Dinsdag begon met een kopje thee met een buurvrouw waarna ik een eetafspraak maakte met een vriend, de inhoud van mijn portemonnee bekeek en veel ervan (oude bonnetjes vooral) weggooide, het kasboek bijwerkte van de bewonerscommissie en een paar hoofdstukken in een leuk boek las voordat ik naar zangles ging. Ik zat nog een beetje in de negatieve energie van maandag dus besloot even te mediteren. Toen kwam deze gedachte bij mij binnen die meteen de 'lolcat' van de week is geworden:
('Richt je niet op je problemen maar op je verlangens.')
De zangjuf was een beetje in de war. Een manlijke tenor die met redelijk gemak de hoge E haalt schijnt niet vaak voor te komen. Leuk, niet? Ik ben dus uniek! (Maar dat wist u natuurlijk al...). Bij het weggaan maakte ik deze foto:
Ik zal haar volgende keer dan ook vertellen: 'Ik weet niet of iemand het jou ooit verteld heeft, maar jij hebt een ontzettend mooi trapgat.'
Javier Guzmán
's Avonds woonden wij de voorstelling 'Absurd Verlicht' bij van en met cabaretier Javier Guzmán. Die was weer messcherp en kon mensen tijdens het lachen aan het denken zetten. Een mooie eigenschap. Hij klaagde ook over iets waar ik zelf ook wel eens aan lijd: het verzamelen van voor anderen compleet overbodige feitjes maar die tóch spuien, bijna dwangmatig. Nog een gezamenlijk probleem tussen hem en mij: omdat wij over veel dingen een mening hebben gaan veel mensen er van uit dat wij over álles een mening hebben. Maar wat moet je in 's hemelsnaam antwoorden op vragen als: 'Wat vind jij van de aardbeving in Nepal of de aanslagen in Parijs?' -'Het was een hartstikke goede aardbeving en die aanslagen waren zeer succesvol!'?
Woensdag verbaasde ik mij over vragen die ik ontving:
-'Hoe moet ik op de link in een e-mail klikken?' (Van een dame van in de dertig die de moeder van mijn zoon hoort te leren hoe de wereld buiten een psychiatrische instelling werkt)
-'Wat kost een boekhouder voor een vriendin van mij?' (Van een man die mij er niet bij vertelde wat die vriendin voor werk doet, hoe groot haar bedrijf is en die ik de tip gaf: 'Laat haar zelf een paar boekhouders bellen en aangeven wat zij van hen verlangt. Dan hoort zij wat zij daar voor vragen.')
-'Duurt die dag echt maar een half uur?' (Van een man die ik toch echt heel hoog acht maar helaas 'geen tijd' bleek te hebben gehad om de hele mail (het waren dan ook wel drie hele alinea's!) die ik had gestuurd te lezen want dan had hij gelezen dat dat specifieke onderdeel van de dag een half uur duurt. Een hele dag duurt toch echt nog altijd 24 uren.)
-'Waarom moet ik daaraan meedoen?' (Van een man die de woorden: 'Als je wilt mag je meedoen.' nogal raar interpreteerde. In mijn ogen althans.)
-'Hoe moet ik mij inschrijven op deze website?' ('Zie je op de website het woord 'inschrijven'? -'Ja.' 'Klik daar eens op.' -'O!')
Op straat sprak ik met een buurvrouw die ik toevallig tegen het lijf liep en een studente die mensen stond in te schrijven bij vandebron.nl, een vers initiatief waarbij burgers rechtstreeks van duurzaam handelende boeren stroom afnemen dat zij opwekken met windmolens en biomassa. Omdat er geen tussenpersonen zijn scheelt het ook nog eens in de kosten. Binnenkort betaal ik dus 12 euro per maand minder!
Ook dacht ik deze dag: 'Vanaf morgen ga ik beter opletten op wat ik eet en wat meer bewegen want ik wil een paar kilo lichaamsgewicht kwijt.' En toen dacht ik: 'Nee, ik begin niet morgen maar nu!' Ik voegde de daad bij het woord door de halve zak chips die ik nog had staan leeg te eten en een kwartier lang rek- en strek oefeningen te doen, aangevuld met oefeningen die ik doe ten behoeve van zangles.
Omdenken
Erkenning, autonomie en competentie zijn de drie basisbehoeften van een kind (en van een volwassene!) leerde ik uit boek nummer acht van dit jaar: 'Lastige kinderen? Heb jij even geluk!' van autoriteit op het gebied van 'omdenken' ('Een probleem beschouwen als een kans'), Berthold Gunster.
Erkenning: Je bent er, je mag er zijn, ook jouw mening telt.
Autonomie: Het is jouw lichaam. Daar kun jij mee doen wat je wilt, hoe je het wilt. Jij kunt zelf een mes pakken en een broodje smeren.
Competentie: dat heb je prima aangepakt! Zonder jouw hulp was het mij niet gelukt. Dankjewel!
De dag eindigde met een vergadering met een deel van de bewonerscommissie en één agendapunt: de aankomende Burendag waarna mijn zoon en ik een aflevering keken van Game of Thrones terwijl wij genoten van de eerder die dag zelfgebakken cake. Al met al een vrij ontspannen dagje.
Donderdag stond (natuurlijk) in het teken van de uitvaart van een vriendin. Dode bekende nummer 6 in negen maanden tijd. Ik vind dat eigenlijk niet leuk meer. Het enige wat het nog een beetje 'spannend' houdt is: welke doodsoorzaak 'wint'? De stand tot nu toe: 3 maal ouderdom, 3 maal kanker, 2 maal zelfmoord....:-( Toch draaide ik een was, ronde het kasboek van de loge af over de maand mei, genoot van het zonnige weer, zette wat puntjes op de i voor mijn moeder's verjaarscadeau, verstuurde een paar e-mails, vond een hele euro op straat, knuffelde een paar katten en ging voor een vriendin naar de Voedselbank. Het aan haar aangewezen uitgiftepunt kent geen trappen! En dat is een hele verademing als je een karretje met 9 kilo aan voedsel in de ene hand hebt en een tas met vijf kilo voedsel in de andere!
's Avonds zaten wij met een groepje in een Ierse Pub.
Vrijdag begon met het oplossen van een akkefietje met mijn bank. Ook ging ik na mijn eigen wekelijkse bezoek aan de Voedselbank (helaas mag ik er geen vaste vrijwilliger worden volgens de Participatiewet 'want dan ben ik verminderd beschikbaar voor de arbeidsmarkt en sta ik mijn eigen reïntegratie in de weg. Het zal wel.) bij mijn moeder langs. Onderweg kwam ik twee bekenden tegen. Eerst een schoolmoeder van eertijds ('Hoe gaat het?' -'Nou, een vriendin is net overleden aan kanker en ik ben onderweg naar de Voedselbank. Verder is het prachtig weer vandaag, vind je niet?' 'Eh, ja.') en later op de dag een mede vakantieganger. Hartstikke gezellig vind ik dat, op straat met mensen kletsen. Of waar dan ook eigenlijk. Maar soms wil ik toch even alleen zijn. Zo kreeg ik 's avonds het bericht door dat de vader van een buurvrouw met kanker op sterven ligt. Met mijn koptelefoonoortjes in en de muziek eigenlijk iets te hard () stortte ik mij maar op achterstallige klusjes die ik op de laptop kon doen.
Ik vind het nu dus officieel niet meer amusant, al die doden in mijn directe omgeving. Natuurlijk, doodgaan hoort bij het leven maar er zijn grenzen. O, en wij aten zelfgemaakte pannenkoeken. Lekker!
Zaterdag waren wij in Haarlem.
Mijn vriendin stond er op de Weekend De Kade Markt
(Waar zij onder meer de koelkastmagneetjes 'hert' verkoopt; ook te gebruiken als fotolijstje door het hertje neer te zetten en een foto tussen de lichaamsdelen te klemmen! En ook verkrijgbaar als tekkel!) en Eva en ik gingen bij vrienden van mij langs;
Meesterbarbier Jan zorgde er voor dat ik mij erg fris en vooral gladgeschoren voelde (leuk cadeau voor Vaderdag: een echte ouderwetse 'alles erop en eraan' scheerbeurt!) en entertainment collega 'Mister Weird Beard' heeft nog steeds erg veel leuke spulletjes in zijn winkel, The Irrational Library.
's Avonds genoten wij van zelfgebakken pizza en een traditioneel potje yahtzee.
Zondag hielpen wij mijn vriendin met opbouwen en verkopen op de maandelijkse Sundaymarket in Amsterdam Westerpark:
Ich habe es nicht gewusst
Met mijn zoon en dochter genoot ik de lunch bij mijn moeder die mij vroeg wanneer ik mij toch zo druk maakte over allerlei nare zaken. 'Omdat anderen dat niet doen.' was mijn eenvoudige antwoord. 'Anderen kiezen er doelbewust voor hun kop in het zand te steken over nare dingen die anderen overkomen maar ik wil later niet glashard beweren 'Ich habe es nicht gewusst'. Ik dacht dat jij als overlevende van een Jappenkamp dat wel zou begrijpen of misschien zelfs wel zou waarderen. Blijkbaar heb ik mij daarin vergist en interesseert het jou niet wat anderen overkomt zo lang jij maar je televisie en je koffie hebt. Dat mag natuurlijk en is volledig jouw eigen keus.' -'Eh...wil je nog een worstje?' 'Graag ma. Dankjewel!' En ja, je mag het af en toe oneens zijn met iemand van wie je houdt, heb ik geleerd.
Binnentuin
In de gemeenschappelijke binnentuin bij mij thuis leerde ik mijn dochter door te gaan met ademhalen tijdens het overpakken van akkoorden op de gitaar, ging ik een beetje verder met spelen terwijl zij haar huiswerk maakte en sprak ik met buurvrouw Hetty en met nieuwe buurman Kees over de diverse katten die in de grote tuin rondlopen. Erg gezellig!
De avond (en week) werd afgesloten met een etentje: mijn vriendin ik waren vandaag precies 3 jaar, zes maanden en vijf dagen samen. Wel een etentje waard, toch?
Posts
