Zieke mensen zijn ook mensen!

Vanmorgen ging een afspraak niet door en dus kon ik klusjes doen die al maanden waren blijven liggen: aantekeningen verzamelen, een tas oude kleding uitzoeken, foto's sorteren, aangifte omzetbelasting doen en een keukenkastje uitruimen. Daarna mocht ik op visite bij een KNO-arts. Die gaf mij heftige neusdruppels mee en binnenkort zou ik van mijn reeds drie maanden verstopte neus af moeten zijn.

In een tijdsbestek van 24 uur ontving ik twee weken terug een paar minder leuke berichten: Oom Max lag zomaar opeens op sterven, de vader van een buurman overleed onverwacht met kerst en mijn webmaster bleek gediagnosticeerd met kanker. En ja, ik kreeg daardoor wat last van negatieve gedachten. Meestal houd ik die voor mij dus als ik ze dan uit, dan schrikken mensen. Alsof iedereen altijd alleen maar positief ingesteld moet zijn! Maar geen yin zonder yang, geen licht zonder duisternis en geen positiviteit zonder negativiteit. Of kan dat wel? Wat denkt u?

Moeten wij maar positief blijven wanneer jongeren doelbewust een brug blokkeren zodat mensen niet kunnen oversteken? En wat als ouderen die brug blokkeren? Moeten wij dat maar laten gaan omdat zij zo zielig en oud zijn en mogen doen waar zij zin in hebben omdat zij elk moment kunnen overlijden?

Hier ziet u het: als heuse 'Benidorm Bastards' blokkeren zij een brug met hun scootmobiel!

Natuurlijk wens je het niemand toe om langzaam af te takelen maar moeten wij mensen die dat overkomt anders behandelen dan anderen? Mag je niet boos worden als iemand met Alzheimer in de kroeg je biertje uit je handen stoot?

Eén van mijn favoriete schrijvers, Terry Pratchett, is al in 2007 getroffen door Alzheimer. Fans reageerden met 'Het zal Alzheimer nog spijten dat het Terry Pratchett heeft uitgekozen!'

Daar hou ik van: met humor omgaan met een naderend einde (dat hopelijk nog vele jaren op zich zal laten wachten!)