Terrebel: 12/12/21

zondag, december 12, 2021

De week voorbij

Wanneer wij iets waarnemen krijgen wij daar onmiddellijk ideeën bij. 'Vooroordelen' heet dat. Zien wij iemand in een T-shirt met daarop de beeltenis van Che Guevara dan denken sommigen van ons: 'Hé, een communinist!' Anderen denken: 'Daar gaat een rebel want Che was een rebel.' Weer een ander denkt: 'Gaaf shirt! Geen idee wie die gast op het shirt is maar gaaf shirt.' Hetzelfde geldt voor de drager van het t-shirt.

Anders gezegd: hoe iemand eruit ziet of wat voor kleding iemand draagt zegt over de persoon niets meer of minder dan dat het iemand is die er uitziet zoals hij of zij er uitziet. Over de persoon zelf zegt het niets.

Maar wij zijn nu eenmaal geprogrammeerd om verbanden te zien en dus zien wij die. Mij is het nog nooit gelukt om naar iemand te kijken zonder direct een vooroordeel te vormen. U?

======================================================

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/TerrebelAuthortainer

========================================================
Maandag herpakte ik mijzelf. Een beetje. Omdat ik het tijd vond dat te doen. Het leven is namelijk te kort om stil te staan bij wat had kunnen zijn en verloren geliefden (mens- noch katachtig) krijg je er niet mee terug. Dus ik sprak af met deze en gene, bewantwoordde achterstallige e-mails, verwijderde een paar kilo aan overbodige spullen uit mijn woning, schreef en las wat en verheugde in op een keurige derde plek in de 'competitie' van de applicatie die ik gebruik om mijn Frans van Nederlands brugklas-niveau naar conversatie-niveau te tillen.

Meepraten met voor mij interessante onderwerpen doe ik graag. Het liefst in het echie en op locatie. Anders maar via sociale media. Om even te onderzoeken wat op dat moment de populairste gespreksonderwerpen waren, raadpleegde ik een website waarop je - per onderwerp en per locatie - kunt ontdekken waar veel over gesproken wordt:

Kon de betreffende informatie helaas niet vinden want de volledige thuispagina van Twimmer werd in beslag genomen door reclames. Ik begrijp dat mensen die websites onderhouden betaald willen worden voor hun inspanningen maar als gebruikers die inspanningen niet kunnen zien, heb je het idee een beetje gemist. Ziet u een stukje tekst dat geen reclameboodschap is?

Zowel op mijn mobiel alsook op mijn desktop draaien programma's waarmee advertenties worden geblokkeerd, onder meer door het ongevraagd plaatsen van 'cookies' onmogelijk te maken, maar vaak wordt een website dan niet geopend. Hoe gaat u dit soort uitdagingen te lijf?

's Avonds kwamen in een 'Zoomparitie' (een 'Comparitie' via Zoom) diverse vragen en opmerkingen voorbij in een online samenzijn van De Geheime Jongensclub. Waaronder 'de vier vragen van Kant':

Wat kan ik kennen?

Wat moet ik doen?

Wat mag ik hopen?

Wat is de mens?

Ook hoorde ik: 'Schoonheid is de belofte van Geluk', waarmee bedoeld wordt dat het in het leven niet zozeer gaat om Geluk dat zelden bereikt wordt maar om het streven ernaar dat ons voortdrijft. Het gaat dus om de Reis en niet om het Doel.

Ook de dichter Willem Kloos kwam even voorbij.

Jammer genoeg kun je in Zoom niet je achtergrond vervagen dus soms leidt die wat af. Gek genoeg kan het in Microsoft Teams wél. Ook kun je in Zoom geen virtuele achtergrond gebruiken tenzij je een bijzonder snelle processor hebt. Ik speelde wat met de instellingen en gebruikte zelfs een hulpprogramma om er wat toonbaarder uit te zien. Toch besloot ik maar niet op deze manier mijzelf te presenteren:

De dag eindigde voor mij met het kijken van een aflevering van Star Trek: Discovery

Dinsdag werd ik wakker met nog steeds niet veel mentale energie. Maar ik had nu eenmaal besloten om niet zomaar glimlachend over een verlies heen te stappen. Dat deed ik vroeger. 'Nee hoor, niets aan de hand. Gaat prima!' Soms moet je gewoon even eraan toegeven dat het helemaal niet zo prima gaat. Relatie van een jaar voorbij, na zeven jaar herenigd met mijn jongste dochter, ontdekken dat je voor niets een jaar thuis hebt zitten werken omdat je doodleuk vervangen bent en het bedrijf is overgestapt op een ander boekhoudsysteem, op straat worden aangeklampt door een buurman die overstuur is omdat hij jouw kat dood in zijn tuin ziet liggen, horen dat een vriend van vroeger is overleden, het plotseling overlijden van de broer van mijn peetzoon, het vak van entertainer niet kunnen uitoefenen vanwege een lockdown...Het levert allemaal emoties op. Emoties die je maar beter kunt verwerken voor je gek wordt.

Over gek gesproken: ik las recentelijk een artikel dat veel verklaart over het gedrag van mensen dat als 'gek' kan worden ervaren. Het gaat over de Histrionische persoonlijkheidsstoornis (klik). Erg interessant! Het is een psychische stoornis (waar mensen dus doorgaans weinig aan kunnen doen) die verklaart waarom zij het naar vinden als een ander meer aandacht krijgt dan zij. Het verklaart ook gedrag dat wij bij kinderen en tieners als 'normaal' ervaren maar waar de meeste volwassenen overheen gegroeid zijn: geen rekening houden met anderen, troep niet opruimen, bedlakens niet wisselen, stampvoeten wanneer zij zich onbegrepen voelen, met deuren smijten, op bed gaan liggen met een pruillipje, et cetera.

Dus als iemand u vertelt: 'Ik heb mijn pols gebroken.' en u antwoordt met: 'Ik heb ook eens mijn pols gebroken dus leef met je mee' en die ander reageert dan door extreem boos te worden en uit te roepen: 'Waarom moet het nu weer over jou gaan!', dan weet u nu waar dat aan kan liggen.

Natuurlijk kon ik nog wat langer in ellende blijven hangen en dat gevoel laten versterken door nieuwsberichten over een mogelijke Russische invasie van de Oekraïne (klik) en het door Israël bombarderen van een haven in Syrië (klik) nadat een Syrische raket in Israël was beland, maar ik besloot weer wat te gaan doen in huis:

Lakens wisselen, nagels knippen, thee drinken met een buurvrouw, mij verbazen dat mijn werkgever om mijn adres vroeg voor de administratie*, aanrecht schoonmaken en setjes maken van alleenstaande sokken.

*Na ruim vijf jaren daar werken en een werkgever die zelfs een paar keer bij mij thuis is geweest plus dat mijn adres ook gewoon in het personeelsdossier staat dat gewoon in een ordner, gemarkeerd 'personeel' zit in een kast op kantoor...en ze weten mijn adres niet? Serieus!?

Eind van de middag tilde ik mijzelf over een emotionele drempel en zette mij - twee weken na diens overlijden - aan het leeg gooien en schoonmaken van de eet- en drinkbakjes van Billy de Kat:

Daarna leefde ik mij uit met een half uurtje Franse les. Volgens de app zat ik dit jaar bij de top 0,1% van best presterende gebruikers.

Ce n'est pas mal, ne pas?

Woensdag werkte ik een verslag uit, opende de deur voor een pakketbezorger, haalde ons wekelijks voedselpakket met een buurvrouw

en had een vriend op visite.

Tussendoor verrichtte ik wat huishoudklusjes en verbaasde mij over hoeveel geld er wereldwijd wordt uitgegeven aan de bestrijding van COVID-19. Stel dat er net zoveel geld zou worden uitgegeven aan de bestrijding van virusziektes als malaria of dengue? Dan zouden er nog eens miljoenen levens per jaar gespaard kunnen blijven. Vreemd niet, dat verschil? Het zou toevallig niet te maken kunnen hebben met het gegeven dat malaria en dengue vooral mensen met een donkere huidskleur treft maar dat ook mensen met een lichte huidskleur slachtoffers worden van corona? Wat als COVID-19 vooral in Afrika en India slachtoffers maakte en nauwelijks in Europa of Amerika? Zouden (westerse) landen dan nog steeds zovele miljarden steken in onderzoek naar de bestrijding?

Donderdag begon met het afrondingsgesprek van de gemeentelijke Workshop 'Het Fundament' met een van de coaches. Zij had nog een paar goede tips voor mij en wellicht ziet u daar, mijn lieve lezers ende lezerinnen, eerdaags het resultaat van.

Daarna bekeek ik even het laatste nieuws en zag onze toekomstige koningin (klik)zich presenteren.

Als collega-papa begrijp de blik in de ogen van de koning. Die overigens slechts enkele maanden ouder is dan ik.

's Middags ging ik aan de gang met de tips die ik die ochtend kreeg en ik liep een rondje door de buurt, waarbij ik een kwartiertje bleef babbelen met de aardige dame die in onze week de reguliere post rondbrengt.

Bij thuiskomst zoch ik nog even een paar vrienden op via mijn nieuwe Facebook-account waarmee de teller nu op 600 contacten zit.

Lang niet de bijna 1500 waar ik met mijn oude maar helaas verwijderde account zat maar ik ben er tevreden mee: lekker veel mensen om berichten mee uit te wisselen. Kletsen doe ik liever in de kroeg maar dankzij sociale media kan ik toch een beetje voldoen aan mijn behoefte van extrovert persoon.

Deze dag geen thee of koffie met buurvrouwen maar wel belde ik er met twee. Dat kan ook tegenwoordig.

's Avonds deed ik wat normale mensen zoal doen op een doordeweekse donderdagavond: ik keek televisie. Of dat nu via een streamingsdienst gaat, met hulp van een kijkschijfje, videoband of via de ouderwetse wekelijkse programmering van een of andere omroep, ik blijf het tv-kijken noemen.

Het betrof de laatste aflevering van DC's Legends of Tomorrow. Een superheldenserie over tijdreizen met een hoog gehalte 'nerdalert', met name vanwege de vele verwijzingen naar klassieke scènes uit de beeldbuisgeschiedenis: verwijzingen naar Jaws, Batman en zelfs naar The Lucy Show. Een feest van herkenning! En vol met hapklare brokken geschiedenisles, speciaal voor het jonge Amerikaanse publiek waar de serie zich op lijkt te richten. Een tikkeltje absurd soms maar dat mag ik wel. Heb de serie met plezier gevolgd.

Omdat ik niet direct kon slapen omdat ik teveel aan mijn hoofd had, keek ik nog een film ook: Outside the Wire. Een film die zich afspeelt in het jaar 2036 of zo. Wanneer Rusland dreigt Oekraïne binnen te vallen vanwege de kernwapens die daar staan opgesteld. En Amerika een bufferzone heeft ingesteld omdat dat land vindt dat het als enige kernwapens zou mogen bezitten. Vooral eng omdat deze science fiction film wel erg dicht bij de huidige werkelijkheid staat.

Vrijdag genoot ik van wat 'me-time'. Daar hoorde een nieuw fris kopie bij, wat ik regelde door een bezoek te brengen aan de covidkapper:

Lekker rustig aan maakte ik de badkamer en keuken schoon, verwerkte tientallen losse aantekeningen tot toekomstige blogstukjes, verhalen, gedichten en alinea's voor mijn toekomstige one man show. Voor de extra leuk reageerde ik op een aantal reactievideo's.

Ik hou ervan om te ontdekken hoe anderen over zaken denken waar ik zelf ook wat ideeën over heb en als ik dankzij zo iemand tot nieuwe inzichten kom, heb ik er aardigheid in om hen dat te laten weten. Tot voor kort had ik daar geen tijd voor maar nu ik - tijdelijk - nauwelijks tijd kwijt ben aan betaald werk (in mijn administratieve deeltijdbaan kan ik nauwelijks wat doen en de wereld van entertainment ligt nagenoeg plat), heb ik daar eindelijk de tijd voor. Natuurlijk vind ik het bijzonder treurig dat mijn liefdesrelatie voorbij is en mijn kat overleden is en zo maar voordeel daarvan is dat ik wat meer tijd over heb voor andere zaken.

Mijn goudvis redt het prima met twee uurtjes aandacht per week, aan huishouden spendeer ik een uurtje per dag en aan vrijwilligerswerk ben ik zo'n twintig uren per week kwijt.

Vind het fijn dat ik ook eindelijk de tijd en rust kan vinden om wat meer te lezen. Zo las ik deze dag een SF-verhalenbundel uit: ruim 300 pagina's met daarin korte verhalen van een aantal grootheden uit de SF-literatuur. Lekker vol met gedachtenspelletjes die je flink aan het denken zetten in de categorie 'Wat als...?'

Kon helaas de onlangs gratis ontvangen appels aan niemand kwijt en aangezien ik allergisch ben voor verse appelen, maakte ik maar appelflappen.

Eentje daarvan mocht ik bij wijze van toetje die avond opeten tijdens het kijken naar wedstrijden in het kader van de World Cup langebaanschaatsen. Diverse records sneuvelden en ik vind het altijd mooi om te zien wanneer iemand zichzelf overstijgt.

Vooral de 500 meter sprint voor heren was spectaculair om te zien. Ga er maar aan staan, met bijna 60 kilometer per uur door een bocht rijden op twee stukjes ijzer van maar een paar milimeter dik. Zonder het ijs te beroeren met iets anders - bijvoorbeeld je neus of billen - bij die aktie.

Omdat het vrijdag was, schreef en publiceerde ik een verhaaltje.

Vroeger - weet u nog, het pré coronatijdperk? - ging ik nog wel eens uit op vrijdagavond maar tegenwoordig kies ik een stuk vaker voor bankhangen terwijl ik naar een scherm staar. Dit keer koos ik voor een aflevering van Fear the Walking Dead, een afsplitsing van de hitserie 'The Walking Dead'. Knap ik altijd weer een beetje mentaal van op, kijken naar mensen die er een stuk slechter aan toe zijn dan ikzelf. Bovendien is het fantasy want ik kan natuurlijk ook kijken naar een documentaire over de situatie in Syrië of Jemen maar dan trek ik mij het lot van die mensen teveel aan. En dat is weer niet goed voor mijn (gemoeds)rust.

Ook goed voor mijn gemoedsrust was het bericht van mijn familie in Amerika. Nadat ik hen vroeg of zij last hadden gehad van de tornado die door hun staat raasde. Er kwamen minstens 70 mensen bij om. Waaronder een aantal die in een warenhuis van Amazon bezig waren kerstbestellingen in orde te maken. Dat warenhuis is op maar anderhalf uur rijden bij hen vandaan. Voor Amerikanen is dat 'om de hoek'. Zij denken anders over afstanden dan wij.

Zaterdag sliep ik een beetje uit, dronk thee met een buurvrouw, verwerkte flink wat losse aantekeningen tot blogstukjes die ik verspreid over de tijd zal publiceren, keek het proefexemplaar van mijn nieuwste verhalenbundel door op druk- en schrijffouten en had interessante gedachtewisselingen op sociale media. Omdat ik ook deze dag niet de hele dag in huis wilde blijven zitten, liep ik een rondje door de buurt:

Waarbij ik even zwaaide naar de man die al sinds jaar en dag zit te schilderen in zijn publieke atelier:

Walt de Rijk (klik) zit er al zó lang dat het vermoeden is gerezen dat de buurt om hem en zijn atelier heen is gebouwd. In 1892.

Intussen verbaasde ik mij over mensen die nog steeds vinden dat zij zich niet aan regels hoeven te houden. Vroeger noemden wij die mensen 'asociaal' of eventueel 'egoïsten' maar tegenwoordig worden zij vaak met de term 'wappies' aangeduid. Een verzamelnaam natuurlijk want niet elke wappie is gelijk aan alle andere wappies.

Er zitten ook heus wel echt hele aardige mensen tussen. Mensen die vaak behoorlijk misgeïnformeerd zijn of door een beschadiging van de amygdalae 'het stemmetje in hun hoofd' niet verstaan maar uiteindelijk zijn ook wappies natuurlijk maar gewoon mensen. Met uitzondering van een klein aantal dan dat het echt en klaarblijkelijk met boze opzet verpest voor de rest.

Zoals de Britse premier Boris Johnson die zijn volk met een 'Brexit' in het verderf stortte, alleen maar om een paar persoonlijke vrienden rijker (klik) te maken, corona bagatelliseerde en later coronamaatregelen oplegde aan het volk. Waar hij zich vervolgens zelf niet aan hield. Hier ziet u zijn medewerkers grappen maken over hoe zij de pers en het volk zullen voorliegen tijdens een persconferentie, mede gewijd aan de feestjes die de premier stiekem gaf op Downing Street 10, december 2020:

Allegra Stratton, de woordvoerdster van de premier, stapte op (klik) nadat een mediakanaal het filmpje in handen kreeg en publiceerde, begin december 2021. Het leek er op dat zij écht spijt had. Van het feit dat zij een jaar na dato erop betrapt was grapjes te maken over letterlijke lijken. Niet van het feit dat zij doelbewust het volk verlakte. Als zij écht spijt had gehad, dan had zij niet gewacht tot het filmpje publiekelijk wat gemaakt.

Haar baas was furieus! Omdat zijn medewerkster zich had laten betrappen. Uiteraard van hem geen excuses dat hij zich niet aan de maatregelen houdt terwijl hij dat wel van zijn volk verlangt. Maar ja, wat wil je dan ook met zo'n man:

In de wereld waarin wij leven is het helaas volkomen normaal om voorgelogen te worden. Dan maar liever genieten van échte fantasie. Dat werd dus weer een aflevering vol moord, verraad en doodslag in 'Fear the Walking Dead' voor het slapengaan.

Zondag genoot ik van een heerlijk rustig dagje thuis. Ik ging door een kist met dvd's met de bedoeling ruimte te maken in huis.

Hetzelfde deed ik met een kist boeken.

Even kijken of ik er wat kwijt kan aan vrienden en buren en de rest verspreid ik over diverse weggeefkastjes in de buurt. Ik doe dit met name omdat de ruimte onder mijn hoogslaper een opslagruimte is geworden maar ik er mijn kantoor van wil maken. Momenteel staat mijn bureau nog in de woonkamer maar met het bureau uit de weg, heb ik opeens een mooi stuk extra woonruimte.

Ook wist ik nog een foutje uit mijn manuscript te halen. Dat kon ik makkelijker lezen dankzij een eerder bestelde proefdruk. Het is natuurlijk goed mogelijk dat er nog steeds een paar foutjes in staan maar nadat ik het zelf een paar keer heb doorgenomen en ook twee andere mensen het heb laten nakijken, vind ik het goed genoeg om mijn nieuwste verhalenbundel te koop aan te bieden. Uiteraard komt er - zodra dat covidsgewijs mogelijk is - een boekpresentatie.

Mocht u toevallig een gesigneerd exemplaar wensen dan kunt u mij een berichtje sturen.

Omdat ik het niet kon laten plande ik voor die avond een uurtje werken voor de Geheime Jongensclub en het communiceren (bellen, mailen, appen) met deze en gene.

Groot nieuws deze dag was natuurlijk dat een groot deel van het volk het voor de afwisseling eens was met demissionair minister president Mark Rutte:

Een historische dag voor de Nederlandse sport. Max Verstappen wint na een bizarre ontknoping de allesbeslissende race van het wereldkampioenschap in de Formule 1. @Max33Verstappen; gefeliciteerd met deze fenomenale prestatie. Werkelijk fantastisch! pic.twitter.com/sP7cKQ4iLa
— Mark Rutte (@MinPres) December 12, 2021

Chet Baker verzorgt met 'Almost Blue' de muziek van deze week:

Deze week staan wij stil bij het overlijden van John Miles, Steve Bronski, Robbie Shakespeare en Anne Rice

========================================================
Maandag herpakte ik mijzelf. Een beetje. Omdat ik het tijd vond dat te doen. Het leven is namelijk te kort om stil te staan bij wat had kunnen zijn en verloren geliefden (mens- noch katachtig) krijg je er niet mee terug. Dus ik sprak af met deze en gene, bewantwoordde achterstallige e-mails, verwijderde een paar kilo aan overbodige spullen uit mijn woning, schreef en las wat en verheugde in op een keurige derde plek in de 'competitie' van de applicatie die ik gebruik om mijn Frans van Nederlands brugklas-niveau naar conversatie-niveau te tillen.