonder daarvoor gestraft te worden.
In de parade voeren ook een paar commerciële boten mee want feestjes kosten geld. Het alternatief zou zijn om de mensen die langs de grachten staan te kijken toegangsgeld te vragen. Onpraktisch en ongewenst. Ik kwam vooral voor de boot met daarop een bevriende 'dragqueen' maar kwam meerdere bekende tegen. Zowel op de boten als ook op de wal. Gezellig! En het weer werkte bijzonder goed mee!
Een boot die veel indruk op mij maakte was relatief klein. Maar de feestvierders in de boot zwaaiden trots met drie verschillende vlaggen: die van Nederland, die van Israël en die van Palestina. Als homo's in gekke pakkies samen feest kunnen vieren, waarom kunnen hetero's in militair uniform dat dan niet? Om nog maar te zwijgen van burgers.
Zondag voelde ik mij bij het wakker worden niet erg prettig. Vooral omdat ik - gek genoeg - in mijn half slaap/half waak toestand werd overspoeld door prettige herinneringen. En het keiharde besef dat wat is geweest nooit meer terugkomt. Gelukkig ben ik nog relatief jong dus nog alle tijd om nieuwe herinneringen te maken! Eerst maar eens verder lopen opruimen: in opwellingen gekochte kleding op een stapel gelegd om later weg te geven of te verkopen. Bijvoorbeeld.
En mij scheren en mijn nieuwe deodorant stick in gebruik nemen nadat ik afscheid nam van de kristal stick die mij zo'n 25 jaar lang vrijwel dagelijks trouw bijstond in mijn ochtendritueel. Niet meer te gebruiken. Maar oordeelt u gerust zelf:
Rechts op het plaatje de nieuwe deostick, links de restanten van de vorige.
's Middags was ik bij een vriendin op de markt en sprak ook nog even met een toevallig langslopende vriend. Hier het uitzicht achter de kraam en een tweetal foto's gemaakt op de weg erheen:
's Avonds de inmiddels traditionele zondagsmaaltijd genuttigd bij een buurvrouw met haar man en een vriend des huizes. Als bijdrage bakte ik pisang goreng, naar het recept van mijn moeder zaliger en geserveerd in een schaal die haar ooit toebehoorde.
Tijdens het bakken zag ik met een schuin oog op televisie dat het team van Nederland Europees kampioen voetballen werd. Goed zo, dames!
Tim Hardin met 'How can we hang on to a dream' is de muziek van deze week:
'What can I do, still loving you'
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Jeanne Moreau, Robert Hardy en Sam Shepard
Posts
